De vraag is best wel relevant en interessant. Een lekke binnenband van je fiets dompel je onder water om een klein gaatje te vinden. Dat gaat je met het ISS niet lukken.
Hoe dan wel ?
Dat gaat op geluid. Ontsnappend gas door een lek gaat vibreren en maakt dus geluid. Dat geluid kun je opsporen met een detector.
In 2004 werd aan boord van het ISS ook als eens een daling van de luchtdruk gedetecteerd, wat duidt op een lek. Twee astronauten hadden drie weken nodig om het te lokaliseren met behulp van een draagbare ultrasone sonde om de hoogfrequente 'kreet' van ontsnappende lucht op te sporen.
Als dit niet had gewerkt, zou het alternatief zijn geweest om het station module voor module af te sluiten totdat het lek was geïsoleerd, met alle moeite en verlies van missietijd van dien.
De bemanning had geluk. Een groter gat zou de kansen om het te vinden drastisch hebben verkleind voordat de astronauten voor de keuze stonden om een stationsgedeelte af te sluiten of zich terug te trekken in de Sojoez-capsule die als reddingsboot aan boord werd gehouden. Met dit in gedachten wordt door NASA naar een alternatief gezocht.
Het probleem is dat het ISS een erg lawaaierige plaats is vol ventilatoren, pompen, stromende gassen en vloeistoffen, zoemende elektronica en alle andere geluiden die horen bij mensen die in een reeks blikjes leven. De gebruikelijke procedure is dat een drukverlaging een alarm doet afgaan en de astronauten op zoek gaan naar de oorzaak, wat een lekke romp of defecte apparatuur kan zijn. Zelfs met een ultrasoon luisterapparaat is het opsporen van een lek een langzaam proces dat moeilijker wordt gemaakt door het feit dat apparatuur of structurele componenten het lek kunnen bedekken. Bovendien helpt het niet dat het station toch lekt, hoe goed het ook is afgedicht.
Eric Madaras, een lucht- en ruimtevaarttechnoloog bij NASA's Langley Research Center, is de hoofdonderzoeker van de Ultrasonic Background Noise Test (UBNT) en hij leidt een team dat werkt aan een nieuwe manier om luchtlekken snel op te sporen.
De UBNT-aanpak is niet alleen om op een lek te jagen, maar om alle andere hoogfrequente geluiden in het ISS aan te pakken als onderdeel van de ontwikkeling van een geautomatiseerd lekzoeksysteem. Dit omvat de installatie van 14 gedistribueerde impactdetectiesystemen (DIDS) units aan de binnenkant van de drukrompen van de Destiny en Tranquility modules op het station. Elke DIDS heeft vier drukgevoelige transducers, die werken als de pickup-spoelen op een elektrische gitaar. Hierdoor kan het systeem luisteren naar het lek door het metaal van de romp zelf, en de signalen naar de verschillende eenheden kunnen helpen bij het trianguleren van het lek.
Maar het slimme is dat Madaras routinematige achtergrondgeluiden wil identificeren en karakteriseren, zodat het mogelijk is om ze eruit te filteren als er een lek optreedt. "Een manier om daarnaar te kijken, is door aan een cocktailparty te denken", zegt hij. "Het is soms erg moeilijk om mensen te horen, zelfs bij jou in de buurt, vanwege alle achtergrondgeluiden. Dat is hetzelfde fenomeen waar dit mee te maken heeft. Hoe krijg je dat opgeruimd zodat je specifiek het soort geluid kunt horen - het signaal - waarnaar u op zoek bent? "
Het doel van het systeem zou zijn om astronauten meer tijd te geven om lekken op te sporen en te repareren voordat er zoveel lucht verloren gaat dat de enige alternatieven zijn om het station te verlaten of een module af te sluiten. "Het idee om ze meer tijd te geven, te proberen ze te helpen en dat deel gedaan te krijgen zodat ze bij het lek kunnen komen, en nu hebben ze de tools om het lek te repareren", zegt Madaras. 'Dat zou voor mij een goede deal zijn.' (
bron)