Cookiemuur mag niet meer, wat nu?

Een eerste blik op de gevolgen

Inleiding

Wie kent die reclame van de paarse krokodil? Die heeft symbool gestaan voor ambtelijk gedoe rond regeltjes. Het probleem van het maken van wetten is bijna hetzelfde als met code: zodra je ergens iets aanpast, is de kans groot dat je ergens anders iets stukmaakt dat je niet had voorzien.

Het is nu bijna negen jaar geleden dat de overheid het plaatsen van cookies aan banden begon te leggen. In 2010 kwam het eerste plan op tafel voor wat de 'cookiewet' zou gaan heten. In 2012 werd de wet van kracht en hij was onmiddellijk omstreden. Immers, veel sites hadden toen bedacht om gebruikers mee te delen dat er cookies zouden worden geplaatst na een paar keer doorklikken op de site. Dat mag niet, zei de toenmalige OPTA, toestemming vragen is vereist.

Het gevolg? Het hele Nederlandse internet staat vol met cookiemuren, de horde die sites hebben opgeworpen om voor het bezoek van de site toestemming te vragen voor het plaatsen van cookies. Nederlandse internetters veranderden in 'ja-klikkers' en raakten eraan gewend om blind op 'akkoord' te drukken zonder ook maar te lezen. Sinds vorig jaar is er nog meer te klikken: op Engelstalige sites zijn nu ook cookiemeldingen opgetrokken, vaak met een keur aan opties.

De bedoeling van de wetgeving was goed, de uitwerking was niet zoals gehoopt. Nadat vorig jaar de Algemene Verordening Gegevensbescherming van kracht werd, rees de vraag of de cookiemuur nog wel mocht. Het antwoord daarop verscheen donderdag 7 maart: nee, absoluut niet. Bezoekers moeten de mogelijkheid krijgen om trackingcookies te weigeren en dan toch toegang te krijgen tot de site. Bedrijven mogen wel een betaalmuur plaatsen.

Tweakers duikt in de gevolgen van deze beslissing. Gaat het Nederlandse internet er heel anders uitzien, of wordt de soep niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend?

Dit is best wel een genuanceerd en juridisch verhaal. Koekje erbij?

• Volgende pagina 2. De exacte uitleg en reacties daarop