Quantic Dream heeft voor Detroit: Become Human een mooie, afwisselende en soms zelfs levendige wereld geschapen die zeer realistisch en geloofwaardig aanvoelt. De levels waar je doorheen loopt, zijn naar hedendaagse maatstaven vrij klein, wat de makers ruimte geeft om er vrij veel detail in te stoppen. Toch is de spelwereld niet het meest imponerende dat na afloop in je gedachten zal blijven hangen; dat is eerder de vormgeving van de gezichten van de hoofdpersonen. Dat is het meest indrukwekkende onderdeel van de game. Dat komt niet alleen door prima motion capture, maar ook doordat Quantic Dream goed heeft gecast. De studio had voor de rol van Kara, toch een beetje het uithangbord van de game, kunnen kiezen voor een erkende schoonheid als Doutzen Kroes of Alicia Vikander. In plaats daarvan koos men voor actrice Valorie Curry, die veel minder de fotomodellen-look heeft en veel meer op een leuk buurmeisje lijkt. Daar kunnen spelers zich makkelijker mee identificeren, en dat is bij een game als deze erg belangrijk. Ook de rollen van Hank en een aantal anderen waarvan we het bestaan hier niet zullen spoilen, worden erg goed ingevuld.
De manier waarop Quantic Dream de drie verhaallijnen door elkaar heeft gevlochten, is knap, net als de vele vertakkingen die het verhaal kent. Uiteraard stuurt alles aan op één en dezelfde finale die bij elke doorloop grotendeels hetzelfde zal zijn, maar er kunnen toch opvallend grote verschillen in de finale zitten als je de game meermaals speelt. Zo veel zelfs, dat het niet altijd helemaal goed gaat. Bij onze eerste doorloop liep de finale niet helemaal lekker, alsof we een niet goed werkende combinatie van factoren hadden. Bij een tweede doorloop ging dat beter, en bij de keren dat we het laatste deel van onze eerste doorloop op een iets andere manier herpakten, ging het ook goed. Het is overigens fijn dat Quantic Dream je die optie geeft. Als je een hoofdstuk hebt afgesloten, kun je een savegame openen en in de flowchart van de gebeurtenissen in dat hoofdstuk een punt kiezen waarop je in wilt stappen. In elk hoofdstuk zijn verschillende punten waarop dat kan. Het maakt bovendien dat de game het herspelen waard is, want een tweede poging kan heel anders uitpakken.
Detroit: Become Human is net als Heavy Rain een game die indruk maakt, doordat hij je mee laat leven met de hoofdpersonen en aan het denken zet over de toekomst. Het verhaal en de keuzes die je daarin kunt maken, is wat je bij zal blijven. Dat de besturing wat onhandig is en quicktime events nooit echt leuk zijn, zullen we de makers vergeven. Wat ons betreft blijft Quantic Dream nog heel lang van dergelijke games afleveren.