De kern van Detroit: Become Human is dus dat je heel veel keuzemogelijkheden hebt. Als je in de flat arriveert hoef je geen onderzoek te doen. Je hoeft niet met de captain van de politie te praten en je hoeft niet naar aanwijzingen te zoeken. Je kunt ook tijd besparen en rechtstreeks het dakterras oplopen om een gesprek aan te knopen met de gijzelnemer. Dat maakt dat je veel tijd hebt. Het kan echter wel degelijk handig zijn om aanwijzingen te hebben. Het lukt wellicht beter om het vertrouwen van de droid te winnen als je weet dat hij Michael heet. Het helpt nog veel meer als je weet wat zijn band is met het meisje en als je weet dat hij binnenkort ingeruild gaat worden. Het kan dus geen kwaad om op onderzoek uit te gaan voor je het gesprek aangaat. Je kunt ook een pistool oppakken en dat meenemen als je het dakterras op gaat. Vervolgens kun je liegen als de droid vraagt of je gewapend bent. Het gesprek kan werkelijk alle kanten op. De game bevat veel van dergelijke confrontaties, hoewel die voor de ene droid anders zullen zijn dan voor de andere.
Het is precies het dilemma waarvoor je in Detroit wordt geplaatst. Juist de vrijheid die je hebt bij het kiezen van een aanpak maakt van Detroit een indrukwekkende game. Er zijn erg veel verschillende aanwijzingen te vinden, er zijn erg veel verschillende dialoogopties en er zijn indrukwekkend veel acteurs die je in het beloop kunt betrekken. Bovendien is de game erg mooi om te zien. Daarmee is de cirkel ook rond, want de game dankt zijn bestaan aan die indrukwekkende techdemo die in 2012 werd vrijgegeven. Detroit: Become Human verschijnt uiteraard alleen voor de PlayStation 4. Wanneer de titel op de markt verschijnt is nog niet bekend.
Titel | Detroit: Become Human | ![]() |
Platform | PlayStation 4 | |
Ontwikkelaar | Quantic Dream | |
Uitgever | Sony | |
Releasedatum | Onbekend |