Enkel campagne
Samengevat
Bij Wolfenstein II: The New Colossus heeft Machine Games goed gekeken naar het succes van de twee voorgangers, zodat er nog meer nadruk ligt op het verhaal en de personages. Alles is nog meer over de top, zowel de personages als de dialogen waar ze in verzeild raken. Dit keer steken de makers echt met alles de draak, waarbij de harde grappen niet van de lucht zijn. Toch zit het script zo slim in elkaar dat niemand zich gekwetst hoeft te voelen. Het script en de voice acting zijn de grootste kracht van de game. De actie is iets anders geworden dan in de voorganger. Hij bestaat nog meer uit rennen en schieten, wat past bij een game als The New Colossus. Het maakt ook dat The New Colossus een hilarisch grappige shooter is, met gameplay die niet verrassend is, maar wel degelijk en vooral ook lekker. Helaas werd onze versie geplaagd door de nodige bugs, waarvan de meeste inmiddels hopelijk zijn geplet.
Eindoordeel
Gespeeld op: Windows
Ook beschikbaar voor: PlayStation 4, Xbox One (Switch in 2018)
Net nu de discussie over de commerciële levensvatbaarheid van singleplayergames is opgelaaid, komt Bethesda - de laatste jaren toch al hofleverancier van games met alleen een campagne - met een game die op geen enkele manier met anderen kan worden gespeeld. De optie voor multiplay heeft ontwikkelaar Machine Games niet eens overwogen, omdat de aandacht voor de campagne erdoor zou 'verwateren'. Er is dus enkel en alleen een campagne in Wolfenstein II: The New Colossus. Daar zul je het mee moeten doen. Vreemd is de keuze van de studio niet. Bij Wolfenstein: The New Order uit 2014 en Wolfenstein: The Old Blood uit 2015 maakte de Zweden dezelfde keuze, en beide games werden goed ontvangen. De vraag is of Machine Games het kunstje met The New Colossus kan herhalen.
Machine Games heeft in ieder geval goed gekeken naar wat die voorgaande twee games zo succesvol maakte. Beide waren een combinatie van enerzijds actie en anderzijds erg leuke cutscenes met goed geschreven dialogen, waarin verschillende memorabele personages naar voren werden geschoven. William 'B.J.' Blazkowicz stal niet in zijn eentje de show; ook zijn kompanen in het verzet en de verschillende nazileiders vielen die eer te beurt. Gelukkig had Machine Games in dat volop aanwezige verhaal een prima shooter verstopt. Niets baanbrekends, maar gewoon lekker knallen. Met het dual wielden van bijna alle wapens als leukste eigenschap, waarmee je heerlijk de bad ass kon spelen.
/i/2001699879.png?f=imagenormal)
Op de man gespeeld
De nadruk ligt in The New Colossus nog meer op het verhaal, en daarbinnen op de persoon van William 'B.J.' Blazkowicz. Zelfs de vroege jeugd van deze held komt voorbij. Gelukkig zijn ook de bijrollen weer sterk neergezet, met een paar oude en veel nieuwe gezichten. Het verhaal in The New Colussus sluit aan op dat van de vorige twee games. Het is 1961, en B.J. heeft een tijd plat gelegen na afloop van de vorige game. Sterker nog, wie de vele trailers van The New Colossus heeft gezien, zal hebben begrepen dat B.J. flink is aangeslagen en de game begint vanuit een rolstoel. Een erg leuk element, omdat het goed is uitgevoerd. De besturing is heerlijk hoekig als je in de rolstoel zit, wat je een prima hulpeloos gevoel geeft, manoeuvrerend door de smalle gangen van de onderzeeër die dient als je basis in de game. Het is een mooie manier om de ontwikkeling van je personage in de game te starten.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Het verzet in actie, in The New Colossus.
Leren lopen
Die ontwikkeling stelt op zich niet zo heel veel voor. Je leert uiteraard ergens in de game wel weer lopen, en zelfs meer dan dat, maar heel veel opties krijg je er niet bij. Ergens in de campagne kun je kiezen tussen een aantal hulpmiddelen die het gemakkelijker maken om door levels te manoeuvreren: deuren open beuken, wat hoger reiken, door kleinere openingen klauteren. Heel veel verandert dat niet aan de gameplay, al heb je de optie die je kiest vrij vaak nodig in de tweede helft van de campagne. De gevechten blijven precies hetzelfde, maar met de optie wekt Machine Games toch op mooie manier de indruk dat je keuze ertoe doet. Uiteraard kun je met elk van de drie hulpmiddelen je doel bereiken, maar de weg die je door een level bewandelt verschilt.
/i/2001699873.png?f=imagenormal)
Wie kies je?
In het verhaal past Machine Games iets soortgelijks toe. Aan het begin van de campagne moet je kiezen tussen twee oudgedienden. Een daarvan zal daarna in je basis zijn te vinden. Dit verandert niets aan de gameplay, maar behoorlijk veel aan de dialogen in de game, en dat maakt in een game als deze een flink verschil. Zo'n groot verschil zelfs, dat het de moeite waard is om de game op zijn minst gedeeltelijk opnieuw te spelen en te ervaren hoe de dialogen verlopen met de andere oudgediende aan boord van je basis.
Verder heeft Machine Games aan de opzet van de game eigenlijk weinig veranderd. Er is nog steeds hetzelfde systeem van health en armor, al gaan de makers daar nu wat creatiever mee om. Voorheen had je 100 health en 100 armor, en beide konden tijdelijk worden opgevoerd. Je health herstelt zich nog steeds gedeeltelijk vanzelf, maar Machine Games speelt wat meer met de standaarden. Je hebt niet overal een basis van 100 health en armor, maar zo hier en daar wat meer of minder, afhankelijk van het verhaal.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Nazi's knallen in The New Colossus.
Lekkere wapens
Verder heb je een degelijk arsenaal aan wapens als basis, met de Pistole die erg handig is voor de headshots van afstand, en wat vrij klassieke werkpaarden zoals het Sturmgewehr en de Maschinenpistole. Zo heb je een handvol vuurwapens waar je het grootste deel van je tegenstanders mee uit zult schakelen. De lol zit hem weer in de bijzondere wapens. De keuze aan het begin van de game, waarbij je kiest welke persoon je wilt behouden, heeft ook gevolgen voor je arsenaal. De ene keuze geeft je het Laserkraftwerk, de andere het Dieselkraftwerk. De wapens zijn even krachtig, maar de stijl verschilt. Ook hier geldt dat vooral de illusie wordt gewekt dat er verschil is.
Het is vooral goed dat Machine Games in alle gevallen het gebruik van de krachtigste wapens in de game beperkt houdt. De meeste wapens moet je opladen op vaste punten in de levels, en voor een enkel exemplaar is de munitie gewoon schaars. Munitie voor je klassieke wapens is er genoeg, maar de krachtiger wapens moet je spaarzaam gebruiken. Overigens is de verdeling zo dat je één sterk, oplaadbaar wapen vast in je arsenaal hebt, en de rest van de superwapens af moet pikken van je tegenstanders, waarna je ze slechts tijdelijk kunt gebruiken. Een ladder beklimmen maakt al dat je het wapen laat vallen, sterker: zelfs een ander wapen tevoorschijn halen, zorgt daar al voor. Leuk is dat je, als je door een beuk van een tegenstanders of door een projectiel of explosief flink wordt geraakt, achterover kukelt. Daarbij heb je een seconde nodig om weer overeind te krabbelen, en ook daarbij valt het tijdelijke wapen uit je handen, al kun je het daarna wel weer oppakken om er verder mee te knallen.
/i/2001699881.png?f=imagenormal)
Tactiek
Zo ontstaat er als vanzelf een verdeling. Het is verstandig om uit de groep tegenover je eerst een tegenstander uit te schakelen die zo'n superwapen heeft, en dat wapen vervolgens in te zetten tegen de rest van de groep. Niet dat je afhankelijk bent van die sterke wapens, want ook met gewone wapens kom je een eind. Zelfs de sterkste vijand is ermee te verslaan, al vergt dat uiteraard wat meer vaardigheid. Het is een manier om jezelf uit te dagen. De game heeft een handvol moeilijkheidsgradaties die je tijdelijk omhoog of omlaag kunt zetten. Gelukkig maar, want ook de lagere niveaus leveren op een goede manier aardig wat uitdaging. De verdeling is echter prima, met goed uitgemeten stapjes richting 'behoorlijk pittig'.
Toch verlopen gevechten wat anders dan in de vorige twee games. Daar was af en toe ruimte voor een enigszins tactische aanpak. In beide games waren er hier en daar confrontaties waarbij het zinnig was om dekking te zoeken en een route te kiezen door het level, langs een klein aantal lastige tegenstanders. In de Wolfenstein is het allemaal wat meer over de top. Dit keer krijg je meestal gewoon een grote groep tegenover je, met veel zwakke en enkele sterkere tegenstanders. Het wordt hier gedurende de campagne meer en meer zaak om goed te blijven bewegen en na te denken over de timing van je wapens. Welke vijanden probeer ik af te knallen met mijn standaard Sturmgewehr, wanneer zet ik het krachtige Hammergewehr in dat ik achter de hand heb gehouden? Zulke vragen zul je jezelf moeten stellen. Een klein minpunt is wel dat we bij de gevechten de afwisseling soms missen die wel in de vorige games zat.
/i/2001699895.png?f=imagenormal)
Commanders
Dat komt nog meer tot uiting in de nasleep van de campagne, waarin je terug kunt naar de levels die je in het verhaal al eerder hebt bezocht. Als je de game hebt uitgespeeld, kun je in elk van de levels op zoek naar één of twee nazi's, om zo de hele V.S. te bevrijden van nazi-kopstukken. De confrontaties zijn daarbij opeens een stuk pittiger, wat uiteraard alleen maar prima is in die fase van de game. Het is een leuk extraatje, dat de levensduur van de game flink verlengt. De campagne heb je in een uur of tien namelijk wel uitgespeeld. Het bonusdeel is gekoppeld aan een grappige minigame rond de Enigma-machine van de nazi's en de commanders die je tijdens de campagne tegenkomt. Ze vervullen dezelfde rol als in de voorgaande games, dus zolang een commander weet dat je in de buurt bent, gaat het alarm af en worden er steeds verse tegenstanders aangevoerd. Dat stopt pas als je de commanders - meestal zijn het er twee - hebt uitgeschakeld. Het is en blijft nog steeds een erg leuk element. Het vrijspelen van de missies die je na afloop kunt spelen, is gerelateerd aan het aantal commanders dat je tijdens de campagne weet uit te schakelen.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
B.J. sloopt een boss in The New Colossus.
Rennen en schieten
De actie in de game is degelijk, en uitdagend te maken voor wie dat wil. De game biedt heerlijk knalwerk waarbij je lekker ouderwets mag rondrennen en kunt schieten op alles wat beweegt, zonder daarbij al te veel na te hoeven denken. De heerlijke geluiden van de wapens, op je rug gegooid worden door een explosie, en het onderlinge commentaar van de nazi's tegenover je: het maakt Wolfenstein II niet uitzonderlijk, maar wel heel herkenbaar en vooral erg leuk.
De uitzonderlijkheid van de game zit meer in de combi van de actie en het verhaal. Dat verhaal heeft prima plotwendingen en is heerlijk over de top, waarbij Machine Games spot met van alles en nog wat. Duitsers, Schotten, Amerikanen, dikke mensen, gekleurde mensen, gehandicapte mensen, er komt van alles voorbij en over alles worden grappen gemaakt. Harde grappen ook. Lastige maatschappelijke kwesties worden daarbij niet geschuwd, maar juist doordat Machine Games alles op de hak neemt, komt de studio er moeiteloos mee weg. De makers zijn bovendien slim, want op de nazi's na vecht bijna iedereen aan de goede kant van de zaak, en de nazi's zijn zo karikaturaal dat niemand zich aangesproken hoeft te voelen. Goed is dat dit keer niet alleen de nazi's memorabele personages zijn. Ook aan de kant van het verzet kom je heerlijke personages met uitstekende teksten tegen.
/i/2001699863.png?f=imagenormal)
Fantastische dialogen
De grootste kracht van de nieuwe Wolfenstein schuilt echter in de dialogen. Die waren in de voorgaande twee games al goed, maar zijn dit keer nog beter. Ze zijn scherp, snel, uitgebreid en erg grappig. Daarbij maakt het dus enigszins uit welk personage je aan het begin van de game behoudt, en daarnaast moet je wel tegen wat harde grappen kunnen. Het zijn overigens niet alleen de teksten zelf, het is ook de enscenering van de vele cutscenes waarin ze worden uitgesproken. Bovendien spelen de acteerkunsten van de stemacteurs een grote rol, in positieve zin. De emotie die van virtuele gezichten is te lezen, de timing van de zinnen, het spelen met hard en zacht, de verschuivende focus van de camera: de makers hebben goed gekeken naar films en series, en daar veel van geleerd. Machine Games bereikt hier een heel hoog niveau mee.
Voor het uiterlijk van de game geldt gedeeltelijk hetzelfde. De koppen van de personages zijn geweldig, maar dat gaat met name op tijdens de cutscenes, dus dat telt niet helemaal. In de game zelf vallen sommige levels op. Een niet nader te noemen stad in de V.S. is door een atoombom vernietigd, wat een prachtig vervallen landschap oplevert. Een ander stadje is juist nog geheel intact en ziet er prachtig uit, in een mooie jaren '60-setting. De krottenwijk waar B.J. naar medestanders zoekt is dan weer wat minder geslaagd, net als het berglandschap waar hij kortstondig doorheen rent. Het enorme luchtschip van de nazi's is juist weer erg indrukwekkend. Gelukkig zijn de tegenstanders van B.J. allemaal goed geslaagd, al zijn ze misschien wat eenvormig. Toch weten de makers wel met enige regelmaat te verrassen met een onverwachte verschijning hier en daar.
Bugs
Is The New Colossus daarmee volledig geslaagd? Helaas niet. De versie die wij vlak voor release van de game konden spelen, had helaas flink wat technische kuren. Inmiddels zijn we wat patches verder, dus wellicht is de situatie verbeterd, maar wij maakten flink wat crashes mee - en dan niet alleen van de game, maar zelfs van het systeem waarop we speelden. Het zijn vast punten die snel verbeterd worden, of dat al zijn. Wat structureler lijkt een probleem met de kunstmatige intelligentie van de game. Er blijft nog weleens een vijand ergens in een hoekje hangen, en dat is lastig als je een bepaald deel van een level helemaal leeg moet spelen voor je verder kunt. Dan moet je echt op zoek naar de vijand die ergens naar een muur staat te staren. Sowieso laat de AI wat dat betreft steken vallen. Vijanden hebben je lang niet altijd door. We maakten dit zelfs mee bij de laatste bossfight van de game, een deel waarvan je toch mag verwachten dat het goed getest is. Ergens in een hoekje stond een eenvoudige nazi-grunt te niksen, en hij zorgde er daarmee voor dat het eindgedeelte van de game niet wilde starten.
Een veel minder groot probleem is dat de hulpstukken die B.J. krijgt aangereikt niet altijd even lekker worden bestuurd. Hij kan een paar stelten aantrekken en leren om zich in hele kleine holtes te proppen, maar de bediening is daarbij wat houterig. Onoverkomelijk is dat gelukkig niet. Verder is de basis van waaruit B.J. en consorten hun acties plannen wat onoverzichtelijk, maar gelukkig is er een hint-systeem waarmee je kunt zien in welke richting je moet zoeken. Dat de basis in de game is ingebouwd is bovenal prettig, omdat hij voor wat rust zorgt in een campagne vol actie. Er is bovendien het nodige te doen aan boord, zoals het ontcijferen van de Enigma-codes die je onderweg weet te bemachtigen.
/i/2001699893.png?f=imagenormal)
Conclusie
Voor Wolfenstein II: The New Colossus heeft Machine Games goed gekeken naar het succes van de twee voorgangers. Er ligt daarom nog meer nadruk ligt op het verhaal en de personages, waarbij alles is nog meer over de top is, zowel de personages als de dialogen waar ze in verzeild raken. Dit keer steken de makers echt overal de draak mee, waarbij de harde grappen niet van de lucht zijn. Het script zit echter wel zo slim in elkaar dat niemand zich gekwetst hoeft te voelen. Het script en de voice acting vormen samen de grootste kracht van de game.
De actie is iets veranderd ten opzichte van de voorgangers. Machine Games heeft hem wat vereenvoudigd. In de vorige games zat er een licht tactisch element in de gevechten, maar dat is nu helemaal verdwenen. Het enige dat echt telt is rennen en schieten, waarbij je alleen een beetje hoeft te letten op de wapens die je tijdelijk kunt gebruiken. Het past bij een game als The New Colossus, want het is nog steeds heerlijk om dual wielding op nazi's te schieten of ze te bestoken met een wapen dat je ze net afhandig hebt gemaakt. Dat is al helemaal zo omdat de wapens prima in elkaar zitten en je slechts spaarzaam gebruik kunt maken van alles wat sterker is dan de gemiddelde mitrailleur. Dat maakt dat er nog steeds genoeg uitdaging is. The New Colossus is een hilarisch grappige shooter met gameplay die niet verrassend is, maar wel degelijk en vooral ook lekker. Helaas werd onze versie geplaagd door de nodige bugs, waarvan de meeste inmiddels hopelijk zijn geplet.
Eindoordeel