Youngblood is een verfrissende game binnen het Wolfenstein-universum, en is het goed dat uitgever Bethesda durft te experimenteren met een klassieke serie als deze. Maar bij experimenteren gaat niet altijd direct alles goed. Dat geldt ook voor Youngblood. Dat de game in co-op wordt gespeeld, is prima, maar de omschakeling van solo naar co-op is niet geheel vlekkeloos verlopen. Zo is bij de meeste vijanden enkel het aantal hitpoints opgeschroefd, wat ervoor zorgt dat het wat saaie sponzen worden die wel erg veel kogels nodig hebben om neer te gaan. Gelukkig is er genoeg te doen in de verschillende sectoren van de stad, wat maakt dat je in de meeste sectoren regelmatig terug zult keren. Die zijn echter elke keer opnieuw bevolkt door dezelfde tegenstanders. Je hebt er wel een andere opdracht, maar dat maakt de schietpartij er niet anders op. De game wordt daardoor zo hier en daar wat eentonig.
Dat je nu wat extra opties hebt als een double jump en tijdelijke onzichtbaarheid klinkt misschien wat vreemd, maar het past goed bij de twee nieuwe hoofdrolspelers, en ook bij het leveldesign dat je veel meer vrijheid geeft dan voorheen. Dat leveldesign is een van de sterkste kanten van de game. De stad is niet alleen mooi, maar biedt je ook tal van mogelijkheden. Er zijn genoeg opties om te schuilen, de hoogte te kiezen of gevechten te omzeilen. Bovendien heb je met de Pep Signals en Shared Lives prima hulpmiddelen om elkaar in leven te houden, al zorgen ze er wel voor dat het beter is om bij elkaar in de buurt te blijven.
Dat je jezelf en je wapens los van elkaar op kunt waarderen, is prima en dat het opwaarderen van jezelf gekoppeld is aan het halen van een bepaald level ook. Alleen zijn de wapens dit keer niet allemaal even nuttig. Waar in voorgaande games elk wapen de hele game nuttig bleef, heb je aan de eerste wapens die je bemachtigt al snel niets meer, en dat is jammer. Gelukkig zijn er weer de nazi-superwapens die je gedurende de game buit kunt maken. Die maken veel goed. Ze zijn leuk en heerlijk over de top, maar door de schaarse munitie ben je nooit overpowered.
Dan is er nog het ontbreken van de vaste hoofdrolspeler. Dochters Jess en Soph doen het op het slagveld prima. Daarbuiten missen we vader B.J. echter wel een beetje, al komt dat vooral doordat er nu minder verhaal in de game zit, en minder afwisseling in de omgeving. Dat maakt dat de tweeling, maar ook de vele personages om hen heen, nooit helemaal gaan leven. Dat is jammer, want juist daarin school een flink deel van de charme van de recente serie games. De co-op-opzet en de verhalende kant van de game zitten elkaar een beetje in de weg.
Is Youngblood daarmee af te raden? Nee, zeker niet. Voor liefhebbers van co-op valt er genoeg lol te halen uit de game. De levels zijn mooi en goed gemaakt, en de actie is over het algemeen prima, op wat minder bruikbare wapens na. Dat de tegenstanders wat saai zijn doet niets af aan de uitdaging die ze bieden. Het vergt een goede samenwerking om de vaak drukke en hectische gevechten te overleven, waarbij de inzet van Pep Signals en Shared Lives essentieel is. Bovendien valt er met de vele side missions en actions genoeg te beleven in de game, die voor een co-opgame ook een goede lengte heeft en waarbij de toenemende moeilijkheidsgraad goed is opgebouwd. Het is een lekker hectische game, met genoeg intense gevechten om uren lol mee te hebben. Youngblood is dus zeker geen slechte game, maar er had meer in gezeten.
Pluspunten
Minpunten
Eindoordeel
Getest
Wolfenstein: Youngblood (Deluxe Edition), Xbox OnePrijs bij publicatie: € 39,99
Vanaf € 18,-