Een van de meest indrukwekkende games die we tijdens de Gamescom van augustus 2010 zagen, was The Witcher 2: Assassins of Kings. Het spel zag er prachtig uit - de makers claimden zelfs de grafische vergelijking met elke andere rpg aan te durven gaan - en de gameplay leek veelbelovend. In een presentatie schetste de ontwikkelaar hoe een bepaalde passage in het spel volledig anders kan verlopen als je net even andere keuzes maakt.
Gespeeld op: pc (voorlopig exclusief)
Onlangs kregen we de kans het spel zelf uit te proberen. Ontwikkelaar CD Projekt had een missie klaargezet die als een side-quest in het het spel zit. We hadden tijd genoeg om de ongeveer half uur durende quest meerdere keren door te spelen, om zo te kijken hoe andere paden en keuzes het spel beïnvloeden. Ook hebben we de directe omgeving van de quest-locatie een beetje kunnen bekijken. Dat laatste is zeker geen overbodige luxe, want als één onderdeel duidelijk naar voren kwam tijdens het spelen van The Witcher 2, dan was het wel dat het loont om in elk hoekje en gaatje een kijkje te nemen.
CD Project heeft duidelijk goed gekeken naar wat wel en niet werkt in role-playing games. De makers zijn van mening dat alles wat de speler in het spel doet een bepaalde beloning moet opleveren. Dan kan heel direct, in de vorm van dingen die je oppakt. In tegenstelling tot andere rpg's kan The Witcher 2-hoofdpersonage Geralt alles meenemen wat op zijn pad verschijnt. Geralt is nu eenmaal een Witcher, en die Witchers hebben in de spelwereld een status aparte. Concreet betekent het dat vrijwel elk huisje dat je binnen gaat en elke kamer die je doorzoekt je wat knaken en spulletjes oplevert die je kunt verkopen of die je kunt gebruiken bij een recept.
Armworstelen
De voorraad goud kan eveens worden aangevuld via minigames. Binnen het beperkte gebied waarin we konden rondlopen troffen we onder meer een bar aan, waarin de nodige mensen en dwergen zich bezighielden met drinken en het spelen van diverse spellen. Zo waagden we ons met Geralt aan een potje dobbelstenenpoker, waarbij we de regels niet direct wisten de doorgronden. Het armworstelen en ordinaire vechten spreken meer voor zich, en daar hielden we dan ook al snel wat geld aan over.