zie:
nieuws: Panasonic kondigt compacte Micro Four Thirds-camera met flitser aan
hierin vermeld iemand het volgende antwoord dat mij erg aansprak mbt de MFT techniek die voor deze camera's geld:
"Ik ben verbaasd moet ik zeggen door de vele reacties die deze camera meteen afschilderen als een slecht compromis tussen een DSLR en een compactcamera. Het compacter zijn van deze camera's betekent immers helemaal niet dat deze per definitie minder performant zijn dan de "echte" DSLR's.
Met de enorme snelheid waarmee electronica evolueert, kan ik me immers makkelijk inbeelden dat op een dag (die misschien niet zover af ligt) de beeldkwaliteit van een electronische zoeker equivalent zal zijn aan deze van een optische zoeker. Natuurlijk kan je argumenteren dat je nooit echt hetzelfde beeld zal hebben met een electronische zoeker in vergelijking met een optische zoeker. Maar aan de andere kant zijn de voordelen alles behalve klein, zoals:
- dankzij het feit dat de (wegklapbare) spiegels en prismas overbodig zijn geworden, bevat de camera een stuk minder bewegende onderdelen, lees: wint ze aan betrouwbaarheid
- dankzij het feit dat de (wegklapbare) spiegels en prismas overbodig zijn geworden, kan de camera een stuk compacter worden gebouwd zonder enig verlies in kwaliteit
- dankzij het feit dat de (wegklapbare) spiegels en prismas overbodig zijn geworden, kan de lens veel dichter tegen de sensor worden ge-positioneerd, wat toelaat om kwalitatief betere lenzen te ontwerpen die compacter en bovendien ook goedkoper zijn)
- dankzij het feit dat de (wegklapbare) spiegels en prismas overbodig zijn geworden, heb je geen last meer van de beperkingen die het resultaat zijn van een klappende spiegel (storend geluid, geïnduceerde trillingen, het even onderbreken van het zichtveld)
- je ziet permanent "wat de sensor ziet" inclusief alle gekozen instellingen (diafragma, sluitertijd, witbalans,...) en niet meer enkel wat jouw oog ziet. Wat je een beter inzicht geeft in hoe de foto er uiteindelijk zal uitzien voor je ze hebt gemaakt. En daar draait het uiteindelijk toch allemaal om.
Ikzelf gebruik o.a. om bovenstaande redenen al jaren een Sony R1 (zogenaamde bridge camera, vaste lens, digitale zoeker, APS sensor). Dit toestel vertoont zeer zeker een aantal gebreken, waaronder een tragere scherpstelling, alsook een lagere resolutie electronische viewfinder). Maar deze gebreken zijn problemen van "electronische" aard en verbeteren dus met rasse schreden. Het beste bewijs is dat huidige vergelijkbare camera's, zoals deze in dit artikel, deze gebreken eigenlijk al (bijna) niet meer vertonen.
Behalve dus de genoemde voordelen, is één van de andere redenen waarom ik vasthoud aan deze intussen bijna prehistorische camera en niet overschakel op een DSLR, het feit dat ik dus wacht op de omschakeling van optische naar electronische zoekers. Wat, gezien bovengenoemde reden, zal leiden tot een nieuwe generatie lenzen die ontworpen zijn om veel dichter bij de sensor te staan, met alle voordelen vandien. En ik dus geen zin heb om op dit ogenblik te investeren in lenzen die ontworpen zijn voor een probleem dat (bijna) niet meer bestaat. Laten we immers niet vergeten dat de hele bestaansreden van de ingewikkelde opklapbare spiegels en prismas juist is dat fotografen willen zien "wat de lens ziet" en niet wat je ziet door een klein onafhankelijk "venstertje". Maar als je kan kiezen tussen zien "wat de lens ziet" en zien "wat de sensor door de lens ziet inclusief alle gekozen instellingen", wat zou je dan kiezen?
Wat mij betreft luiden deze toestellen dan ook de toekomst in van de digitale fotografie. Al kan ook ik me vergissen natuurlijk."