Totaal mee eens. De verhuftering is misschien juist wel begonnen aan de bedrijfszijde.... "computer says no" is een onderdeel daarvan.
Dat "computer says no" is een onderdeel ervan, maar vooral een gevolg. Men automatiseert om te besparen op kosten, arbeidskosten, maar vervolgens vertrouwt men blindelings op de resultaten van de computer/het algoritme zonder dat men weet hoe het resultaat tot stand is gekomen, en bij algoritmes geldt: "trash in, trash out" is het gevoerd met foute/biased data of is het algoritme flawed dan gaat het mis, en dan blijkt dat de menselijke maat is verdwenen - vooral bij de overheid, specifiek de belastingdienst. Mensen zijn de regeltjes gaan liefhebben in plaats van dat ze nog zicht hebben op waarvoor de regels bedoeld waren. Maar dat is nog niet eens het ergste.
En vervolgens accepteert men of bejubelt men zelfs gedrag wat enkel bedoeld is om zichzelf te verrijken - ten koste van anderen(!). Een 'goed ondernemer' is tegenwoordig niet meer iemand die zich echt 1bekommerd om zijn persooneel of zijn klanten maar 1 die veel winst maakt....
Klopt. in de jaren 70 verdiende de topman van een groot bedrijf (zoals bv GM, Ford, IBM, nu Microsoft, Apple, Google, Amazon, ...) zo'n 40 keer zoveel als de gemiddelde werknemer in dat bedrijf, maar in de jaren 80 begon het te stijgen en in de jaren 90 was het al 400 keer.
Wat Nederland betreft is degene die er in 1973-1977 mee begonnen is, de toenmalige minister van economische zaken, Ruud Lubbers. Lees het boekje van Pieter Lakeman daarover maar eens.
https://www.bol.com/nl/nl/f/het-gaat-uitstekend/37730369/
https://www.bol.com/nl/nl...stekend/1001004005125579/
https://nl.wikipedia.org/wiki/Het_gaat_uitstekend
Daarna werd bij de PvdA partijleider Joop den Uyl opgevolgd door vakbondsleider Wim Kok, adopteerde de PvdA het neoliberalisme, en sloot zich aan bij Lubbers om te gaan privatiseren. Men ging ervan uit dat als je de bedrijven goede groeimogelijkheden gaf en ze meer winst zouden kunnen maken dat dit door zou sijpelen naar de werknemers en meer werkgelegenheid zou opleveren naast hogere lonen en daarbovenop de kosten zou verlagen voor de klanten/burgers. Dat is nooit uitgekomen. Kosten voor de burgers gingen alleen maar extra snel omhoog.
Echter de salarissen van de topmensen moest in Nederland omhoog, zo werd gezegd, om te kunnen in het internationale bedrijfsleven de goede bedrijfsleiders en CEO's te kunnen binnenhalen. Volgens mij diende het alleen voor de Nederlande bedrijfleiders om goede sier te kunnen malen. Vervolgens zagen we de top-salarissen in de quartaire sector omhoog gaan, er kwamen managers in de zorg en met name bij woningbouwcorporaties en bedrijven die opdrachten uitvoerden voor de overheid. Politici gingen werken voor de bedrijven in plaats van voor de samenleving.
[quote\Het is een doelstelling probleem denk ik; als het enige doel van de mens is: "rijk worden" om zodoende zich dan pas daarna te bekommeren om al het andere, dan gaat het mis.[/quote]
Uit onderzoek (van een paar jaar geleden) blijkt dat mensen het gelukkigst zijn met een inkomen van ongeveer €60.000. Bij dat bedrag hebben ze geen problemen meer om financieel rond te komen. Daaronder moeten ze constant bezuinigen, daarboven neemt echter de stress toe om de inkomsten, en vooral het opgebouwde vermogen op peil te houden. Je beleggingen moet je constant in de gaten houden, want als het niet goed gaat met een bedrijf waar je geld in hebt gestoken, dan raak je dat geld kwijt.
Verder zie je dat er vooral in de USA sprake is van een continue doorgaande rat-race om meer geld te verdienen, en daar moet je, als je in een bepaalde bevolkingsgroep zit, aan meedoen, anders lig je er uit. Dat is echt een mentaliteit van rupsje-nooit-genoeg.
Een deel van de mensen kan zich niet (meer) bekommeren om 'het andere' omdat ze daar gewoon de middelen/tijd niet meer voor hebben. Een deel ziet dat 'rijk worden' als onhaalbaar en stapt over op crimineel gedrag of totaal asociaal gedrag (om zich af te keren van de rest). En de politiek doet daar voor een groot deel aan mee (soms gemaskeerd met 'betrokkenheid' die niets anders is dan een 'influencer' manier van denken).
Klopt.