NASA verliest tijdelijk contact met Voyager 2-ruimtesonde

NASA heeft tijdelijk contact verloren met de Voyager 2-ruimtesonde. De ruimtevaartorganisatie heeft tijdens een geplande commandoserie per ongeluk de antenne verkeerd afgesteld. Naar verwachting wordt het contact later weer hersteld.

Tijdens de geplande commandoserie is de antenne van de Voyager 2-sonde nu twee graden weg van de aarde gepositioneerd, laat NASA weten. Hierdoor is het contact van Voyager 2 met het Deep Space Network op aarde onderbroken. De ruimtesonde kan momenteel geen commando's meer ontvangen en geen data meer versturen naar de aarde.

NASA verwacht dat het contactverlies tijdelijk is. De Voyager 2-sonde is geprogrammeerd om meerdere keren per jaar de positie van zijn antennes te wijzigen. Dat moet ervoor zorgen dat ze gericht blijven op de aarde. De volgende reset vindt plaats op 15 oktober. Naar verwachting wordt het contact met Voyager 2 dan hersteld.

De Voyager 2-sonde is in 1977 gelanceerd en bevindt zich momenteel op bijna 20 miljard kilometer afstand van de aarde. De sonde was bedoeld om onderzoek te doen naar onder meer Uranus en Neptunus, maar heeft inmiddels de interstellaire ruimte bereikt. De sonde heeft ook een gouden plaat aan boord met daarop informatie over de aarde en de mensheid.

Voyager 2

Door Daan van Monsjou

Nieuwsredacteur

31-07-2023 • 16:09

124

Submitter: CH4OS

Reacties (124)

Sorteer op:

Weergave:

Bizar dat die nog werkt, wat voor "brandstof" heeft die aan boord? of kan je niet spreken van brandstof?
Beide Voyagers krijgen hun stroom van een Radioisotope thermoelectric generator (RTG).

Toen ze gelanceerd werden in 1977, leverde deze RTG's een vermogen van 470 Watt. Dat is inmiddels afgenomen tot 249 Watt, zie https://voyager.jpl.nasa.gov/mission/spacecraft/

De halfwaardetijd van de radioactieve stof aan boord van de RTG is 87.7 jaar, dus ze zitten nu op de helft. De verwachting is dat als het vermogen afgenomen is tot zo'n 200-210 Watt dit te weinig is om ook nog maar één instrument te laten draaien, dan zal de communicatie dus ook voorgoed eindigen. De verwachting is dat dit ergens tussen 2025 en 2030 zal zijn.
Hmm, zeg gemiddeld 0,3kWh over de afgelopen 45 jaar. Als dat continu geleverd is, komt dat neer op zo'n 120MWh? Da's een serieuze klap energie!
Gemiddeld 0,3kW geen kWh. Dit zou gemiddeld in een uur 0,3kWh aan energie zijn ;-)
Hmm, zeg gemiddeld 0,3kWh over de afgelopen 45 jaar. Als dat continu geleverd is, komt dat neer op zo'n 120MWh? Da's een serieuze klap energie!
Tja. Kernsplijting levert veel energie.
Tja. Kernsplijting levert veel energie.
Dat klopt maar in dit geval hebben we het over warmte die vrijkomt tijdens het radioactieve verval wat wordt omgezet in elektrische energie.
Ja, via thermokoppels.

Er zijn vier manieren waarop "Atoom batterijen" stroom kunnen maken, en je kan die methodes ook combineren
https://en.wikipedia.org/wiki/Atomic_battery

In een kerncentrale wordt er met de hitte stoom gemaakt die turbines aandrijft waar je weer generatoren aan kan koppelen.

[Reactie gewijzigd door Jan Onderwater op 23 juli 2024 17:18]

Ja dat is inderdaad hoe je energie uit kernsplijting haalt. Zo werkt het ook in een kerncentrale...
Mijn punt was eigenlijk dat er een fundamenteel verschil is tussen kernsplijting en radioactief verval. Splijting is het "kapot schieten" van een zware kern, meestal met een neutron. Het resultaat is energie en meestal 2 lichtere kernen. Het proces van kunstmatige kernsplijting gebeurt niet vanzelf, hiervoor heb je apparatuur nodig, b.v. een kernreactor of een versneller.
Radioactief verval is het energetisch weer in balans brengen van een atoomkern. Dit gaat meestal gepaard met het uitzenden van deeltjes/straling (lees energie). Radioactief verval gebeurt vanzelf.
Kernsplijting wordt meestal altijd gevolgd door radioactief verval.
Het een is een gevolg van het ander. Bij radioactief verval deelt een kern zich en zend straling uit, en er komt energie vrij. Een deel van die straling zijn Neutronen. Deze Neutronen treffen ook andere kernen waardoor deze weer splijten, dan heb je een kettingreactie. Bij dit laatste komt er in een kortere periode meer energie, je kan dit versnellen door de Neuronen te verlangzamen of te reflecteren.
Bedankt dit wist ik dus echt niet.
Iets in deze trant. De energie raakt wel langzaam op, de verwachting is dat over (ongeveer) 6 jaar het contact dan verloren zal gaan.
Voor de stroom
https://en.wikipedia.org/wiki/MHW-RTG
Brandstof voor vluchtcorrecties zal er niet veel meer zijn, als het er nog is.
Brandstof voor vluchtcorrecties zal er niet veel meer zijn, als het er nog is.
Correcties voor wat? Er is daar niet veel om te ontwijken, volgens mij ;)
Brandstof voor vluchtcorrecties zal er niet veel meer zijn, als het er nog is.
Correcties voor wat? Er is daar niet veel om te ontwijken, volgens mij ;)
De vraag was naar wat voor een "brandstof" er aan boord is, Stroom komt van de Plutonium accu, andere brandstof was voor baancorrecties.
Goed , de sonde heeft al meer opgeleverd aan wetenschappelijke ontdekkingen dan , waarvoor ie ontworpen is.
Ik hoop voor de mensheid , dat we ooit de voyager 1 en 2 kunnen op-pikken , en in een museum kunnen zetten als een archelogische vondst :P zoals we dat met Egyptische archologie doen

[Reactie gewijzigd door Metallize op 23 juli 2024 17:18]

Goed , de sonde heeft al meer opgeleverd aan wetenschappelijke ontdekkingen dan , waarvoor ie ontworpen is.
Absoluut, ze zijn van enorme waarde geweest voor de wetenschap, en behoren ook tot de succesvolste sondes uit de mensenlijke geschiedenis.

En onvergetelijk beeldmateriaal. Natuurlijk van de diverse planeten, maar één van de meest iconische foto's die ze gemaakt hebben vind ik toch wel Pale Blue Dot.

Dat zet de mensheid even met beide benen op de grond, dat we eigenlijk in 'the great scheme of the universe' eigenlijk maar nietig zijn qua formaat. Erg indrukkende foto. Die is weliswaar niet van Voyager 2, maar van Voyager 1, maar toch, dat doet daar niets aan af.
Ik hoop voor de mensheid , dat we ooit de voyager 1 en 2 kunnen op-pikken , en in een museum kunnen zetten als een archelogische vondst :P zoals we dat met Egyptische archologie doen
Op de één of andere manier heb ik visioenen van een space alien die hem bij ons komt terugbrengen, met een rekening voor het terugbrengen van ons ruimteschroot :P ;)
Op de één of andere manier heb ik visioenen van een space alien die hem bij ons komt terugbrengen, met een rekening voor het terugbrengen van ons ruimteschroot
Ruimen ze dan ook de troep op die rond de aarde cirkelt met een ruimtestofzuiger? Dat zal dan een behoorlijke rekening worden en terecht. Wat laten wij een troep achter. 8)7
Hopelijk zijn het niet de " aliens " van het boek wat ik gelezen heb " the three body problem "
Anders moeten we maar eens snel wat raketten op die sondes af vuren 8)7
ja want dat bracht in de boeken op ;-)
Ik hoop voor de mensheid , dat we ooit de voyager 1 en 2 kunnen op-pikken
https://what-if.xkcd.com/38/
Misschien pikken wat aliens m wel op, en zetten ze in hun museum van lol, hadden verwacht dat de aarde geavanceerd was, maar bleek miljoenen jaren op hun achter te loprny
Afblijven en laten drijven in de ruimte.
Dat is volgens mij de meest geschikte plek voor beide.
Hun natuurlijke habitat.
Vervelend foutje, gelukkig herstelt het zich (hopelijk) vanzelf :)
De Voyager 2-sonde is in 1977 gelanceerd en bevindt zich momenteel op bijna 20 miljard kilometer afstand van de aarde.
Dat klinkt heel ver, en voor menselijke termen is dat ook zo, maar in astronomische termen is het onze achtertuin.

Om een idee te geven. Met deze snelheid die Voyager 2 nu heeft, duurt het 19.390 jaar voor hij één lichtjaar afgelegd heeft, en 81.438 jaar voor hij de dichtstbijzijnde ster, Proxima Centauri, bereikt. Mits hij onderweg nergens tegenaan botst, uiteraard.

Overigens is de verwachting dat de RTG die hem van stroom voorziet ergens tussen 2025 en 2030 zodanig weinig energie meer levert dat Voyager 2 geen enkele instrument meer kan laten draaien, en er effectief dus ook geen communicatie meer met de sonde zal zijn. Dan is de missie dus echt over. Idem voor Voyager 1, overigens.
En ... hij is ook gelanceerd niet richting dichtsbijzijnde ster (Proxima Centauri) maar naar een eerder lege plek, dacht ik ?
Klopt, hij is niet in een specifieke richting gelanceerd, het was immers nooit de bedoeling dat beide sondes zolang mee zouden gaan. Dit was de primary mission voor Voyager 2:
The primary mission of Voyager 1 was to explore Jupiter, Saturn, and Saturn's moon, Titan. Voyager 2 was also to explore Jupiter and Saturn, but on a trajectory that would have the option of continuing on to Uranus and Neptune, or being redirected to Titan as a backup for Voyager 1. Upon successful completion of Voyager 1's objectives, Voyager 2 would get a mission extension to send the probe on towards Uranus and Neptune.
Dat is gelukt:
Voyager 2 successfully fulfilled its primary mission of visiting the Jovian system in 1979, the Saturnian system in 1981, Uranian system in 1986, and the Neptunian system in 1989.
(Beiden van de Wikipagina).

Het was meer om aan te geven hoelang het zou duren, om de dichtst bij de aarde staande sterrenstelsel (Proxima Centauri dus, op 4.2 lichtjaar afstand) te bereiken, en het in het juiste perspectief te plaatsen.
Nee, hij was gelanceerd om meer van Uranus en Neptunus te weten te komen.
De baan daarna was gewoon doorvliegen en kijken waar we stranden.
zie o.a. het kaartje op wiki
Dat had ook weinig nut gehad met een reistijd van pakweg 80.000 jaar. :P

[Reactie gewijzigd door eitjeappeltje op 23 juli 2024 17:18]

Yep, binnen nu en 10.000 jaar lanceren we wel iets dat dubbel zo snel gaat en die dan mooi inhaalt.
Technisch gezien is de missie dan nog niet over. Voyager 2 (en 1 ook) zullen gewoon door blijven reizen door interplanetaire ruimte, tot ze mogelijk ooit als antiek worden opgevist door een buitenaardse beschaving die de gouden plaat dan kunnen luisteren.. ;)
Als hij maar niet terugkomt als V'Ger (Star Trek Motion Picture). ;)

Wat ik me wel altijd afgevraagd heb: er is een LP bij... en hoe moet een ander uberhaupt kunnen weten wat daar mee aan te moeten laat staan wat het is?
Als je iemand nu een LP geeft zal menig persoon niet weten wat er mee te doen.
Het zou me al verbazen als de plaat bij leven terecht zou komen dat intelligent genoeg is om hem als spiegel te gebruiken.
Het gaat jou (en mij) helemaal niks verbazen. Wij zijn al 10000'n jaren dood voor daar sprake van kan zijn. :-)
Maar vanuit een positieve ingesteldheid vind ik het wel geinig dat er misschien ooit één of ander individu/entiteit iets mee kan doen. En zelfs al wordt het gebruikt als spiegel, dan vind ik dat nog best cool.

[Reactie gewijzigd door Myri op 23 juli 2024 17:18]

Doet me denken aan het cola-flesje in 'The Gods must be crazy' ...
Het flesje heeft het overleefd.
Even geheel off-topic: Xi heeft het flesje uiteindelijk van de aarde afgegooid :) Geweldige film trouwens, en goede parallellen met dit project.
Als de plaat terecht komt bij een ander wezen dan is die sowieso intelligent genoeg geweest om hem uit de ruimte te plukken. Meest aannemelijk is dat het object vernietigd wordt bij impact met een ander object.
Ik hoop dat NASA er ook kralen bij gedaan heeft. ;)
V'ger was Voyager 6.
1 en 2 zullen dus niet als zodanig terug komen.
Er zijn toch maar 2 als Voyager gelanceerd? Is Voyager 6 dus een verzinsel van de schrijvers van Star Trek?
Klopt. Het Voyager programma telde maar 2 sondes, Voyager 1 en 2. Het hele programma kostte destijds 865 miljoen dollar (koers uit de jaren 70 uiteraard).

Het had niet veel gescheeld of er waren helemaal geen Voyagers geweest, want ze waren oorspronkelijk bedoeld als onderdeel van het Mariner program, en zouden dan respectievelijk Mariner 11 en Mariner 12 geweest zijn:
Initially, Voyager 1 was planned as "Mariner 11" of the Mariner program. Due to budget cuts, the mission was scaled back to be a flyby of Jupiter and Saturn and renamed the Mariner Jupiter-Saturn probes. As the program progressed, the name was later changed to Voyager, since the probe designs began to differ greatly from previous Mariner missions.
(van de wiki van Voyager 1).

Er was eigenlijk ook nog een Mariner 13 (later Voyager 3) gepland, maar dat is nooit van de grond gekomen.
maar dat is nooit van de grond gekomen.
OT :P
Er staan plaatjes met instructies bij, dus met een beetje goede wil is dat wellicht op te lossen door de vinder.
Er vanuit gaande dat diegene of beter gezegd datgene die/dat hem vindt dezelfde zintuigen als ons heeft.............
Er staan aanwijzingen op, over hoe snel de plaat afgespeeld moet worden (uitgedrukt in elementaire eenheden), en er is ook een calibratieafbeelding van een circel.
Er staan plaatjes op over hoe je de LP afspeelt en omzet naar 'digitaal' materiaal..
maar of dat duidelijk genoeg is, valt te bezien :)
https://voyager.jpl.nasa....cord/golden-record-cover/
Ze hebben er misschien plaatjes bij gedaan om uit te beelden hoe af te spelen?
Nog een leuk weetje, het duurt ongeveer 18u om een signaal van op aarde tot bij Voyager 2 te krijgen.
Dus 36u om te kunnen communiceren.

Zo lang duurt het dus "maar" om 20 miljard km te overbruggen.


Ik vind dat uitermate intrigerend.

[Reactie gewijzigd door Skindred op 23 juli 2024 17:18]

Klopt, dat komt omdat die communicatie gebeurt met radiogolven. En zoals we weten reizen radiogolven met de snelheid van het licht. Oftewel, zo'n 300.000 kilometer per seconde.
Je zou zeggen hadden we maar eerder iets de ruimte in geschoten naar ver weg. ;)
Er zit in een ruimtesonde een heel programma voor het geval de sonde langer dan verwacht niets van de aarde hoort. Dat omvat doorgaans het uitrichten van de antenne op de aarde, het uitschakelen van onnodige instrumenten (in geval er gebrek aan elektriciteit is) en het automatisch wisselen tussen radiofrequenties en primaire en reserve-radio.

Dit soort zaken zijn inderdaad vervelend, maar ze komen gewoon voor in het werken met ruimtesondes en er is dan ook goed over nagedacht hoe dit soort fouten niet leiden tot permanent verlies van een sonde.
Best wel heel erg cool dat dit soort programma's in 1975 werden gemaakt met in het voorhoofd zelfherstellend vermogen omdat dingen meestal niet gaan zoals ze normaal zouden moeten gaan.

Hier een link naar nasa computing https://history.nasa.gov/computers/contents.html.
In de Voyager zitten o.a. (2) zg attitude (AACS) computers met als taak om de antennes gericht te houden op de Aarde.
Naar ik elders begrepen heb, wordt wel telemetrie-data ontvangen maar die lijken inhoudelijk niet overeen te stemmen met de werkelijke toestand van de computers. Iets dat kan komen omdat dingen mogelijk gaandeweg aan het uitvallen zijn.
Probleem is dat men de oorzaak niet kan verklaren.
Dat klinkt heel ver, en voor menselijke termen is dat ook zo, maar in astronomische termen is het onze achtertuin.
Ondertussen heb ik amper wifi in mijn eigen achtertuin :+
Als je het hebt over wifi3+++ ja, vervelend. Als je nog op GPRS zou zitten is het ontvangst goed. Gaat niet snel, maar daar gaat t niet om. Dat is feitelijk hetzelfde als de techniek (<197x) Bewezen dat t werkt.
Met deze snelheid die Voyager 2 nu heeft, duurt het 19.390 jaar voor hij één lichtjaar afgelegd heeft, en 81.438 jaar voor hij de dichtstbijzijnde ster, Proxima Centauri, bereikt.
Maar Voyager 2 is niet op weg naar Proxima Centauri. Volgens de NASA gaat ie grofweg in de richting van het sterrenbeeld "Telescoop". Jij weet dat vast wel, maar je schrijft het wat ongelukkig op.

[Reactie gewijzigd door rijnsoft op 23 juli 2024 17:18]

Klopt, het was wat ongelukkig verwoord, en meer bedoeld om in perspectief te plaatsen hoe weinig afstand (in ruimte-termen, geen menselijke termen) hij nog maar afgelegd heeft.

Hij heeft inderdaad geen concreet richtpunt waar hij naartoe gaat. Kan ook niet, want dat vereist bijsturing/koerswijziging, en na 2025-2030 is dat sowieso niet meer mogelijk omdat er dan geen enkel instrument (dus ook geen voortstuwing, bijsturing en communicatie) meer functioneert, omdat de RTG dan te weinig energie meer heeft.

Het is dus puur toeval waar hij uiteindelijk zal belanden, mits hij onderweg niks tegenkomt en wordt vernietigd.
Mits hij onderweg nergens tegenaan botst, uiteraard.
Die kans is zo astronomisch klein (zoals het woord zegt) dat de Voyagers, Pioneers en New Horizon waarschijnlijk miljarden jaren nadat de zon, de aarde en wij niet meer bestaan, nog steeds rondjes draaien in de melkweg.

Misschien, nadat Milkdromeda een feit is, dat ze zelfs in de intergalactische ruimte terecht komen.
Tijd voor een FTL engine ;-)
Hoewel ik weet dat dat de volgende berekening niet te maken heeft met hoe nauwkeurig de hoek moet zijn, geeft het wel weer een idee van de enorme afstand.
Met een radius van ca 6500 km van aarde en een afstand van 20.000.000.000 km is er bevind de aarde zich binnen een hoek van 0,000037°.
Ik vraag me dan ook af wat de nauwkeurigheid van zo'n antenne wel moet zijn. Is er een bepaalde ontvangsthoek en ligt dit dus vast, of veranderd dit ook nog met de afstand?

Berekening: 2 x atan(6500/2E10)
De signalen "waaieren" ook wat uit over zulke afstanden. Dus mogelijk dat het niet zo precies hoeft als je nu berekend. Maar pin me hier niet op vast.
Ik vraag me dan ook af wat de nauwkeurigheid van zo'n antenne wel moet zijn. Is er een bepaalde ontvangsthoek en ligt dit dus vast, of veranderd dit ook nog met de afstand?
De 'ontvangsthoek' ligt idd vast, voor de antenne op Voyager is dat in de orde grootte van een paar graden, daardoor hoeft die juist niet super nauwkeurig te richten. Voor de 70 meter schotels waarmee het signaal wordt ontvangen is de hoek een stuk kleiner.
voyager2 is het 2e verst verwijderde object ooit dat door de mens de ruimte is ingestuurd. De interstellaire ruimte is de plaats waar er geen invloed meer is van de zwaartekracht van het planeten-/zonnestelsel, maar nog binnen het sterrenstelsel (aka de melkweg), dus zonder externe invloed van een ander object zullen beide voyagers nooit meer naar het zonnestelsel, laat staan de aarde kunnen terugkeren, gezien de nucleaire reactor amper nog genoeg stroom kan leveren om een paar sensoren en communicatie online te houden.
De interstellaire ruimte is de plaats waar er geen invloed meer is van de zwaartekracht van het planeten-/zonnestelsel,
Overal is invloed van zwaartekracht van sterren e.d., daardoor zijn oa sterren in een baan rond het zwaartepunt van de melkweg.
Interstellaire ruimte is gedefinieerd aan de hand van de invloed van de zonnewind;
https://spaceplace.nasa.gov/interstellar/en/
voyager2 is het 2e verst verwijderde object ooit dat door de mens de ruimte is ingestuurd.
Dat dacht ik ook maar dan lees ik dit op de link in het artikel naar de NASA site:

Voyager 2 is located almost 12.4 billion miles (19.9 billion kilometers) from Earth (...) and the spacecraft is not receiving commands from ground controllers.

Voyager 1, which is almost 15 billion miles (24 billion kilometers) from Earth, continues to operate normally.
1 is het verst, 2 is het 2e verst ;)
Vraag me af wat het vermogen is wat er aankomt op aarde, dat moet echt ongelofelijk weinig zijn, knap stukje signaal ruis scheiding.
Dat is zacht uitgedrukt:
The Voyager probes are always sending out a signal. Voyager 1 has a 22.4-Watt transmitter – something equivalent to a refrigerator light bulb – but by the time its beacon reaches us, the power has been reduced to roughly 0.1 billion-billionth of a Watt. NASA has to use its largest antenna, a 70-meter dish, or combine two 34-meter antennas, just to hear Voyager.
Zie https://www.wired.com/2013/09/vintage-voyager-probes/
Echt, petje af voor de technologie een zo zwak signaal nog te kunnen gebruiken. En dat van een apparaat dat al 46 jaar door de ijskoude ruimte gaat, zich nog steeds weet te richten op aarde nog grotendeels functioneert (er zijn zaken uitgezet ivm stroomverbruik)
Toen de Voyagers gelanceerd werden had nog niemand een idee met wat voor technologie die signalen nu nog opgevangen zouden kunnen worden. Die technologie bestond toen gewoonweg nog niet en zelfs de technologie waar die technolgie uit voort kwam niet.
Fun fact. Toen de voyagers gelanceerd werde bestond zelfs de tchnologie nog niet waarmee de foto's van Jupiter en verder werden ontvangen. (Maar deze werd wel al ontwikkeld.)
Klopt, men ging er min of meer van uit dat de ontvangers en signaal/ruis scheiding zich verder zou ontwikkelen
Waar ik wel benieuwd naar ben, wat doet de Voyager 2 in de tussentijd met de data? Slaat het die data op, heeft het daarvoor genoeg geheugen? :)
Heel weinig:
Voyager 1 and Voyager 2 have 69.63 kilobytes of memory each. For comparison, an iPhone 5 with 16 gigabytes of memory has about 240,000 times the memory of a Voyager spacecraft.
Zie https://www.nasa.gov/miss...multimedia/vgrmemory.html

Wat meer technische specs:
The probes’ scientific data is encoded on old-fashioned digital 8-track tape machines rather than whatever solid state drive your high-end laptop is currently using. Once it's been transmitted to Earth, the spacecraft have to write over old data in order to have enough room for new observations.

The Voyager machines are capable of executing about 81,000 instructions per second. The smart phone that is likely sitting in your pocket is probably about 7,500 times faster than that. They transmit their data back to Earth at 160 bits per second. A slow dial-up connection can deliver at least 20,000 bits per second.

The Voyager probes are always sending out a signal. Voyager 1 has a 22.4-Watt transmitter – something equivalent to a refrigerator light bulb – but by the time its beacon reaches us, the power has been reduced to roughly 0.1 billion-billionth of a Watt. NASA has to use its largest antenna, a 70-meter dish, or combine two 34-meter antennas, just to hear Voyager.
Zie https://www.wired.com/2013/09/vintage-voyager-probes/
Ah, dat is niet zoveel nee. Nu zal de Voyager 2 vast ook geen super grote high res foto's opsturen over de gigantische afstand die het bij ons vandaan is, maar potentieel gaat er dus wel een en ander aan data verloren, spijtig, maar helaas.

[Reactie gewijzigd door CH4OS op 23 juli 2024 17:18]

Ah, dat is niet zoveel nee. Nu zal de Voyager 2 vast ook geen super grote high res foto's opsturen over de gigantische afstand die het bij ons vandaan is
Klopt.

Om een idee te geven de originele JPG van de iconische Pale Blue Dot-foto van Voyager 1, had een resolutie van 1304 bij 1152 pixels. Dat bestand was 414 kB groot, en duurde 6 weken om deze te versturen naar de aarde.

De foto is gemaakt door Voyager 1 op 14 februari 1990, en was op 1 mei 1990 helemaal aangekomen op aarde.

34 minuten na het maken van deze foto schakelde Voyager 1 zijn camera's uit om stroom te besparen, en ze zijn daarna nooit meer aan gegaan.

Zie https://solarsystem.nasa....voyager-1s-pale-blue-dot/

Het aanzetten van die camera's zou kunnen, maar kost héél veel moeite, dus zal vermoedelijk nooit meer gebeuren.
It is possible for the cameras to be turned on, but it is not a priority for Voyager's Interstellar Mission. After Voyager 1 took its last image (the "Solar System Family Portrait" in 1990), the cameras were turned off to save power and memory for the instruments expected to detect the new charged particle environment of interstellar space. Mission managers removed the software from both spacecraft that controls the camera. The computers on the ground that understand the software and analyze the images do not exist anymore. The cameras and their heaters have also been exposed for years to the very cold conditions at the deep reaches of our solar system. Even if mission managers recreated the computers on the ground, reloaded the software onto the spacecraft and were able to turn the cameras back on, it is not clear that they would work.

In addition, it is very dark where the Voyagers are now. While you could still see some brighter stars and some of the planets with the cameras, you can actually see these stars and planets better with amateur telescopes on Earth.
Zie https://voyager.jpl.nasa.gov/frequently-asked-questions/
Voyager 1 and Voyager 2 have 69.63 kilobytes of memory each.
Zie je wel: "640 kB memory is meer dan genoeg voor iedereen."
Ik had zelf verwacht dat het DSN netwerk satellieten rondom de aarde zou hebben en deze als relay zou fungeren naar de aarde toe. Maar blijkt dat het bestaat uit 3 groundstations welke alle 3 1/3 voor hun rekening nemen en wanneer een satelliet op een afstand van 30.000KM of verder altijd 1 van deze 3 kan zien.
Voor de situatie van Voyager (zeer zwak signaal) had ik dat niet verwacht.
Zie ook: https://en.wikipedia.org/wiki/NASA_Deep_Space_Network
Het is een sonde van 46 jaar oud, gegeven dit zal het aantal satellieten sinds lancering fors gegroeid zijn.
Het feit dat er een communicatie systeem is dat al zo'n lange tijd functioneert naar behoren is eigenlijk al een wonder te noemen.

Het geeft je wel te denken dat het goed zou zijn om een solide maar rudimentair systeem te hebben om de routing aan te passen tussen de satellieten.

Eventjes nagezocht; ten tijde van lancering in 1977 waren er grofweg 270 satellieten rond de aarde (uiteraard lang niet allemaal van NASA)
Bron: https://www.statista.com/...ctive-satellites-by-year/

Momenteel zitten we op minimaal zo'n 7.000 stuks.
Het geeft je wel te denken dat het goed zou zijn om een solide maar rudimentair systeem te hebben om de routing aan te passen tussen de satellieten.
Daar waar de Voyager vliegt zijn er geen satellieten
Het woord satelliet impliceert in deze context dat het iets is wat rond de aarde draait, gezien het woord satelliet in astronomische termen betekent dat het iets is want rond een ander object beweegt. Daarom refereren we aan de Voyagers als sondes en niet satellieten.

De routing tussen satellieten waar Eric over spreekt is dingen in een baan om de aarde die signalen van sondes oppikken, als aanvulling op de 3 grondstations die elkaar afwisselen (want de aarde draait) zoals The-Source schreef.
Het feit dat er een communicatie systeem is dat al zo'n lange tijd functioneert naar behoren is eigenlijk al een wonder te noemen.
De helft van dat systeem staat op Aarde dus dat is goed te onderhouden (en goed te upgraden). Verder zijn er nog huis-tuin-en-keuken radios uit de jaren '70 die nog goed werken dus zo bijzonder is het niet.
Op internet is er heel veel informatie te vinden over het NASA DSN.

Op You tube kan je bijvoorbeeld onderstaande bekijken.
https://www.youtube.com/watch?v=wcav5TcumiE

Of bergen andere filmpjes over het zelfde onderwerp.
Om dit soort signalen te ontvangen heb je een antenne met een flink oppervak nodig. Op aarde gebruiken ze een 70 m antenne, of twee 36 meter antennes. Dat is te groot voor één satelliet. Een hele vloot satellieten zou kunnen, maar dat is enorm veel duurder en complxer dan één of twee antennes op een paar locaties op Aarde. Drie goed gekozen locaties is daarvoor genoeg, meer is overbodig.
Op de aarde moet deze zo groot zijn vanwege de vele omgevingsfactoren. Dan weer een wolk, dan weer statisch elektriciteit in de lucht. Tegenwoordig kan er ook een treintje aan spaceX satellieten voorbij komen, etc, etc. Het signaal zelf zonder deze verstorende factoren verlies weer een hoop sterkte om door ozonlaag heen te komen.
Daarom dus mijn verbazing dat ze ook in hedendaagse tijd nog steeds voor deze oplossing gaan. Zo hadden ze ook waar nu de JWST hangt een relay kunnen plaatsen maar de knappe koppen van o.a. NASA zullen het financiële aspect vast wel hebben uitgerekend.
Misschien zullen al die factoren een metertje schelen wanneer je in de ruimte bent, maar de grootste factor blijft nog steeds de gigantische afstand en de verspreiding van het signaal.
De schotel die de signalen van Voyager oppikt heeft een diameter van 70 meter. Nu zijn er ongetwijfeld handige trucjes zijn om zoiets uitvouwbaar te maken maar dan nog vraag ik me af of je iets van die omvang kan lanceren.
Ik had zelf verwacht dat het DSN netwerk satellieten rondom de aarde zou hebben en deze als relay zou fungeren naar de aarde toe.
Wat dacht je dat het voordeel zou zijn van relay satellieten rond de Aarde?
Het belangrijkste is de zgn "gain" van een antenne, en wat dat betreft kan er niets op tegen een schotel met grote diameter; tientallen meters, en het zou bijzonder kostbaar en niet nodig zijn dat in een baan rond de Aarde te brengen.
Ik ben geen (raket-)geleerde, maar het lijkt me aannemelijk dat de atmosfeer hier een gigantische stoorzender vormt voor radiosignalen. Dus een relay kan vanuit dat oogpunt helpen om het signaal een flink stuk op te schroeven. Afhankelijk van hoe lang met nog met de sondes kan communiceren (de stroomvoorziening even negerend), kan het handig zijn om alsnog een relay in het spel te brengen om zo de missie te kunnen rekken tot het absolute uiterste van wat de RTG te bieden heeft.
Dan zou wel heel erg veel door de atmosfeer moeten worden tegengehouden want met veel moeite zou je misschien een radio antenne met 20 meter diameter in de ruimte kunnen krijgen, en die heeft ruim 10 maal minder oppervlak en dus ruim 10 maal minder gain dan een schotel met 70 meter diameter die momenteel wordt gebruikt voor communicatie met ruimtesondes.

Maar voor de frequenties die worden gebruikt is de atmosfeer vrijwel volledig transparant. https://en.wikipedia.org/...lectromagnetic_radiation)
Wat ontzettend knap is dat deze communicatie uberhaupt nog werkt.
Destijds toen de Voyager 2 Jupiter passeerde, had de radioverbinding een max doorvoersnelheid van 115,2Kbit/s, vervolgens langs Saturnus 44,8Kbit/s, Uranus 29,9kbit/s, Neptunus 21,6kbit/s, Pluto (zover ik kan vinden) 1Kbs en dit met een radio van rond de 20Watt. De huidige data rate zit nog maar op 160bit/s
Het signaal is dan ook ongelofelijk zwak:
The answer to your question happens to be included in a story about the VLBA detecting Voyager 1 in 2014. As you said, the radio strength of Voyager 1 is about 23 watts. This signal is directed toward Earth, but since Voyager 1 is about 15 billion kilometers from Earth, by the time Voyager 1’s signal reaches us its power is less than an attowatt, or a billionth of a billionth of a watt.
(bron: https://public.nrao.edu/a...ft-when-it-reaches-earth/ )
115.2Kbit/s ... Dat is heel wat meer dan de computermodems in de 80s :)
Vind het sowieso knap dat je nog contact kan maken na zoveel kilometers.

Op dit item kan niet meer gereageerd worden.