Offtopic wel, maar toch even:
Het ligt allemaal gecompliceerder dan dat.
Zeker in het noorden (let wel: het noorden van
Engeland, niet het noorden van de
UK) leefden al jaren anti-immigratie gevoelens. Het beeld dat buitenlanders via de EU de UK binnenkwamen en vervolgens "onze banen" inpikten, leefde bij een groot deel van de bevolking (met name de wat oudere generaties, dat klopt). Er is een behoorlijke kloof tussen noord- en zuid Engeland; zuid-engeland kent veel meer werkgelegenheid en gemiddeld een hogere levensstandaard. Het noorden is juist veel welvaart kwijtgeraakt door het wegvloeien van industrie (met name naar het buitenland) en het sluiten van de mijnbouw. De EU wrd hierop aangekeken (in werkelijkheid had die er weinig mee van doen; de Bitse overheid sloot de mijnen, niet de EU en de industrieën die naar het buitenland verkastten deden dat over het algemeen niet naar een EU-land).
In de jaren '90 waren er lieden als Nigel Farage (met zijn UK Independence Party, of UKIP) en Boris Johnson (toen nog geen premier) die er openlijk voor uitkwamen dat ze de EU maar niks vonden. Teveel regels, te weinig vrijheid, te veel bemoeienis van vooral Duitsland en Frankrijk. Uiteraard werden de argumenten aangedikt, met als toppunt een campagne waar, om het netjes te zeggen, creatief werd omgesprongen met feiten.
De zittende premier, David Cameron, vreesde de verkiezingen (om hele andere redenen overigens). Cameron had door dat er zieltjes te winnen waren door de sentimenten over de EU te betrekken in zijn verkiezingscampagne. Hij beloofde dat het volk zich mocht uitspreken over het EU lidmaatschap als hij herkozen werd. Cameron won, en hield zich aan zijn belofte. Dus kwam er een referendum.
En vanaf dat punt gaat het bij veel mensen fout. Er leeft een beeld dat er een lage opkomst was en de stemmers dus niet voor het grootste deel van de bevolking spraken. Maar dat klopt niet: van de kiesgerechtigden kwam bijna 73% opdagen. Geen kleine minderheid dus. Wel viel op dat de wegblijvers veelal jongeren waren. Ook veel steden was de opkomst laag.
Van die bijna 73% kiesgerechtigden, stemde nipt een meerderheid voor het beëindigen van het EU-lidmaatschap. Uit latere peilingen bleek dat de wegblijvers over het algemeen voor "blijven" zouden hebben gestemd. Er is nog geprobeerd om een nieuw referendum uit te schrijven (zodat de wegblijvers alsnog konden stemmen) maar dat is tot nu toe altijd tegengehouden door de tories. Ook hjongerne die nog niet de stemgerechtigde leeftijd hadden op de dag van het referendum, zouden over het algemeen voor "blijven" hebben gestemd.
In Schotland had "blijven" een zeer grote meerderheid (bijna unaniem), dus de Schotten voelen zich behoorlijk ongehoord. Daar ontstaat inmiddels ook steeds meer animo om de UK op te heffen en als land weer lid te worden van de EU.
De grootste (terechte IMHO) kritiek op het proces is inderdaad de campagne van de 'brexit'-kant: veel opgeklopte cijfers (dubbeldekkers in Londen reden rond met teksten dat er dagelijks miljoenen niet in de NHS gestoken konden worden omdat die naar Brussel moesten. Er was geen correlatie tussen die cijfers en bovendien was de UK een netto ontvanger). De campagne was overduidelijk gericht op de onderbuikgevoelens die men met name in het noorden van Engeland had.
Toen de brexit een feit was, koos Farage het hazenpad, wat bij veel Britten het beeld opriep dat hij de gevolgen niet had overzien. Boris Johnson blaatte vanaf de zijlijn vooral ongefundeerde kritiek op het proces ná het referendum: hij zou het beter kunnen.
Dat dat laatste niet zo bleek te zijn zien we nu: een
no deal brexit is niet wat de Britten voor ogen hadden (toegegeven: er werd ze een veel rooskleurigere toekomst voorgespiegeld, met bijna 'British Empire'-achtige welvaart, dus dat was sowieso niet realistisch). Maar helemaal geen deal was niet wat men voor ogen had.
Met uitzonderingen van de andere commonwealth landen (met name Australië en NZ, maar dat is uit zusterliefde) en de VS (Trump vond Boris wel een toffe gast) lukt het ze maar niet om de gewenste onderhandelingspositie aan tafel af te dwingen. Het gevolg is dat iedere handelsovereenkomst met veel gejuich wordt ontvangen, maar die in werkelijkheid weinig voorstellen. In de EU hebben we het beter geregeld met diezelfde landen bijvoorbeeld.
De voorbeelden die de brexit in een slecht daglicht zetten, worden door de Murdoch-kranten gebagitaliseerd of genegeerd. De BBC bericht er wel over, maar die worden door de brexiteers ervan beschuldigd nog steeds "remain"-propaganda te verspreiden.
Dus tja... de Britse bevolking weet af en toe ook niet meer precies hoe het zit. De gevolgen zijn echter wel merkbaar: de laatste weken, met het brandstoftekort dat er misschien wel en misschien niet echt is, de rijen met vrachtwagens bij de havens die niet weg kunnen en nu hetn ieuws van Intel zijn daar voorbeelden van.
Maar ook de NHS, die blijkbaar toch niet die miljoenen extra krijgt die ze al die jaren misliepen (zie teksten op dubbeldekkers eerder in dit verhaal), heeft het zwaar: het piept en kraakt aan alle kanten.
Gelukkig is er COVID-19, waar alle ellende op afgeschoven kon worden sinds de brexit een feit is. De vraag is nu hoeveel ellende er overblijft ls COVID-19 geen rol meer speelt.
Ik ben bang dat ze dan wel weer een nieuwe scape goat vinden.
[Reactie gewijzigd door Heroic_Nonsense op 24 juli 2024 10:17]