Maar als ik het zelf al niet zie aankomen, hoe kan mijn baas het dan weten/zien?
Dat is makkelijker dan je denkt zeker als men je al een tijdje kent. Ik heb een collega met een burnout zien vertrekken en ondanks dat ik maar 2 maanden met hem gewerkt had op dat moment wist ik dat het goed fout zat. Ik heb dankzij corona gezien hoe mijn vrouw precies de zelfde reacties had en steeds dichter bij een burnout kwam. Gelukkig op dat moment tot haar door kunnen dringen en een aantal dingen veranderd om te voorkomen dat ze echt ernstig in de problemen kwam.
Het grootste probleem is dat je het zelf niet ziet aankomen en dat het juist de mensen om je heen zijn die je er voor zullen moeten behoeden. Dat die mensen dat niet altijd kunnen zien omdat ze te weinig ervaring hebben met dit soort dingen of omdat ze het wel eens waar zien maar niet weten hoe te handelen om te voorkomen dat het echt fout gaat is vaak waar dit soort dingen toch mis gaan.
Het probleem is dat voor sommige mensen de hoge werkdruk juist heerlijk is en het ze helpt op het maximum van hun kunnen te presteren waar andere juist helemaal gek worden en heel veel slechter presteren omdat de druk te hoog is. Met een burnout is het vaak zo dat de persoon zelf druk inbeeld of ziet waar een werkgever die niet ziet en zeker niet zo bedoeld. Veel al zie je dat een "plotselinge" verandering binnen het bedrijf mensen veel bezorgdheid brengt, een ervaren collega die vertrekt en een junior die bij het team komt. Daardoor is de persoon op eens de meest ervaren persoon en er is nog al wat dat moet blijven werken en al die verantwoordelijkheid rust nu op hun schouders want die junior heeft geen idee wat er allemaal moet gebeuren en zelfs als z dat zouden weten zouden ze niet weten hoe... Dit soort situaties vaak ingegeven door het gevoel dat alleen zij het bedrijf of de afdeling etc kunnen redden.
Veel al is het bedrijf op de hoogte van de situatie en zien zij het anders dan de werknemer. Of is het een kwestie van, als dit was aan gegeven hadden we actie kunnen ondernemen, natuurlijk hoef je dat niet allemaal zelf op te lossen.
Voor mij (de Junior destijds) was het een kwestie van heel snel hel veel leren. Na twee maanden handen vast houden was ik de enige die verantwoordelijk was voor de provisioning van alle klanten van een internet provider die in middels opgegaan is in een bedrijf je dat Ziggo heet.
Dat is het moment waarop je heel snel leert en zeer veel meer blijkt te kunnen dan je zelf dacht dat je kon. Ondanks dat ik weet hoe moeilijk deze collega het gehad heeft ben ik voor een deel blij dat ik de kans kreeg om zo veel te leren en zo veel verantwoordelijkheid op me te nemen op zo'n jonge leeftijd. Als hij niet plotseling maanden lang afwezig was geweest had ik waarschijnlijk niet half zo veel geleerd als nu.
Dus zelfs een burnout kan (wel eens waar voor andere mensen) iets positiefs zijn. Maar voor de persoon die dit zelf mee maakt is het absoluut een ramp en eigenlijk altijd te voorkomen geweest als de mensen om hen heen nu maar op tijd hadden opgemerkt wat er aan de hand was en voldoende kennis hadden gehad om deze persoon te helpen de burnout te voorkomen.
Het is vaak niet de schuld van de baas nog de werknemer het is vaak een combinatie van de twee die beide anders hadden kunnen handelen om de burnout te voorkomen. De schuldvraag is veel al onzinnig, het is niet als hij op dat moment wat eerder had gereageerd of als zij nu eens eerder had gezegd dat. Veel al is het een kwestie van flink wat mensen van werknemer, collega's, partner en werkgever die allemaal anders hadden kunnen handelen en samen het probleem hadden kunnen voorkomen. Schuld is iets van systematisch iets verkeerd doen en weten dat je het verkeerd doet, of met opzet iemand in een situatie plaatsen etc... schuld is onzin als je zelf niet weet dat je iets fout doen en ook niet geacht wordt dat te weten. Een werkgever kan lang niet altijd zien dat jij erg in de problemen komt door een werkdruk die jij ervaart maar andere niet op een zelfde manier inschatten. Als werknemer zie je vaak niet wat er misgaat zeker als je het nog nooit hebt mee gemaakt en kun je dus ook niet tijdig aan de bel trekken omdat je het gewoon niet merkt. Als collega zie je het vaak ook niet tot veel later in het process en op dat moment is het zonder gedegen kennis van zaken lastig om deze persoon op de juiste manier aan te spreken en de situatie bespreekbaar te maken zodat je er samen wat aan kan doen. Als partner is het vaak moeilijk om in te zien dat goedbedoeld advies dat tegen de ideeen van de persoon in kwestie ingaat alleen maar de druk verhoogt en het nog moeilijker maakt omdat niemand hen begrijpt...