Ik denk niet dat een AI ooit zelfbewustzijn kan ontwikkelen. Het maximale wat van een AI gezegd kan worden is dat het mechanisch associatief kan reageren, doordat het toegang heeft tot enorme rekenkracht, snelle algoritmen en veel databases. Emoties en gevoelens kan het emuleren zoals een autist kan leren hoe tre reageren op mensen en welke gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal bij welke emotie horen en wat dat uitdrukt.
Het zal geen inspiratie kennen, alleen met iets nieuws komen omdat het gewoon veel processor vermogen heeft.
Het hele probleem van AI en hoe men er over denkt is simpelweg een denkfout. Een simpel geval van het toekennen van menselijke eigenschappen aan iets artificieels. Misschien is dat omdat we ons collectief eenzaam voelen als enige ras met zelfreflecterend zelf-bewustzijn. Om die reden wil men zo graag robots bouwen, en ze vooral laten lijken op mensen.
Je laat alleen iets lijken op een mens als je je eenzaam voelt. Het is het gevolg van doorgeslagen wetenschappelijk denken. We zijn niet alleen immers. We zijn omgeven door de natuur, vol leven en met miljoenen soorten. Wetenschap heeft god er uit getrapt, spiritualiteit getackled en de natuur is slechts een grondstof om te ontginnen. Andere soorten hebben geen wetenschap en geen bewustzijn en zijn dus niet echt. Niet zo echt als wijzelf.
En dus voelt Mens zich eenzaam. En om dat te repareren maken we machines...

En daarin wil men een AI plaatsen. En dan hopen we dat we op een dag met een intelligente robot kunnen praten...of paren...als je Cherry 2000 moet geloven.
We zijn zelfs van elkaar zo vervreemd dat we wanhopig sociale media afstruinen op zoek naar authenticiteit in een wereld waar je niets anders bent dan een kosmisch ongelukje dat uit een oerslijm het land op kroop. Je bent simpelweg een selfish gene, een bio-robot...en dus zal een mechanische robot ongeveer evenveel waard zijn.
AI als concept is een hopeloze zaak als men niet technorealistisch is. Het is een onzinnig idee dat we dat als oplossing zien voor eenzaamheid en vandaar dat het idee er ook al gauw kwam dat robots ouderen in tehuizen moeten helpen. Een krankzinnige schijn oplossing. De mens dient de mens te verzorgen, anders velies je je menselijkheid. Het is logisch dat er lui zijn die het een goed idee vinden, want wetenschappelijke paradigma's maken ons zo.
Een echte oplossing tegen eenzaamheid is om opnieuw verbinding te maken met de Moeder Aarde waaruit we voortkomen. En het idee omarmen dat de mens een doel heeft. Dat wij als naakte aap gekozen zijn door de Aarde om een functie uit te voeren. Dat ieder van ons een taak heeft om de Aarde te behoeden en beschermen.
De constante domheid om met een nieuwe technologie te proberen ons bestaan te legitimeren is de erfenis van de veel te sterke aanwezigheid van wetenschap in ons leven, dat we verheerlijken als zijnde het summum van menselijkheid. Dat is het overduidelijk niet.
Een AI kan de mens niet vervangen en ik denk dat het werk in dat veld gedoemd is te falen als ze aspireert een nieuw soort mens te bouwen dat even slim is als wij zijn op dezelfde manier of zelfs op een vergelijkbare manier. We hoeven onszelf niet als model te nemen om een model te maken.
We zijn al goed zoals we zijn. Een beter mens maken begint in jezelf en je relatie met Aarde. Het bevolken van deze planeet met nog eens een lading robots die van zichzelf verlangens hebben en eisen stellen aan de omgeving is krankzinnig. De Aarde is een bol met maximale capaciteit op de buitenkant en de grondstoffen er in.