Ghostwire: Tokyo
Ghostwire: Tokyo heeft ons positief verrast, maar misschien vooral doordat we er na onze preview weinig vertrouwen in hadden. Rondlopen door het uitgestorven Shibuya is leuk en spannend, en de gameplay biedt voldoende plezier en afwisseling om de twaalf tot vijftien uur die je ermee bezig zult zijn, leuk te blijven. Veel langer moet het niet duren, want dan zouden de gevechten te veel in herhaling vallen. Dat effect speelde voor ons nog niet en dat is fijn, want dan blijft de nadruk liggen op hoe vermakelijk het is om de Yokai te verslaan en de cores uit hun lichamen te rukken. Technisch laat Ghostwire: Tokyo wat steekjes vallen, al is het algemene niveau in orde. De game verrast her en der met mooie raytracing-effecten, maar wie hem vluchtig bekijkt, zal niet meteen roepen dat dit een heel mooie game is. Dat oordeel is wat bij ons het meest blijft hangen. Er vallen best goede dingen te ontdekken in Mikami’s nieuwste game, maar de kans dat Ghostwire: Tokyo zich bij zijn grootste klassiekers zal voegen, is miniem.
:fill(white):strip_exif()/i/2004479680.jpeg?f=thumblarge)
Toen we begin februari onze eerste ervaring met Ghostwire: Tokyo deelden, waren we daar niet positief over. De game wist geen indruk te maken. Heel gek was dat niet: uitgever Bethesda Softworks en ontwikkelstudio Tango Gameworks lieten ons de game zien in een presentatie waarbij de kwaliteit van de stream niet optimaal was. Daarnaast konden we de game niet zelf spelen, wat evenmin helpt. Als je namelijk geen gameplay hebt om je op te focussen, beginnen dingen als herhalende animaties op te vallen. De aandacht richt zich op hoe leeg Tokio eruitziet en hoe saai dat eigenlijk overkomt. Als je zelf niet speelt, voel je een stuk minder van de sinistere sfeer en de spanning die horen bij Ghostwire: Tokyo. Inmiddels zijn we een kleine twee maanden verder, ligt de game al in de winkels en hebben we hem zelf uitgebreid gespeeld. Sterker nog: we speelden het spel bijna in één ruk uit en dat is toch wel opvallend voor een game waarvan we begin februari nog zo weinig verwachtten.
Hoewel firstperson-actiespel Ghostwire: Tokyo geen grote, bekende naam is, komt de game niet zonder enige verwachtingen. De studio achter het spel, Tango Gameworks, is namelijk de studio van Shinji Mikami. Die naam kun je kennen van onder meer Resident Evil, Devil May Cry, Phoenix Wright: Ace Attorney en The Evil Within. Veel van Mikami’s games hebben een heel eigen ‘smoel’; ze zijn in verschillende opzichten bijzonder. The Evil Within 2, Mikami’s laatste game voor Ghostwire: Tokyo, dateert alweer van 2017, dus het werd wel weer eens tijd voor een nieuwe bijzondere game van de hand van deze Japanse meester.
Ghostwire: Tokyo draait om het hoofdpersonage Akito, die als inwoner van Tokio op een dag te maken krijgt met een ramp. Een geheimzinnige mist daalt neer over de wijk Shibuya en alle inwoners komen daarbij om. Dat wil zeggen, de lichamen worden losgemaakt van hun zielen en verdwijnen, terwijl een geheimzinnige figuur achter een Hannya-masker, die in de game voor het gemak dan ook Hannya wordt genoemd, probeert de zielen te oogsten en in te zetten voor zijn eigen doelen. Akito hoort een van de slachtoffers te zijn, maar overleeft doordat de geest-detective KK bezit neemt van zijn lichaam. Aanvankelijk moet Akito niets weten van deze indringer, maar al snel realiseert hij zich dat KK’s aanwezigheid hem kan helpen uitvinden wat er gebeurd is in Shibuya en waar zijn kennelijk ontvoerde zusje zich zou kunnen bevinden.
De aanwezigheid van KK’s geest geeft Akito namelijk niet alleen een bijdehante, bazige stem in zijn hoofd, maar ook speciale gaven. Hij kan boze geesten met handbewegingen verdrijven en vijanden te lijf gaan met verschillende elementaire aanvallen, terwijl hij ook nog KK’s boog krijgt en gebruik kan maken van zijn ‘spectral vision’, waarmee hij onder meer aanwijzingen in de omgevingen kan opsporen en vijanden door muren heen kan opmerken. Ook KK is aanvankelijk niet heel blij met het lichaam waarop hij meelift, maar gaandeweg komen KK en Akito nader tot elkaar. De onderlinge band van KK en Akito is een deel van het verhaal, dat verder draait om het bevrijden van Shibuya, en het opsporen van Hannya en de zus van Akito, waarbij er tegen het einde ook nog wat ruimte is voor moralistische boodschappen over liefde en familie. Dat maakte op ons niet veel indruk, al zit het de game verder zeker niet in de weg.
:fill(white):strip_exif()/i/2004479680.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_icc():strip_exif()/i/2004961648.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_icc():strip_exif()/i/2004909060.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_icc():strip_exif()/i/2004205484.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_exif()/i/2004788470.jpeg?f=fpa)
:strip_exif()/i/2004909058.jpeg?f=fpa)
/i/2004959990.png?f=fpa)
/i/2003289822.png?f=fpa)
:strip_exif()/i/2003792918.jpeg?f=fpa)