Mobile Games Special

Lara Croft Go

De donkere dagen tussen kerst en nieuwjaar zijn natuurlijk een uitgelezen periode om eens flink aan het gamen te slaan. Bijvoorbeeld met al die grote najaarsgames die je nog niet in huis hebt, maar die vormen een flinke aanslag op je portemonnee. Gelukkig zijn er alternatieven waar je misschien minder lang zoet mee bent, maar die ook een stuk goedkoper zijn. We hebben wat games op een rij gezet die als overeenkomst hebben dat ze op mobiele platformen speelbaar zijn. Bovendien zijn alle hier besproken games net op de markt verschenen of is er net een nieuwe editie van vrijgegeven. We zijn uiteraard verre van compleet. Er verschijnen honderden mobile games per maand; dus mocht je favoriete spel er niet tussen zitten, schroom dan niet om je tip te delen via de reacties.

Lara Croft Go

Wie weleens games op een tablet of telefoon speelt, zal vast gehoord hebben van Hitman Go, dat we hier in 2014 onder de aandacht brachten en dat ook in andere media erg veel lof oogstte. Go was niet de eerste poging van uitgever Square Enix om een succesvolle serie naar mobiele platformen te vertalen. Met Deus Ex: The Fall beef het eerder erg dicht bij het origineel, en dat was in Hitman Go anders. Dat was nog altijd een duidelijk Hitman-spel, maar wel degelijk een heel andere game dan de 'volwassen' editie. Het gaf Square Enix de ruimte om een game te maken die zich veel meer thuis voelt op een klein aanraakscherm en niet meer terug doet verlangen naar een controller of muis en toetsenbord. Waarom die lange introductie rond Hitman Go? Omdat Square Enix hetzelfde kunstje nu heeft uitgehaald met een andere serie uit eigen stal, Tomb Raider. De titel van de game maakt de insteek van Square Enix al enigszins duidelijk. Het bekendste vrouwelijke gamepersonage mag op avontuur in Lara Croft Go.


Titel	Lara Croft Go
Platform	Windows Phone, Android, iOS
Prijs	$ 15

Met Lara Croft Go blijft Square Enix zelfs heel dicht bij de blauwdruk die het met Hitman Go zelf heeft vastgelegd. Is dat erg? Zeker niet. Ten eerste is Hitman Go zeer geslaagd, maar ook al ruim een jaar op de markt. Meer van hetzelfde is inmiddels dus welkom. Ten tweede wijkt Lara Croft Go net genoeg af om het geen al te goedkope plagiaat te maken. Vooral op grafisch vlak zijn er duidelijke verschillen. Waar een strakke en kale stijl past bij de koele Agent 47, hoort Croft rond te rennen in oerwouden en andere exotische oorden. Dat is haar gelukkig ook gegund. Lara Croft Go heeft een veel uitbundiger stijl dan het voorbeeld.

Het is nog steeds een wereld die is opgebouwd uit grote, egaal gekleurde vlakken, maar er is veel meer kleur in de omgeving, veel meer detail en ook veel meer hoogteverschil. Zoals het hoort, klimt Croft veelvuldig omhoog en omlaag. Dat ze enkel loodrecht omhoog kan, in keurig afgemeten lengtes, mag de pret daarbij niet drukken. De wereld rond Hitman bestaat uit slechts wat hints van de omgeving; hier en daar een muur, veel meer zie je er niet. In Lara Croft Go is dat anders. Hier zie je een rijk gevulde omgeving, met palmbomen op de voorgrond en rotspartijen daarachter, en nog veel meer rotsen op de achtergrond. Juist die achtergrond geeft de game veel diepte, mede omdat er af en toe iets gebeurt. De game is opgebouwd uit hoofdstukken die weer bestaan uit een aantal losse puzzels. Binnen een hoofdstuk dienen de verschillende puzzels, die je in een vaste volgorde moet doorlopen, om ergens op de achtergrond een brug te repareren. Hoe dat precies in zijn werk gaat wordt nooit geheel duidelijk, maar ver in de diepte zie je doorgaans een lange brug waar steeds meer delen van herstellen als je de puzzels van het hoofdstuk weet op te lossen.

De puzzels van de game zijn redelijk vergelijkbaar met die uit Hitman Go. Het wil zeggen dat je Lara Croft steeds een vakje vooruit of achteruit kunt schuiven, over een veld vol knooppunten. Er is dus steeds een vaste route die je kunt volgen, die voor elke puzzel verschillend is. Het is uiteraard niet zo moeilijk om de uitgang van het kleine doolhof te bereiken, ware het niet dat er onderweg de nodige obstakels zijn. Dat is de game: Lara voorzichtig vooruit schuiven, de gevaren onderweg ontwijken en langzaam richting uitgang komen.

Waar Agent 47 last heeft van tegenstanders met vuurwapens, loopt Lara vooral wilde beesten tegen het ranke lijf. De meeste daarvan zijn minstens zo groot als zijzelf. Slangen, spinnen, levensgrote hagedissen, er komt van alles voorbij. Vooral beesten van het soort waar mensen bang voor zijn. Gelukkig is Lara bewapend. Ze draagt een pistool in het zo kenmerkende holster op de welgevormde heup, en kan daarmee van dichtbij beesten uitschakelen. De crux zit hem daarbij in dat 'dichtbij'. Lara kan pas een schot lossen als ze op een aangrenzende tegel staat. Ze heeft daarbij het nadeel dat de game turn-based is en zij als eerste aan zet komt. Als Lara op een aangrenzende tegel gaat staan, heeft het beest op die tegel nog een zet te goed. Een zet waarin het beest Lara aan kan vallen, wat steevast tot haar uitschakeling leidt. Op zich niet onoverkomelijk; je begint dan weer vooraan met dezelfde puzzel.

Dat is de kern van de game: een weg banen door het doolhof, zonder uitgeschakeld te worden. Beesten uitschakelen is daarbij geen doel, hooguit een middel om ongeschonden de uitgang te bereiken. In veel gevallen is er ook een route te verzinnen waarbij je geen beesten hoeft neer te schieten. Overigens zijn er ook andere wapens in de game, al kun je die niet bij je houden. Zo ligt in sommige puzzels een speer op je te wachten, die als voordeel heeft dat je er een tegel mee over kunt slaan. Je kunt dus wat meer afstand houden. Het past bij de beesten die je onderweg tegenkomt; een slang blijft op zijn plek en zal je alleen aanvallen als je recht voor zijn snufferd staat. Een hagedis ziet je op twee tegels afstand al en zal de achtervolging inzetten. De speer is zeer geschikt om zo'n hagedis voortijdig uit te schakelen.

Er zijn ook fysieke elementen, zoals schuivende delen van de spelwereld die Lara of haar tegenstanders in het diepe kunnen gooien als ze op het verkeerde moment op een tegel stappen. Verder zijn sommige tegels zo zwak dat Lara of een tegenstander er maar één keer op kan staan. De volgende die op de tegel staat, zakt er doorheen en is uitgeschakeld. Ook daarin onderscheid Lara Croft Go zich van de Hitman-game, en het is precies wat Lara Croft Go bestaansrecht geeft; er is genoeg dat de game onderscheidt van zijn voorganger. De basis is gelijk, maar er zijn voldoende nieuwe elementen.

Er is nog zo'n element dat in Tomb Raider-games vaste prik is en in Hitman-games geen rol speelt; het verzamelen van schatten. Daar is in Hitman Go geen sprake van, maar hier wel. In elk hoofdstuk zijn twee soorten schatten te vinden. De ene is het simpelweg verzamelen van een bepaald aantal van 'iets', bijvoorbeeld edelstenen. Daarnaast is er een tweede schat. Dat is één groot sieraad, meestal van goud en belegd met edelstenen. Als je genoeg schatten weet te vinden, kun je een slang of spin samenstellen uit de gevonden onderdelen. Enig minpuntje: het levert verder geen meerwaarde op als je de schat compleet weet te maken. Je vindt de schatten verstopt in urnen die in de uithoeken van de puzzels zijn verborgen. Wie op de randen van het scherm let, kan hier en daar een urn zien staan. Tik erop en je krijgt de inhoud in handen. Dat kan dus een losse edelsteen zijn of een onderdeel van het sieraad.

Net als Hitman Go is Lara Croft Go een heerlijk spel om wat verloren uren mee door te brengen: zo af en toe een paar puzzels oplossen en het vervolgens weer even laten liggen. Het principe is erg simpel, hoewel de moeilijkheidsgraad gedurende de game flink oploopt. Ten opzichte van de Hitman-game is er genoeg vernieuwing, doordat er meer hoogte is en doordat de spelwereld wat meer bewegende onderdelen heeft die onderdeel uitmaken van de puzzels. Verder is deze nieuwe game vooral grafisch flink anders dan zijn voorganger. Van een kaal en wit landschap stap je over naar een veelkleurige jungle waar veel meer diepte in is te zien. Lara Croft Go is dus een aanrader voor iedereen die een beetje van puzzelen houdt. Bovendien is het spel verkrijgbaar voor Windows Phone, wat nog steeds geen gemeengoed is.

Grand Theft Auto: Liberty City Stories

Rockstar maakt al jaren Grand Theft Auto-versies voor andere platformen dan de gebruikelijke driehoek PlayStation, Xbox en pc. Dat begon met Grand Theft Auto Advance, dat in 2004 verscheen voor de Gameboy Advance. Een jaar later stapte Rockstar over op een andere handheld en verscheen Grand Theft Auto: Liberty City Stories voor de PlayStation Portable. Die game is nu, tien jaar na release van het origineel, in een duurder jasje gestoken en verschenen voor iOS. Een versie voor Android verschijnt 'binnenkort'. Het is niet meer dan logisch dat Rockstar teruggrijpt op Liberty City Stories; het was lang de best verkochte game voor de PlayStation Portable. Bovendien brengt Rockstar met terugwerkende kracht alle oude GTA-games naar mobiele platformen.


Titel	GTA: Liberty City Stories
Platform	iOS, PSP, PS2, PS3, Android (binnenkort)
Prijs	€ 7,-

Header Grand Theft Auto: Libert City Stories

Titel

GTA: Liberty City Stories

Platform

iOS, PSP, PS2,

PS3, Android (binnenkort)

Prijs

€ 7,-

Het goede nieuws is dat Rockstar daar de nodige moeite voor doet. Het maakt werk van de mobiele edities van de oude games. Zo ook hier. Er is vooral op grafisch vlak flink uitgepakt; de game ziet er op een iPad veel beter uit dan destijds op een PlayStation Portable. Zo kun je aanzienlijk verder kijken en is er nu real-time belichting en schaduwwerking. Vooral dat laatste is direct zichtbaar. Rij door de stad bij opkomende of ondergaande zon en je ziet direct dat de belichting erop vooruit is gegaan. Nog duidelijker zichtbaar zijn de verbeterde textures, die nu van een hogere resolutie zijn. In plaats van wat wazige vlakken zie je opeens herkenbaar hout en bakstenen om je heen. Dat oogt allemaal erg goed. Toch maakt het tegelijk een tekortkoming duidelijk: de textures zijn wel opgewaardeerd, maar de modellen die er schuil onder gaan zijn dat niet. Die bestaan nog uit evenveel - of eigenlijk even weinig - polygonen, en dat is af en toe pijnlijk zichtbaar. Vooral waar een voorwerp of gebouw rond moet zijn, zie je goed dat de ronding wel wat strakker kan. Als geheel is het uiterlijk er echter wel degelijk flink op vooruit gegaan. Zeker als je een iPhone 6s, iPad Air 2 of iPad Pro hebt. Op die apparaten draait de game zelfs op 60 frames per seconde.

Aan de game zelf heeft Rockstar heel weinig veranderd. Het heeft alleen de missies iets aangepast, zodat ze wat korter duren dan in het origineel. De personages en het verhaal zijn echter geheel intact gehouden. Dat wil zeggen dat je opnieuw Toni Cipriani bent, net terug van een gedwongen verblijf in het buitenland waar je onder moest duiken na een klusje voor een lokale bende. Je wordt met open armen ontvangen, krijgt onderdak en wordt direct weer aan het werk gezet. De game is verder precies zoals je van GTA verwacht; je accepteert missies, ontmoet daarbij verschillende mensen die opnieuw missies voor je hebben en zo leer je langzamerhand het overkoepelende verhaal kennen. Onderweg krijg je uiteraard de opdracht om hier en daar wat te stelen en zo af en toe iemand te vermoorden. Zoals gezegd: de missies zijn over het algemeen kort, wat bij een mobiele game erg prettig is. Deze versie is afgeleid van de versie voor de PlayStation 2, en niet van de originele versie voor de PSP. Het gevolg is dat deze versie niet lokaal in multiplayer speelbaar is zoals op de PSP. Er zijn waarschijnlijk weinig mensen die deze optie zullen missen.

Uiteraard heb je de nodige vrijheid in de game. Buiten de missies die het verhaal vormen om kun je van alles doen. Wat opvalt is dat de game er naar de huidige maatstaven leeg uitziet. Er loopt en rijdt genoeg rond, maar minder dan je van de recente games gewend bent. Wat misschien nog meer opvalt, is dat de game zeer 'expliciet' is, zowel wat het verhaal betreft als met betrekking tot de dialogen. Waar je in veel games een beetje tegen wil en dank in de criminaliteit verzeild raakt, ben je hier binnen de kortste keren al met drugs en moorden in de weer. Ook in de dialogen wordt er zeer expliciet over drugs en geweld gesproken, ook op de vele radiostations in de game.

Rockstar heeft inmiddels wat ervaring opgedaan met het omzetten van de besturing van de originele games naar een touchscreen. Alle knoppen van de PSP zijn omgezet naar virtuele knoppen op het scherm. Dat werkt zoals je gewend bent bij dergelijke games: naar behoren, al blijven het virtuele controls. Niet iedereen zal er even goed mee overweg kunnen, maar Rockstar heeft zijn best gedaan. Zo kun je kiezen uit drie verschillende manieren om een auto te besturen. Dat is illustratief voor de game. Dat Rockstar drie verschillende manieren heeft ingebouwd, maakt duidelijk dat het kennelijk ook nodig is om verschillende manieren aan te bieden. Het blijft de achilleshiel van de game, of eigenlijk van de serie: de besturing van voetgangers en vooral voertuigen is even wennen. Dat is hier ook het geval.

Helaas gaat het in deze game wel wat verder. Vooral bij het in vizier brengen van tegenstanders als je wilt gaan schieten. Je kunt een tegenstander locken door hem of haar aan te tikken. Die tegenstander moet dan wel al enigszins centraal in beeld zijn. Als je te dicht bij de rand tikt, denkt de game dat je de virtuele bewegingscontrols wilt gebruiken. Het gaat ook niet helemaal lekker als je van schieten over wilt gaan naar lopen, om daarna een volgend slachtoffer te selecteren. Het kan zomaar gebeuren dat je opeens een heel andere kant uitkijkt als je de lock opheft, waardoor je even gedesoriënteerd bent. Lastig als je midden in een shoot-out zit en snel een ander slachtoffer wil selecteren. Vooral omdat het draaien en bewegen van je character met virtual controls toch al niet heel makkelijk gaat. Zoals bij alle GTA-games die voor tablets zijn verschenen, is de besturing ook hier het grootste struikelblok. Wie overweg kan met de vorige games, zal er ook hier wel mee uit de voeten kunnen. In de praktijk blijkt echter dat dit niet voor iedereen is weggelegd.

Gelukkig heeft Rockstar ondersteuning ingebouwd voor MFi-controllers, een optie die sinds iOS 7 ingebouwd is in het os. Het maakt dat je Liberty City Stories kunt spelen met een externe controller die op de iPad is aangesloten. Dat zorgt ervoor dat je opeens fysieke knoppen hebt in plaats van virtuele, wat het leven van veel spelers een stuk aangenamer maakt; dit is de manier waarop je een game als Liberty City Stories wilt spelen. Het is ook waar de game voor is ontworpen: voor een klein scherm met fysieke knoppen.

80 Days

Zouden ze nog gelezen worden, de boeken van Jules Verne? Boeken als “Twintingduizend mijlen onder zee” en “Reis naar de maan in 28 dagen en 12 uren” waren destijds zeer futuristisch, maar inmiddels hopeloos achterhaald. Soms wordt er nog een boek verfilmd, zoals in 1989 “Reis om de wereld in 80 dagen” met Pierce Brosnan als de Engelse aristocraat Phileas Fogg en komiek Eric Idle als zijn bediende Passepartout. Die twee spelen ook de hoofdrol in de game 80 Days. Die verscheen een jaar geleden al voor iOS, iets later voor Android en dit najaar ook voor Windows en OS X. Reden genoeg om er alsnog aandacht aan te besteden, vooral omdat we al maanden erg veel lol beleven aan onze reis om de wereld. Die lukt niet altijd in 80 dagen, maar desondanks is de reis iedere keer weer een heel avontuur. Een onvoorspelbaar avontuur ook, wat maakt dat het de moeite waard is om de reis steeds opnieuw te maken.


Titel	80 Days
Platform	iOS, Android, Windows, OS X
Prijs	€ 5,-

Zoals de titel al enigszins aangeeft, is 80 Days helemaal gebaseerd op het boek van Verne. Je beleeft het avontuur van Phileas Fogg en Passepartout en hebt zelf grote invloed op het verloop ervan. De game begint in Londen, vlak nadat Fogg de weddenschap heeft afgesloten om in 80 dagen de wereld rond te reizen. Waar Fogg in het boek een vastomlijnd plan heeft, begin je nu met een vrijwel lege agenda. Het is aan jou om uit te vinden hoe je kunt reizen, welke verbindingen en welke transportroutes er mogelijk zijn.

Je speelt 80 Days niet vanuit het perspectief van Phileas Fogg. Je bent Passepartout, de bediende. Fogg is een heer van stand en verwacht veel van zijn bediende. Alles eigenlijk. Je draagt niet alleen zijn bagage, je bepaalt ook wat Fogg in zijn koffers heeft. Belangrijker nog is dat je het budget beheert en het vervoer regelt. Daar verlaagt een heer zich immers niet toe. Ook het contact met de diverse personen die je onderweg tegenkomt wordt door Passepartout onderhouden. Eigenlijk bepaal jij dus volledig hoe de reis verloopt en daarmee ook of Fogg de weddenschap zal winnen.

Dat resulteert in een game waarin je ruwweg drie taken hebt. Je bepaalt de route. Dat niet alleen, het is ook aan jou om te ontdekken welke routes er allemaal zijn. Minstens zo belangrijk: je beheert het budget van Fogg. Je begint met 4000 Engelse ponden. Dat kan genoeg zijn, maar hoogstwaarschijnlijk is dat niet. Gelukkig kun je onderweg geld verdienen door voorwerpen te kopen en op andere locaties weer te verkopen. Als je een beetje je best doet, kun je zelfs flinke winst maken, al is dat geen doel op zich. Je hebt nog een andere belangrijke taak. Als bediende waak je over het welbehagen, de gezondheid en veiligheid van Fogg, en dat is geen eenvoudige opgave.

Dat geheel speelt zich af binnen een grafisch even mooie als beperkte game. Wat je ziet zijn enkel tweedimensionale tekeningen. Er beweegt vrijwel niets. Je ziet meestal een landkaart voor je, van het deel van de wereld waar je op dat moment reist, met daar overheen een tekening van het voertuig waar je in zit. In andere instanties zie je twee gezichten, beide 'en profil'. Het zijn de gezichten van de twee personen die op dat moment in gesprek zijn. Doorgaans is Passepartout er daar een van; hij spreekt met mensen die advies kunnen geven over het vervolg van de route.

Dat laatste is het belangrijkste onderdeel van de game. Eigenlijk is 80 Days een ouderwetse text based adventure, maar dan overgoten met een net iets minder ouderwets stilstaand grafisch sausje. Het gaat in 80 Days vooral om de gesprekken die je voert en om de informatie die je in weet te winnen. In de steden waar je halt houdt kun je met diverse mensen praten om uit te vinden hoe je verder kunt. Ook tijdens de reizen zelf kun je diverse mensen spreken, om uit te vinden wat voor verbindingen er zijn vanuit de plaatsen die je aandoet.

Dat is niet alles, want er valt onderweg van alles te beleven. Net als in het boek verloopt de reis lang niet altijd zoals voorzien. Er kan onderweg van alles gebeuren. Je kunt verzeild raken in diverse intriges, tot een beschuldiging van moord aan toe, waarbij je als een ware detective de onschuld van je baas aan zult moeten tonen. Lukt dat niet, dan is dat einde avontuur. Er zijn onderweg ook bedreigingen. Fogg kan sterven van de kou of aan malaria, afhankelijk van de route die je volgt. Dat kun je voorkomen door de juiste hulpmiddelen te vinden of behulpzame personen te activeren.

De reis om de wereld is gelukkig niet overal even spannend. In veel gevallen is het simpelweg zaak om op het juiste moment de juiste aansluiting te kiezen. Geen sinecure, want er zijn vaak verschillende opties. Zo is er bijvoorbeeld de keuze tussen een luxe, snelle, maar ook dure trein enerzijds, en een goedkope postkoets anderzijds. Waarbij de koets direct vertrekt en de trein pas over drie dagen. Als je de steden waar je halt houdt echt goed verkent, zijn er bovendien nog snellere mogelijkheden. Het geheel speelt zich af in een periode waar de eerste luchtschepen hun intrede doen. Met wat vasthoudendheid kun je gebruikmaken van vervoer per zeppelin of nog modernere luchtschepen. Dat maakt dat het de moeite waard is om de steden te verkennen waar je in terechtkomt.

Het leuke van 80 Days is dat er zo’n uitgebreid netwerk van vervoermogelijkheden in zit. Je kunt alle werelddelen aandoen en zelfs over de Noordpool reizen. Overal zijn steden die je aan kunt doen, overal kun je handel drijven en overal leent het de moeite om door te vragen, want overal zijn snellere wegen te vinden om je reis te vervolgen. Zo is het dus zeer de moeite om de reis opnieuw te ondernemen als je er een rondje rond de wereld op hebt zitten. De game is zonder meer het herspelen waard, vooral om te ontdekken hoe gek je de route kunt maken. Via Afrika of Zuid-Amerika? Kan, en een omweg via Australië kan ook. Bovendien is het leuk om te ontdekken welke gevaren of kansen je op die nieuwe routes zult ervaren. Snelle actie hoef je in 80 Days niet te verwachten en het uiterlijk van het spel is niet indrukwekkend. Verrassend is 80 Days echter wel, en bovendien een game die zich uitstekend thuis voelt op je telefoon of tablet.

A Skyrocket Story

Eigenlijk zijn A Skyrocket Story en Prune (waar je twee pagina's verderop meer over leest) van hetzelfde laken een pak. Beide games bieden een artistiek zeer verantwoorde grafische stijl, waarbij A Skyrocket Story het zelfs helemaal zonder kleur doet. Als bewegende afbeeldingen uit een tekenboek trekt het spel aan de speler voorbij. In die plaatjes is het de bedoeling een raket een bepaalde route af te laten leggen. Daarbij dien je zoveel mogelijk sterren te verzamelen, wat weer zorgt voor verdere voortgang in het spel. Daarmee is de naam van de game ook meteen verklaard.


Titel	A Skyrocket Story
Platform	iOS
Prijs	€ 3,99

Die grafische stijl komt niet uit de lucht vallen. A Skyrocket Story is volledig met de hand getekend door John Evelyn, die de 46 levels uit het spel verdeelde over vijf verschillende werelden. Toegang tot een volgende wereld krijg je op basis van het totaal aantal sterren dat je hebt verzameld in de levels die je hebt gespeeld. Het openen van een nieuwe wereld levert niet alleen nieuwe levels op, maar voegt ook nieuwe delen toe aan het verhaal. Stukje bij beetje verzamel je namelijk de pagina's van het boek 'Asleep as the Breeze', dat in recensies op Etsy wordt omgeschreven als 'magisch' en 'dromerig'. Op basis van A Skyrocket Story lijkt dat een accurate omschrijving.

A Skyrocket Story is echter meer dan 'slechts' een geïllustreerd verhaaltje dat je bij elkaar sprokkelt. Zoals gezegd draait de gameplay om een raket die je door een level heen moet geleiden. Dat begint steevast met het kiezen van een hoek om de raket vanuit te lanceren, en daarna volgt een druk op de lanceerknop. Het eindigt op een plaats waar je kunt landen. Daarbij kun je door juist te timen een driesterrenlanding maken, met de bijbehorende optimale score. De route naar die landingsplaats is in de eerste levels nog recht toe, recht aan, maar al snel zul je ingewikkelder routes moeten afleggen. Daarbij zul je je raket af en toe ook een andere richting moeten geven, wat kan dankzij de 'vortex' waarin je af en toe terechtkomt.

Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.

Met de introductie van de vortex begint het spel eigenlijk pas echt. Later worden nog andere elementen toegevoegd, zoals bubbels die je langs obstakels kunnen helpen. Ook wordt het allemaal nog wat uitdagender als het licht uitgaat en je niet altijd meer precies ziet waar je naartoe gaat. Daarmee is A Skyrocket Story als game iets uitdagender dan een game als Prune. Het niveau ligt wat hoger en je zult regelmatig levels opnieuw moeten spelen omdat je niet alle sterren hebt verzameld, of omdat je het einde simpelweg nog niet hebt bereikt.

A Skyrocket Story mist een stukje van het rustgevende 'zen'-aspect dat Prune heeft, maar scoort beter op het gebied van gameplay en ontwerp. Zeker de wat complexere levels zijn kleine, handgetekende kunstwerkjes. De puzzels zijn niet van een niveau dat je ze niet kunt halen, maar wel zo moeilijk dat je af en toe flink je best moet doen om ze goed op te lossen. A Skyrocket Story is wat ons betreft dan ook een aanrader voor iedereen die een iOS-apparaat heeft. Vanaf begin 2016 is het spel ook verkrijgbaar voor gamers die beschikken over een Android-apparaat.

Tweemaal Football Manager

Dit is een vreemd jaar voor gamers die graag Football Manager spelen op hun mobiele platform. Dat er ooit een mobiele versie zou komen die meer op de pc-versie ging lijken is logisch. De capaciteit van mobiele platformen neemt immers toe. Mede daardoor zagen we de mobiele versie van 'FM' de laatste jaren al veranderen van een volledig text-based spelletje naar een spel waarin je de spelers, weergegeven als rondjes, op het veld bezig zag. In die fase zat de pc-versie ooit ook, en daar volgde niet veel later een 3d-wedstrijdengine bij. Je raadt het al: op iOS en Android is nu ook een Football Manager-spel te spelen waarin diezelfde wedstrijdengine zit.


Titel	Football Manager Mobile 2016
Platform	iOS, Android
Prijs	€ 8,99

Het is alleen wel opletten geblazen, wil je daadwerkelijk de juiste game spelen. Wie nu in de digitale winkel op zoek gaat naar Football Manager 2016, vindt zowel Football Manager Mobile 2016 als Football Manager Touch 2016. Die laatste versie correspondeert met de Football Manager Touch-spelmodus uit de pc-versie. Het laat zich raden dat dit de meest uitgebreide - en dure - versie is die nu te downloaden is voor je mobiele apparaat. Effectief speel je op je tablet dan hetzelfde spel dat je in de Touch-spelmodus speelt op de pc. Het voordeel daarvan is evident: de savegames zijn uitwisselbaar, dus je kunt onderweg verder spelen in hetzelfde spel waar je thuis mee was begonnen - en andersom.

Football Manager Mobile 2016.

Het andere spel dat in de stores terug te vinden is, is Football Manager Mobile 2016. Dit is een doorontwikkeling van de game die de laatste jaren steevast te koop was voor de mobiele platformen, toen nog onder de naam Football Manager Handheld. Hier dus geen 3d-wedstrijdengine, maar gewoon wedstrijden die gespeeld worden door 'vechtende stipjes', zoals je gewend bent als je eerdere versies van deze game hebt gespeeld. Uiteraard biedt Mobile 2016 wel de nodige veranderingen ten opzichte van eerdere edities. Zo zijn de menu's anders gestructureerd zodat er nog meer informatie op elk scherm is te zien. Ook is er meer ruimte voor tactische aanwijzingen voor je team, kun je meer instellen op het gebied van trainingen en coaches en is er een nieuwe optie om spelers die je net hebt gekocht nog een jaartje uit te lenen aan de club waar ze vandaan kwamen.

Mobile: lekker snel

Hoewel het altijd fijn is om meer opties te krijgen, zeker op het gebied van trainingen en tactieken, is de invloed van die vernieuwingen op de algemene gameplay minimaal. Zeker in vergelijking met de Touch-versie, die een stuk trager verloopt, vliegen de dagen en weken in de Mobile-versie voorbij. Het is mogelijk binnen een minuut van de ene naar de andere wedstrijd te gaan, en elke Football Manager-speler weet dat dat pijlsnel is. Dat is fijn. Als je er zin in hebt kun je zeker tijd investeren in scouting en dergelijke, maar wie liever 'hapklare', snelle gameplay heeft, krijgt met Football Manager Mobile 2016 precies wat hij zoekt.

Touch: vereist meer investering

De beknopte aanpak van de mobiele versie brengt beperkingen met zich mee. Die beperkingen waren altijd een gegeven op een mobiel platform, maar met Touch krijg je dus de keuze om een uitgebreidere versie te gaan spelen. Wil je daar het maximale uit halen, dan wordt er ook iets meer investering van je verwacht. Niet alleen wat betreft geld - zoals gezegd is de game fors duurder - maar ook qua tijd. De game lijkt wat moeilijker dan de Mobile-versie, en vereist meer zorg op het gebied van tactiek en op het gebied van het vinden, trainen en opstellen van de juiste spelers.

Football Manager Touch 2016.

Welke game is uiteindelijk beter? Zoals hierboven al beschreven, is die vraag niet eenduidig te beantwoorden, en hangt het sterk af van wat je verwacht van een game op een mobiel platform. We zijn geneigd te stellen dat het Mobile-concept geschikter is voor het 'pick-up and play'-type gameplay dat kenmerkend is voor gamen op een mobiel apparaat. Aan de andere kant biedt Touch een completere Football Manager-spelervaring, maar daar hangt dan ook een pittig prijskaartje aan. Daarnaast kleeft er nog een nadeel aan de Touch-versie. De 3d-wedstrijdengine vertoont vaker ongeloofwaardige fratsen dan de 2d-engine van de Mobile-versie. Daar wordt doorlopend aan gesleuteld, maar het is iets om rekening mee te houden. Wellicht dat het mede daarom de moeite waard is een jaar te wachten, en volgend jaar de completere versie van Football Manager te downloaden voor je mobiele apparaat.


Titel	Football Manager Touch 2016
Platform	iOS, Android
Prijs	€ 19,99

Prune

Voor wie even genoeg heeft van heftig knalwerk, pijlsnelle race-actie of intense sportgames is Prune een heerlijk uitstapje naar wat rustiger kost. In de basis hebben we het hier over een puzzelspel, dat op elk gangbaar mobiel platform te koop is. De bedoeling? Het laten groeien van een plant, om hem uiteindelijk te laten bloeien. Dat alles wordt begeleid door rustgevend achtergrondgeluid, en pianoklanken als de bloemen eenmaal beginnen te bloeien en het einde van een level nabij is.


Titel	Prune
Platform	Windows Phone, iOS, Android
Prijs	€ 3,99

De levels beginnen, zo laat zich raden, vrij eenvoudig. Telkens weer begint je boompje te groeien wanneer jij de locatie en groeirichting van het begin van de stam hebt aangegeven. Daarna groeit de plant automatisch en kun je de groeirichting beïnvloeden door takken weg te snoeien die de verkeerde kant op gaan. Dat gebeurt allemaal in real-time, terwijl de plant dus doorgroeit. Het doel van de groei is om een bepaald verlicht gebied te bereiken, waar de boom uiteindelijk tot bloei komt. Is je boompje groot genoeg en bloeien er genoeg bloemen, dan is het level voltooid.

Tussen obstakels door

Naarmate je verder komt, worden de levels moeilijker en gaan andere elementen meespelen. De wind beïnvloedt bijvoorbeeld de groeirichting van je boompje, en er zijn obstakels. Die obstakels kunnen zorgen dat er stukken van je boom afsterven. Soms moet je je boompje tussen verschillende obstakels door navigeren, of via een bepaalde plek laten groeien die een groeispurt oplevert. Zeker in de moeilijkere levels levert dat soms aardig puzzelwerk op. In die gevallen is niet altijd meteen duidelijk welke route het handigst is om de verlichte zone te bereiken.

De simpele opzet van de gameplay sluit aan bij de grafische presentatie. Maker Joel McDonald heeft gekozen voor een sobere zwart-wit-grijs-weergave, waarbij alleen wat primaire kleuren af en toe zorgen voor afwisseling. Zo zijn de meest 'agressieve' obstakels rood, de zones die zorgen voor een groeispurt blauw, en duiken er soms gele bloemen op aan de takken van je boom. Net als met betrekking tot de gameplay kunnen we stellen dat de game grafisch simpel, maar doeltreffend is.

Rustgevend

Ondanks dat de latere levels af en toe best lastig zijn, is en blijft Prune voornamelijk een simpel spelletje. Omdat er geen systeem is met scores of sterren is er geen aanleiding om een level een tweede keer te spelen. Dat betekent dat je in een middagje wel klaar kunt zijn met het spel, en dat is voor de vier euro die je toch nog kwijt bent voor Prune wat aan de korte kant. Desondanks zorgt het rustgevend spelletje in die korte tijd voor redelijk wat plezier en zo nodig innerlijke rust. Dat laatste is ook wat waard.

Last Horizon

Last Horizon is misschien wel de game met de grootste 'fun-factor' van alle titels in deze round-up. De opzet van het spel is, net als bij een aantal andere games, best simpel: je verlaat de totaal vernietigde aarde in een raket, en gaat in het heelal op zoek naar een nieuwe, bewoonbare planeet. Onderweg zul je op andere planeten brandstof en zuurstof moeten bijvullen, asteroïdes en zwarte gaten moeten ontwijken, en bruikbare elementen voor op de nieuwe planeet moeten 'oogsten' en meenemen in je ruimteschip.


Titel	Last Horizon
Platform	iOS, Android
Prijs	€ 2,99

Op het moment dat je wegvliegt bij de aarde begint Last Horizon, en natuurlijk werkt het in de gameplay allemaal wat minder eenvoudig dan hierboven beschreven. Sturen doe je met je ene duim, terwijl je andere duim het gaspedaal bedient. Die 'booster' heb je ook nodig bij het landen; het is niet de bedoeling dat je met een noodgang op een planeet terechtkomt. Voorzicht landen voorkomt dat je ruimteschip al te snel uit elkaar klapt. Op elke planeet kun je brandstof en zuurstof tanken en wat reparaties uitvoeren aan je schip. Hoeveel brandstof, zuurstof en grondstoffen - nodig voor reparaties - er zijn verschilt per planeet. Ook hoe makkelijk of moeilijk het is om te landen verschilt. In al te onherbergzame gebieden kun je niet landen, en ook in het water staan is niet bevorderlijk voor je voertuig. Kortom: niet elke planeer zal even uitnodigend zijn voor een bezoekje.

Bruikbare planeten zoeken

Gelukkig hoef je ook lang niet elke planeet aan te doen. De planeten die je het liefst wilt bezoeken zijn die waar je bruikbare flora en fauna kunt oppikken voor gebruik op je nieuwe planeet, en voor op de planeten die bewoond worden door eerder van de aarde gevluchte mensen - die je ook kunt meenemen. Daarnaast zijn er nog planeten die bewoond worden door al dan niet vijandelijke alien-rassen en planeten zonder specifieke extra's, die je kunt gebruiken voor reparaties en voor het aanvullen van je brandstof en zuurstof. Dat laatste kan op elk van de andere planeettypes ook.

Het vinden van de juiste planeten is een deel van de uitdaging, die wordt aangevuld met de opdracht om je eindddoel te vinden: de nieuwe planeet. Daar komen is echter nog een fikse uitdaging. Tijdens de eerste 'Flight', feitelijk de eerste van vier universa waarin je dezelfde opdracht mag uitvoeren, zijn de obstakels nog niet al te heftig. Vanaf Flight B wordt het al een stuk lastiger. Meteorieten en asteroïden zijn in potentie dodelijke obstakels. Word je gegrepen door de aantrekkingskracht van een zwart gat, dan is je missie ook vaak genoeg snel afgelopen. De moeilijkheidsgraad van het ontwijken van obstakels en de frequentie waarmee zwarte gaten op je route liggen, neemt per Flight toe. Ook worden de planeten steeds moeilijker om op te landen en krijg je te maken met planeten met meer zwaartekracht, wat het landen ook weer lastig maakt. Last Horizon wordt dus steeds moeilijker.

Checklist

Juist dat aspect geeft Last Horizon veel herspeelwaarde. Niet alleen duurt het hoe dan ook eventjes voor je het spel hebt doorgespeeld, het wordt allemaal nog uitdagender als je per Flight aan de volledige checklist wilt voldoen. Er zijn namelijk vrij veel planeten en je bent wel even bezig voor je ze allemaal hebt gevonden. Daarnaast kom je vroeg of laat ook in de knoop met brandstof en zuurstof, omdat je veel planeten dan al hebt leeggetrokken. Dat alleen al kan alien-rassen boos maken, en zij beschikken wél over bewapende schepen. Ook zonder die krengen achter je aan was het al lastig genoeg om niet te pletter te slaan op een van de planeten, of om in een zwart gat te belanden.

Doordat het vliegen op zichzelf erg lekker werkt en de besturing op zich eenvoudig is, is Last Horizon al snel vermakelijk, zeker als je het combineert met de simpele, maar doeltreffende look en de uitdagende moeilijkheidsgraad. Tel daar de bescheiden kostprijs bij op en je hebt een mobiele game te pakken die je niet wilt missen. En mocht je nou niet over een iOS- of Android-apparaat beschikken: Last Horizon is via Steam ook te spelen op een pc of Mac.