Downloadable Games Special: kleine greep uit PSN, Live en Steam

Screamride

Onlangs bespraken we op Tweakers de eerste episode van Game of Thrones en Life is Strange. Twee voorbeelden van aardige games die de laatste maanden in verschillende digitale winkels opdoken. Toen al kregen we opmerkingen dat er veel meer goede downloadable games waren dan alleen die episode-based games, en dat is uiteraard zo. Een 'probleempje' daarbij is wel dat het aanbod aan downloadable games op de diverse consoles en de pc zeer uitgebreid is, waardoor elke selectie van recente games die wij behandelen per definitie onvolledig zal zijn. Toch hebben we getracht een aantal noemenswaardige titels uit te lichten, verdeeld over de Xbox One, PlayStation 4 en pc.


Titel	Screamride
Platform	Xbox One, Xbox 360
Prijs	39,99

Hoewel we voor onszelf eigenlijk hadden bedacht dat een euro of twintig wel een geschikte aankoopgrens zou zijn voor de games die we in dit artikel wilden bespreken, kwam Microsoft deze week stomtoevallig met Screamride op de proppen. Screamride is een downloadable game voor de Xbox One en hij kost momenteel veertig euro. Daarmee is Screamride verreweg het duurste spel in deze round-up, en daarmee dus ook een uitzondering. Dat legt impliciet wel wat extra druk bij deze game, want hoeveel beter of vollediger is dit spel dan de andere games, die minstens de helft goedkoper zijn?

Adrenaline

Screamride draait om adrenaline en actie. Achtbanen spelen een centrale rol in het spel, maar ook andere 'attracties' - waarin mensen zich in een bal kunnen laten lanceren - komen voorbij. Het spel is te verdelen in drie delen: ScreamRider, Engineer en Demolition Expert. Als ScreamRider zit je zelf in een achtbaan en stuur je je wagentje zo snel en spectaculair mogelijk rond. In Engineer bouw je zelf de achtbanen en kijk je daarna hoe spectaculair deze is geworden. In Demolition Expert is het vooral de bedoeling om de bouwwerken om de attracties heen zo spectaculair mogelijk te slopen. Elke tak kent zijn eigen progressie, dus mocht je een van de drie onderdelen niet leuk vinden, dan kun je die in principe helemaal links laten liggen.

Dat 'links laten liggen' deden wij na verloop van tijd met Engineer. Op zichzelf vreemd, want dankzij games als Rollercoaster Tycoon is het bouwen van achtbanen iets dat ons in de regel best goed bevalt. Het proces in Screamride is in vergelijking met de andere spelmodi echter tijdrovend. Bovendien werkt het bouwen met je controller nooit helemaal lekker, en mis je soms ook het overzicht terwijl je aan het bouwen bent. Het eindresultaat zien, en aanschouwen hoe je testrijders helemaal kapot gaan op jouw baan, is en blijft vermakelijk. De weg ernaartoe is echter niet leuk genoeg om keer op keer te bewandelen.

ScreamRider en Demolition Expert zitten gelukkig helemaal anders in elkaar. Vooral ScreamRider viel bij ons uitstekend in de smaak. Hier krijg je de controle over een wagentje dat je zo snel en spectaculair mogelijk over een achtbaan moet sturen. Ga je te snel, dan loop je het risico uit de bochten te vliegen. Te langzaam is echter ook niet goed, want dan scoor je veel minder punten. Extra punten haal je binnen door stukken op twee wielen te rijden, of door perfecte boosts te krijgen door op het juiste moment op 'X' te drukken in speciale boost-zones. Dat alles levert een eindscore op, en die eindscore zorgt, samen met enkele secundaire opdrachten, voor de sterren die je verdient. Natuurlijk worden de banen steeds lastiger. Waar je in het begin vrij hersenloos kunt gasgeven, zul je al snel banen krijgen waarbij je echt moet remmen en moet kijken waar je je boosts het best kunt gebruiken.

Slopen

Zowel in Engineer als in ScreamRide zie je allerlei gebouwen. Af en toe krijg je een extra opdracht om die gebouwen te slopen, maar in die spelmodi is dat nooit de belangrijkste opdracht. Zo wel in de Demolition Expert-modus. Hier werk je niet met achtbanen, maar met een lanceerwerktuig dat zich nog het best laat vergelijken met een moderne trebuchet. Met projectielen sloop je op een zo effectief, explosief en gecontroleerd mogelijke manier de omgeving om je heen. Uiteraard vertalen je sloopprestaties zich naar een score, en naar progressie richting volgende locaties die je mag slopen. Dit deel van het spel is vermakelijk, al was het maar omdat het zorgt voor fijne afwisseling als je even genoeg hebt van ScreamRider.

Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.

Naast die drie onderdelen, die samen de carrièremodus van het spel vormen, heeft Screamride nog een uitgebreide editor waarmee je complete eilanden met achtbanen kunt bouwen. Hier liepen we eigenlijk tegen hetzelfde aan als in de Engineer-spelmodus: het werkt net niet lekker genoeg om echt leuk te zijn. Wél handig is dat je al je creaties in deze sandbox-modus kunt delen met andere spelers, en andersom kun je dus ook de werken van andere spelers downloaden. Dat maakt dat er flink veel content voorhanden zal zijn in Screamride, al is het wel de vraag in hoeverre de basisgameplay interessant genoeg blijft om ervoor te zorgen dat je ook echt iets hebt aan die extra content.

Alles bij elkaar is Screamride zeker vermakelijk. Vooral ScreamRider zit goed in elkaar en is leuk om te spelen. Bouwers die door de ongemakken van het Engineer-gedeelte kunnen komen, hebben er een nog veel beter spel aan. Voor de rest van de gamers zal het beperkt blijven tot rondrazen in ScreamRider en het slopen van gebouwen in Demolition Expert. Dat zal voor het nodige vermaak en onderhoud zorgen, maar of we in deze aanmerkelijk duurdere downloadable game meer waarde zien dan in de goedkopere games die we verder in dit artikel bespreken? Dat valt te betwijfelen.

Roundabout


Titel	Roundabout
Platform	Xbox One, Steam (PS4 en Vita in ontwikkeling)
Prijs	14,99

De volgende titel in de rij is een game die op de pc al wat langer speelbaar is, en sindskort ook kan worden gedownload op de consoles. Roundabout is eigenlijk een vrij simpel spel, dat twee centrale speerpunten heeft. In de eerste plaats hebben de ontwikkelaars van studio No Goblin gekozen voor een behoorlijk aparte manier van een limousine besturen. De wagen waar de speler de bestuurder van is, spint namelijk continu om zijn as. Daarnaast doet Roundabout een poging om de stijl van televisieseries uit de jaren zeventig op een leuke manier op de hak te nemen, wat vooral terugkomt in een deel van de grafische aankleding.

Ritme leren

Het moge duidelijk zijn dat de manier waarop de limousine beweegt het belangrijkste element is in het spel. Via een korte 'rijles' krijg je de basis aangeleerd. Dat is bij lange na niet genoeg om daarna soepeltjes rond te kunnen rijden, maar het zorgt voor een beginnetje. Roundabout is een spel dat je vooral al doende leert. Waar je in het eerst uur nog regelmatig tegen allerlei obstakels botst, heb je het ritme van de spinnende auto en het gevoel voor de bochten die je wel en niet kunt maken iets later al veel beter door. Het is grappig om te merken hoeveel sneller je bepaalde stukken kunt afleggen dan je aanvankelijk voor mogelijk hield.

Waar de obstakels zich aanvankelijk beperken tot stilstaande auto's, lantaarnpalen en rotondes, wordt het al snel wat ingewikkelder. De straten worden nauwer, er komen betonnen blokken bij en de auto's gaan ook bewegen. Hier wordt Roundabout uitdagend, zeker als je elke rit - je bent immers limousinechauffeur - volledig wilt voltooien. Dat gaat gepaard met een fiks aantal secundaire opdrachtjes, zoals 'voltooi de rit binnen een X aantal seconden' of 'raak geen enkel object'. De rit volbrengen is altijd wel te doen, maar de manier waarop kan nogal verschillen.

Live action

Voor en na elke rit schotelt Roundabout de speler een live action-tussenfilmpje voor. Hierin speelt een klein groepje acteurs en actrices een aantal rollen. Wie deze scènes serieus wil nemen, zal van een koude kermis thuiskomen. Het acteerniveau is vrij laag, om maar niet te zeggen 'tenenkrommend'. We sluiten niet uit dat de medewerkers van de studio zelf, of anders een groepje bevriende B-acteurs, de rollen voor hun rekening hebben genomen. Ook de inhoud van de filmpjes is vrij voorspelbaar, al past dat wel weer bij het thema: de ontwikkelaar heeft opzettelijk voor een groot aantal clichés gekozen, juist om stereotype verhaallijntjes op de hak te nemen die in de jaren zeventig kennelijk populair waren.

Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.

De filmpjes vormen niet meer dan een simpel kader, een reden om keer op keer door de stad te navigeren met je limousine. Die stad breidt zich langzaam uit naarmate je verder komt. Dat gaat steeds gepaard met nieuwe uitdagingen en andere, vaak nog vreemdere elementen. Zo kom je na een paar uur een rit tegen waarbij je onderweg wordt gedwarsboomd door uit te lucht vallende auto's. Rond die tijd leer je ook te 'springen' met je limousine, wat het spel er al niet veel realistischer op maakt. Gelukkig was dat ook nooit de bedoeling van No Goblin. Dat wordt nog eens onderstreept door de vele extra opties die Roundabout kent. Spelers kunnen allerlei extra features inschakelen die het spel grafisch en/of inhoudelijk aanpassen voor nog meer fun, en nog minder realisme.

Roundabout is grappig en uitdagend tegelijk. Na een korte leercurve krijg je het ritme van het draaien door en worden je ritjes steeds soepeler. Zeker als je de nodige power-ups hebt vrijgespeeld en dan bijvoorbeeld de draairichting van je wagen kunt veranderen, gaat de gameplay steeds dieper. Toch neemt dat serieuze nooit de overhand. Roundabout blijft daardoor een luchtig, vermakelijk spelletje dat zich prima leent voor 'even een potje tussendoor.'

The Escapists


Titel	The Escapists
Platform	Xbox One, Steam, GOG
Prijs	17,99

De jaarlijkse E3-gamesbeurs in Los Angeles kent altijd een breed aanbod aan games. Voor Tweakers blijft het meestal bij het behandelen van de allergrootste titels, omdat simpelweg de mankracht ontbreekt en er ook niet genoeg plaats op de site is om alle games te behandelen. Dat betekent echter niet dat de redacteuren zelf niet af en toe een blik werpen op iets waarvan ze van tevoren al weten dat ze er op dat moment niets mee kunnen doen. The Escapists is zo'n spel. Deze 8-bit indiegame was op de E3 al speelbaar en is inmiddels beschikbaar voor de Xbox One en de pc.

Old school

Het eerste dat opvalt aan The Escapists, dat draait om het ontsnappen uit een gevangenis, is de grafische kant van het spel. De ouderwetse top-down 8-bit graphics geven het spel een zeer klassiek uiterlijk. De manier waarop de personages in het spel lopen en hoe de wereld is vormgegeven, doet denken aan een aantal oudere games, waaronder de bekende Pokémon-rpg's voor de verschillende Game Boy-handhelds. Audiovisueel maakt het spel dan ook geen indruk, maar de graphics doen hun werk: rondlopend in de gevangenis is elke ruimte makkelijk van de andere te onderscheiden, of het nu gaat om de fitnessruimte, de keuken, de cellen of de ziekenboeg.

De speler vindt zichzelf aan het begin van het spel terug in de gevangenis, en de missie is simpel: zorg dat je ontsnapt. Dat kun je op allerlei manieren doen, maar er komt altijd een bepaalde mate van planning bij kijken. Dat begint met het leren kennen van de routines in een gevangenis, en omvat ook het bemachtigen van de materialen die je nodig denkt te hebben. Die materialen kun je stelen van andere gevangenen, maar dat is niet zonder risico. Je zou betrapt kunnen worden, en als je ergens bezig bent terwijl je bij de 'roll call' had moeten zijn, kost dat punten bij de bewakers, die daarna ook weer strenger op je zullen letten. Tegelijkertijd moet je ook nog zorgen dat je je gevangenisbaantje niet verliest, want dat levert geld en extra mogelijkheden op.

Handige voorwerpen

Na enige tijd heb je een plan bedacht en kun je proberen te ontsnappen. Een voorbeeld: met een schroevendraaier kun je een ventilatierooster openen en in de schachten terechtkomen. Dan ben je pas halverwege, want je moet het complex nog uit. Daartoe kan een schep handig zijn: zo zou je onder de hekken door kunnen graven. Dat is slechts een van de opties, en dan nog komt er meer bij kijken dan je denkt. Bewakers die langslopen en een leeg bed of een verwijderd rooster zien, slaan immers alarm. Het aardige is wel dat als dat gebeurt, het spel ook een suggestie geeft over wat je de volgende keer anders kunt doen. Als je dan weer vrijgelaten bent uit de isoleercel, weet je in elk geval dat het handig is om een nep-rooster te maken, en een dummie die je in je bed kunt leggen waardoor bewakers denken dat je gewoon ligt te slapen.

Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.

In de eerste gevangenis waar je komt luistert dat allemaal nog niet zo heel nauw. Hier is betrekkelijk weinig toezicht. Het is daardoor makkelijk om ongezien allerlei handige spullen te stelen. The Escapists bevat in totaal acht verschillende gevangenissen, en elke keer dat je naar een volgende gevangenis gaat wordt het niveau een stukje hoger. Zo komen er al snel camera's om de hoek kijken, kom je meer obstakels tegen en zijn er ook meer andere gevangenen en meer bewakers, wat het leven in de bajes - en daarmee ook het uitbreken - gecompliceerder maakt.

Irritant

The Escapists is een onderhoudend spelletje dat, als je er even niet in slaagt een werkende route te bedenken, af en toe best kan gaan irriteren. Wij presteerden het iets te vaak om te veel andere gevangenen tegen ons in het harnas te jagen, waardoor we overdag dusdanig vaak werden aangevallen dat het onze planning flink dwarsboomde. Elke keer dat je knockout geslagen wordt, verlies je alle illegale voorwerpen die je bij je had, en ook lever je wat van je fysieke eigenschappen kracht en snelheid in. Logisch, maar soms ook wel irritant. Het is vooral hierdoor dat The Escapists soms een beetje tegen gaat staan. Toch blijft in grote lijnen een leuke, uitdagende game over. Zeker als je de 'manier van denken' die het spel van je vraagt een beetje door krijgt, wordt het steeds leuker om uit de gevangenis te ontsnappen en jezelf te kronen tot 'The Escapist'.

RISK


Titel	RISK
Platform	Xbox One, Xbox 360, PlayStation 4, PlayStation 3
Prijs	14,99

Wie heeft de slogan 'wereldveroverend, Risk!' nog nooit gehoord? Het bordspel is al tientallen jaren oud, en inmiddels ook al in verschillende vormen verschenen als computerspel, op verschillende platformen. Dit keer is het de beurt aan Ubisoft, dat via een deal met Hasbro de licentie voor het gebruik van het spel binnenhaalde. De Franse uitgever goot er een typisch Tom Clancy-achtig Ubisoft-sausje overheen. Het resultaat: een console-versie van het traditionele bordspel Risk, maar dan met een futuristich, militair uiterlijk en dito animaties.

Basisregels

We gaan er eigenlijk van uit dat iedereen de basisregels van Risk wel ongeveer kent. Zo niet, dan zijn dit de regels van het strategiespel in een notendop. Je begint, ideaal gezien, met minstens drie spelers en een nog lege wereldkaart, onderverdeeld in kleinere regio's. Die regio's worden aan het begin van het spel verdeeld over de spelers. Daarna wordt het zaak elkaars regio's over te nemen. Dat gebeurt met legers en dobbelstenen. De aanvallende partij kan maximaal drie dobbelstenen gebruiken, als hij met minimaal vier legereenheden aanvalt. De verdediger kan maximaal twee dobbelstenen gebruiken, als hij minstens twee legers heeft in de verdedigende regio. De hoogste dobbelstenen worden tegen elkaar afgestreept. Bij een gelijke score wint altijd het leger dat verdedigde. Wint de aanvaller, dan is de regio van hem en kan hij eventueel nog een regio aanvallen, of stoppen met aanvallen.

Bij elke nieuwe beurt ontvangt elke speler nieuwe legers, die dan op een van zijn regio's - of verdeeld over meerdere regio's - kunnen worden geplaatst. Het aantal legereenheden dat je per beurt krijgt, hangt af van hoeveel gebieden je bezit. Bezit je een volledig continent, dan levert dat een bonus op. Daarnaast verdien je elke ronde, als je tenminste één vijandelijke regio hebt ingenomen, een kaart. Die kaarten kun je ook inwisselen tegen extra legers. Uiteindelijk is het de bedoeling om je tegenstanders van de map te vegen, of om te voldoen aan een specifieke opdracht die je aan het begin van het spel hebt gekregen, zoals 'schakel speler X uit', of 'bezit op enig moment minimaal 24 regio's'.

Grafische uitvoering

Die basisregels zijn gewoon van toepassing op deze computerversie van Risk. De verschillen zitten hem dan ook vooral in de grafische uitvoering. Het overzicht van de wereldkaart ziet er uit alsof je in een militair commandocentrum staat. Gevechten kunnen snel automatisch gesimuleerd worden, maar kies je voor de uitgebreidere optie, dan zie je ook de dobbelstenen in beeld en wordt het effect van wat er gedobbeld is daarna uitgebeeld door tanks die op elkaar schieten. Beslissende klappen kennen zelfs een breder aanbod aan animaties: dan komen onder meer straaljagers, gevechtshelikopters en zelfs een AC-130-gunship om de hoek kijken.

Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.

De lol van Risk zit hem uiteindelijk niet in deze animaties, en ook niet in potjes die je tegen de computer speelt. Natuurlijk is dat een optie, maar het frustreert meer dan wat het oplevert aan plezier. Het zal vast allemaal wel eerlijk gaan, maar iets in ons vindt het moeilijk om het simuleren van dobbelstenen door de computer helemaal te vertrouwen als die computer daar net even te vaak mee wint. We gaan ervan uit dat dit gewoon de reactie van ons als slechte verliezers is, maar we spelen voor de zekerheid toch maar liever tegen mensen. Dat kan ook met Risk, zowel middels het doorgeven van de controller en spelend op één console, als via Xbox Live of het PlayStation Netwerk. Je kunt zelfs een stapje verder gaan en meedoen aan leagues. Per 'seizoen' speel je dan zes potjes, en je resultaten bepalen of je promotie maakt naar een hogere competitie of dat je op het huidige niveau blijft.

Te weinig meerwaarde

Risk is niet vervelend om te spelen en zelfs leuk als je met vrienden samen speelt, maar dat komt meer door het spel dat Risk zelf altijd al was, en niet door wat deze game toevoegt. De visuals zijn niet onaardig en ademen een leuke 'Tom Clancy-sfeer', maar erg veel meerwaarde heeft dat niet. Er lijkt dan ook weinig reden te zijn om deze game te spelen, tenzij je echt verzot bent op bordspellen en te weinig vrienden hebt die dat ook zijn. Heb je die wel, dan blijft het aloude bordspel op de keukentafel wat ons betreft toch leuker dan dit kunstmatige alternatief.

Caribbean


Titel	Caribbean
Platform	Steam, GOG
Prijs	16,99

Les één: nooit op een titel of plaatje af gaan als je games uitzoekt. Wij hebben een vrij warme band met piratengames, vooral dankzij Sid Meier's Pirates! dat ons jaren geleden uitstekend wist te vermaken. Ook met Assassin's Creed IV: Black Flag liepen we weg. Piraten zijn leuk, hun avonturen zijn stoer. Niet verwonderlijk dus, dat de op Steam te downloaden game Caribbean onze aandacht trok. Het spel laat spelers een carrière starten in het Caribisch gebied. Of je dat als piraat doet of als wat minder extreme kapitein, dat mag je helemaal zelf weten.

Eigen achtergrond bepalen

Het begin van het spel is aardig. Dat wil zeggen: het hoofdmenu is voorzien van een fijn, aanstekelijk muziekje. Op de achtergrond zie je een stereotype shot van de Caribbean: eilandje, oceaantje, piratenschip. Jep, de sfeer komt er al lekker in. Vervolgens mag je, op een ietwat gedateerde manier, je eigen personage in elkaar sleutelen, een naam verzinnen en zelfs zijn voorgeschiedenis invullen. Ben je een handelaar, gepensioneerde legerofficieer, ontsnapte gevangene of verstokte piraat? Dat bepaal je helemaal zelf.

Ongeacht je keuze begint het spel op dezelfde manier: een dubieus individu benadert je voor een al even dubieus aanbod, en je hebt eigenlijk geen andere keuze dan er in mee te gaan. Doe je dat niet, dan ben je daarna vooral lang doelloos aan het rondrijden of -varen. Nu je deze beginfase in gaat: succes. Succes met het overleven van de graphics waar zelfs een PlayStation 2 zich diep voor zou schamen; het spel kent een volledig gebrek aan enige vorm van sterke presentatie of sfeer. Wat de personages in het spel te zeggen hebben gaat helemaal in tekst, en dat levert ellenlange stukken uitgeschreven conversaties op die jij mag doorlezen.

Houterig

In het kader van je missies zul je al snel je wapens moeten laten zien, zowel op land als op zee. Toegegeven: het idee dat je zowel op land als op zee kunt vechten is aardig. De uitwerking is echter, zoals je misschien een beetje kon voorspellen, ver ondermaats. Zelfs de prins uit de eerste Prince of Persia-games beschikte over soepeler animaties bij het slaan met een zwaard, en de manier waarop de mannen rondrennen is al niet veel beter. Op zee komt Caribbean er ietsje beter van af. Nog steeds oogt de game om te huilen en is de sfeer ver te zoeken, maar het schieten op andere boten en het winnen van zeeslagen zorgt in elk geval voor wat uitdaging en voldoening.

Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.

Het is na het winnen van die zeeslagen dat Caribbean zich van zijn beste kant laat zien. Kijk je namelijk door de rampzalige graphics, zwakke presentatie en houterige gameplay heen, dan zie je best dingen die heel aardig verzonnen zijn. Het systeem rond je reputatie werkt bijvoorbeeld prima. Afhankelijk van jouw status zul je wel of niet manschappen mee krijgen voor specifieke missies. Ook zullen er andere conversatie-opties zijn zodra je bekendheid in het Caribisch gebied groter wordt. Dit achterliggende systeem, maar ook het systeem rond het opbouwen van steden en het kunnen upgraden van de vloot die je zelfs nog kunt uitbouwen, is heel aardig gedaan.

Laten liggen

Er zijn van die games waarin één of twee zaken heel erg mis zijn, maar waarbij - als je daar doorheen weet te bijten - blijkt dat het toch heel goede titels zijn. Dat is bij Caribbean niet het geval. De game gaat op zoveel fronten finaal op zijn plaat dat de spaarzame goede kanten absoluut niet genoeg zijn om een en ander recht te trekken. Denk trouwens ook niet dat het hier om een simpel in elkaar gezet spelletje gaat dat een paar losse euro's moet kosten. Nee, voor Caribbean mag je doodleuk achttien euro neertellen op Steam. Wat ons betreft een volslagen belachelijke prijsstelling, en ook de definitieve nagel in de doodskist. Mocht je dus écht een fan zijn van piraten ... laat Caribbean dan gewoon links liggen.

Apotheon


Titel	Apotheon
Platform	Steam, GOG, PlayStation 4
Prijs	10,99

Wat gaat het toch altijd heerlijk mis in games als de goden even niet doen wat er van ze verwacht wordt. In The Banner Saga zagen we al hoe de wereld knap snel richting de afgrond ging zonder goddelijk gezag, en Kratos heeft op zijn tijd ook wel een appeltje te schillen met de lui die zich het liefst bovenop de Olympus verschansen. Ook in de game Apotheon, die sinds begin februari te downloaden is voor pc, Mac en PlayStation 4, gaat het mis dankzij de goden.

Nikandreos tegen de goden

Dit keer hebben zij het helemaal gehad met de mensheid. Van het menselijk ras is niet geworden wat de goden er van gehoopt hadden, en dus is het tijd voor een grote schoonmaak, oftewel: het einde van de mensheid. Een jonge vechter genaamd Nikandreos wordt echter door Hera ingeschakeld om een einde te maken aan deze idioterie. Om de mensheid te redden van de ondergang zal Nikandreos de krachten van de goden voor zichzelf moeten claimen. Met de hulp van Hera vindt Nikandreos zich dan ook al snel terug op de Olympus, waar hij op jacht gaat naar bekende namen als Apollo, Ares, Poseidon en uiteindelijk ook Zeus.

De weg naar elk van deze goden wordt gekenmerkt door veel knokpartijen. Nikandreos kan allerlei wapens en armor vinden of kopen in de spelwereld, en daarmee zal hij de diverse vijanden die op zijn pad komen te lijf moeten gaan. Die vijanden zijn erg verschillend. In de bossen van Artemis wordt het pad van Nikandreos gekruist door wolven, terwijl hij het in het domein van Ares onder meer moet opnemen tegen twee reuzen. In de onderwereld van Hades zijn het allerlei geesten en andere dode wezens die je het moeilijk maken, en bij Poseidon zul je al zwemmend worden lastiggevallen door verschillende agressieve vissen.

Zwartfigurige stijl

Bij het spelen valt als eerste de stijl van het spel op. Apotheon is een side-scrolling 2d-game met elementen uit platformers, vechtspellen en rpg's. De grafische stijl is een kunstwerk op zich. Niet zo vreemd: de makers hebben een bekende, oude Griekse stijl geadopteerd: de zogenaamde zwartfigurige stijl. Die was in het oude Griekenland de populairste stijl voor het versieren van potten en vazen. Door het spel deze stijl aan te meten, heeft ontwikkelstudio Alientrap er heel slim een vrij uniek uiterlijk aan gegeven. Sterker nog: het was het uiterlijk van het spel dat aanvankelijk onze interesse wist te wekken. Het algemene 'oudheid-sausje', zoals de aanwezigheid van diverse bekende figuren, vormt een leuke extra voor mensen die zich daarin interesseren.

Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.

Belangrijker voor de game is echter de gameplay. Die is over het algemeen fijn, al zul je even moeten wennen aan bepaalde elementen van de physics. Soms springen de poppetjes in het spel namelijk net even anders dan je logischerwijs verwacht, en kijk ook niet gek op als je ineens iemand twintig meter de lucht in slaat. Of dat echt bij het spel past, daar kun je over discussiëren, maar het zorgt telkens voor een glimlach rond de mond. De manier van vechten verandert overigens met elk ander wapen dat je kiest. Voor ons werkte de combinatie van schild en zwaard over het algemeen goed, maar bij sommige vijanden kan een aanpak met een speer of met pijl en boog beter werken.

Fijne snelheid

De gameplay wordt verder geholpen door de snelheid. Als je een paar meter vooruit loopt, gaat Nikandreos vanzelf steeds sneller lopen. Hierdoor kun je aardig hard door de levels heen rennen en ook aardige sprongen maken. Wat ons betreft zit hier het 'geheim' van Apotheon in: het navigeren door de levels gaat zo vloeiend en soepel dat het zeer sterk bijdraagt aan hoe leuk Apotheon is om te spelen. Zodoende raak je al verknocht aan het spel voordat je een van de vele spectaculaire boss-fights hebt uitgevochten.

Het enige dat we Apotheon echt kunnen aanrekenen is dat de basisgameplay, op de routes naar de diverse goden toe, op een gegeven moment wat eentonig wordt. Als je je favoriete tactieken een beetje door hebt, en er ook voor hebt gezorgd dat je de wapens hebt die er voor nodig zijn, is Apotheon niet al te uitdagend meer, en redelijk recht toe - recht aan. Voor ons wist dat de pret echter niet te drukken. Met zijn mooie stijl en fijne gameplay is Apotheon een aanrader.