Comeback van BioWare?
Dragon Age: The Veilguard
Dragon Age: The Veilguard is een actie-rpg zoals we die ooit gewend waren van BioWare. De game speelt lekker, maar scoort vooral door de invloed die je als speler op het verhaal hebt door de keuzes die je maakt en door de relaties met companions die je wel of niet uitdiept. Dat, en de diversiteit in de klassen, zorgt voor herspeelwaarde, wat het allemaal extra leuk maakt. De grafische stijl kan even wennen zijn, maar werkt uiteindelijk goed voor de game. Afgezien van wat kleine minpunten is Dragon Age: The Veilguard precies het soort rpg dat we van BioWare willen zien, en dat is na Mass Effect: Andromeda en Anthem wel een heel fijne conclusie.
BioWare. Ik kan bijna geen studio noemen die verantwoordelijk is voor zoveel van mijn favoriete games aller tijden: Star Wars: Knights of the Old Republic, Mass Effect, Jade Empire en natuurlijk de eerste Baldur’s Gate-games. Oké, Jade Empire past misschien net niet in dat rijtje, persoonlijk favorietje, maar de rest zijn stuk voor stuk klassiekers. De laatste jaren is het echter een stuk minder rooskleurig gesteld met de studio. De meeste kopstukken die ooit verantwoordelijk waren voor de succesnummers, zijn verdwenen. De laatste releases waren verre van succesnummers: Mass Effect: Andromeda stelde teleur, Anthem bleek bij release te onaf om goed te kunnen zijn, hoewel de potentie er zeker was. BioWare kan dus wel weer een sterke titel gebruiken en de gameswereld als geheel wordt alleen maar beter met een goede BioWare-rpg.
Dragon Age: The Veilguard is die game. Zo, dat is maar even gezegd. Kun je niets aanmerken op deze game? O, zeker wel, en daar komen we zo op, maar in grote lijnen is dit het type game dat ik van BioWare wil zien. Een verhaalgedreven actie-rpg met sterke gameplay, leuke sidequests, een divers groepje companions waarmee je je band kunt uitdiepen en een verhaal dat meerdere kanten op kan, met ook missies die op meerdere manieren beleefd kunnen worden. Veel meer staat er niet op de bestelling, toch?
Of ja, toch wel: een vlekkeloze release. Is dit zo’n release? Dat vind ik tricky om te claimen. Het zou immers niet de eerste keer zijn dat we een game reviewen die zich bij ons prima gedraagt, maar eenmaal in het wild wat meer problemen laat zien. Ik heb primair de PlayStation 5-versie gespeeld en daarnaast de pc-versie kort onder handen genomen, vooral om de technische details en de graphics daarvan te zien. In die sessies ben ik weinig problemen tegengekomen. Helemaal probleemloos was het niet: ik had op de PS5 een missie waarbij een filmpje niet triggerde toen ik op de plaats van bestemming aankwam en ik niet verder kon. Gelukkig loste het herladen van de laatste save dat op en gelukkig was die autosave kort daarvoor, dus dat probleem viel mee. Buiten dat heb ik geen noemenswaardige problemen ervaren met de game.
Die game begint met het aanmaken van een personage. Je mag zelf een naam kiezen, maar de wereld noemt je Rook. Je kiest bij het maken van een personage een ras, een klasse en een achtergrond. Elke keuze heeft gevolgen, dus of je elf, mens, dwerg of qunari bent, maakt uit. Je klasse, warrior, mage of rogue, bepaalt hoe de gameplay voor je werkt en je achtergrond beïnvloedt het verhaal en de opties die je hebt in gesprekken. Heb je een achtergrond als Grey Warden, dan zullen missies met de Grey Wardens anders zijn en je zult meer opties hebben in gesprekken met andere Grey Wardens, of over zaken die aansluiten bij je expertise. Dat geldt voor elke factie, dus die keuze maakt verschil. Daarna kun je ook de staat van de wereld deels vormgeven door vragen te beantwoorden over gemaakte keuzes in vorige games, zodat je je eigen verhaal op een bepaalde manier kunt vervolgen.
The Dread Wolf
Het verhaal van Dragon Age: The Veilguard begint met Solas, ook bekend als Fen’Herel of The Dread Wolf. Die laatste naam was ooit de naam voor deze game, maar EA en BioWare besloten dat ‘The Veilguard’ een betere naam is dan ‘Dreadwolf’. Ik vind die tweede naam beter, maar ik begrijp de keuze. De game draait namelijk niet om Solas, maar om de helden die de gevolgen van zijn acties ongedaan moet maken, wat alles te maken heeft met de sluier die spelwereld Thedas beschermt tegen gespuis. De game opent met Solas die precies die sluier, een ‘veil’, probeert te slopen. Onhandig? Ja, denk ik wel. Met goede redenen? Zou kunnen, maar hoe dat precies zit en wat deze ‘God of Tricks’ precies in zijn schild voert, mag je zelf uitvogelen.
Lekker gedoetje
De openingsfase is spectaculair. Ik had die natuurlijk al gezien op Summer Game Fest en zei toen al dat het voelde als het slotstuk van een game. Je hebt de belangrijkste personages bij elkaar en er gebeurt veel: het zou een prima apotheose zijn, maar is hier niet meer dan een uitstekende proloog. Het verhaal begint pas als Rook en zijn eerste companions, waaronder oude bekenden Lace Harding en Varric, beginnen uit te vogelen wat er precies gebeurd is en wat de staat van de wereld nu is. Die is, zacht gezegd, vrij matig. Er zijn kwaadaardige en zeer machtige Elvengoden ontsnapt, de Blight, die Thedas al vaker hebben bedreigd, is terug en vijandige facties gaan allianties aan met precies deze bedreigingen.
:strip_exif()/i/2007023800.jpeg?f=imagearticlefull)
Het wordt Rook en de companions al snel duidelijk dat ze het alleen niet gaan redden, dus na de eerste missies wordt het team stukje bij beetje gecompleteerd. Een voor een voegen de uiteenlopendste personages zich bij je team en hier zien we een glimp van de oude magie van BioWare. De personages zijn kleurrijk en divers, wat ook te zien is in de missies die bij hen horen en die je kunt doen om je relatie met hen te verbeteren. Vooral missies die eens niet gaan over het in de pan hakken van hordes monsters of andere vijanden, maar die bedoeld zijn om de achtergronden van de personages uit te diepen, vielen bij mij in de smaak.
Fortnite-achtig?
Het enige dat echt in de weg kan zitten, is persoonlijke voorkeur. BioWare heeft met zijn artdirection voor een wat andere richting gekozen in deze Dragon Age en dat is ook te zien in de personages. Na Summer Game Fest las ik dat mensen het idee hadden naar Fortnite-achtige personages te kijken, die dan acteerden in een Dragon Age-verhaal. Dat begrijp ik wel, want de grafische stijl is meer ‘comicachtig’ dan je gewend bent van BioWare. Ik ging in enkele tientallen uren van: dit is toch niet mooi?, naar: oké, dit werkt voor deze game en de effecten zijn gaaf. Waarom werkt het wel? De stijl van de game weerklinkt ook in de stijl van de gesprekken. De game neemt zichzelf soms niet al te serieus, wat goed past bij de speelse grafische stijl.
Het verhaal en het samenspel van je companions draait verder om keuzes. Die keuzes maak je direct, in gesprekken op belangrijke momenten, maar ook indirect door in welke sidequests je wel en niet afwerkt. Zonder te veel in detail te treden, kan elke keuze gevolgen hebben: de kracht van een factie, je band met een personage en dat soort zaken hebben invloed op hoe missies verlopen en hoe het verhaal afloopt. Daarin kan best wat variatie zitten. Ik heb de game nog niet twee keer kunnen spelen, maar het klinkt alsof het dus zeker de moeite waard is om Dragon Age: The Veilguard twee keer te spelen.
:strip_exif()/i/2007023836.jpeg?f=imagearticlefull)
Keuzes in gameplay
De game twee keer spelen zit hem niet alleen in de keuzes die je maakt en hoe die het verhaal beïnvloeden, maar ook in hoe je de game speelt. Je kiest immers aan het begin voor een bepaalde klasse en dat is bepalend voor hoe je de game speelt. Ik koos in mijn voornaamste playthrough voor mage en speelde daarna nog een stuk op pc met een warrior, wat zelfs in de eerste uren al duidelijke verschillen gaf. Logisch, want of je de nadruk legt op melee of magische aanvallen op afstand, maakt verschil. Ze hebben globaal dezelfde mogelijkheden. Zo heb je altijd een type aanval dat sterk is tegen armor of juist tegen een magische barrière. De invulling is anders, maar de manier waarop je schade kunt doen aan je vijanden, is deels vergelijkbaar.
Personage opnieuw opbouwen
Naarmate je verder komt, kun je je gekozen klasse steeds meer invullen op de manier die jij wilt. Elke klasse heeft een skilltree, die in het midden begint, en in verschillende richtingen ontwikkeld kan worden. Dat leidt naar drie verschillende specialisaties die een net wat andere invulling geven aan de klasse die je speelt. Zo werd mijn mage na verloop van tijd een soort battle mage, maar een pad dat meer lijkt op een necromancer had ook gekund. Dat is leuk om mee te spelen en je kunt er ook mee experimenteren, want de game laat je gratis respeccen, oftewel: je kunt elke ability zonder problemen weer inleveren en het skill point ergens anders aan uitgeven. Je kunt zelfs al je uitgegeven punten in een keer terughalen en je hele personage opnieuw vormgeven om zo een totaal andere subklasse te maken. Je hoofdklasse ligt vast, dus een warrior, mage of rogue blijf je, maar daarbinnen heb je veel vrijheid om te experimenteren, en dat is heel prettig.
:strip_exif()/i/2007023842.jpeg?f=imagearticlefull)
Als je eenmaal begonnen bent aan de game, leert het spel je de basis. Je beschikt daarbij over lichte en zware aanvallen, kunt wisselen tussen verschillende typen wapens en aanvallen blokkeren, pareren of ontwijken. Ik ben in dit soort games echt ‘mister dodgeroll’, dus blokkeren en pareren doe ik amper, maar als er ooit een game was waarin ik het zou kunnen, dan is het deze. Dragon Age: The Veilguard biedt namelijk naast een standaardoptie in moeilijkheidsgraad ook allerlei opties om de gameplay naar je smaak te tweaken. Dat betekent dat je bijvoorbeeld het tijdsvak waarin je een ‘parry’ kunt uitvoeren, iets ruimer kunt maken. Dit is een goed voorbeeld van hoe features die bedacht zijn voor toegankelijkheid, ook voor anderen een meerwaarde kunnen zijn. Dragon Age bevat meerdere van dit soort features en ik moedig dat ten zeerste aan.
Moeilijkheid opzoeken
Voor mij was al te veel sleutelen aan de gameplay niet nodig. Dragon Age geeft me op de middelste moeilijkheidsgraad een fijne mix tussen momenten waarop ik me machtig voel en vijanden misschien iets te makkelijk versla en momenten waarop het moeilijk wordt. Die moeilijkheid kun je ook zelf opzoeken. The Crossroads, een geheimzinnig gebied tussen de werelden in, bevat een aantal taaie vijanden die je ook al te lijf kunt gaan als je nog niet hoog genoeg bent in level. Als je een uitdaging zoekt, is dat leuk om te proberen.
:strip_exif()/i/2007023818.jpeg?f=imagearticlefull)
De game speelt verder lekker weg. Al dodgerollend wisselde ik als mage mijn aanvallen af tussen een staf en een magisch zwaard, waarbij de zwakheden van de vijanden voor mij bepalend waren voor wat het best werkte. Doordat je steeds nieuwe abilities vrijspeelt, verandert je manier van vechten ook steeds. Het leukste hierin is dat je companions daar een factor in zijn. Je hebt namelijk specifieke abilities die goed samenwerken. Sommige abilities ‘primen’ en andere ‘detonaten’. Combineer die twee en je brengt vijanden in een klap veel schade toe. Deze combinaties zoeken en een goed op elkaar afgestemde party het gevecht in meeslepen, is leuk.
Lekker gevoel
Het fijne gevoel van de gameplay zit hem echt daarin: gevoel. Charged aanvallen loslaten, snel wegduiken en afstand nemen, nieuwe aanvallen beginnen en er combo’s van maken: het is allemaal leuk. Vooral als je het spelletje rond het uitschakelen van armor en barriers beheerst en dat vloeiend in combo’s kunt verwerken, geeft de gameplay van Dragon Age je regelmatig dat gevoel van macht dat ik eerder noemde. Zolang dat gepaard gaat met een uitdaging, is er bijna geen fijner gevoel mogelijk in een actie-rpg.
Veel mooier op pc
Op audiovisueel gebied valt de look van de game meteen op. Het is meer comicachtig dan we van BioWare gewend zijn, waarbij de personages in hun uiterlijk enigszins lijken op personages uit games als Fortnite of Overwatch. De grafische stijl verwarde me aanvankelijk, ook vanwege de misplaatste gedachte dat studio’s die geen mooie realistische graphics kunnen maken, voor stylized oplossingen gaan, wat natuurlijk niet waar is. De andere richting die BioWare met Dragon Age kiest met zijn stijl, is even wennen, maar werkt goed voor de game en levert prachtige beelden op.
Veel mooier op pc
De game is op zijn best wanneer de effecten van allerlei magische aanvallen tegelijk door het beeld vliegen, liefst met een prachtig uitzicht over een stad of bos op de achtergrond. Die momenten zijn heerlijk, zeker als je de game op pc speelt. Dragon Age: The Veilguard laat namelijk zien hoe groot het verschil tussen pc- en consolegames kan zijn. Voor de goede orde: ik heb de game niet op meerdere builds getest, maar alleen op een high-end pc en dat leverde een flink verschil op met de PS5-versie, die ik verder voornamelijk heb getest. Dat verschil is in bijna alles te zien. Denk aan de lichteffecten, die op consoles wat fletser overkomen, maar ook de hele omgeving, die scherper oogt. De hele game ziet er een stuk beter uit.
Links pc-versie draaiend in 4k/Ultra, met DLSS op Quality, rechts PS5 in Fidelity-modus
Dat betekent niet dat de game op consoles niet de moeite waard is. Ik zou zeker aanraden om te kiezen voor pc als je dat kan, maar als dat geen optie is, staat dat het spelplezier op consoles ook niet per se in de weg. Hoe mooi het is, heb je daar deels zelf in de hand door te kiezen voor de Fidelity- of de Performance-modus. Je kent het verhaaltje vast: de een geeft je 30fps en rendert in een hogere resolutie, de ander schakelt op naar 60fps maar rendert in een lagere resolutie. Dat verschil zie je. Sommige magische effecten ogen in de Performance-modus wat pixelig, alsof er iets niet helemaal goed gaat met de upscaling. Dat vul ik ook maar even in, dus geen idee of dat het werkelijke probleem is, maar als je dat effect tegenkomt, weet je waarschijnlijk wat ik bedoel. Beide modi lopen prima als het gaat om hun framerate, de beoogde 30 en 60fps worden over het algemeen moeiteloos gehaald.
Ik wees naar de momenten met veel magische effecten tegelijk als de beste momenten, maar eigenlijk zie ik daar iets over het hoofd. Letterlijk. De game beschikt namelijk over prachtige haaranimaties. Hier profiteert de game van een recent aan Frostbite toegevoegde feature die haar beter dan ooit laat bewegen en het mag gezegd worden dat het resultaat indrukwekkend is. Het grappige is dat een versie van Frostbites hair strand technology al op de GDC van 2019 in techdemo’s is getoond, maar we zien er nu echt duidelijk iets van terug in games en dat is cool om te zien.
Prachtige tussenscènes
De graphics spelen natuurlijk ook een rol bij hoe het verhaal verteld wordt. Ook dat vind ik een sterk punt aan deze Dragon Age. Het verhaal speelt een belangrijke rol, je keuzes spelen daarin weer een belangrijke rol, dus enige connectie met dat alles is handig. Gelukkig zit de game vol met prima tussenscènes, waarin niet alleen het acteerwerk van de cast goed is, maar waarbij ik merkte dat ik geboeid zat te kijken en luisteren. Dat heeft ook te maken met regie. Enkele filmpjes zitten heel goed in elkaar. Ik ben bijvoorbeeld fan geworden van de filmpjes die horen bij bepaalde herinneringen van Solas. Hoe dat zit, mag je zelf uitzoeken, maar deze stukjes vind ik sterk gebracht. Het zijn niet alleen de grote, cruciale momenten in het verhaal die tof zijn, maar dus ook dat soort, bij sidequests horende filmpjes.
Zo doet Dragon Age: The Veilguard veel goed en dat trok me met speels gemak in de game. Toch kwam dat gevoel soms onder druk te staan. Wat ik jammer vind, is dat de geloofwaardigheid door de verdere spelwereld negatief wordt beïnvloed. Je companions reageren leuk op wat jij doet, babbelen vermakelijk met elkaar − oké, érg vermakelijk, sommige van die gesprekjes als achtergrondgeluid zijn echt grappig − en je keuzes maken verschil in het verhaal. Maar waarom reageert een groep burgers totaal niet als jij in hun stadje met vuurballen begint te smijten? Dat is voor de gameplay niet erg, maar het breekt de immersie als het je opvalt. Het zijn dus eerder een soort standbeelden of decorstukken, niet iets dat lijkt op ‘echte mensen’.
Conclusie
Welkom terug, BioWare! Oké, de oude kopstukken zijn weg en de hand van de meesters die zichtbaar was in games als Baldur’s Gate, Kotor en Mass Effect, is van een ander niveau dan wat we hier zien. Dat neemt niet weg dat dit inmiddels jongere team hier een prima prestatie heeft neergezet. Ik heb me goed vermaakt met Dragon Age: The Veilguard. Oude BioWare-kenmerken, zoals het verzamelen van companions, een band opbouwen met die companions en invloed op het verloop van het verhaal, zijn allemaal aanwezig en ook op een goede manier. De gameplay is goed en net anders per klasse. Dat betekent dus dat je de game prima kunt herspelen, zeker omdat missies anders kunnen verlopen op basis van je keuzes, wat ook andere eindes kan brengen. Dit voelt weer als ‘typisch BioWare’. Kleine minpunten zorgen misschien dat deze game niet in BioWares lijstje met alltime classics komt, maar heel ver zit het er niet vandaan en dan weet je dat Dragon Age: The Veilguard een dijk van een game is.