Ouderwets op een goede manier

Dragon Age: The Veilguard Review

The Dread Wolf

Het verhaal van Dragon Age: The Veilguard begint met Solas, ook bekend als Fen’Herel of The Dread Wolf. Die laatste naam was ooit de naam voor deze game, maar EA en BioWare besloten dat ‘The Veilguard’ een betere naam is dan ‘Dreadwolf’. Ik vind die tweede naam beter, maar ik begrijp de keuze. De game draait namelijk niet om Solas, maar om de helden die de gevolgen van zijn acties ongedaan moet maken, wat alles te maken heeft met de sluier die spelwereld Thedas beschermt tegen gespuis. De game opent met Solas die precies die sluier, een ‘veil’, probeert te slopen. Onhandig? Ja, denk ik wel. Met goede redenen? Zou kunnen, maar hoe dat precies zit en wat deze ‘God of Tricks’ precies in zijn schild voert, mag je zelf uitvogelen.

Lekker gedoetje

De openingsfase is spectaculair. Ik had die natuurlijk al gezien op Summer Game Fest en zei toen al dat het voelde als het slotstuk van een game. Je hebt de belangrijkste personages bij elkaar en er gebeurt veel: het zou een prima apotheose zijn, maar is hier niet meer dan een uitstekende proloog. Het verhaal begint pas als Rook en zijn eerste companions, waaronder oude bekenden Lace Harding en Varric, beginnen uit te vogelen wat er precies gebeurd is en wat de staat van de wereld nu is. Die is, zacht gezegd, vrij matig. Er zijn kwaadaardige en zeer machtige Elvengoden ontsnapt, de Blight, die Thedas al vaker hebben bedreigd, is terug en vijandige facties gaan allianties aan met precies deze bedreigingen.

Het wordt Rook en de companions al snel duidelijk dat ze het alleen niet gaan redden, dus na de eerste missies wordt het team stukje bij beetje gecompleteerd. Een voor een voegen de uiteenlopendste personages zich bij je team en hier zien we een glimp van de oude magie van BioWare. De personages zijn kleurrijk en divers, wat ook te zien is in de missies die bij hen horen en die je kunt doen om je relatie met hen te verbeteren. Vooral missies die eens niet gaan over het in de pan hakken van hordes monsters of andere vijanden, maar die bedoeld zijn om de achtergronden van de personages uit te diepen, vielen bij mij in de smaak.

Fortnite-achtig?

Het enige dat echt in de weg kan zitten, is persoonlijke voorkeur. BioWare heeft met zijn artdirection voor een wat andere richting gekozen in deze Dragon Age en dat is ook te zien in de personages. Na Summer Game Fest las ik dat mensen het idee hadden naar Fortnite-achtige personages te kijken, die dan acteerden in een Dragon Age-verhaal. Dat begrijp ik wel, want de grafische stijl is meer ‘comicachtig’ dan je gewend bent van BioWare. Ik ging in enkele tientallen uren van: dit is toch niet mooi?, naar: oké, dit werkt voor deze game en de effecten zijn gaaf. Waarom werkt het wel? De stijl van de game weerklinkt ook in de stijl van de gesprekken. De game neemt zichzelf soms niet al te serieus, wat goed past bij de speelse grafische stijl.

Het verhaal en het samenspel van je companions draait verder om keuzes. Die keuzes maak je direct, in gesprekken op belangrijke momenten, maar ook indirect door in welke sidequests je wel en niet afwerkt. Zonder te veel in detail te treden, kan elke keuze gevolgen hebben: de kracht van een factie, je band met een personage en dat soort zaken hebben invloed op hoe missies verlopen en hoe het verhaal afloopt. Daarin kan best wat variatie zitten. Ik heb de game nog niet twee keer kunnen spelen, maar het klinkt alsof het dus zeker de moeite waard is om Dragon Age: The Veilguard twee keer te spelen.

• Volgende pagina 3. Keuzes in gameplay