Dragon Age: The Veilguard, Xbox series S|X

Index Verhaal Gevechten Role-play Craften & Upgraden Geluid Conclusie

Voorwoord

Dragon Age: The Veilguard stond al een tijdje op mijn lijstje, vooral omdat ik via Xbox Game Pass de kans kreeg om een paar gratis uren het spel te mogen proberen. Tijdens deze proefperiode werd ik positief verrast door de gameplay want het speelde leuk en ontspannen weg, waardoor ik al snel meer wilde ontdekken van dit spel.

Dus besloot ik vervolgens om het een keer tweedehands of in de aanbieding op te pikken. Niet lang na mijn verjaardag kwam ik hem tegen op Marktplaats voor nog geen €25. Een mooie deal en een goede reden om het avontuur volledig aan te gaan!





Dragon Age: The Veilguard neemt je als speler mee op een avontuur in een wereld vol magie, politieke spanningen en oude gevaren. Je speelt als Rook, een nieuw hoofdpersonage dat samen met een diverse groep bondgenoten een dreiging moet zien te stoppen omdat die het lot van Thedas op het spel zet. Tijdens je reis bezoek je verschillende locaties, waaronder machtige steden en gevaarlijke wildernissen en dit allemaal terwijl je allianties smeedt, morele keuzes maakt en het mysterie achter de dreiging ontrafelt.

Je keuzes zullen invloed hebben op hoe het avontuur zich ontvouwt en hoe de personages op je reageren. Hoewel het centrale conflict de drijvende kracht is achter de gebeurtenissen, ligt er veel nadruk op de relaties binnen je team en de dilemma’s die je onderweg tegenkomt.

Persoonlijk vond ik het verhaal van begin tot eind sterk en meeslepend. De reis door verschillende locaties voelde als een echt avontuur, waarbij ik steeds hechter werd met mijn team. De personages die ik het vaakst meenam, waren op den duur merkbaar sterker en hoger van niveau dan degene die ik minder gebruikte. Dit gaf mij de vrijheid om mijn favoriete team samen te stellen en hen steeds verder te verbeteren.

Het moeilijkste gevecht in het spel vond ik de missie waarbij ik tegen twee draken tegelijk moest vechten, vooral omdat ik op het hoogste moeilijkheidsgraad speelde. Bij dit gevecht was geduld en een goede strategie van groot belang, wat zorgde voor een intens gevecht.





De combat in Dragon Age: The Veilguard voelt soepel en dynamisch aan, waarbij de vrijheid in keuzes tijdens gevechten een groot pluspunt is. Niet alleen bepaal je je eigen aanvallen, maar je hebt ook invloed op de acties van je teamleden. Door hun vaardigheden strategisch in te zetten, kun je krachtige combinaties creëren en het gevecht in jouw voordeel sturen.

Deze samenwerking met je team maakt elk gevecht tactisch en boeiend. De balans tussen actie en strategie voelt goed uitgewerkt, waardoor je niet alleen op reflexen hoeft te vertrouwen maar ook op doordachte beslissingen. Alles bij elkaar zorgt dit voor een soepele en leuke ervaring, waarbij elk gevecht een nieuwe uitdaging en mogelijkheid biedt om je team optimaal te benutten.





Voor mij is de gebrekkige role-play in Dragon Age: The Veilguard een gemiste kans. In de vorige delen van de serie hadden spelers de vrijheid om te kiezen of ze een held of een slechterik wilden zijn, of zelfs om met andere personages in conflict te komen door scherpe keuzes te maken of hen te beledigen. Dit gevoel van vrijheid ontbreekt echter in The Veilguard. Je kunt niet dezelfde mate van vijandigheid of slecht gedrag vertonen als in eerdere games. Het lijkt alsof de ontwikkelaars bewust bepaalde sociale normen hebben ingebouwd, en dit beïnvloedt de keuzes die je kunt maken. Voor sommige spelers voelt dit beperkend, vooral voor degenen die gewend zijn aan de grotere vrijheid in vorige Dragon Age-games.

Er wordt vaak kritiek geuit op de manier waarop de game zich richt op een "woke" agenda, wat ten koste gaat van de vrijheid om je eigen pad te kiezen. De keuzes die je kunt maken voelen minder complex en hebben minder invloed dan voorheen. Je kunt niet echt afwijken van een heldenpad of de game spelen met een cynische of anti-helden benadering. Dit leidt tot een minder bevredigende rolspelervaring, waarin je het gevoel hebt dat je niet echt de rol kunt spelen die je wilt.

Voor veel fans is deze beperking een gemiste kans, aangezien de Dragon Age-franchise altijd bekend stond om zijn vrijheid in keuzes en de impact die die keuzes hadden op de wereld en de personages. In plaats van je eigen morele kompas te volgen, word je nu meer gestuurd in een bepaalde richting die de ontwikkelaars voor je hebben bepaald. Dit maakt het moeilijker om een echt dynamisch en persoonlijk avontuur te beleven, wat het rolspelaspect van de game aanzienlijk vermindert.





De crafting- en upgrademogelijkheden in Dragon Age: The Veilguard bieden enige diepgang, maar het systeem voelt uiteindelijk wat oppervlakkig aan. Het upgraden van wapens en uitrusting heeft zeker invloed op hoeveel schade je je vijanden toedoet, maar het voelt soms te rechttoe rechtaan. Je kunt nieuwe wapens en uitrusting ontdekken, en runes toevoegen om je schade te versterken, maar de impact van deze upgrades is vaak minder diepgaand dan je zou verwachten van een RPG van dit kaliber. De runes bieden je een manier om je wapens verder te verbeteren, maar de effecten zijn vaak klein en voegen weinig strategische variatie toe. Hoewel ze je wapens sterker maken, verandert dit niet altijd de manier waarop je speelt of de keuze van je strategie.

Bij het upgraden van wapens is er weinig ruimte voor variatie in hoe deze upgrades je speelstijl daadwerkelijk beïnvloeden. In plaats van het kiezen van upgrades die je speelstijl veranderen, zoals sneller aanvallen of het toevoegen van specifieke effecten, komt het voornamelijk neer op het verbeteren van de basisstatistieken van je wapens. Dit maakt het upgraden van je wapens enigszins voorspelbaar en minder dynamisch dan je zou hopen in een game van dit genre.

Al met al zijn de upgrades wel degelijk nuttig in termen van het verhogen van je schade, maar de systematische benadering mist de complexiteit en variëteit die het mogelijk zou maken om je speelstijl echt te veranderen. Het is fijn om nieuwe items te ontdekken, maar het upgraden van wapens voelt soms als een oppervlakkig proces dat niet veel meer doet dan het verhogen van je statistieken.





De muziek in Dragon Age: The Veilguard draagt goed bij aan de sfeer van de wereld, met een mix van epische en rustige composities die de verschillende omgevingen versterken. De soundtracks passen goed bij de magische en politieke thema's van het spel, maar soms voelt het geluid iets te repetitief aan, vooral in bepaalde gevechten of exploratie-segmenten. De stemacteurs leveren over het algemeen goed werk, waarbij de personages de emoties van het moment overtuigend overbrengen. Helaas had het geluid in sommige gevallen wat meer variatie kunnen gebruiken, bijvoorbeeld bij gevechten of dialogen, waar bepaalde effecten zich soms herhalen, waardoor de ervaring iets minder dynamisch aanvoelt.





Over het algemeen is Dragon Age: The Veilguard een leuke toevoeging aan de serie, maar het mist de diepgang en vrijheid die veel fans van de franchise gewend zijn. De gevechten zijn strategisch en uitdagend met interessante keuzes in het inzetten van je team en het benutten van vijandige zwaktes, maar sommige aanvallen en vaardigheden voelen minder krachtig dan je zou verwachten. Dit maakt de gevechten af en toe minder, vooral als je gewend bent aan de dynamische actie van eerdere delen.

Het verhaal is boeiend met sterke dialogen en een focus op de persoonlijke verhalen van je teamleden, maar de afwezigheid van onverwachte wendingen zorgt ervoor dat het soms voorspelbaar aanvoelt. De magische en politieke spanning is nog steeds aanwezig, maar de grootschalige bedreigingen die eerder de games aandreven, ontbreken hier. Dit maakt het verhaal anders, maar ook minder spannend dan wat we van de serie gewend zijn.

Wat echter het meeste opvalt, is de beperkte role-play. In vorige Dragon Age-games was de vrijheid in keuzes en morele dilemma's een van de grootste aspecten. Helaas komt dit aspect in The Veilguard niet volledig tot zijn recht. De keuzes die je maakt hebben weinig impact op het verhaal of de wereld en de game beperkt je in je rol als speler, vooral wanneer het aankomt op het maken van drastische morele keuzes of het daadwerkelijk afwijken van een 'heroïsche' pad. Het ontbreken van bepaalde keuzes zoals de slechterik of iemand met beide benen op de grond zetten, maken het wel minder leuk.

Bovendien voelen sommige systemen, zoals crafting en upgrades, wat oppervlakkig aan. Het is wel mogelijk om wapens en uitrusting te verbeteren, maar het mist de complexiteit en impact die je zou verwachten van een game van dit kaliber. Dit zorgt ervoor dat bepaalde aspecten van het spel snel repetitief aanvoelen en niet genoeg variatie bieden om echt te investeren in je personages en hun evolutie.

Ik heb een positieve ervaring met dit spel, maar het had op veel vlakken veel beter gekund. Mijn advies is om hem niet boven de €25 aan te schaffen, als je twijfelt.