Militaire pr-machine met Amsterdam-level?
Call of Duty Modern Warfare II
Call of Duty Modern Warfare II biedt een singleplayer-campagne die audiovisueel een flinke stap vooruit zet ten opzichte van vorige games in de serie. De gameplay biedt veel variatie, met daarbij ook een aantal leuke 'throwbacks' naar missies uit de oude Modern Warfare-games. De multiplayer heeft vooral veel spelmodi die je al kent, maar dat is zeker geen minpunt; veel fans zouden bijvoorbeeld Headquarters of Search and Destroy niet willen missen. Daarbij komt dat er met Invasion en Prisoner Rescue twee leuke spelmodi zijn toegevoegd, waarbij de ene meer geschikt is voor casual spelers en de andere competitieve spelers zal aanspreken. Het is wel jammer dat er in en rond die multiplayer dingen misgaan of ontbreken. Ook wordt de Raid-modus later pas toegevoegd. Hij biedt in potentie interessantere gameplay dan de wat oppervlakkige co-op-modus die nu al in de game zit. Modern Warfare II is uiteraard ook de basis voor Warzone 2.0, maar die gratis te spelen afdeling van het spel verschijnt pas op 18 november.
Van alle subtitels die de voorbije twee decennia op Call of Duty-doosjes hebben geprijkt, is Modern Warfare 2 waarschijnlijk de meest legendarische. De game verscheen in 2009, in een tijd waarin Infinity Ward allerlei onderdelen van online multiplayer-shooters wist te herdefiniëren. De game maakte indruk met soepele, zeer responsieve controls. Daarnaast voegde het spel allerlei elementen aan Call of Duty toe die tot op de dag van vandaag nog gebruikt worden in de serie, zoals de mogelijkheid om een groot aantal attachments aan wapens te hangen en zelf te kiezen welke killstreak-rewards je meeneemt naar een gevecht. Modern Warfare 2 kon daarbij ook nog eens leunen op een sterke singleplayercampagne, met waarschijnlijk de meest veelbesproken en beruchte missie ooit: de ‘No Russian’-missie, waarin de speler eventueel het vuur kon openen op onschuldige burgers, maar niet verplicht was dat te doen.
Inmiddels zijn we dertien jaar verder en is er veel gebeurd. De belangrijkste ontwikkelaars achter de eerste Modern Warfare-games vertrokken na ruzie met uitgever Activision en begonnen Respawn Entertainment, dat later goed was voor onder meer Titanfall. Het zorgde ervoor dat Infinity Ward door de jaren heen de rol van ‘belangrijkste Call of Duty-studio’ kwijtraakte aan Treyarch, dat in de tussenliggende periode succes had met zijn Black Ops-reeks. In 2019 toonde Infinity Ward echter aan dat het nog steeds in staat was sterke Call of Duty-games af te leveren. Dat deed het met een remake van Call of Duty Modern Warfare. Het recept was simpel: neem de meest succesvolle ingrediënten uit de oude Modern Warfare-games en giet ze in een moderner jasje.
Modern Warfare II is van hetzelfde laken een pak. De game bevat in alle takken van het spel zeer herkenbare elementen, maar presenteert die elementen op een nieuwe manier en voegt er wat andere onderdelen aan toe. Dat begint al bij de personages. In Modern Warfare (2019) speelde je nog met Kyle ‘Gaz’ Garrick, CIA-agent Alex en de Arabische heldin Farrah. In dit tweede deel treden de bekende namen van Task Force 141 meer op de voorgrond, met daarbij onder meer Simon ‘Ghost’ Riley en John ‘Soap’ MacTavish. Samen met Captain Price en Gaz nemen zij het leeuwendeel van de campagne voor hun rekening, waarin ook CIA-chief Kate Laswell en General Shepard een rol spelen. Die laatste rol wordt trouwens gespeeld door Glenn Morshower, die je onder meer kunt kennen als Agent Pierce uit de televisieserie 24, of als agent of militair in tal van andere films en series. Hij is de bekendste naam van de cast, die in grote lijnen prima werk aflevert in de campagne van Modern Warfare II.
Op jacht naar gestolen raketten
Die campagne speelt zich af over de hele wereld. De reden daarvoor is dat de Amerikaanse overheid erachter komt dat Al Qatala, een terroristische groepering, een drietal zware raketten van het Amerikaanse leger heeft weten te bemachtigen. De terroristen worden bij het vervoeren van die raketten geholpen door een Mexicaans drugskartel. Het vinden en terugveroveren van die raketten krijgt uiteraard de hoogste prioriteit; daarom worden Captain Price en zijn Task Force 141 ingeschakeld. Later krijgen ze hulp van Mexicaanse Special Ops en Shadow Company, een privaat militair bedrijf dat ingezet wordt voor klussen waar de Amerikaanse overheid zich liever niet voor wil verantwoorden.
De zoektocht naar de raketten en de lieden die ze in bezit hebben, leidt de taskforce langs diverse landen, waaronder Nederland. We maken in de campagne mee hoe Gaz en Price een duik nemen in de Amsterdamse grachten, om een paar uur later getuige te zijn van een ontmoeting tussen afgevaardigden van de terroristen en van het Mexicaanse kartel. Deze ontmoeting vindt plaats op een terras naast de Oude Kerk. Wie graag gaten in deze scène wil schieten, kan dat doen, want inderdaad: volle terrassen en straatmuzikanten om acht uur ‘s morgens ga je in het echt niet vinden, maar een kniesoor die daar op let. Veel leuker is het namelijk om eens rond te kijken naar hoe nauwkeurig de makers de directe omgeving van de Oude Kerk hebben nagemaakt. In de multiplayer van de game kun je nog een ander stuk van Amsterdam tegenkomen, want een van de levels daar is gebaseerd op het Conservatorium Hotel. Het hotel is daar overigens niet blij mee en beraadt zich op juridische stappen. Daarover is verder nog niets bekend en vooralsnog is de map, genaamd Breenbergh Hotel, gewoon speelbaar in de game.
Promotiemateriaal?
Call of Duty maakt ook om een andere reden kritische tongen los. Wie de actie beter bekijkt, kan niet ontkennen dat de game in zekere zin promotiemateriaal is voor het Amerikaanse leger en zijn traditionele bondgenoten. Ga maar na: sinds jaar en dag zijn de grootste vijanden in de games Arabisch of Russisch en wordt de wereld gered door Amerikanen en hun vrienden uit andere landen. De verdediging van de ontwikkelaars daarbij is dat de game geen waargebeurde verhalen vertelt, maar simpelweg inspiratie haalt uit de realiteit. Om daarbij geen landen neer te zetten als schurkenstaat, kiest Infinity Ward voor generieke namen voor Arabische landen, zoals Urzikistan in Modern Warfare II.
Dat klinkt acceptabel en logisch, maar die aanpak heeft een belangrijke keerzijde. Door geen specifiek land te noemen, staat Urzikistan eigenlijk voor álle Arabische landen. Infinity Ward gooit als het ware alle bestaande stereotypen op een hoop en plakt er een zelfverzonnen generieke, Arabisch klinkende naam op, zonder in te gaan op de onderliggende cultuur of wat de plaats van handeling mooi of bijzonder zou kunnen maken. Amsterdam, Chicago en bijvoorbeeld Londen in de vorige game, mogen toneel zijn voor slechte invloeden van buitenaf. Wordt er in het Midden-Oosten geschoten, dan is dat altijd omdat de kwade partij daar zelf zit. Hier zie je geen tot in detail nagemaakte kerken, maar vooral kapotgeschoten gebouwen en sporen van oorlog.
De vraag die je dan kunt stellen: is dat erg? Of beter: vind je dat erg? Het antwoord zal van je persoonlijke mening afhangen. Vind je het vervelend om een schietspel te spelen waarin de Amerikanen in grote lijnen altijd de goede partij zijn, of stoor je je daar niet aan? Kun je het schietspelletje los zien van de Arabische en Russische stereotyperingen die keer op keer herhaald worden, of niet? Feit is dat miljoenen gamers ervoor kiezen om gewoon lekker de campagne te spelen en online met vrienden aan de gang te gaan. Dat is oké, net zoals het oké is om de game om bovengenoemde redenen te laten liggen. Wij vinden met name wat bewustwording op dit vlak belangrijk. Het verhaal wordt verteld in een game die eigendom is van bedrijven die een nauwe samenwerking onderhouden met het Amerikaanse leger. Het leger gebruikt Call of Duty voor een deel van zijn recruitment, en Call of Duty heeft een programma waarmee geld wordt opgehaald om legerveteranen financieel te ondersteunen. Dat je hier geen kritische houding ten opzichte van het doen en laten van het Amerikaanse leger hoeft te verwachten, is dus logisch, maar het is wel belangrijk om dat te weten.
Campagne vol hoogtepunten
Op de vorige pagina beschreven we het recept voor Modern Warfare (2019): een mix van bekende, populaire onderdelen van de oude Modern Warfare-games, maar dan in een moderner jasje. Zoals gezegd, doet Modern Warfare II hetzelfde. Dat is goed te merken aan de inhoud van de gameplay. Vooropgesteld: Call of Duty is en blijft een game die gaat over soldaten die schieten op andere soldaten, en dan meestal op de grond. Dat is in Modern Warfare II niet anders. Toch zien we ook een flinke dosis afwisseling in de pakweg vijf uur die het je kost om de campagne door te spelen, waarbij de speeltijd iets wordt verlengd als je voor een van de hogere niveaus gaat.
Gewichtige wapens
Die afwisseling is belangrijk, maar de basis - dus het schieten zelf - is belangrijker. Dat voelt in deze Call of Duty uitstekend aan. Of je nu met een machinegeweer werkt of met een zwaar sluipschuttersgeweer, Infinity Ward is erin geslaagd om elk wapen een bepaald gewicht mee te geven waardoor het schieten geloofwaardig aanvoelt. De vuurgevechten zijn spectaculair, maar voelen soms een tikje oneerlijk. We doelen daarbij op momenten waarbij je onder vuur wordt genomen door vijanden die uit onverwachte hoek komen. Dat kan best je eigen schuld zijn, want wellicht heb je gewoon niet goed gekeken, maar het gebeurde ons tijdens de campagne net iets te vaak. Het haalt op die momenten het tempo er een beetje uit. Dat is niet heel erg, want het moet ook niet zo zijn dat je al te makkelijk door de campagne heen wandelt. De balans tussen uitdaging en frustratie komt her en der echter wel in gevaar.
:strip_exif()/i/2005430530.jpeg?f=imagearticlefull)
Kijken we naar de variatie in de gameplay, dan doet Modern Warfare II wat dingen die we al vaker zagen, en wat dingen die relatief nieuw zijn voor de serie. Zo is er een grotere rol weggelegd voor voertuigen. Je komt bijvoorbeeld in een achtervolging terecht waarbij je al rijdend vijanden moet uitschakelen, mijnen moet ontwijken en af en toe van voertuig naar voertuig moet springen. Dat is leuk bedacht. Een minpunt bij dit level is wel dat deze game niet uitblinkt in zijn platformelementen. Goed aanvoelen wanneer en hoe je moet springen, is best lastig. We sprongen dan ook net wat te vaak een kansloze dood tegemoet, terwijl dit spelelement vrij weinig met de kern van Call or Duty heeft te maken.
Leuke 'throwbacks'
Gelukkig komen de andere scènes er een stuk beter vanaf. De speler neemt weer eens plaats in een gunship om een compound van het Mexicaanse drugskartel onder vuur te nemen, en dat is een behoorlijk spectaculaire missie. Later in de game mag je een helikopter doelwitten aanwijzen voor close air support en ook dat leidt tot flink wat actie. Het gevecht dat je moet uitvechten tegen een tank, terwijl je zelf niets anders dan C4-explosieven kunt gebruiken, is van een heel andere orde, maar een stuk spannender. Spannend is ook de missie waarin je samen met Captain Price in een ghillie suit langs vijanden moet sluipen terwijl je op weg bent naar een naburige basis waar wellicht sporen van de raketten zijn te vinden. Leuk detail bij deze missie is dat de speler bij het infiltreren van de basis zelf mag kiezen of hij als eerste de basis in gaat, of op een afstandje blijft met een sniper rifle om de ander dekking te geven. Ook kun je in deze scène wat meer achtergrondinformatie opdoen als je besluit de optionele gesprekjes te voeren waarbij je antwoorden kunt kiezen via een heus dialogue wheel, zoals we dat kennen van roleplaying games. Dat is leuk bedacht, maar het voegt niet heel veel toe.
Wat zeker wel iets toevoegt, is het hoge niveau dat de campagne op audiovisueel vlak laat zien. We hebben Call of Duty vaak beschimpt om zijn tegenvallende grafische prestaties, maar Modern Warfare II tapt hier - in de campagne dus - toch echt uit een ander vaatje. De acteurs worden op prachtige wijze neergezet. Zeker in de tussenscènes is het niveau enorm hoog. Wanneer de game de transitie naar gameplay maakt, gaat dat niveau iets naar beneden, maar het uiterlijk en de bewegingen van de soldaten blijven sterk. Ook de haarscherpe, zeer gedetailleerde wapens zien er goed uit. De omgevingen zijn wat meer wisselend, waarbij er zoals altijd laag wordt gescoord op destructability. Je kunt rustig een machinegeweer legen op een houten plank en die plank zal dat overleven. We zouden dat anno 2022 graag een keer anders zien in Call of Duty, maar we zijn er ondertussen ook wel een beetje aan gewend.
:strip_exif()/i/2005430556.jpeg?f=imagearticlefull)
Techniek: mooi water en spelers duidelijker zichtbaar
Voor Call of Duty Modern Warfare II heeft Infinity Ward uiteraard ook wat vernieuwingen doorgevoerd op technisch vlak, en daarbij is veel aandacht uitgegaan naar hoe water werkt in het spel. De campagne kent meerdere missies waarin de hoofdpersonages stukken in of rond water doorbrengen en ook in de multiplayer, en later in Warzone 2.0, speelt het een rol. Het doel hierbij is om water in real-time te laten reageren op wat spelers of andere objecten doen. Dat bleek een flinke opgave, want meestal worden watereffecten vooraf gesimuleerd. Het water in een game reageert dan dus niet echt op wat spelers doen. In Modern Warfare II gebeurt dit wel: de water flow wordt real-time gesimuleerd, wat tijdens een presentatie inzichtelijk werd gemaakt door een steeds veranderende mesh-simulatie. Ook hebben de makers de effecten gesimuleerd die horen bij hoe je kijkt naar mensen die onder water zijn, of hoe je, als je zelf onder water bent, mensen en objecten buiten het water ziet. In de missie Waterwork, waarbij Gaz en Price vanuit het water wat bewakers in Amsterdam uitschakelen, zijn deze effecten goed te zien.
Beeld verdeeld in hoge en lagere kwaliteit
De watereffecten zijn mooi en zullen dus ook in Warzone 2.0 een rol gaan spelen, maar ze maakten niet zo veel indruk als een andere feature die we gedemonstreerd kregen. Een van de hoofddoelen die Infinity Ward zich stelde bij het maken van Modern Warfare II is het bieden van een 60fps- en 120fps-spelervaring met zeer lage latency. Om dat te kunnen bereiken, maakt de game gebruik van een systeem dat dynamisch bepaalt welke delen van het scherm de hoogste grafische kwaliteit moeten laten zien en welke niet. We kregen een techdemo te zien die toonde hoe delen van het scherm in rood (lagere kwaliteit) en groen (hoogste kwaliteit) werden verdeeld, afgewisseld met het normale beeld. Daaruit konden we opmaken dat het centrum van je scherm altijd in vol ornaat getoond wordt, maar de engine ‘weet’ ook welke zones verder van belang zijn.
:strip_exif()/i/2005430572.jpeg?f=imagearticlefull)
Stel, je loopt ergens waar om de hoek een zone is waar vaak vijanden zijn, of waar op dat moment een vijand in de buurt is. De game zal dan automatisch die zone van het scherm in hogere kwaliteit laten zien. Het is een subtiel verschil, maar het helpt je ogen heel natuurlijk de juiste kant op te sturen. Het zorgt er ook voor dat andere spelers beter zijn te zien. De ontwikkelaars toonden hoe een soldaat nauwelijks opviel terwijl hij naast een truck lag. Infinity Ward wil echter de zichtbaarheid van spelers juist stimuleren, dus die speler wordt dan, door hem bijvoorbeeld wat extra uit te lichten, zichtbaarder gemaakt. Ook hier geldt dat het een heel subtiel effect is; het is zeker niet zo dat de game vijanden dik in de spotlights zet. Dat geven de ontwikkelaars zelf ook aan: het risico bij dit soort trucs is dat het een wat ‘cartoony’ effect oplevert, maar dat is bij Modern Warfare II zeker niet aan de hand.
Verder legde Infinity Ward tijdens hun uitleg veel nadruk op de prestaties, waar hoge eisen aan worden gesteld. Zo moet de game op alle platformen stabiel in 60 frames per seconde of meer draaien en mikken de makers ook op ‘parity’ tussen alle platformen. Dat is wel zo eerlijk, want de game ondersteunt ook cross-platform play, wat betekent dat je online gamers tegenkomt die op andere platformen spelen. Dan is het natuurlijk wel zo fijn als al die versies vergelijkbaar zijn in beeld en prestaties.
Bugs en freezes
Tweakers gametestsysteem 2022
Die prestaties zijn op dit moment trouwens nog wel een dingetje. Op de PlayStation 5 hadden we afgelopen weekend af en toe echt wel wat last van lag, frame skips en meer van dat soort problemen. Dat is nog tot daar aan toe, maar de PS5-versie kampt op dit moment nog met een aantal heftigere problemen. Zo maken spelers mee dat de XP-teller na een potje op nul blijft staan. Dat is behoorlijk vervelend, in een game waarin je meer wapens en andere spullen vrijspeelt wanneer je meer ervaringspunten verdient. Ook treden er rare freezes op in de menu’s en crasht de game af en toe aan het einde van een potje. Vervelend natuurlijk, en misschien is het nog wel vervelender dat we er anno nu een beetje aan gewend zijn dat games in de eerste periode na release nog niet werken zoals het hoort. De kans is vrij groot dat Infinity Ward dit alles vrij snel weer recht weet te trekken met patches, maar op dit moment gaat het dus nog niet helemaal zoals het zou moeten.
Op pc zijn de prestatie goed, waarmee we bedoelen dat de game op ons testsysteem zelfs met Extreme-settings en spelend in 4k niet onder de 60 frames per seconde kwam. Daarbij moet opgemerkt worden dat de game zichtbaar geholpen wordt doordat er gespeeld wordt met de beeldkwaliteit. Op die momenten is duidelijk zichtbaar dat delen van het scherm wat minder scherp in beeld zijn. Dat kan te maken hebben met de hierboven omschreven techniek van Infinity Ward zelf, of met DLSS. We hebben nog geen uitgebreide benchmarks gedraaid met afwijkende instellingen om te zien hoe de game daarmee omgaat, dus kunnen we over de verdere prestaties geen conclusies trekken. Het belangrijkste is dat de game constant een hoog grafisch niveau laat zien en dat dus combineert met prima prestaties.
Multiplayer: veelal bekend, maar wel goed
Hoewel de multiplayer dus nog met wat problemen rond lag kampt en enkele bugs bevat, is het zeker niet onmogelijk om je nu al prima te vermaken met die multiplayer en de co-op-modus van Modern Warfare II. De inhoud van de multiplayer kent, afgezien van de nieuwe maps, weinig verrassingen. Dat is geen kritiekpunt, maar meer een logisch gevolg van het feit dat Infinity Ward twee bètatestweekenden heeft georganiseerd met Modern Warfare II en we nieuwe elementen, zoals de third-person mode, het veranderde progressiesysteem rond wapens, de nieuwe spelmodi en een aantal van de nieuwe maps, al hebben kunnen zien en spelen. We zagen toen dus al de Breenbergh Hotel-map en maakten kennis met de nieuwe spelmodi Invasion, Prisoner Rescue en Knock Out.
Minstens zo belangrijk als die nieuwe modi is de aanwezigheid van de bekende, aloude modi. Hier hinken we een beetje op twee gedachten. Potjes Team Deathmatch, Domination, Kill Confimed, Hardpoint: we kennen de flow, we weten wat er gaat gebeuren en op welke manieren het mee en tegen kan zitten. Het zijn goed werkende spelmodi, zoveel is duidelijk, maar ze dragen stevig bij aan de ‘Call of Duty-moeheid’ waar we in de preview over begonnen. Toen we de volledige game de afgelopen week aan het spelen waren, viel die moeheid al met al wel mee, ook omdat er nu natuurlijk meer variatie is dan er in de bètaversie was. Hoe dan ook: de genoemde modi, maar ook de weer aanwezige Search & Destroy en Headquarters, zijn een belangrijk deel van het fundament waarop de Call of Duty-multiplayer is gebouwd. Het is onderaan de streep vooral gewoon goed dat de populairste modi aanwezig zijn.
:strip_exif()/i/2005430560.jpeg?f=imagearticlefull)
Die modi zijn speelbaar op in totaal tien maps, althans op papier. Tussen de bètatest en de release is Valderas Museum verdwenen uit het aanbod. Die map werd door gamers ook het meest bekritiseerd tijdens de bètatest, dus ergens valt deze keuze te begrijpen, maar opvallend is het wel. De rest van de line-up is lekker gevarieerd. De beste map? Dat zal onderhevig zijn aan smaak, maar wij zijn fan van Santa Sena Border Crossing. De actie speelt zich hier af op een snelweg vol verlaten voertuigen, wat een soort doolhof oplevert waarin je tegenstanders kunt verrassen door slim positie te kiezen. Je kunt ook op de auto’s en bussen klimmen om wat overzicht te krijgen, al ben je dan natuurlijk een makkelijke schietschijf. Verder vonden we Crown Raceway, waarin de paddock van een racecircuit het strijdtoneel is, ook erg geslaagd. Over de map Taraq zijn we tot nu toe het minst te spreken. Het is een vrij open, misschien zelfs een tikje saaie map, waarin we weinig memorabele potjes voorbij hebben zien komen.
Nieuwe spelmodi
Bovenop deze maps komen nog een aantal andere maps, die speciaal zijn bedoeld voor de modi met meer dan twaalf spelers. Dat zijn het altijd al aanwezige Ground War en dus de nieuwe spelmodus Invasion. Dit is een modus voor 20 tegen 20 spelers, waarbij de teams tot 40 worden aangevuld met door de computer bestuurde soldaten. Dat heeft voors en tegens. Het is wat lame om een paar kills op rij te maken en dan steeds maar een punt in plaats van vijf te krijgen, omdat het kennelijk steeds bots waren. Aan de andere kant houdt het de modus wel goed speelbaar. De bots zijn natuurlijk wat minder goed, waardoor het iets makkelijker wordt om lang te overleven. In de gameplay valt met name op dat lange-afstandswapens in deze modus bij uitstek geschikt zijn. Sommige van de maps worden echt gedomineerd door snipers. Dat is geen waardeoordeel, want dat kan ook prima gameplay opleveren, maar wel iets waar je je bewust van moet zijn. Ook spelen voertuigen een rol in Invasion. Er worden humvees en tanks gedropt, die natuurlijk ook een woordje meespreken. Gelukkig voert dat niet de boventoon. Het kan helpen het tij een beetje te keren, maar de potjes worden beslist door de prestaties in vuurgevechten, zoals dat hoort in Call of Duty.
Zo groot en enigszins laidback als de Invasion-modus is, zo klein, serieus en tactisch zijn Prisoner Rescue en Knock Out. Dat is wel zo fijn, want Invasion voelt af en toe wel erg willekeurig aan. Als eenling heb je daar soms het gevoel niet echt veel verschil te kunnen maken, en dat is in Prisoner Rescue en Knock Out wel anders. Beide modi hebben wat van Search & Destroy in zich, in die zin dat je niet kunt respawnen. Kanttekening daarbij is dat je teamgenoten je hier wel weer kunnen oplappen als je bent neergeschoten. In Knock Out is dat ook eigenlijk het hele spel: zorgen dat je het andere team volledig neer krijgt, om een ronde te winnen. In Prisoner Rescue speelt het bevrijden of juist gevangen houden van twee gijzelaars nog een rol. Het bevrijden van een gijzelaar levert je team honderd punten op. Toch merken we dat de meeste potjes neerkomen op twee teams die elkaar afjagen. Dat gaat zo ver dat sommige gamers niet eens de moeite nemen om teamgenoten te reviven, en dat kan best irritant zijn. Op die momenten wordt de potentie van de spelmodus ook niet ten volle benut. Die meerwaarde kan er zeker wel zijn, want Prisoner Rescue lijkt bij uitstek geschikt voor meer competitieve spelers.
:strip_exif()/i/2005430562.jpeg?f=imagearticlefull)
Of je nu de traditionele modi, Invasion of Prisoner Rescue speelt: je zult ervaringspunten verdienen. De game brengt keurig in beeld waar je bent in je progressie en welke wapens of items je daarbij vrijspeelt. Dat werkt grotendeels zoals je dat gewend bent: je haalt een bepaald level, krijgt een nieuw wapen of item en kunt dat dan opnemen in een van je loadouts. De game kent echter nog een andere progressiemethode. Je verdient namelijk ook XP per wapen. Dat is op zichzelf niet nieuw, maar in die progressielijn kom je andere wapens tegen. Je slaat als het ware een brug naar een andere progessielijn, van een ander wapen. Op die manier kun je sneller naar je favoriete soort wapen toewerken, al moeten we wel zo eerlijk zijn om te zeggen dat we de meerwaarde van deze extra manier van progessie nog niet helemaal doorzien of begrijpen. Het brengt in elk geval een aardig menuutje met zich mee, dat wel.
Geen Barracks en leaderboards
Over menu’s gesproken: hier ontbreekt het een en ander. Call of Duty-spelers zijn gewend hun statistieken te kunnen bekijken in de Barracks. Dat menu, of eigenlijk die hele afdeling, ontbreekt op dit moment nog in Modern Warfare II. Ook zijn er nog geen leaderboards die al die statistieken bijhouden. Het zou kunnen dat deze features alsnog worden toegevoegd aan Modern Warfare II, maar het is opvallend dat ze ontbreken en ze worden door gamers gemist.
Iets anders dat nu nog mist, is de nieuwe Raids-modus. Dit is een uitgebreide versie van de co-op-modus die nu ook al in het spel zit. De co-op-missies zijn echter vrij beperkt en kort. Ze bieden actie voor twee personen en het gaat er daarbij om dat je bepaalde missiedoelen zo snel mogelijk haalt. Het maakt daarbij niet echt uit hoe je dat doet en dat maakt het een beetje oppervlakkig. Raids, die co-op bieden voor drie spelers, beloven veelzijdigere gameplay aan boord te hebben, waarbij de teams ook puzzels moeten oplossen tussen de gevechten door. Wat dat betekent weten we nog niet, maar het klinkt in elk geval interessanter dan wat co-op nu is. Het aardige aan de missies die er nu al wel zijn, is dat ze ingeleid worden door een introfilmpje, waardoor ze losjes samenhangen met het hoofdverhaal. Echt de moeite zijn die filmpjes echter ook weer niet.
Conclusie
Een Call of Duty-game beoordelen is lastig, want welk referentiekader pak je? Een gamer die vooral de campagne speelt, wordt bediend met een prachtig uitgewerkt, spectaculair avontuur. Het verhaal dat bij dat avontuur hoort, is wat slapjes en het ‘good guy America’-uitgangspunt stuit op weerstand, maar dat hoeft geen belemmering te vormen. Er zijn echter ook gamers die de campagne überhaupt nooit spelen en zich volledig toeleggen op het online knalwerk. Zij zullen blij zijn dat alle populairste spelmodi aanwezig zijn, aangevuld met enkele aardige toevoegingen en een een aantal prima maps. Belangrijker: de game voelt goed aan. De actie verloopt soepel, afgezien van enkele bugs en sporadisch wat lag. De basisgameplay is sterk. Maar ook die zin behoeft duiding, want in vergelijking waarmee is die gameplay dan sterk? In vergelijking met andere shooters, of met voorgaande Call of Duty-games? Het antwoord: waarschijnlijk beide, maar toch vooral in vergelijking met andere titels in de Call of Duty-serie. De game is vooral een Call of Duty-game en de veranderingen die we er in deze review uitpikken, spelen zich grotendeels af in de kantlijn, waarbij de hoofdlijnen soms net wat te herkenbaar aanvoelen. Dat is niet erg; de game blijft goed voor uren spelplezier, zelfs al ontbreken er nog wat zaken die we er liever nu al bij hadden gehad. Het wachten is nu nog op Warzone 2.0, om te kijken hoe al deze spelelementen er op een grotere schaal uitzien.
:fill(white):strip_exif()/i/2005173506.jpeg?f=thumblarge)
:strip_exif()/i/2005430524.jpeg?f=imagearticlefull)
:fill(white):strip_exif()/i/2005173504.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_icc():strip_exif()/i/2005475858.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_icc():strip_exif()/i/2005363000.jpeg?f=fpa_thumb)
/i/2006010878.png?f=fpa)
/i/2004607616.png?f=fpa)
:strip_exif()/i/2005346522.jpeg?f=fpa)
:strip_exif()/i/2005127516.jpeg?f=fpa)
:strip_exif()/i/2004972224.jpeg?f=fpa)
:strip_icc():strip_exif()/u/309881/Pjotr-christianowitsch-wittgenstein.jpg?f=community){kind=small}
/u/339914/crop614f2ddc29025.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/31989/skelet_1_60.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/147331/crop5a2d7f680544c.jpeg?f=community){kind=small}
(heb je game op twitter gewonnen met een giveaway) misschien nog het proberen waard want gisteren waren er nog giveaways. good luck
:strip_icc():strip_exif()/u/1750340/crop6227c8967513c_cropped.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/249917/jaapschaap.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/250037/crop66670cd3ecc69_cropped.jpg?f=community){kind=small}
Persoonlijk heb ik 'hardcore' in CoD nooit écht ervaren als hardcore, de gameplay en time-to-kill werden juist aanzienlijk makkelijker (zeker met wallbang perks zoals Deep Impact). 
:strip_icc():strip_exif()/u/137008/fable.jpg?f=community){kind=small}
/u/1157634/crop603e560508cff_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/99291/logo-square.png?f=community){kind=logo}
:strip_icc():strip_exif()/u/247150/SOnic_ava.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/1409850/crop5ee4a83aea275_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/27801/crop591a99d975ef1_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/57212/a.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/447302/crop5ef9c724d1c55_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/94596/crop643fb12fd4e6d.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/396981/crop5f8bfe34b578f_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
)/u/62128/hg.JPG?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/187763/crop60f56b0420357.jpg?f=community){kind=small}
/u/189748/1984-14997.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/29168/ovide.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/155703/crop5fc8280603c09_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/530213/crop600e9e93ed50d_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/119419/candc-60px.gif?f=community){kind=small}
/u/331213/crop56ef13408ff38_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/588118/crop65815b5e89010_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/180271/av.png?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/932483/crop593fea7fae2db_cropped.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/394909/e62787889f29f9bd1ab229604abd4f17.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/214632/crop6371f178b5904_cropped.jpg?f=community){kind=small}
/u/27882/Firefox.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/373328/crop5763a35e597a5_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/57502/crop679b93d3e2e3d_cropped.jpg?f=community){kind=small}