Tiny Tina's Wonderlands
Tiny Tina's Wonderlands is een game die de gameplayelementen van Borderlands 3 combineert met een Dungeons & Dragons-achtige fantasiesetting, al heet dat in de wereld van Borderlands Bunkers & Badasses. Tiny Tina is een even gestoorde als briljante spelleider en praat je moeiteloos door het avontuur heen, dat gedragen wordt door de uitstekende prestaties van de stemacteurs en het leuk geschreven script dat zij tot leven brengen. De gevechten worden na verloop van tijd wat repetitief en inventorymanagement had overzichtelijker gekund, maar verder staat weinig het spelplezier tijdens dit doldwaze avontuur in de weg. Tiny Tina's Wonderlands is een hilarische game en een game die je niet mag missen als je bekend bent met tabletop-rpg's als Dungeons & Dragons en Pathfinder, want dat maakt het allemaal nog veel leuker.
Je hebt van die games waar gamers al maanden van tevoren naar uitkijken. Titels die de gemoederen bezighouden, lang voor er überhaupt een release is. Ze domineren vervolgens social media, horen bij de best verkopende games en iedereen heeft het er over. Tiny Tina’s Wonderlands is niet zo’n game. De roleplayinglootshooter van Gearbox Software en 2K Games is een spin-off van de Borderlands-serie en vloog, mede doordat maart flink vol zat met uitstekende games, een beetje onder de radar. Toch zijn we blij dat we uiteindelijk nog tijd vonden om eens rond te kijken in Tina’s wonderland, want dit zou wel eens een van de leukste en grappigste games van dit jaar kunnen zijn.
Eerder gedaan in 2013
Tiny Tina’s Wonderlands is eigenlijk een game in een game. We hebben hier namelijk te maken met personages uit Borderlands, die samenkomen voor een potje Bunkers & Badasses, waarbij Tina de Dung… eh, Bunker Master is. Dat is geen nieuw concept. In 2013 verscheen Tiny Tina’s Assault on Dragon Keep. Dat was een uitbreiding voor Borderlands 2 en het debuut van Bunkers & Badasses. Het concept was toen alleen nog een stuk minder diepgaand uitgewerkt. Het avontuur hield spelers ongeveer vier á vijf uur bezig. De ondertitel van die uitbreiding was dan ook ‘one-shot adventure’, wat voor tabletop-rpg’s natuurlijk ook een bekend concept is, zeker voor groepen spelers die elkaar niet regelmatig kunnen treffen en gewoon een middagje lol wil hebben met een relatief kort, maar behapbaar avontuur.
De game was dus nog niet zo uitgebreid, maar toch bewees de uitbreiding uit 2013 dat het idee goed was. De content verscheen later zelfs nog als standalonecontentpakket, zodat ook gamers die Borderlands 2 niet hadden, konden kennismaken met Tiny Tina’s bijzondere vertellingen. Tiny Tina’s Wonderlands is dan ook de opvolger van de uitbreiding van toen. Sterker nog: de game gaat min of meer verder waar het spel gebleven was. De speler schuift als ‘Newbie’ aan in de groep, vlak nadat het vorige avontuur, met dank aan Queen Butt Stallion, winnend afgesloten is. Maar zoals dat gaat in Bunkers & Badasses blijft het niet lang rustig in het koninkrijk. De boosaardige Dragon Lord weet namelijk al snel te ontsnappen en terug te keren, wat het voor de Newbie en zijn medespelers noodzakelijk maakt de strijd aan te gaan met deze slechterik en zijn vele volgers.
Zes klassen
Voordat je dat doet, maak je eerst een personage aan, zoals dat hoort in tabletop-rpg's. Spelers kunnen kiezen voor een Brr-Zerker, Clawbringer, Graveborn, Spellshot, Spore Warden en Stabbomancer: leuk bedachte namen voor klassen die, als je er goed naar kijkt, allemaal wel zo hun gelijkenissen hebben met bekende archetypen uit vergelijkbare rpg's. Het leuke is dat je later in de game de kans krijgt een tweede klasse toe te voegen aan je personage, zodat je eigenschappen van twee klassen kunt combineren om tot een voor jou zo lekker mogelijk werkende samenstelling te komen. De keuze voor een klasse heeft redelijk wat invloed op de gameplay. Het bepaalt wat voor speciale aanval je personage heeft en hoe effectief je met magie kunt omgaan. Wij kozen voor een Stabbomancer, die in veel lijkt op een klassieke rogue, maar dan met de mogelijkheid flink huis te houden met spreuken.
Toch zijn het niet de spreuken die voor het belangrijkste ingrediënt in de game zorgen. Tiny Tina’s Wonderlands is dan wel geen uitbreiding voor Borderlands 3, het blijft een spel dat gebaseerd is op de bekende lootshooter. Dat aspect van de game, dus schieten met wapens die steeds beter worden, omdat je steeds betere wapens blijft vinden als je vijanden hebt verslagen, is ook de basis van dit spel. De meeste vijanden versla je door flink je wapens leeg te knallen op de skeletten, levende paddenstoelen en monsters die op je af komen stormen. Hierin voelt de game ‘gewoon’ aan als Borderlands 3, maar dat is zeker geen minpunt. In dat spel werkte de ‘gunplay’ ook uitstekend en dat pluspunt blijft in Tiny Tina’s Wonderlands fier overeind. Wel mag gezegd worden dat een voor Borderlands 3 geldend minpunt, namelijk dat de gevechten na een tijdje wat repetitief worden, ook op deze game toe te passen valt.
Dat aspect wordt niet geholpen door de random encounters die de speler met zijn groep voor zijn kiezen kan krijgen. Die confrontaties met verschillende soorten vijanden vinden vaak plaats in dezelfde soort omgevingen. Ze beginnen in de ‘Overworld’. Dit is feitelijk de speeltafel die Tiny Tina heeft gebouwd, waarop de hele spelwereld te zien is. Hier beweeg je je tussen verschillende delen van de wereld waarin delen van het verhaal gespeeld zullen worden. Tussen die delen stuit je dus af en aan ook op willekeurige gevechten, die dus snel in herhaling vallen. Gelukkig kun je veel van die gevechten overslaan door opdoemende vijanden simpelweg een stomp te geven voor een dergelijk gevecht echt kan beginnen, maar regelmatig zul je een fort of grot door moeten voor een quest, waardoor je niet aan deze gevechten ontkomt.
Overal D&D-referenties
Gelukkig mogen de in herhaling vallende gevechten de pret zeker niet drukken. Sterker nog, je moet goed je best doen een element in de game te stoppen dat zó slecht is, dat je niet meer zou kunnen lachen om Tiny Tina en al haar capriolen. Want wat deze game vooral is, is een enorm grappige weergave van het spelen van een tabletop-rpg met een spelleider die zo gek is als een deur, maar zonder de basisprincipes van een dergelijk spel uit het oog te verliezen. De manier waarop je je personage ontwikkelt, de buffs die je krijgt met de verschillende spullen die je vindt en in je wapenuitrusting kunt plaatsen en het rollen van de Lucky Dice-d20-dobbelsteen die je her en der vindt: het hoort er allemaal bij. En wanneer je ogenschijnlijk probleemloos op je doelwit afloopt en een quest makkelijk lijkt te gaan volbrengen, maar Tiny Tina in de achtergrond ineens begint te giegelen, weten ervaren rpg-spelers natuurlijk genoeg: beware of the smiling DM.
De onverwachte kwinkslagen waar Tiny Tina af en toe mee komt, zijn zeker een deel van de lol. Zo verzint ze waar nodig een complete grot die er ‘heus wel de hele tijd al was’, omdat dat even goed uitkomt. Of ze keurt de suggestie goed dat een al vernietigde katapult even ‘on-vernietigd’ mag worden, zodat de groep zichzelf naar de overkant van een ravijn kan schieten: te cool om af te keuren!
Toch zijn het niet alleen de grillen van Tiny Tina die zorgen voor een solide fundament. De game kan namelijk ook bouwen op uitstekend schrijfwerk en net zo overtuigende voiceacting. Dat laatste is bepaald niet vreemd, want Tiny Tina’s Wonderlands heeft een aardige sterrencast in huis. Tiny Tina zelf wordt, net als in 2013, gedaan door Ashly Burch, die je onder meer kent als de stem van Aloy uit Horizon Zero Dawn en Horizon Forbidden West. Medespeler Valentine krijgt zijn stem van Andy Samberg, bekend van Saturday Night Live, Brooklyn Nine-Nine en The Lonely Island, terwijl slechterik Dragon Lord tot leven wordt gebracht door Will Arnett, die in het verleden Arrested Development deed, maar ook de stem is van bijvoorbeeld Bo-Jack Horseman en van Batman in de Lego-films. Je kunt het slechter treffen.
Wonderlands vol verrassingen
De combinatie van al het bovenstaande maakt Tiny Tina’s Wonderlands de moeite waard. Je weet nooit wat voor gekheid er over enkele ogenblikken op je pad komt. Zo liepen we op een goed moment tegen een pratende magische boon aan, die ons vroeg om hem ergens te begraven. De boon bleek echter overgenomen te zijn door een kwaadwillende parasiet, die een compleet dorpje kilometers de lucht in stuurde. We hadden de boon ook links kunnen laten liggen, maar kwamen zo in een prachtig uitgewerkt stukje van de spelwereld terecht, waarin we ons al klimmend, stuiterend en glijdend over de bonenstaak moesten zien voort te bewegen. Dat alles wordt dan begeleid door grappige gesprekken en kleurrijke extra personages die je tegenkomt in de spelwereld.
In die spelwereld kun je ook allerlei kleinere, optionele quests doen. Die zijn altijd goed voor wat extra goud en ervaringspunten, maar hebben over het algemeen weinig om het lijf. Toch zouden we aanraden ze te spelen, want hoewel ze meestal niet zo uitdagend zijn, beschikken ook deze stukjes van Tiny Tina’s Wonderlands over bakken met humor. De game verandert op sommige momenten haast in een interactieve komedie en de schrijvers blijken voortdurend in staat te verrassen en met meer gestoorde levels, grappen en verhalen te komen.
Dit alles kun je, als je dat wilt, helemaal solo spelen, maar net als Borderlands 3 is Tiny Tina’s Wonderlands gemaakt met co-opgameplay in het achterhoofd. Wel speelt iedereen dan dezelfde rol in het verhaal, die van de Fatemaker, maar in de gameplay kun je elkaar natuurlijk wel mooi aanvullen door verschillende klassen te kiezen. Dat is in Tiny Tina’s Wonderlands veel minder belangrijk dan in andere co-opgames, waar je bijvoorbeeld een goede balans moet vinden tussen healers en aanvallers. Goed om te weten is dat als je de game op een console speelt, je gebruik kunt maken van splitscreen-co-op voor twee spelers, wat gezien de humor in het spel erg leuk kan zijn. Ook leuk: als je samen wil spelen met vrienden die op een ander platform spelen, kan dat gewoon. Tiny Tina’s Wonderlands heeft crossplatformondersteuning tussen alle platformen.
De techniek
Tweakers' gametestsysteem 2022
Processor | AMD Ryzen 7 5800X |
Moederbord | MSI MEG X570 Godlike |
Videokaart | MSI GeForce RTX 3080 Ti Gaming X Trio |
Cpu-waterkoeling | MSI MAG CoreLiquid 240R |
Intern geheugen | G.Skill Trident Z Royal Elite F4-3600C16D-32GTESC |
Ssd | WD Black SN850 2TB |
Ssd | WD Black AN1500 2TB |
Voeding | MSI MPG A750GF |
Behuizing | MSI MPG Velox 100P Airflow |
We hebben Tiny Tina's Wonderlands gespeeld op ons vaste gametestsysteem. Meer informatie en een foto van onze game-pc vind je hier.
Tiny Tina’s Wonderlands introduceert op technisch vlak wel wat nieuwe dingen ten opzichte van Borderlands 3, zoals dus de Overworld, waarin gekozen is voor een top-downcamerastandpunt, dat het effect van spelen op een tafel vrij aardig nabootst. Buiten dat aspect delen de games vooral veel kenmerken. Beide games zijn gemaakt met Unreal Engine 4 en hebben dezelfde stijl cel-shaded graphics. Onze game-pc had geen enkele moeite met het spel en draaide de game in de hoogste settings continu ruim boven de 60 frames per seconde. Voor consolegamers ligt er een keuze te wachten als het gaat om graphics, waarbij gekozen kan worden voor optimale framerate of mooiere beelden. De PlayStation 5 en Xbox Series X ondersteunen daarbij ook 120Hz, al ligt dat volgens Digital Foundry in de praktijk meer tussen de 80Hz en 120Hz, waarbij de Series X een iets hogere gemiddelde framerate haalt.
Het duurt ongeveer zestien tot twintig uur om Tiny Tina’s Wonderlands uit te spelen. Als het daar bij zou blijven, dan zou de game vrij weinig content te bieden hebben voor de zestig euro die je er aan uitgeeft. Gelukkig is dit een game die je met gemak meermaals kunt doorspelen. Elke klasse zorgt voor een andere ervaring en het lootsysteem is zo uitgebreid dat je de tweede keer zomaar heel andere soorten wapens en spreuken kunt tegenkomen, die je eerder niet had. Tenminste, dat zou kunnen. Een andere mogelijkheid is dat je dat wapen of die spreuk gewoon even over het hoofd had gezien. De manier waarop de game je spullen weergeeft mag op zijn minst onhandig of onoverzichtelijk genoemd worden en doordat de game nergens de gecombineerde effecten van je actieve uitrusting weergeeft, blijft ook dat deel soms wat onoverzichtelijk.
Heb je de game eenmaal uitgespeeld, dan krijg je ook toegang tot de Chaos Chamber, waarin je nog eens extra sterke loot kunt verdienen door specifieke, moeilijkere encounters door te spelen. Dit komt dus nog als extraatje bovenop de rest van de game. Hoe interessant dit deel van de game is, is waarschijnlijk persoonlijk. Zonder verhaal verliezen de meeste games voor ons hun aantrekkingskracht een beetje, maar Tiny Tina’s Wonderlands doet zeker zijn best spelers door te laten spelen. Voor hen kan dan meespelen dat ze hun Fatemaker na het bereiken van level 40, het maximum, nog kunnen laten stijgen in Myth Rank, waarmee weer extra buffs verdiend kunnen worden.
Conclusie
Tiny Tina’s Wonderlands is geweldig, maar zeker niet de beste game van dit jaar. Er zijn elementen in de game die beter uitgewerkt hadden kunnen worden. Zo worden de gevechten na verloop van tijd wat repetitief en werkt inventorymanagement te onhandig. Wie de campagne niet leuk genoeg vindt om een tweede keer door te spelen, heeft bovendien niet bijzonder veel content voor handen. Toch zijn wij fan van de game. Dat komt doordat de gunplay net zo lekker werkt als je gewend bent van de Borderlands-games, maar dan in een veel leukere, nog grappigere setting. De manier waarop Gearbox het spelen van een tabletop-rpg heeft vertaald naar Borderlands, compleet met een even briljante als geschifte spelleider in Tiny Tina, is fantastisch. Voor ervaren spelers van dergelijke rpg’s is deze game een feest der herkenning. De dialogen zijn verder uitstekend geschreven en worden door de sterke cast nog eens naar een hoger plan getild, waardoor je af en toe hardop lachend voor je monitor zit. Er zijn te weinig games die dat kunnen en alleen al daarom zou je, zeker als tabletop-rpg-liefhebber, deze game moeten spelen.
:strip_exif()/i/2005052244.jpeg?f=imagearticlefull)