In de race tussen hackers en ontwikkelaars van kopieerbeveiligingen hebben ingenieurs van Philips een nieuw wapen in de strijd gegooid. Met behulp van fingerprints zouden digitale filmbestanden automatisch geïdentificeerd kunnen worden en de overdracht geblokkeerd worden, wat voor de film- en muziekindustrie een belangrijk wapen zou kunnen zijn op het p2p-slagveld. De technologie is vergelijkbaar met een systeem dat momenteel al gebruikt wordt op verschillende universiteitsnetwerken. Philips' technologie is overigens nog volop in ontwikkeling, maar wordt momenteel al aan enkele potentiële partners en klanten gedemonstreerd. De lancering van dit systeem zou het debat over de p2p-netwerken weer nieuw leven in kunnen blazen. Muziekmaatschappijen en filmstudies willen de softwarebouwers namelijk dwingen tot het implementeren van filters om auteursrechterlijk beschermd materiaal te blokkeren.
De softwarebedrijven doen dit idee echter als onpraktisch af, maar volgens Philips zou deze technologie uitstekend geschikt zijn en gemakkelijk te implementeren. Het idee van fingerprinting is niet nieuw in de p2p-wereld. Toen Napster in 2001 gedwongen werd illegale muziekuitwisseling onmogelijk te maken, voerden de ontwikkelaars een audio-fingerprint in om songs te identificeren, wat volgens sommigen uiteindelijk een van de redenen voor de ondergang van het gratis Napster-netwerk geweest is. Audible Magic ontwikkelde later zijn eigen identificatiemethode voor muzieknummers en deze technologie is het systeem dat in verschillende universiteiten gebruikt wordt. Het video-fingerprinten is in grote mate vergelijkbaar met de audio-technologie.
Door software die bestanden herkent te installeren in het netwerk van de providers, zouden deze uitwisselingen geblokkeerd kunnen worden. Omdat een film, net zoals een muzieknummer, gemakkelijk in een ander formaat gezet kan worden - wat de fingerprint onherkenbaar maakt - kan men zich echter niet baseren op de fysieke bits en bytes die het bestand vormen. Bij muziekbestanden werd dit probleem opgelost door zich te baseren op de accoustische kenmerken en niet op het fysieke bestand zelf om de fingerprint te berekenen. Bij een film zou men hiervoor visuele herkenningspunten gebruiken. Als de technologie doorbreekt en ingevoerd wordt, zou het echter nog jaren duren alvorens men de vruchten daarvan kan plukken. Naast het installeren van de software moet er namelijk ook een database met fingerprints aangelegd worden, wat betekent dat de filmstudio's duizenden films en video's moeten indexeren om de fingerprint te berekenen.
)
