Hibers iot-netwerk op basis van twee nanosatellieten is live voor testperiode

De Nederlandse satellietstart-up Hiber heeft zijn zogeheten Hiberband-netwerk in werking gesteld. Dit netwerk verwezenlijkt een dataverbinding voor iot-apparatuur op afgelegen plekken op de wereld en werkt op basis van twee nanosatellieten die eind vorig jaar zijn gelanceerd.

Volgens Hiber zullen de eerste commerciële klanten het Hiberband-netwerk in de komende maanden testen. Het gaat dan om projecten die zich bevinden in gebieden in de wereld waar geen goede of snelle verbindingen zijn. Hiberband gaat live na een ontwikkeltijd van drie jaar. Er zouden zich al meer dan zeventig bedrijven hebben aangemeld voor de dienst.

Het Nederlandse bedrijf omschrijft Hiberband als 'ontwrichtend', in de zin dat het netwerk in tegenstelling tot lora, NB-IoT en gsm-netwerken ook buiten stedelijke gebieden voor een verbinding kan zorgen. Het doel is om connectiviteit te brengen naar die plekken op de wereld waar bestaande netwerken geen dekking hebben; volgens Hiber gaat dat op voor zo'n 90 procent van de aarde. Hiber heeft naar eigen zeggen een streepje voor op traditionele satellieten, omdat die duur zijn en veel stroom vergen. Het is een low power global area network, waarbij nanosatellieten op een hoogte van 600km de basis vormen en voor een wereldwijde dekking moeten zorgen.

De start-up richt zich op projecten in afgelegen gebieden om die organisaties te helpen met een betrouwbare dataverzendingsmethode, waarbij de kosten minder dan een dollar per maand per apparaat bedragen. Bij de toepassingen van Hiberband kan onder meer gedacht worden aan het in kaart brengen en volgen van vee, treinwagons of pallets, maar het kan ook gaan om projecten zoals de bestrijding van klimaatverandering en het beter laten groeien van gewassen.

Overigens zal Hiber twee netwerken introduceren: Hiberband Direct en Hiberband Via. Eerstgenoemde is in feite de naam voor een Hiber-modem en een antenne die direct in verbinding staat met de twee satellieten. Hiberband Via brengt een verbinding tot stand via een gateway en kan gebruikmaken van lora, bluetooth en wifi. Het zijn twee verschillende manieren om data van bijvoorbeeld sensoren door te sturen naar de satellieten, waarna de gegevens weer teruggestuurd worden en bijvoorbeeld op een overzichtelijk dashboard op een mobiele telefoon zijn in te zien.

Uiteindelijk moet het energiezuinige netwerk uit tientallen satellieten gaan bestaan. In november en december vorig jaar zijn de eerste twee satellieten gelanceerd. De derde en vierde satelliet gaan in het eerste kwartaal van volgend jaar de ruimte in vanaf het Satish Dhawan Space Centre in het Indiase Sriharikota; deze locatie werd eind november ook al gebruikt voor de lancering van de eerste nanosatelliet.

Reacties (14)

[84hannes]

Voor zover ik weet hebben nanosatellieten geen aandrijving/sturing. Kun je dan wel voor continue dekking zorgen? Ik stel me voor dat een kleine afwijking in snelheid over langere tijd grote gevolgen voor je locatie hebben zodat je soms alle tien de satellieten in bereik hebt, en soms geen enkele. Anderzijds is continue dekking misschien geen eis bij IoT-toepassingen.

[graey]

Aandrijving/sturing is niet persé belangrijk voor dekking; je wil niet heen en weer moeten vliegen om te kunnen dekken. Als hij dus goed in orbit is geplaatst, is het alleen de vraag of je genoeg satellieten hebt hangen om alles te dekken, daarom gaan er nog een aantal de lucht in, en zijn SpaceX's satellietinternetplannen zelfs nog veel omvangrijker dan dit handjevol nanosats.

[84hannes]

Mijn redenatie:
Stel je kunt volledige dekking bieden met vier satellieten. Iedere satelliet moet dan precies 1/4e van de complete aarde bedienen. Als één satelliet dan iets sneller is dan de andere drie, heeft hij na verloop van tijd de volgende ingehaald en is voortdurend 1/4e van het aardoppervlak ‘buiten bereik’.

[Sissors]

Als je realtime volledige dekking wil kunnen bieden heb je gelijk. Maar ik vermoed dat voor veel toepassingen realtime dekking niet nodig is. Als er dagelijks een satelliet overkomt vliegen is het ook prima.

[Dorank]

Hoeveel je er nodig hebt ik afhankelijk van de hoogte van de baan. Geosync heb je denk ik iets van 10 nodig voor een volledige dekking. Wil je 1/3 of 1/4 dekking hebben per sat moet de baan een stuk hoger worden.

[Garyu]

Geostationair gaan nanosatellieten sowieso vliegen, die gaan naar LEO. Het gaat om laag frequente IoT toepassingen die af en toe een internet verbinding nodig hebben, en dus geen permanente dekking. Ik zie het een beetje als een robotstofzuiger. Als je maar lang genoeg wacht komt ie overal wel een keer langs.

[HKS-Skyline]

Dat zou sowieso niet werken, de aarde is rond, een 4e daar van dekken met 1 sataliet is praktisch onmogelijk, dan zou je minimaal 8 stuks nodig hebben. Maargoed dan zit je nog met signalen die niet door de atmosfeer heen komen onder bepaalde hoeken. Wil je dus optimaal bereik dan heb je minimaal tientallen satalieten nodig.

[Ubartu]

De satellietinternetplannen van SpaceX (en die van Amazon en OneWeb) zijn dan ook naast omvangrijker ook wel wat veeleisender dan de plannen met van Hiberband met een flink verschil in latency en bandwith.

[Erasmo]

Dat is het hele idee inderdaad, om de paar uur wat data binnenlepelen.

[84hannes]

Of versturen.
geek: Arenden met sms-trackers steken onderzoekers in de schulden na roaming-...

[TommyboyNL]

Het doel van Hiber is dan ook niet om een internet-achtige verbinding te leveren, maar meer traditionele post. Af en toe een klein beetje data, dat er best een dag over mag doen om bij zijn bestemming te komen.
Hiber modems slaan de te verzenden data op, totdat ze zeker weten dat er een satelliet bereikbaar is. Op dat moment gaat de zender aan, en uploadt die de data naar de satelliet.
De satelliet op zijn beurt heeft niet altijd een Hiber basisstation in beeld, maar cachet alle verzamelde data totdat deze wel in zicht is.

[onok]

daar komt bij dat mede hierdoor, de nano sats een wat kortere levensduur hebben t.o.z. van grotere communicatie satellieten. Ik weet niet wat de levensduur van deze nano sats is, maar je kunt je voorstellen dat een kortere levensduur gewoon ingecalculeerd is, zodat je ze goedkoper kunt produceren.

[Miasma]

Volgens mij zijn er nu afspraken dat nadat de levensduur van een sataliet voorbij is deze zichzelf nog in staat te zijn om terug te brengen richting aarde waardoor deze dan verdampt in de dampkring. Er is nog gigantisch veel ruimte in de ruimte over, maar je hebt gelijk dat er verstandig mee moet worden omgegaan.