De genoemde voorbeelden hebben totaal geen relatie met het onderwerp hier.
Integendeel. De wet maakt geen (of nauwelijks) onderscheid. Het zijn makers van creatieve werken,
dus auteurs,
dus vallen de creaties onder het auteursrecht. (Of copyright, of fair dealing, of hoe de lokale aberratie ook moge heten.)
Degenen die je opnoemt zijn mensen die het waarschijnlijk doen voor de kunst, om de wereld mooier te maken. De "artiesten" die in het artikel worden genoemd geven niks om kunst maar zijn juist schaamteloze melkers die het alleen om het geld doen.
Het feit dat je dit argument van stal haalt laat zien dat je werkelijk geen iota van mijn voorbeeld hebt begrepen. Waarom iemand iets maakt, met welke reden—geld,
art pour l'art, politiek statement, voor zielige kindjes, whatever—is voor de wet compleet irrelevant. Of, beter gezegd, het wordt gezien als onderdeel van de creatieve uiting. Alleen het feit
dat het werk er uiteindelijk is, telt. Auteursrecht in welke vorm dan ook is op geen enkele wijze bedoeld om de onderliggende redenen meer of minder gewicht toe te kennen.
Katy Perry brengt iedere keer hetzelfde nummer uit met wat kleine wijzigingen en volgens mij heeft Rod Steward al sinds de jaren 80 of 90 geen hits meer gehad en probeert nog steeds te leven op oude roem.
Dus? Dat mogen ze. En guess what? Het verkoopt, blijkbaar vinden de klanten het okee, voorziet het in een behoefte.
Jouw mening over Perry en Steward (sic)
is jouw mening, als jij vindt dat hun werk niet voldoende origineel is om geld aan uit te geven is dat volledig en uitsluitend en onherroepelijk jouw eigen recht. En net zoals jij het recht hebt om Perry en Stewart uit te kotsen, hebben zij het recht om te eisen dat hún werk onder hún voorwaarden aan jou wordt vertoond / ten gehore wordt gebracht / verkocht / enzovoort.
Echter, de wet voorziet meestal in een kleine clausule die gebruik onder bepaalde omstandigheden toestaat zonder dat daar expliciete toestemming voor nodig is. Hoe die clausule eruit ziet, hangt af van het type auteursrechtelijk werk in kwestie. Ze zijn voor het Nederlandse geval netjes uitgewerkt in de Aw, artikel 16 als ik me niet vergis (zie
hier). Voor de rest is jouw keus als klant eigenlijk heel binair. Dit werkt overigens ook de andere kant op, want de maker van een creatief werk kan jou niet wettelijk dwingen zijn werk te 'consumeren'. Als dat betekent dat hij onder deze omstandigheden minder inkomsten krijgt, is dat zíjn probleem (en niet het jouwe!).
Youtube (en vergelijkbare sites) is vanzelfsprekend een bijzonder lastig schemergebied, want openbaarmaker en distributeur ineen. Dan komen zeer duurbetaalde advocaten om de hoek kijken, en ook politici hebben het verduivelde moeilijk om een juiste afweging te maken die de rechten van
alle betrokkenen (ook die vermaledijde artiesten) beschermt.
Eigenlijk zeg je dus exact het tegenovergestelde van wat je bedoelt: met zulke voorbeelden geef je aan dat artiesten niet zo moeten zeuren dat ze inkomsten zouden mislopen en tevreden zijn met wat ze krijgen.
Nee, ik zeg precies wat ik zeg. Ik voer eerst een prachtig zielig verhaal op van iemand die het geld van haar creaties uitermate goed kan gebruiken, maar het niet kreeg. De meesten zullen instinctief voor Rebekka zijn. Maar dan maak ik dat financiële quid pro quo, alsof dat het enige is dat telt, belachelijk door te wijzen op Watterson die dat geld
niet wilde. Waarmee de les wordt dat de wet zo flexibel hoort te zijn dat
BEIDE posities tegelijkertijd worden beschermd: iedereen die geld als drijfveer omarmt, beschermt namelijk niet mensen als Watterson.
Alsof een kijker van een youtube filmpje sowieso potentieel jouw nummer gekocht zou hebben...
Nee, dat zeg ik ook niet. Je snapt er nog niet veel van, he? Ik zeg dat het de
artiest is die bepaalt of zijn filmpje überhaupt op Youtube mag verschijnen of niet; niet een of andere fan die een lekkere deun onder z'n filmpje wil plakken. Waar nu ruzie over is ontstaan is over de moeite die de artiest moet doen om in zijn ogen oneigenlijk gebruik op te sporen. Youtube wast z'n handen in onschuld, want doorgiftekanaal en functionerende takedown procedures. Artiesten kwaad, want geen eenvoudige(r) controle. Met minimaal
3 miljard video's kan ik me hun frustratie eigenlijk goed voorstellen. Oplossing = moeilijk, want minimaal 3 miljard video's Shazammen is een pittig klusje. En als je het a priori doet, pleeg je in feite censuur wat in de VS natuurlijk helemaal een heet hangijzer is gezien het First Amendment enzo.
Merk op dat het gekrakeel van deze vermogende lui ook, mogelijk, kan betekenen dat de rechten van kleinere en minder bekende artiesten automatisch beter worden beschermd. Wederom: alleen als die daar prijs op stellen, want als die gelukkig worden van een zo groot mogelijk publiek en alles delen en dergelijke is dat hun beslissing. Maar niet elke kleine en minder bekende artiest is hetzelfde, dus... Je snapt waar ik naartoe wil?
Voor alle duidelijkheid: de artiest heeft het niet-kopen van het nummer na jouw aanhoren ervan
op de geëigende manier (dus via het officiële kanaal) gewoon te accepteren. En als jij het nummer alleen via Jijbuis beluistert, ook. Dat is, in ieder geval voor Perry en Stewart, bedrijfsrisico. Aan hen om te besluiten of de vergoeding die er tegenoverstaat voldoende is, en of ze met publicatie via Youtube willen doorgaan.
een aanname gebaseerd op niks. Iemand die muziek wilde kopen gaat niet naar youtube toch?
Ik heb geen flauw idee. Maar gelukkig deed ik die aanname niet, en hoef ik dus niet moeilijk te gaan speculeren.
[Reactie gewijzigd door Anoniem: 116604 op 28 juli 2024 21:46]