Metroid Dread
Metroid Dread is een soepele en bij vlagen behoorlijk uitdagende game die niet voor iedereen geschikt is. Dat is voor zo'n sterke game een lullig zinnetje om dit blokje mee te beginnen, maar het is zo. Regelmatig even vastzitten hoort bij de ervaring, net als talloze keren backtracken, op zoek naar iets dat je hebt gemist in een eerdere zone van de wereld. Dat is een vast onderdeel van het Metroidvania-subgenre en dus ook een wezenlijk deel van Metroid Dread. Gelukkig zijn weinig games zo goed in het belonen van de gedane moeite als deze game. Elk nieuw item en elke nieuwe vaardigheid geeft de gameplay een nieuwe boost. De spelwereld zit ingenieus in elkaar en elke keer dat je ineens een stuk verder komt en nieuwe delen ontdekt, voelt dat lekker. Dat is knap, want louter kijkend naar het uiterlijk van die wereld, is er niet veel om je aan te vergapen. Het zal de Metroidvania-gamer niet deren. Die is allang met zijn derde of vierde run bezig, op zoek naar nog onontdekte geheimen en alternatieve routes. De meer casual speler zal een iets nadrukkelijkere rol voor het verhaal hebben gewenst, maar ook die gamer zal zich opperbest vermaken met het speuren, sneaken, rennen, springen en schieten, en juist al deze handelingen voert de game uitstekend voor je uit.
De eerste game die we op de Switch Oled uitgebreid hebben getest, is Metroid Dread. Het langverwachte nieuwe deel in de Metroid-reeks is daar geknipt voor, want het kent veel omgevingen die donker zijn en waarin beter contrast een duidelijke meerwaarde is. Maar behalve dat is Metroid Dread vooral een nieuwe Metroid: een game waar gamers met een Nintendo Switch lang naar hebben uitgekeken. Metroid Dread is een ‘Metroidvania’, wat de naam is van een genre games waarbij de speler in de spelwereld op zoek gaat naar nieuwe items en vaardigheden om zo steeds nieuwe delen van de wereld te bereiken. De actie speelt zich daarbij voor het grootste deel af in 2d, als side-scrolling actie-platformgame. Dat moet je liggen. Voor de een is Metroidvania het summum van wat gaming te bieden heeft, voor de ander is het iets dat ouderwets aanvoelt. Dat is een kwestie van smaak en gewenning.
Dat laatste durven we wel te stellen, want ook wij behoorden tot de groep gamers die niet zoveel op had met deze variant van actie-adventuregames. In een tijd waarin games dichtbij fotorealisme komen of met een minder realistische inslag in 3d-werelden prachtige dingen kunnen laten zien, voelt de keuze voor 2d als nodeloos beperkend. Dat ís uiteraard niet echt zo, maar het was onze perceptie van het genre. Na de nodige uren in Metroid Dread te hebben gestoken, is onze mening aanzienlijk bijgedraaid. Er is niets ouderwets aan Metroid Dread. Sterker nog, op sommige manieren komt de game ontzettend goed voor de dag. Natuurlijk, er zijn mooiere games. Hoe functioneel ook, hoe soepel ook: uiteindelijk is het perspectief dat de game gebruikt geen recept voor al te veel schoonheid. Daar hoeft Metroid Dread het gelukkig ook niet van te hebben. En daarbij komt dat die schoonheid er wel degelijk is, alleen komt hij op een andere manier voor de dag.
Samus op onderzoek
Laten we echter bij het begin beginnen. In Metroid Dread speel je, zoals altijd in Metroid, als Samus Aran. Samus wordt aan het werk gezet door de Galactic Federation, om een planeet te onderzoeken waar de X Parasite gesignaleerd is. Die parasiet is in staat andere levensvormen over te nemen en te consumeren, om zich vervolgens verder te verspreiden. De Galactic Federation heeft speciale robots naar de planeet gestuurd om af te rekenen met de X Parasite, maar het contact met deze Extraplanetary Multiform Mobile Identifiers (EMMI) ging verloren. Daarom wordt Samus, die als enige immuun is voor de parasiet, naar de planeet gestuurd. Daar aangekomen wordt Samus echter aangevallen, waarbij een groot deel van haar uitrusting verloren gaat en ze afgesneden wordt van haar schip. Daar begint het avontuur dat moet leiden tot duidelijkheid over wat er op de planeet gebeurd is, en tot een afrekening met de X Parasite en andere vijandige levensvormen op de planeet.
Die planeet is opgedeeld in allerlei zones, waartussen Samus kan reizen via teleporters, liften en treintjes. Die zijn echter niet zomaar te bereiken. De spelwereld zit vol obstakels, waarvan Samus er aanvankelijk maar weinig zomaar kan verwijderen. Er zijn deuren die opengaan door er simpelweg op te schieten en voor sommige blokken in de wereld geldt dat ook, maar voor veel andere deuren en blokken heeft Samus speciale vaardigheden of wapens nodig om er doorheen te komen. Denk daarbij aan de mogelijkheid om de straal van Samus’ wapen in drie stralen te verdelen: speciale driepuntsdeuren, die je tegelijk moet raken, kunnen dus pas open als Samus haar wapen op die manier kan afvuren. Het avontuur is eigenlijk een doorlopende zoektocht naar nieuwe mogelijkheden die ervoor zorgen dat je steeds op nieuwe plekken kunt komen.
Slimme visuele hulpmiddelen
Het mag gezegd dat in dat aspect van het spel behoorlijk wat ervaring zichtbaar is, want de makers weten de speler goed te gidsen. Nee, je zult in Metroid Dread niet altijd weten waar je naartoe moet, maar dat is onderdeel van de game. In grote lijnen begrijp je intuïtief wat je kunt, waar je heen kunt en waar je terug naartoe moet wanneer je inderdaad eens een nieuw soort wapen of ander item te pakken hebt. Die gekke buizen waar je nooit in kon? Zodra je kunt veranderen in een bal, kun je daar wel in en er is een aardige kans dat er vanaf de vindplaats van dat nieuwe item een snellere route geopend wordt, terug naar de zone waar je naartoe moet. Daar komt bij dat deuren en obstakels in kleur corresponderen met de wapens die je erop afschiet. Datzelfde geldt voor de teleporters in de wereld: de ene paarse teleporter stuurt je naar de andere paarse teleporter. Dat draagt bij aan de overzichtelijkheid van het geheel, en dat is in Metroid Dread geen overbodige luxe.
Het overzicht kwijtraken kan namelijk best gebeuren. Sterker nog: dat gebeurt gegarandeerd. Je hebt op zo’n moment voor je gevoel alle beschikbare deuren gehad en alle gangetjes doorzocht, maar komt even niet verder. Dat is vervelend, maar het hoort erbij. Het wordt vervelend als deze situatie lang aanhoudt. De oplossing ligt er vaak in dat je ergens gemist hebt dat je een blok kapot kon schieten om toegang te krijgen tot een volgende kamer, maar zie dat blok maar eens te vinden. Als de oplossing lang uitblijft, kan Metroid Dread best een frustrerend spelletje worden, zeker omdat de game bij vlagen niet makkelijk is. Het gros van de steeds opnieuw verschijnende vijanden vormt geen probleem, maar er zijn best wat vijanden die het je iets moeilijker maken.
Wegrennen voor EMMI's
Die robots, die de Galactic Federation had gestuurd om de planeet te onderzoeken? Die zijn om de een of andere reden vijandig geworden en vormen het grootste gevaar in de game. Waarom? Binnen elk deel van de wereld is een zone waarin zo’n EMMI rondloopt en als hij je vindt en te pakken krijgt, ben jij vrijwel zeker dood. De EMMI’s pakken je vast en dreunen vervolgens een stalen pin door je hoofd. Je hebt één kans om die aanval te counteren, maar dat is zeer moeilijk te timen en lukt in de praktijk zelden. Een beter idee is dan ook om uit hun klauwen te blijven. Dat is lastig, want de EMMI’s kunnen je zien en horen bewegen. Wanneer je de mogelijkheid hebt om een cloak te gebruiken, kun je daar wel iets aan doen, maar cloaken kan niet onbeperkt en het maakt je traag. Wegrennen en proberen een deur te vinden om de EMMI-zone te verlaten, is meestal je beste optie.
Eens in de zoveel tijd vind je een ‘speciale kracht’ waarmee je wapen geladen kan worden. Op die momenten heb je heel even genoeg vuurkracht om af te rekenen met een EMMI. Dat is ook een moment waarop de game kort naar een ander perspectief schakelt. Hoewel deze momenten steevast spannend en gaaf zijn, bezorgen ze geen moeilijkheden; zodra je het beest dat deze kracht heeft, hebt verslagen en je wapen hebt opgeladen, lukt afrekenen met een EMMI best eenvoudig, zelfs als die EMMI’s wat later in de game andere krachten krijgen en daardoor bijvoorbeeld sneller zijn dan de eerdere modellen die je tegenkwam.
Gecompliceerd
Met de mogelijkheid om te counteren halen we een ander onderdeel van het vechtsysteem aan, wat uiteraard een belangrijke rol speelt in de game. Veel vijanden kun je uitschakelen door er simpelweg op te schieten, maar sommige vijanden zijn daar amper gevoelig voor. Een goed getimede counter kan in die gevallen uitkomst bieden en een anders best lastig gevecht in één klap beslissen. Daar handig in worden kan flink helpen om niet te veel in de weg te worden gezeten door vijanden in de spelwereld. Voor het vechtsysteem geldt verder dat het, naarmate je verder komt, best gecompliceerd wordt. Dat merk je vooral goed als je de game even een paar dagen laat liggen. Elke nieuwe vaardigheid en nieuwe aanval wordt keurig aangeleerd, maar ga je weer spelen na een tijdje niet naar het spel te hebben gekeken, dan laat Metroid Dread je redelijk aan je lot over. Dat geldt trouwens wel voor meer games, dus een ramp is het zeker niet, maar het is wel iets om rekening mee te houden.
Daar komt bij dat je best wat oefening nodig hebt om goed te worden in Metroid Dread. Is dat nodig? Ja en nee. Je kunt de game best uitspelen zonder er echt goed in te zijn. Vaak leiden meerdere wegen naar Rome en wellicht is jouw weg wat langer en omslachtiger dan die van een ander. De handigste gamers gaan op zoek naar zogeheten ‘sequence breakers’. Dat zijn shortcuts in de game die lastig zijn te vinden of te halen, maar voor snellere routes en een alternatieve volgorde kunnen zorgen. Wij deden er zelf eentje die vooral lastig was doordat er een redelijk tricky slide-jump in zat. De platformelementen in Metroid Dread zijn voor het grootste gedeelte niet overdreven moeilijk, maar als je op zoek gaat naar dat soort extra moeilijke wegen, worden ze dat natuurlijk wel.
Soepel
Wat de platformelementen en algehele manier van bewegen in Metroid absoluut helpt, is hoe soepel de game loopt. Met name de animaties zien er prachtig en vloeiend uit. Daarnaast reageert de game prima op elke toetsaanraking. Dat is een gevoel en dus moeilijk uit te leggen, maar in een game die dit goed voor elkaar heeft, voelen goed getimede sprongen en andere bewegingen lekker aan. Het zorgt er ook voor dat je dat gevoel voor timing kunt aanscherpen naar mate je meer speelt. De soepelheid waarmee Metroid Dread wegspeelt is het belangrijkste pluspunt van de game. De vaardigheden van Samus goed onder de knie krijgen om zo de hele spelwereld te kunnen verkennen, is waar Metroid Dread om draait en waarom het spel in staat is om je geboeid te houden.
Het mag namelijk ook gezegd worden dat de game verder niet zo heel veel ijzers in het vuur heeft om spelers op een andere manier te boeien. Het verhaal? Dat wordt verteld door korte gesprekjes met een centrale computer die analyseert wat er op de planeet moet zijn gebeurd en die Samus soms wat aanwijzingen geeft. De look? De animaties zijn echt prachtig en van hoog niveau, maar los van dat er gebieden zijn met water, lava of andere elementen, is het leveldesign op dat vlak niet echt mooi te nemen. Het is echter wel ingenieus. De wereld zit ongelooflijk slim in elkaar. Je verbindt soms gebieden met elkaar of vindt doorgangen waarbij je echt even onder de indruk bent van hoe slim de wereld van Metroid Dread is opgebouwd. Kom je echter meer voor eyecandy en een oogverblindend mooie spelwereld, dan is dit geen game voor jou.
Conclusie
Daarmee komen we terug op het punt waarmee we begonnen: Metroidvania is een heel specifiek genre dat niet iedereen kan bekoren. Je moet een stevige voorliefde hebben voor de ingenieuze manier waarop de wereld is opgezet en de delen met elkaar verbonden zijn. Je moet je vast kunnen bijten in de uitdaging die je tegenkomt om toch op zoek te blijven naar de oplossing en de volgende kamer, ook al heb je voor je gevoel dezelfde stukken al honderd keer uitgepluisd. Als dat je ligt, is Metroid Dread een heerlijke game die je ook na uren spelen nog weet te verrassen met nieuwe obstakels en uitdagingen en die indruk weet te maken met zijn soepele besturing en prachtige, vloeiende animaties. Al met al dus een prima nieuw deel in de Metroid-reeks en ook nog eens een game die optimaal profiteert van het oledscherm van de nieuwe Nintendo Switch.
:strip_exif()/i/2004712406.jpeg?f=imagearticlefull)