Co-opgame pur sang
It Takes Two
Nee, wij hadden ook niet verwacht zo snel na Crash Bandicoot 4 opnieuw een Excellent-award uit te delen, maar It Takes Two verdient hem toch echt. It Takes Two, van de makers van A Way Out, is een van de leukste, pure co-opgames die we ooit hebben gespeeld. Het grootste minpunt? De game is niet solo speelbaar en er is geen matchmaking, dus je moet altijd je eigen partner regelen. Maar als dat lukt, heb je een dijk van een co-opgame in handen. It Takes Two heeft een leuke, originele setting, waarbij met name de manier waarop een alledaagse omgeving soms zeer fantasierijk tot leven is gebracht erg gaaf is. Daarnaast is het heel sterk dat It Takes Two continu nieuwe soorten gameplay blijft introduceren en spelers op die manier blijft verrassen. Samen puzzels oplossen en vijanden verslaan zorgt voor het leeuwendeel van de gameplay en ook dat werkt prima, maar het zijn de grapjes, de minigames en de verrassingen die It Takes Two speciaal weten te maken. Je loopt her en der heus tegen irritatiepunten aan en soms is het camerawerk niet optimaal. Maar dan nog is dit een must-have voor iedereen die op zoek was naar een leuke game om samen te spelen, online of gewoon samen op de bank.
In een wereld waarin producten steeds meer op elkaar lijken, zijn studio’s als Hazelight Studio en regisseurs als Josef Fares veel waard. A Way Out was anders dan andere games. Het spel vertelde het verhaal van twee mannen die samen probeerden te ontsnappen uit een gevangenis. De hoofdrolspelers moesten daarbij altijd door een menselijke speler worden bestuurd. Een co-opgame pur sang dus, zonder optie om hem in je eentje te spelen. Wat dat betreft was het fijn dat je, als je de game had aangeschaft, een vriend gratis kon laten meespelen, want anders werd het misschien wat lastiger om aan voldoende partners te komen. Hoe dan ook: de visie van Fares was dat je een avontuur samen beleeft, van A tot Z. Je kijkt ook niet naar het begin van een film met een vriend om daarna alleen verder te kijken en uiteindelijk samen met een andere vriend naar het laatste gedeelte te kijken. Kortom: samen beginnen, samen afmaken. De nieuwste game van Hazelight, It Takes Two, gaat uit van principe, maar vult het op een heel eigen manier in.
A Way Out bood spelers een realistisch verhaal. De plot, de graphics, de keuzes die gemaakt moesten worden: alles was gericht op het overbrengen van een meeslepend verhaal in een realistische setting. It Takes Two heeft wat dat aangaat nauwelijks gelijkenissen met A Way Out. Dit keer gaat het om twee ouders, Cody en May, die hun jonge dochter Rose vertellen dat ze gaan scheiden. Rose reageert uiteraard niet al te positief op dit nieuws. Ze rent naar de schuur en vindt daar het hulpboek ‘Book of Love’ van ‘Dr. Hakim’. Ze bladert er wat in, maar barst dan in huilen uit en wenst dat haar ouders bij elkaar blijven. Haar tranen raken twee speelgoedpoppen en vervolgens doet pure magie de rest. Enkele tellen daarna worden Cody en May namelijk wakker en zijn ze veranderd in de poppen die Rose zojuist in haar handen had. En dat is niet het enige dat is veranderd. Cody en May zijn in een tot leven gekomen versie van hun eigen schuur, tuin en huis terechtgekomen.
Het eerste personage dat ze tegenkomen in deze wonderlijke maar herkenbare wereld, is Dokter Hakim. Het boek is ook tot leven gekomen en dr. Hakim ontpopt zich direct als een soort gids voor het tweetal. Hij maakt ze duidelijk dat ze, om uit deze situatie te komen, nader tot elkaar zullen moeten komen. Anders gezegd: red je relatie, anders blijf je wellicht voor altijd een pop. Dat proces vormt de rode draad in het verhaal, dat op sommige momenten heel oprecht en mooi overkomt, maar af en toe doorslaat waardoor het allemaal een tikje moralistisch en belerend wordt. Dat is verder niet erg. It Takes Two heeft allerlei pluspunten die van deze game een heel toffe titel maken. Het verhaal is slechts een drijfveer, een verklaring waarom Cody en May hun halsbrekende toeren als pop uithalen. Het is niet veel meer dan dat, en dat is ook helemaal niet nodig.
Wel nodig, zoals gezegd, is die tweede speler. It Takes Two kun je alleen spelen als je met twee spelers bent. Het leukste is uiteraard om dat samen op de bank te doen, maar online kan het ook. Net als bij A Way Out hoeft je co-oppartner de game niet te bezitten om mee te kunnen spelen. Je kunt iemand op een Friends Pass mee laten doen. Tijdens het spelen zie je meestal behalve je eigen scherm ook het scherm van je partner, zodat de samenwerking nog wat soepeler loopt. De PlayStation 5 heeft als fijne extra dat de communicatie ook zonder headsets kan verlopen, dankzij de ingebouwd mic- en speakerfunctie in de controller. De kwaliteit is via een headset natuurlijk hoger, maar het werkt goed genoeg om goed samen te kunnen spelen.
Spelwereld: alledaags en toch bijzonder
De game begint met het kiezen van een personage. Dat heeft niet zoveel gewicht, anders dan dat Cody en May in de diverse levels soms verschillende dingen kunnen doen. Er is echter geen manier om dat te voorspellen en het is ook niet zo dat May altijd de platformstukjes moet doen - of omgekeerd. Mocht je het echter leuk vinden, dan kun je elke keer dat je bent gestopt met spelen en weer verdergaat, wisselen van personage. Dat heeft verder weinig invloed.
Het begin is eenvoudig genoeg. Cody en May zetten voorzichtig hun eerste stapjes in de ineens veel groter lijkende wereld waarin apparaten tot leven zijn gekomen en in veel gevallen een wat fantasierijkere vorm hebben aangenomen. Zo bestaat een level voor een groot deel uit stofzuigerslang, waarbij je je kunt afvragen of er een stofzuiger bestaat met zoveel meters slang. Maar waarom zou je? Het is veel leuker als je niet alles probeert te relativeren door er een realiteitstoets tegenaan te houden. Dat stelt je in staat om het helemaal niet raar te vinden om te vechten tegen een levende gereedschapskist, in een oorlog tussen eekhoorns en wespen terecht te komen, en met tijd te spelen aan de binnenkant van een koekoeksklok. Toch is het juist de band met de realiteit die de spelwereld zo speciaal maakt. Natuurlijk ziet een koekoeksklok er van binnen anders uit en natuurlijk is een sneeuwbol niet zo gedetailleerd als het winterlevel in It Takes Two, maar je komt veel herkenbare elementen tegen. De inspiratiebronnen zijn in elk level goed zichtbaar.
:strip_exif()/i/2004257956.jpeg?f=imagearticlefull)
Zo zijn de levels dus uit herkenbare onderdelen opgebouwd, maar daarmee heb je natuurlijk nog geen goed spel. In beginsel bestaat elk level uit een pad gevuld met allerlei obstakels die je door samen te werken kunt overwinnen. Cody en May hebben daarbij vaak een of enkele extra vaardigheden die kunnen helpen. In de beginfase van de game moeten Cody en May bijvoorbeeld uit de schuur zien te komen. May krijgt daarbij een hamer en Cody kan met spijkers gooien. Door spijkers in een muur te gooien, kan May er aan slingeren met de klauw van de hamer. Zo kan Cody een pad maken voor May, die even verderop bijvoorbeeld een fles stuk kan slaan met haar hamer, waardoor Cody weer verder kan. Het zijn simpele voorbeelden van hoe je elkaar steeds moet zien te helpen.
Op elkaar wachten
De uitdagingen worden wel steeds wat lastiger, zonder ooit echt ondoenlijk te worden. Je komt er samen uiteindelijk altijd wel uit, al zou de game op sommige punten iets sneller met een tip kunnen komen als de spelers te lang op dezelfde plek vastzitten. Dat gebeurt nu niet. In de uitvoering geldt dat het te verwachten verschil in niveau tussen beide spelers soms onbedoeld voor wat extra uitdaging zorgt. Het gebeurde ons regelmatig dat een speler een tijdje moest wachten omdat de ander moeite had met een lastige uitdaging. Je kunt elkaar op zulke momenten niet helpen, dus als je co-oppartner er lang over doet om een bepaald platformstuk af te leggen, zit er niets anders op dan af te wachten en toe te kijken. Dat kan op den duur wellicht vervelend worden als het te lang duurt. Het gebeurt trouwens ook weleens dat de game de achterop geraakte speler een stukje vooruit brengt als hij dood is gegaan. Soms wat lullig voor de speler in kwestie, maar wel fijn voor het tempo van de game.
:strip_exif()/i/2004257978.jpeg?f=imagearticlefull)
Steeds andere gameplay
Platformen is de basis van deze game. Er moet in vrijwel elk deel worden geklommen en gesprongen, ook al is dat steeds op andere manieren. It Takes Two bevat echter nog veel meer dan dat. De game zit boordevol verschillende gameplay-elementen en weet voortdurend te verrassen. Dat is geen toeval. Een van de lessen die Fares en de zijnen hebben geleerd van onder meer A Way Out, is dat zelfs de leukste gameplay-elementen saai gaan aanvoelen als je ze de hele game hergebruikt. Om die reden daagde de regisseur en studiobaas zijn team uit zoveel mogelijk gave ‘set pieces’ en bijpassende gameplay-elementen te bedenken. Dit zou ervoor moeten zorgen dat de aandacht van de spelers van begin tot eind wordt vastgehouden. We kunnen nu wel stellen dat dat zeker is gelukt. Na uren en uren gamen kom je nog steeds nieuwe elementen tegen. Daarbij steelt wat ons betreft het ‘Magic Castle’ de show. Hier veranderen Cody en May in een tovenaar en een ridder, verandert het camerastandpunt naar de kenmerkende top-down-view die hoort bij dungeon crawlers en speel je ineens een Diablo’esque game, waarbij beide personages over allerlei aanvallen beschikken die je in dat soort games verwacht en je hitpoints ziet boven vijanden die je aanvalt. Alleen al het simpele feit dat dit level erin zit is gaaf, maar dat het ook nog eens uitstekend is uitgewerkt - en dat geldt voor alle soorten gameplay die je onderweg tegenkomt - is wat van It Takes Two een uitstekende game maakt.
:strip_exif()/i/2004257920.jpeg?f=imagearticlefull)
Hoewel Cody en May meestal moeten samenwerken, is er ook ruimte voor wat plezier. In bijna alle levels loop je af en toe tegen een minigame aan. Dit zijn kleine spelletjes waarbij Cody en May het tegen elkaar op moeten nemen, op allerlei soorten manieren. In het ruimtelevel speel je bijvoorbeeld een soort trefbal met lasers, terwijl je in de winterwereld in een kraampje met sneeuwballen op schietschijven gaat gooien om te zien wie dat het best doet. De minigames die je vindt, verzamelen zich trouwens ook in een apart menu dat je kunt bereiken vanuit het hoofdmenu. Zo kun je alle minigames die je al hebt vrijgespeeld makkelijk nog eens spelen, zonder ze zelf op te hoeven zoeken in de spelwereld. De minigames verschillen uiteraard in hoe vermakelijk ze zijn, maar het is vooral leuk dat ze er zijn. Ze zorgen voor wat afwisseling en zijn soms ook echt alleraardigst om te spelen. Meermaals speelden we de minigames die we tijdens het avontuur tegenkwamen meerdere keren omdat de verliezende speler een rematch wilde. En twee keer winnen is beter dan één keer winnen.
Ook deze spelletjes vinden steeds helemaal in de stijl van de wereld waarin je op dat moment rondloopt. Die werelden zien er zonder uitzondering goed uit. Of je nu aan de grote boom in de achtertuin slingert of onder het ijs in de winterwereld van de sneeuwbol zwemt, de game maakt steeds indruk. Dat komt niet alleen door hoe alles oogt, maar ook door de verbazing over de prachtige rariteiten en sfeervolle werelden de studio vanuit alledaagse startpunten heeft weten te bedenken. Het level dat zich in de koekoeksklok afspeelt heeft bijvoorbeeld bizar mooie shots. Zo telt It Takes Two wel meer audiovisuele hoogtepuntjes die - uiteraard spelend op een next-gen-console en in ons geval een PlayStation 5 - uitermate vloeiend in beeld worden gebracht. Puntje bij dat 'in beeld brengen' is nog wel dat de camera af en toe wat onhandig om obstakels of muurtjes heen draait, waardoor je niet altijd optimaal overzicht hebt. Dat is best lastig in een platformgame. Gelukkig gebeurt dit niet al te vaak, maar het kan voor wat kleine irritaties zorgen.
:strip_exif()/i/2004257968.jpeg?f=imagearticlefull)
De speelse stijl van de graphics word ook uitstekend ondersteund door het geluid. De muziek verandert uiteraard met de stijl van de spelwerelden mee en de game zit ook boordevol leuke geluidseffecten en grappige stemacteurs. Cody en May babbelen er op los en delen daarbij af en toe wat leuke burns uit, al is natuurlijk niet elke opmerking raak. Ook leuk is dat er allerlei referenties naar andere media in de game zitten. Zo roept een van de personages vlak voordat er in een bobslee wordt gestapt: “I feel the rhythm!”, wat natuurlijk een leuke knipoog is naar de film Cool Runnings. Dat soort verwijzingen kom je veel tegen in It Takes Two.
Conclusie
It Takes Two is een heerlijk spel voor twee spelers. Voor gamers die echt alleen in hun eentje willen of kunnen gamen, is deze game dus niet geschikt. Je moet hem samen met iemand anders spelen en er is ook geen matchmaking, dus die co-oppartner dien je zelf te vinden. Als dat is gelukt, heb je wel een van de leukste en meest veelzijdige co-opgames in handen die we ooit hebben gespeeld. It Takes Two daagt spelers uit steeds weer op andere manieren samen te werken, in allerlei originele spelwerelden die gebaseerd zijn op alledaagse omgevingen zoals een schuur, een tuin of een kinderkamer. Hazelight gooit over die alledaagse inspiratiebronnen een flinke dosis magie en fantasie, en het resultaat mag er zijn. It Takes Two beschikt over een van de leukste, kleurrijkste en meest gevarieerde spelwerelden die je ooit hebt gezien. Daar komt de soepel werkende gameplay dan nog bij. Natuurlijk loop je weleens tegen puntjes van frustratie aan, maar dat hoort bij een platformgame.
Het zijn echter alle overige elementen die Hazelight gaandeweg introduceert, die deze game echt bijzonder maken. Het ene moment neem je het op tegen wespen en speel je een third-person shooter en het andere moment ben je in een Diablo-achtige setting beland of raas je in een slee een bobsleebaan af. Briljante spelwereld, steeds nieuwe gameplay-elementen, leuke gesprekjes tussen de hoofdpersonages, ingenieuze puzzels en leuke uitdagingen: It Takes Two heeft het allemaal. Wat kleine frustraties hier en daar en het iets te moralistische toontje in het verhaal doen daar nauwelijks iets aan af. Last but not least: It Takes Two kost niet de volle mep maar 'slechts' veertig euro, wat een prima deal is voor de avonden co-opplezier die deze game je biedt. En zelfs met een hogere prijs hadden we deze game bestempeld als must-have, zeker als je op zoek was naar een leuke adventure die je samen op de bank kunt spelen. Het moge duidelijk zijn dat It Takes Two met speels gemak een Excellent-award binnenhaalt.
:fill(white):strip_exif()/i/2004103668.jpeg?f=thumblarge)
:strip_exif()/i/2004257908.jpeg?f=imagearticlefull)
:fill(white):strip_exif()/i/2004103668.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_icc():strip_exif()/i/2007303032.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_icc():strip_exif()/i/2001534257.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_exif()/i/2004908520.jpeg?f=fpa)
/i/2004654250.png?f=fpa)
/i/2004257904.png?f=fpa)
/i/2003670096.png?f=fpa)
:strip_icc():strip_exif()/u/116283/crop5814e3224425d_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/533588/crop5c477836e5227_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/113709/galactic_empire_60pix.png?f=community){kind=small}
/u/664291/crop55c885bd3122a_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/247150/SOnic_ava.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/358371/crop5ac7c4c8cd331.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/475399/crop5e11cf2874827_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/876685/crop5e31561c81837_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/47361/Untitled-2.jpg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/131025/avatar15.gif?f=community){kind=avatar}
:strip_exif()/u/459148/crop5cdebd4fd0fc0_cropped.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/406786/256px-Cc_kane_shot.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/486886/crop5f2945ced3d74_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/466240/crop5aef2f2de0e44_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/331670/crop66f14b088401a_cropped.gif?f=community){kind=small}