Samengevat
Tarsier Studios heeft geleerd van het eerste deel en was daardoor in staat om van Little Nightmares II een betere game te maken dan het origineel. Dit vervolg is wederom zeer sfeervol en mooi. Echt horror willen we het niet noemen, maar spannend is het zeker, vooral doordat hoofdpersoon Mono zo kwetsbaar is. Er blijft erg veel bij het oude in Little Nightmares II, maar er is wel degelijk vernieuwing en verandering. Het navigeren en gebruiken van voorwerpen gaat iets soepeler, maar is nog steeds niet ideaal. De toevoeging van wat wapens en vooral van een computergestuurde medestander zijn echter de voornaamste winstpunten. Het maakt dat je meer gevoel krijgt bij wat je beleeft en zorgt voor afwisseling in de game, wat prettig is bij een game die twee keer zo lang is als zijn voorganger.
Minpunten
Het Zweedse Tarsier Studios leerde de fijne kneepjes van het vak door mee te helpen bij de ontwikkeling van verschillende edities van LittleBigPlanet. De eerste game die het geheel op eigen kracht maakte, was Little Nightmares, uit 2017. Dat beviel kennelijk zo goed goed, dat er nu een vervolg is: Little Nightmares II.
Waar de eerste game hier en daar nog een beetje aanvoelde als een indiegame, is dat bij dit vervolg veel minder het geval. Dat komt vooral doordat LN2 veel uitgebreider is dan z'n voorganger. Met dit tweede deel ben je ongeveer twee keer zo lang bezig. Gelukkig is het niet alleen dat. Er is veel meer variatie in omgevingen en vooral dat doet de game goed. Waar het eerste deel zich vrijwel geheel afspeelde in de duistere Maw, doe je nu vijf verschillende locaties aan, in evenveel hoofdstukken. In elk hoofdstuk ontmoet je een andere baas die je de stuipen op het kleine lijf jaagt.
De game mag dan uitgebreider zijn, aan de opzet is niet zo heel veel veranderd. Je bent nog steeds een heel klein figuurtje dat rondloopt in een wereld die gemaakt is voor mensen van normale proporties. Je bent alleen een ander figuurtje. In het eerste deel was je het meisje Six, in haar opvallend gele regenjas. Dit keer ben je Mono, een al even klein jongetje dat gekleed is in een bruine regenjas, die net als Six zijn gezicht het liefst verbergt onder een hoofddeksel. Bij gebrek aan de gele zuidwester van Six moet Mono het doen met een papieren zak met twee gaten voor zijn ogen.
Gelukkig kun je in de game een aantal andere hoofddeksels vinden en heb je een inventaris waarin je kunt kiezen uit de hoeden die je hebt verzameld. Er is nog een serie collectibles toegevoegd aan de game: met wat zoeken vind je op diverse plekken in de game de zielen van Shadow Children. Waar die voor dienen, blijft tot het einde van de game onbekend.
Six en Mono
Nieuw aan LN2 is niet alleen dat er nu een andere hoofdpersoon is, maar meer dat de vorige ook in de game zit. Mono komt Six al snel tegen, en daarna gaan ze samen op pad. Six wordt daarbij door de computer bestuurd. De twee trekken samen op, maar uiteraard scheiden de wegen van het duo zich regelmatig, waarna Mono moet proberen Six te bevrijden. Six is een prettige toevoeging. Het geeft Mono wat meer reden om de vele uitdagingen die hij tegenkomt te overwinnen. Bovendien is het ook wat gameplay betreft een prettige afwisseling. In grote delen van de game kan Six je helpen met het overwinnen van de vele obstakels. Samen kun je grotere voorwerpen wegduwen en leg je al springend meer gewicht in de schaal. Bovendien kan Six je hand grijpen als je een iets te grote sprong waagt.
Niet dat je veel te kiezen hebt: LN2 is - net als zijn voorganger - geheel lineair. De obstakels zijn dus helemaal op maat gemaakt. In de delen waar je alleen op pad bent, kun je minder ver springen, maar hoef je dat ook niet. Daarbij valt de besturing op. Het grootste kritiekpunt op het eerste deel was dat de interactie met de omgeving lang niet zo soepel verliep als gewenst. Het was vaak wel duidelijk welke handeling je moest verrichten, maar het uitvoeren van die handeling verliep vaak moeizaam. Dat is nu verbeterd, maar nog steeds niet optimaal. We hebben ook dit keer nog best vaak tevergeefs naar hendels of richels gegrepen.
Het is vooral het perspectief dat daarbij nog steeds wat in de weg zit. LN2 is opnieuw 2,5d, wat wil zeggen dat je voornamelijk naar links en rechts beweegt, maar soms een klein beetje naar voren of achter kunt lopen. De camera staat echter vast en je kunt niet zelf bepalen waar je kijkt. Dat zorgt ervoor dat Tarsier Studios prachtige en sfeervolle plaatjes voor kan schotelen, maar het perspectief maakt ook dat je weinig diepte ziet en dat is soms lastig. Vooral als je haast hebt en door smalle openingen moet springen of klimmen. Ook als je een voorwerp moet plaatsen om door een hoger gelegen opening te klimmen, kan het lastig zijn om de juiste positie te vinden.
Zware wapens
Wat wel goed werkt, is het vechten. Mono vindt dit keer verschillende wapens, die hij soms samen, maar meestal alleen kan gebruiken. Denk bijvoorbeeld aan een pollepel, een loden pijp of een heuse bijl. De overeenkomst: de wapens zijn steeds groter dan het kleine mannetje zelf, wat maakt dat hij een uiterste inspanning moet leveren om met het wapen van zich af te slaan. Dat gaat dan ook traag. Je hebt één kans en als je mist, word je gegarandeerd door je belager uitgeschakeld. Niet dat dat erg is: je kunt vrijwel direct op dezelfde plek weer verder. Het is een kleine, maar prettige toevoeging die de game spannender en gevarieerder maakt.
Verder moet de game het nog steeds hebben van sfeer en tempo. Met die sfeer zit het wel goed. In de donkere spelwereld tref je vreemde wezens. Enge kinderen van je eigen formaat en enorme volwassenen die dood lijken, maar desondanks levensgevaarlijk zijn. Zeker de enorme volwassen bosses zijn traag, maar dodelijk. De game moet het verder hebben van tempo. Er is steeds afwisseling tussen stukjes waarin je kunt rennen, stukjes waarin je wat moet klimmen, stukken waarin je al sluipend ongezien moet blijven en stukken waarin je moet puzzelen. En er zijn dus stukken waarin je moet knokken.
Voor al die onderdelen geldt dat je zelden wordt gewaarschuwd. Net als in de voorganger zul je hier vaak dood gaan doordat je in de val van de makers valt. Denk aan de berenklem die onder de dode bladeren ligt, in het eerste hoofdstuk. De lamp die op je kleine hoofd valt doordat je op die krakende plank stapt. De lerares die, als boss van het tweede hoofdstuk, haar nek enorm blijkt te kunnen rekken. De game zit weer zo in elkaar dat je dergelijke verrassingen vooraf nauwelijks aan kunt zien komen. Het draagt bij aan een gevoel van kwetsbaarheid. Waar Little Nightmares soms wordt aangeprezen als horror-game, wordt de game nu eerder spannend gemaakt door je kwetsbaarheid dan door de schrikmomenten. Overigens draagt het geluid in de game daar flink aan bij. Er is spaarzame muziek en eigenlijk ook maar weinig geluid. Juist de stilte maakt de game er nog sfeervoller en spannender op.
Conclusie
Tarsier Studios heeft geleerd van het eerste deel en was daardoor in staat om van Little Nightmares II een betere game te maken dan het origineel. Dit vervolg is wederom zeer sfeervol en mooi. Echt horror willen we het niet noemen, maar spannend is het zeker, vooral doordat hoofdpersoon Mono zo kwetsbaar is. Er blijft erg veel bij het oude in Little Nightmares II, maar er is wel degelijk vernieuwing en verandering. Het navigeren en gebruiken van voorwerpen gaat iets soepeler, maar werkt nog steeds niet ideaal. De toevoeging van wat wapens en vooral van een computergestuurde medestander zijn echter de voornaamste winstpunten. Vooral de toevoeging van Six als computergestuurd maatje maakt de game beter. Het zorgt ervoor dat je meer gevoel krijgt bij wat je beleeft en geeft afwisseling, wat broodnodig is bij een game die twee keer zo lang is als zijn voorganger.
Geen cijfers?
Mocht het je zijn opgevallen dat de games in deze Round-up geen cijfers hebben gekregen: dat klopt. Tweakers stapt voor gamereviews per direct over op het Award-systeem dat voor alle overige reviews al langer wordt gebruikt. Daar kun je hier meer over lezen.