Project Cars 3 Review

Game stort serie in identiteitscrisis

Auto's en klassen kopen

Centraal in de game staan drie belangrijke spelmodi. Voor velen zal de Career Mode het startpunt zijn. Hierin werk je je op van de traagste normale auto’s tot de snelste hypercars die je kunt bedenken. Elke klasse bestaat uit een reeks races of andere uitdagingen en in elk van die evenementen kun je drie opdrachten volbrengen. Met je totaal aantal volbrachte opdrachten speel je nieuwe klassen vrij. Daarbij biedt Project Cars 3 shortcuts: je verdiende credits kun je uitgeven aan nieuwe auto’s, maar ook aan het openen van stukken van de Career Mode waar je eigenlijk nog niet voldoende punten voor hebt verdiend. Zo kun je al vroeg in de game autoklassen vrijspelen die je normaal pas na tientallen uren zou bereiken. Wel kost het je een lieve duit aan credits. Project Cars 3 is niet zo’n game waar je na een paar uur al omkomt in credits die je nooit uitgeeft. Voor elke race moet je zelf een geschikte auto kopen, mocht je die nog niet hebben, en ook de upgrades voor die auto’s kosten geld. Een hoge klasse vrijspelen is dus financieel best een dingetje, en af en toe is het best lastig om te bepalen of je een nieuwe klasse vrijkoopt, of een auto koopt voor een van de klassen die je al hebt.

Beelden van de PS4-versie van Project Cars 3

Strenge regels

In de klassen vind je allerlei races met allerlei thema’s. Elke klasse kent vier thema’s en elk thema heeft vier evenementen. Dat kunnen races zijn, maar dus ook andere uitdagingen. Denk aan een evenement waarbij je bordjes met een bepaalde waarde erop stuk moet rijden en een totaal aantal punten moet scoren om de volle punten uit het event te halen. In andere events moet je een bepaalde rondetijd noteren (Hot Lap) of, en dat is nog net even wat moeilijker, een gemiddelde rondetijd over drie rondes halen (Pace Setter). Dat betekent dat je drie rondes geen fout mag maken, want dan kun je opnieuw beginnen. Dat is op zich niet erg, maar het helpt niet dat de tijden die je moet halen behoorlijk scherp zijn gesteld en dat de game onverbiddelijk is als het gaat om de regels. Kom je even buiten de baan of tik je een muurtje aan, dan geldt je rondetijd niet meer. In het geval van Pace Setter betekent één zo’n fout dat je hele sessie niet meer geldt. Deze mate van striktheid is op zich niet erg, maar hij past niet echt bij de meer arcade stijl van het spel. Een casual speler vindt het helemaal niet leuk dezelfde challenge tien of twintig keer te moeten doen omdat het gewoon een heel lastige uitdaging met strenge regels is. En een ‘Rewind’-functie, die tegenwoordig standaard aanwezig is in racegames die op een breder publiek zijn gericht, ontbreekt ook. Ook dat is weer een teken dat Project Cars 3 op twee gedachten hinkt.

De moeilijkheidsgraad is op zichzelf verder geen probleem. Project Cars 3 is op verschillende manieren goed instelbaar. Je kunt instellen hoe moeilijk de auto’s zijn te besturen en hoe goed je tegenstanders zijn. De gestelde tijden in Hot Lap en Pace Setter vormen wel een uitzondering, maar buiten dat gaat het goed. Erg goed, zelfs. Het spelen met de instellingen van het niveau van de ai en hoe agressief de ai-rijders zich gedragen, levert toffe resultaten op. Niet zelden zagen we flink pittige gevechten op de baan. Daarbij werd af en toe best wat gebeukt, maar dat is niet erg. Project Cars 3 is er best de game naar om lekker te duwen en te trekken op de baan. Zelfs met auto’s met open wielen kom je daar mee weg. Inderdaad volstrekt onrealistisch, maar zo werkt het wel in deze game, en het zorgt in elk geval voor lekkere gevechten op de baan.

Pitradio

Het hinken op twee gedachten komt trouwens ook elders terug. In alle events praat namelijk een race-engineer tegen je. De teksten klinken prima en zouden zo van de pitradio’s van F1-teams kunnen zijn overgenomen. De engineers sporen je aan om goede resultaten te rijden in de korte kampioenschappen die je af en toe tegenkomt, en wijzen je op het belang van consistentie bij Pace Setter-events. Ook dit is weer een detail dat de autosport-sfeer versterkt. Zodra de bolides beginnen te rijden, wordt dat in de gameplay weer volledig losgelaten, om nog maar niet te beginnen over het feit dat er überhaupt geen pitcrew of pitstop is te zien.

Maar dat ‘volledig loslaten’ van realistische autosport, waar merk je dat dan aan? Om te beginnen aan hoe je de game speelt. In Project Cars 2 hebben we momenten ervaren waarop we de game echt niet konden spelen met een controller. Althans, niet zonder een flink aantal rijhulpen aan te zetten. Dat was mede afhankelijk van welke auto we kozen, maar soms was een stuur echt een must. Los daarvan was spelen met een stuur ook gewoon leuker. Je had meer controle, meer het gevoel dat je echt aan het racen was. Bij Project Cars 3 ligt dat anders. De game is minstens zo goed, misschien zelfs wel beter speelbaar met een controller. Natuurlijk blijft spelen met een stuur en pedalen wel leuk, maar de ervaring daarvan is op zijn best als je het gevoel hebt dat het daadwerkelijk wat toevoegt. Dat is hier niet het geval. Je hebt eerder het gevoel dat je onnodig hard werkt, omdat de game met een controller net zo prima is te spelen. Toeval of niet: het instellen van ons Thrustmaster T300RS-stuurtje, wat zelden een probleem is in games, gaf in Project Cars 3 juist ontzettend veel problemen. Hier geldt uiteraard ‘n=1’, dus het zou kunnen dat dit aspect in Project Cars 3 normaliter geen hoofdpijn geeft. Bij ons was dat dus wel het geval.

• Volgende pagina 3. Beloningen en Rivals