Onstuitbare groei internetaankopen
"Online winkelen binnen de nationale grenzen is een hemeltergende kwelling." Dat was volgens de Volkskrant de strekking van een bericht uit NRC Handelsblad uit 1998, waarin bepaald geen rooskleurig beeld werd geschetst over het doen van aankopen via internet. Volgens het bericht in de Volkskrant riep in 1998 het gros van de commerciële, Nederlandse websites meer associaties op met de derde wereld dan met een van de krachtigste economieën op deze planeet.
Volgens een ander bericht van NRC Handelsblad uit 1998 kwam de Nederlandse e-commerce maar moeizaam van de grond. Dit zou onder meer komen doordat veel webwinkels alleen creditcardbetalingen accepteerden. Volgens de Consumentenbond voldeden veel internetwinkels in 1999 niet aan de eisen die gesteld worden aan conventionele winkels. Basale zaken, zoals het beschermen van de privacy van de bezoekers, hadden geen prioriteit. Uit een internationaal onderzoek bleek dat 87 procent van de webwinkels geen privacywaarborgen hanteerde. Zo’n acht procent van de bestelde producten zou niet aankomen. Een niet-goed-geld-teruggarantie was er nog niet en er was nogal eens onduidelijkheid over het werkelijk te betalen bedrag om een product in huis te krijgen.
/i/2001464879.jpeg?f=imagenormal)
Inmiddels zijn we een kleine twintig jaar verder en is e-commerce van de grond gekomen. In 2016 hebben Nederlandse consumenten voor ruim 20 miljard euro aankopen gedaan bij webwinkels, een stijging van 23 procent ten opzichte van 2015. In het eerste kwartaal van 2016 bedroeg het aandeel aankopen via internet op de totale consumptieve bestedingen aan detailhandelsgoederen in Nederland zo’n 10 procent. Het aantal Nederlandse webwinkels verzesvoudigde in de afgelopen tien jaar. In België vertegenwoordigden online aankopen een groter percentage van de totale bestedingen; volgens de website BeCommerce lag dat in het eerste kwartaal van 2016 op 16 procent. Consumenten in België gaven in 2016 in totaal ruim 9 miljard euro uit aan internetaankopen, een stijging met 10 procent ten opzichte van 2015.
Dat de sector al jarenlang sterk in de lift zit en de laatste jaren steeds sneller groeit, hangt onder meer samen met het enorme gemak van het doen van internetaankopen. Tegenwoordig is de creditcard allang niet meer het enige betaalmiddel, worden informatie over het product en bijbehorende prijsinformatie doorgaans duidelijk vermeld, kunnen bestellingen getraceerd worden en zijn er zelfs speciale bezorgdiensten die pakketjes ook op zondag en gedane bestellingen zelfs al op dezelfde dag in de avonduren kunnen bezorgen. Door de vele webwinkels is de concurrentie groot, wat een gunstig effect heeft op de prijzen. En dan is het door alle vergelijkingssites en prijsvergelijkingsdiensten zoals de Pricewatch eenvoudig om van een product de online aanbieder met de laagste prijs te vinden.
De Wet koop op afstand heeft ongetwijfeld een bijdrage geleverd aan deze situatie, waarin we het niet meer dan normaal vinden om van alles en nog wat zo snel mogelijk online aan te schaffen voor de laagst beschikbare prijs. De wet heeft er onder meer voor gezorgd dat consumenten die in 1998 nog een niet-goed-geld-teruggarantie moesten ontberen, het aangekochte product sinds 2001 kunnen terugsturen en het aankoopbedrag vergoed krijgen. Toch bestaat er zestien jaar na de introductie van de wet bij onder meer webwinkels nog steeds onduidelijkheid over de juiste toepassing, vooral van het in de wet genoemde herroepingsrecht en de bijbehorende informatieplicht, zo blijkt uit een inventarisatie van Tweakers. Die onduidelijkheid kan, zoals verderop blijkt, zomaar 50.000 euro kosten.
De Wet koop op afstand
In 2001 is de wet 'Bescherming van de consument bij op afstand gesloten overeenkomsten' van kracht geworden, beter bekend onder de verkorte naam: Wet koop op afstand.
Al in 1997, toen de internetzeepbel nog lang niet was geknapt, introduceerde de Europese wetgever een richtlijn om consumenten te beschermen bij op afstand gesloten overeenkomsten. De Nederlandse Wet koop op afstand heeft deze EU-richtlijn in 2001 geïmplementeerd. Deze wet maakt het voor consumenten al sinds 2001 mogelijk om telefonisch of via internet zorgeloos aankopen te doen vanuit de wetenschap dat de koopovereenkomst probleemloos kan worden ontbonden door het aangekochte product bij ontevredenheid naar de verkoper terug te sturen, waarna deze de verplichting heeft het aankoopbedrag en de door de consument eventueel betaalde verzendkosten terug te betalen.

De termijn van dit zogeheten herroepingsrecht, dat consumenten zeven dagen de tijd gaf om de overeenkomst te ontbinden, is door een vernieuwde EU-richtlijn en een nieuwe Nederlandse implementatiewet in 2014 verdubbeld naar minimaal veertien dagen. Naast dit herroepingsrecht hebben internetwinkels ook een uitgebreide informatieplicht, waarbij consumenten op duidelijke wijze moeten worden geïnformeerd over de bijbehorende voorwaarden van het herroepingsrecht. Daarnaast moet onder meer een modelformulier voor de ontbinding beschikbaar zijn en moeten de voornaamste kenmerken van de producten worden verstrekt. Deze informatie moet eenvoudig vindbaar zijn op de website, zodat consumenten in staat worden gesteld om voorafgaand aan een aankoop alle informatie tot zich te nemen.
Handhaving door de ACM
Als een website de consument niet goed en duidelijk informeert over de voorwaarden van het herroepingsrecht, kan dat grote consequenties hebben. In 2016 legde de ACM als toezichthouder forse boetes op aan vijf webwinkels uit de modebranche. De vijf webwinkels voldeden volgens de ACM onder meer niet aan de informatieplicht; consumenten zouden op deze websites te veel hebben moeten zoeken naar informatie over het herroepingsrecht. De ACM eist dat de consument niet actief naar deze informatie op zoek hoeft te gaan en dat de webwinkel deze informatie actief verstrekt.
Voor deze verplichting is volgens de ACM de plaats op de website waar deze informatie wordt verstrekt, cruciaal. Het moet namelijk gaan om een goed vindbare plek. De informatie over het herroepingsrecht mag volgens de ACM niet bij links als 'Klantenservice', 'Veel gestelde vragen' of 'Algemene voorwaarden' worden ondergebracht. Voor de ACM voldoet de link 'Retourneren' bijvoorbeeld wel, mits de informatie over het herroepingsrecht ook direct te zien is en er niet nog verder moet worden doorgeklikt. De informatie onder de link 'Retourneren' moet op elke pagina van de website beschikbaar zijn, ook als de consument al bezig is met het winkelmandje en het betaalproces.
De wet spreekt alleen over de verplichting dat de handelaar de informatie op een 'duidelijke en begrijpelijke wijze' verstrekt. De specifieke voorwaarden die de ACM heeft geformuleerd, zijn niet als zodanig in de wet te vinden. Een 'duidelijke en begrijpelijke wijze' kan nogal verschillend worden geïnterpreteerd. Uit een steekproef blijkt dat webwinkels dit in sommige gevallen anders interpreteren dan de ACM. Tweakers heeft van enkele tientallen webwinkels uit de Pricewatch bekeken hoe ze deze verplichting hebben ingevuld. Hieruit blijkt dat grofweg de helft van de bekeken websites de informatie toont onder links als 'Klantenservice', 'Algemene voorwaarden', 'Informatie’ of 'Vragen en contact'.
Grofweg de helft van de bekeken websites toont de informatie onder links als 'Klantenservice'
Volgens de ACM voldoet dit niet aan de wet. Voor zover dit daadwerkelijk niet aan de wet voldoet, betekent dat voor consumenten dat de termijn van het herroepingsrecht wordt opgerekt naar twaalf maanden. Als ze echter niet op de hoogte zijn van dit recht, onder andere doordat informatie daarover slecht vindbaar is, dan zijn die twaalf maanden ook weinig zinvol. Dat is een van de redenen waarom de ACM streng toeziet op de naleving van deze verplichting. De webwinkels die de informatie in de ogen van de ACM niet prominent genoeg tonen, lopen dus het risico dat consumenten na pakweg 350 dagen alsnog een gekocht product terugsturen en hun geld terugeisen. Daarnaast lopen deze webwinkels het risico op een boete van pakweg 50.000 euro of meer.
De voormalige webwinkel Kiesdejuistesportbh, nu Bhsupport, was een van de vijf beboete webwinkels. De ACM legde deze webshop een boete van 50.000 euro op omdat onder andere informatie over het herroepingsrecht niet duidelijk genoeg was weergegeven op de website. De eigenaresse van de website, Anita van Elmpt, maakte hiertegen bezwaar, waarop de ACM de boete van 50.000 euro verlaagde naar 10.000 euro. De ACM moest bij nader inzien erkennen dat het oorspronkelijke boetebedrag, gelet op de financiële draagkracht van de eigenaresse, onevenredig hoog was.
Van Elmpt is echter nog steeds bepaald niet blij met de situatie en vindt de boete nog altijd onrechtvaardig. "Ik heb er slapeloze nachten van gehad. Ik heb te maken met kleine marges en heb geen werknemers in dienst om alle wettelijke verplichtingen te kunnen nalopen. Het is allemaal heel onduidelijk. Het is willekeur. In de wet lees ik niets over het moeten hebben van een speciale retourneringspagina waarop alle informatie over het recht op ontbinding moet worden getoond." Van Elmpt heeft de website Ondernemersplein geraadpleegd, een website van de overheid waarin ondernemers worden geholpen met informatie. Maar ook daar staat volgens haar niets over de eisen van de ACM. Ze vindt deze website onvolledig, onduidelijk en stelt dat er soms zelfs foutieve informatie staat. Mede hierdoor vindt Van Elmpt dat ze zich niet bewust kon zijn van de door de ACM gehanteerde eisen en begrijpt niet waarom de toezichthouder niet eerst heeft gewaarschuwd in plaats van meteen een boete op te leggen.
Uiteenlopende interpretaties
Verschillende webwinkels geven aan dat ze in hun ogen, ondanks het ontbreken van links als 'Retourneren', voldoen aan de verplichtingen. Rudy Uijtenhaak van webwinkel 4Launch zegt dat zijn webwinkel klanten een goed inzicht geeft in het annuleringsproces. De informatie over het retourrecht is op de website opgenomen onder de link 'Klantenservice', wat volgens Uijtenhaak de correcte plaats is. "Klanten weten deze informatie feilloos te vinden. Daarnaast sturen wij klanten per e-mail een los retourformulier met alle informatie." Volgens hem voldoet 4Launch daarmee aan het waarborgkeurmerk van Thuiswinkel.org.
Deze visie wordt gedeeld door webwinkel Centralpoint. David Hombroek geeft aan dat zijn winkel is aangesloten bij en gecertificeerd door Thuiswinkel.org. "Het voldoen aan de Wet koop op afstand is een verplicht onderdeel van het certificeringstraject. Als belangenorganisatie heeft Thuiswinkel.org ook met de ACM gesproken over de uitvoering en de interpretatie van de wet en dit is in de certificeringseisen verwerkt. Webwinkels die door Thuiswinkel.org zijn goedgekeurd, voldoen dus ook aan de informatieverplichtingen uit de wet." Vincent Best van webwinkel Azerty geeft aan op de hoogte te zijn van de informatieverplichting en dat de website van Azerty voldoet aan de wettelijke eisen, onder meer omdat wordt voldaan aan de eisen van ICTWaarborg. Dit is een keurmerk dat in de ict-branche wordt gehanteerd, vergelijkbaar met het keurmerk van Thuiswinkel.org.
In een reactie laat de ACM weten verbaasd te zijn over de stelling van deze webwinkels. "De ACM heeft in mei 2015 al contact gehad met Thuiswinkel.org over de wijze waarop webwinkels het herroepingsrecht op hun website moeten vermelden. Thuiswinkel.org zou deze verplichtingen meenemen in zijn certificeringstraject. Wij gaan ervan uit dat dit ook is gebeurd."
Een woordvoerder van Thuiswinkel.org laat aan Tweakers weten dat de organisatie de Wet koop op afstand anders uitlegt dan de ACM. “Wij staan toe dat webwinkels bepaalde verplichte informatiegegevens ook onder het kopje 'Klantenservice' weergeven. Dat is verwerkt in de certificatie-eisen. Ik weet dat de ACM liever ziet dat dit onder een apart kopje wordt ondergebracht, maar de ACM is niet de wetgever”, aldus de woordvoerder.
Uiteindelijk zal de rechter moeten oordelen of de ACM de wet daadwerkelijk onjuist uitlegt
De lijn van Thuiswinkel.org wordt gedeeld door advocaat Steven Kroesbergen, die in het verleden over de Wet koop op afstand heeft gepubliceerd en onder meer is gespecialiseerd in consumentenrecht. Volgens hem heeft de ACM de eerdergenoemde vijf boetes ingesteld op basis van een onjuiste interpretatie van de wet. “Het is niet zo dat de wet ruimte laat voor het stellen van nadere regels. De wet schrijft alleen maar voor dat deze voorwaarden voor het herroepingsrecht 'duidelijk en begrijpelijk' verstrekt moeten worden en dat het aan de verkoper is aan te tonen dat dat is gebeurd. Als dit onder de 'Algemene voorwaarden' wordt ondergebracht, is dat naar mijn mening niet genoeg om te spreken van 'duidelijk' communiceren, maar onder 'Klantenservice' voldoet daar wat mij betreft wel aan”, aldus Kroesbergen.
Uiteindelijk zal de rechter moeten oordelen of de ACM de wet daadwerkelijk onjuist uitlegt en of de opgelegde boetes in stand kunnen blijven. CoolCat, een van de vijf beboete webwinkels, heeft al laten weten zich te verzetten tegen de opgelegde boete en de stap naar de rechter te zullen zetten.
Bekijken, proberen of ook gebruiken?
Als de webwinkel niet voldoet aan de wettelijke eisen ten aanzien van duidelijke voorlichting over het herroepingsrecht, dan wordt de bedenktijd automatisch verlengd van veertien dagen naar maximaal twaalf maanden. Een voorbeeld van zo'n veel langere termijn speelde in een zaak die in 2009 voor het Europese Hof van Justitie kwam. Een Duitse consument had voor 278 euro via internet een tweedehandslaptop aangeschaft. Na acht maanden trad een defect aan het beeldscherm op. Het bedrijf wilde de laptop wel terugnemen, maar rekende daar een vergoeding van 316 euro voor. Daarop stapte de consument naar de rechter.
Het Hof oordeelde dat het herroepingsrecht zich ertegen verzet dat een bedrijf een dergelijke compenserende vergoeding aan de consument in rekening mag brengen bij een tijdige herroeping. Hoewel de termijn acht maanden bedroeg, had de consument een tijdige herroeping gedaan, omdat het bedrijf was vergeten een brief met informatie over het herroepingsrecht mee te sturen. Het Duitse equivalent van de Wet koop op afstand ging op dat moment verder dan de Nederlandse regeling en bepaalde dat consumenten, als het bedrijf de consument niet heeft geïnformeerd over het retourrecht, een oneindige periode hadden om de aangekochte producten terug te sturen.
Het herroepingsrecht is in essentie een probeerrecht, zoals blijkt uit dit arrest van het Hof van Justitie. Het aangekochte product mag daadwerkelijk uit de verpakking worden gehaald en worden getest, zodat de koper zeker weet of de aankoop bevalt. Het gaat dus verder dan alleen het bekijken van het product in een ongeopende verpakking. Dit heeft professor Marco Loos van de Universiteit van Amsterdam in 2010 duidelijk gemaakt in een publicatie over de Duitse zaak van de laptop. Volgens de wet mag een consument een kledingstuk passen, een proefwas draaien met een gekochte wasmachine en een kopje koffie zetten met een espressoapparaat.
Volgens de wet mag je in de bedenktijd een kopje koffie
zetten met een espressoapparaat
Als het product na deze probeerfase niet bevalt, mag het volgens het herroepingsrecht gewoon teruggestuurd worden tegen volledige vergoeding, afgezien van de kosten om het product terug te sturen. Webwinkels mogen dit alleen beperken en een compensatievergoeding in rekening brengen als blijkt dat de koper bij het proberen verder is gegaan dan noodzakelijk is om een goed oordeel te vormen over de geschiktheid van het aangekochte product. Als de verkoper bij een geretourneerd espressoapparaat kan vaststellen dat er veel meer dan een of twee kopjes koffie mee zijn gezet, dan mag hij wel een gebruiksvergoeding in rekening brengen. De bewijslast dat een product op een dergelijke oneigenlijke wijze is geprobeerd, ligt bij de verkoper, wat betekent dat de consument in twijfelgevallen de dans ontspringt. Er zijn overigens enkele uitzonderingsgevallen in de wet opgenomen, zoals software en hygiëneproducten. Deze producten vallen niet onder het herroepingsrecht.
De achterliggende gedachte
Gelet op het gebruiksrecht mag een consument bij een internetaankoop volgens prof. Loos meer met het product doen dan wanneer hetzelfde product in een fysieke winkel is aangeschaft. In de winkel beperkt het 'proberen' van het product zich doorgaans tot het bekijken ervan in de verpakking, het bekijken van een showmodel of het bevragen van een verkoper. Daarnaast geldt het herroepingsrecht niet bij een aankoop in een fysieke winkel. De koopovereenkomst kan niet zomaar worden opgezegd; het is aan de winkelier of hij daarin toestemt of bijvoorbeeld een bepaalde ruiltermijn instelt.
Ten opzichte van een aankoop
in een fysieke winkel wordt er
een informatieachterstand verondersteld
De achterliggende gedachte bij de totstandkoming van de Wet koop op afstand is dat de consument bij een aankoop via internet of via de telefoon niet altijd even goed in staat is om zich een duidelijk beeld te vormen van de precieze kenmerken van het gekochte product en of het voldoet aan de verwachtingen. Ten opzichte van een aankoop in een fysieke winkel wordt er een informatieachterstand verondersteld bij de consument die via internet een product koopt. Deze informatieachterstand hangt ermee samen dat het product in een winkel vaak vastgepakt kan worden, kleding kan worden gepast en elektronica is soms in de vorm van showmodellen te testen. Deze mogelijkheid ontbreekt bij een aankoop via een webwinkel, wat een informatieachterstand zou opleveren. De Europese wetgever heeft deze veronderstelde informatieachterstand met het herroepingsrecht willen opheffen.
Een woordvoerder van de Consumentenbond laat weten dat de Wet koop op afstand ‘heel goed en noodzakelijk’ is en wijst ook op het verschil tussen een internetaankoop en een aankoop in een fysieke winkel. “Online kopen is nu eenmaal niet te vergelijken met het kopen van een product in een echte winkel, waar je het echt kunt zien, van alle kanten kunt bekijken, kunt voelen, ruiken en passen. Ook kun je daar de verkoper de hand schudden en in de ogen kijken. Met online kopen moet je maar afgaan op wat de website belooft. En helaas willen foto’s de zaken nog weleens wat mooier doen lijken dan ze zijn. Met kleding en schoeisel is het bovendien zo dat een maat niet altijd iets zegt over de pasvorm. Kortom, de consument kan een product in veel gevallen pas echt goed beoordelen als hij het ook in handen heeft. Dus de tweewekelijkse bedenktermijn is niet gek. De wet beschermt consumenten tegen het kopen van een kat in de zak. Ik weet dat sommige winkeliers de wet graag zouden afschaffen, maar dan wordt online kopen voor consumenten heel onaantrekkelijk”, aldus de woordvoerder.
Kritiek van de webwinkels
In zijn algemeenheid geven de meeste webwinkels aan dat ze vinden dat de Wet koop op afstand duidelijkheid en zekerheid heeft verschaft voor de consument. Het geeft vertrouwen aan de koper, die een stukje extra bescherming krijgt tegen foutieve of impulsieve aankopen. Volgens Sai Wing Wu van webwinkel SWW 'schept de wet orde in de markt en zou dat de cowboys moeten scheiden van de bonafide webwinkels'.
Er is ook kritiek. Rudy Uijtenhaak van 4Launch stelt dat de winstgevendheid onder druk staat door het retourneren van beschadigde dozen die niet meer als nieuw kunnen worden verkocht. Hij vindt het niet fair dat consumenten een volledige vergoeding van het aankoopbedrag krijgen, terwijl ze in sommige gevallen de verpakkingen totaal kapot hebben gescheurd of producten onzorgvuldig hebben behandeld. Hij noemt daarbij het geval van een blender die is teruggestuurd met de smoothieresten er nog in.

Vincent Best van webwinkel Azerty is vooral niet blij met de extra kosten die de webwinkel moet maken door de verplichtingen uit de wet. "Deze wet is voor de reseller een enorme kostenpost. Wij verkopen geopende producten altijd als demomodel. Op deze groepen wordt vijf tot vijftien procent korting gegeven op de originele verkoopprijs. Los van de waardevermindering door het openen van de verpakking wordt gemiddeld tien uur per week ingezet om demo’s aan te maken en om te boeken." Daarnaast geeft Best aan dat bepaalde soorten producten na een retourzending heel moeilijk opnieuw te verkopen zijn. Het gaat dan om productgroepen als persoonlijke verzorging, keukenapparatuur en gesealde producten. Ook stelt Best dat er kosten moeten worden gemaakt doordat het herroepingsrecht wordt ingezet voor mogelijke defecten. "Nadat wij het product niet-defect verklaren en testkosten berekenen, beroept de klant zich regelmatig achteraf op het herroepingsrecht en koopt hij vervolgens een nieuw of ander product", aldus Best.
De meeste webwinkels zijn het erover eens dat de regeling dat ook de door de klant betaalde bezorgkosten moeten worden terugbetaald bij de retournering, te ver gaat en te ruimhartig is. Daniël de Boer van Phoneshop vindt dat het 'de keuze van de klant is geweest om iets aan te schaffen en de klant zou deze kosten dan ook moeten aanvaarden bij een retourzending. Als ik iets in een fysieke winkel koop, verwacht ik ook niet dat ik mijn parkeer- en reiskosten vergoed krijg'. Adri Broos van webwinkel Megekko vindt deze maatregel 'niet fair, omdat een aanschaf in een webshop weloverwogen moet zijn. Wat ook voorkomt, vooral bij schaarse producten, is dat consumenten bij verschillende webshops tegelijk bestellen. Wie het dan niet als eerste levert, mag voor de kosten opdraaien'.
'Goede' consumenten betalen in feite voor 'slechte' consumenten
Vincent Best geeft aan dat Azerty mede door deze regeling ervoor heeft gekozen om alle producten zonder verzendkosten op te sturen. "De gemiddelde marge ligt rond de vijf procent, dus het gratis opsturen of het vergoeden van de gemaakte verzendkosten is een enorme kostenpost", aldus Best. Adri Broos van Megekko zegt dat de marges door deze regel niet verder onder druk komen te staan, omdat deze kosten zijn meegenomen in de kostprijzen die Megekko hanteert. Hij stelt hiermee dat 'goede' consumenten in feite betalen voor 'slechte' consumenten, die veelvuldig spullen terugsturen. Sai Wing Wu van SWW bevestigt dit. "Wij berekenen meestal geen verzendkosten, dus die rekening hebben we al betaald voor de klant."
De woordvoerder van de Consumentenbond vindt het onterecht dat webwinkels klagen over het maken van kosten doordat de verzendkosten moeten worden vergoed. “Dat winkeliers klagen dat zij toch hebben betaald voor het verzenden, vinden we onzin. Dat hoort bij de bedrijfskosten. Een goede ondernemer verwerkt zijn kosten en risico’s in de winkelprijs. Je kunt er ook voor kiezen je te onderscheiden door retourzendingen of verzendingen gratis te maken. Winkels die dat aanbieden, zijn niet per se het goedkoopst, maar worden gewaardeerd om hun service. Dat behoort allemaal tot de mogelijkheden van ondernemerschap”, aldus de woordvoerder.
Tot slot
Al met al zijn de webwinkels redelijk eenstemmig over de wet. Geen enkele webwinkel wil er volledig vanaf en de bedrijven vinden het over het algemeen goed dat consumenten een zekere extra bescherming krijgen bij een op afstand gesloten overeenkomst. De webwinkels zijn echter ook vrij eensgezind in hun oordeel dat de wet op bepaalde punten te ruimhartig is ten aanzien van de rechten die aan consumenten worden toegekend. Het moeten terugbetalen van de verzendkosten is veel webwinkels een doorn in het oog en de onduidelijkheid over hoe ver het probeerrecht gaat en wanneer dat overgaat in een daadwerkelijke ingebruikname, is een ander voornaam punt van kritiek.
De Wet koop op afstand heeft zijn zestiende verjaardag al gevierd en was er in 2001 vrij vroeg bij, toen het aantal internetverkopen in de detailhandel nog geen enorme vlucht had genomen. Nederlandse consumenten besteedden in dat jaar naar schatting in totaal een half miljard gulden, of minder dan 250 miljoen euro, aan online aankopen. In de loop van de jaren is dit bedrag toegenomen tot meer dan 20 miljard euro in 2016. De Europese wetgever heeft ervoor gezorgd dat consumenten in de jaren sinds 2001 hun via internet gekochte producten zorgeloos hebben kunnen proberen.
Goed voor de consument en uiteindelijk ook voor de webwinkels, want de rechten uit de Wet koop op afstand hebben consumenten zeker niet afgeschrikt om online aankopen te doen. Het blijft wel een wet met rafelrandjes, die op bepaalde vlakken onduidelijk is, veel verplichtingen voor webwinkels met zich meebrengt en volgens sommigen iets te ver is doorgeschoten in het versterken van de rechtspositie van de koper. De winkelier die een blender krijgt teruggestuurd met de aangekoekte resten van een smoothie erin, zal de Europese wetgever niet al te dankbaar zijn.