Mobile Games Special: Pokémon Duel, Star Wars-moba en meer

Pokémon Duel

Er verschijnen doorlopend goede en minder goede games voor mobiele platformen. Daarom bespreken we af en toe een handvol mobile games die ons recent zijn opgevallen of die veel populariteit genieten. Hoewel we altijd ons best doen om alle mobiele platformen langs te laten komen, blijkt het aanbod aan recent uitgebrachte games voor Windows Phone dermate beperkt dat we voor dat platform geen games hebben opgenomen in deze round-up.

Pokémon Duel

Er was in 2016 geen grotere hype dan Pokémon Go. Veel gamers hadden lang uitgekeken naar het spel, maar niemand had vooraf kunnen bevroeden hoe populair de augmented reality-game van Niantic zou worden. Al snel bleken miljoenen spelers wereldwijd gegrepen door het Pokémon-virus. Hoewel de grote piek al enige maanden achter ons ligt en het aantal actieve spelers sterk is gedaald, is het spel ook nu nog populair. Of die populariteit genoeg is om een ander gratis Pokémon-spel naar een vergelijkbare hoogte te stuwen, is echter nog maar de vraag.


Titel	Pokémon Duel
Platform	Android, iOS
Prijs	Gratis

Dat nieuwe Pokémon-spel heet Pokémon Duel, en het is een totaal andere game dan Pokémon Go. Ook de traditionele Pokémon-games lijken in niets op dit spel. Pokémon Duel draait om het verzamelen van digitale kaarten. Die kaarten vertalen zich naar een collectie Pokémon waarmee je een deck van zes Pokémon samenstelt. Met die Pokémon ga je, geholpen door wat hulpkaarten die allerlei effecten kunnen hebben, de strijd aan met het team van een andere speler, wat trouwens ook een AI-speler kan zijn. De strijd speelt zich af op een bord waarop je Pokémon zich als pionnen bewegen. Het doel is om het centrale vak aan de zijde van je opponent te bereiken, en zijn of haar doel is uiteraard om datzelfde bij jou te bewerkstelligen.

Vechten met een draaischijf

Doordat er maar een beperkt aantal paden naar de overkant van het bord is, komt het onherroepelijk voor dat Pokémon elkaar tegenkomen. Op dat moment vindt er een gevecht plaats. Dat gevecht verloopt op basis van toeval. Beide Pokémon hebben een schijf met daarop een aantal aanvallen met bepaalde krachten, speciale bewegingen en een zone die een misser oplevert. Welke zone onder de pijl belandt, bepaalt welke actie ingezet wordt. Voert je tegenstander een betere aanval uit dan jij, dan verliest je Pokémon en verdwijnt hij van het bord. Een verslagen Pokémon komt dan een paar beurten in het Poké Center terecht om bij te komen, waarna hij opnieuw kan worden ingezet.

De invloed die de speler heeft op de gevechten beperkt zich dus tot de manier waarop je voor 'slimme' confrontaties kunt zorgen. Als jij een groot vak hebt met een aanval van 40 punten, en de Pokémon aan de overzijde heeft maar een klein gebied waarmee hij je zou kunnen verslaan, dan zou dat in de meeste gevallen voordelig moeten aflopen. Weet je je stukken zo te positioneren dat je een vijandelijke Pokémon kunt insluiten op het bord, dan is deze bovendien automatisch verslagen. Zo tekent zich dus een tactische strijd af waarbij positie kiezen, toewerken naar de confrontaties die een goede kans van slagen hebben, en een gezonde dosis geluk bepalend zijn voor de afloop van een potje.

Win je, dan stijg je in de rankings en ontvang je wat sleutels als beloning, waarmee je uiteindelijk nieuwe kaarten kunt krijgen. Daarmee is het belangrijkste onderdeel ook meteen genoemd. Het gaat om de duels, maar kaarten verzamelen is de basis. En daar ligt, zo lijkt het, ook meteen een potentiële bron van frustratie. Er zijn namelijk best veel handelingen in het spel waarbij je een aardige voorraad kaarten kunt gebruiken. Door andere Pokémon op te offeren of bepaalde grondstoffen in te zetten, kun je je eigen Pokémon bijvoorbeeld laten stijgen in level. Dat maakt ze sterker. Wil je hogerop komen, dan is dat noodzakelijk. De eerste paar uur lukt dat best aardig. Win wat potjes, open booster packs, en timmer op die manier vrij eenvoudig aan de weg. Dat wordt alleen steeds lastiger en het verloopt steeds trager. En dan zullen, voor de meer toegewijde spelers, de microtransacties die het spel optioneel aanbiedt steeds aantrekkelijker worden. Het is overigens mogelijk om je ook zonder die aankopen prima te vermaken, maar vermoedelijk zal dat voor spelers die de rankings écht willen bestormen een lastig verhaal worden.

Connectieproblemen

Toch is dat niet het grootste probleem waar Pokémon Duel mee kampt. Wij hebben de game een paar dagen met veel plezier gespeeld zonder er een eurocent aan uit te geven, maar werden helaas gehinderd door een ander, niet met microtransacties op te lossen probleem. Het spel kampt namelijk met connectieproblemen. Dat zou nog niet zo erg zijn als je gewoon verder kunt gaan wanneer er weer verbinding is, maar dat is helaas niet het geval. De game werkt alleen als je verbonden bent met internet, en lopende gevechten worden afgebroken als je je verbinding verliest. Dat is irritant. Daarnaast moet je soms lang wachten voor bepaalde menu's zijn ingeladen, omdat het spel dan ook even de connectie kwijt is. Soms werd dit bij ons pas verholpen als we de hele game opnieuw opstartten.

Daarmee is het voor Pokémon Duel eigenlijk al 'game over' voor het spel goed en wel uit de startblokken is gekomen. We konden weliswaar regelmatig een wat langere periode achter elkaar spelen, maar dat verbloemt de minder stabiele momenten niet. Potentie heeft Pokémon Duel wel. Het spelletje is leuk en gaat, zelfs al heb je maar beperkt invloed op de duels tussen Pokémon, dieper dan je aanvankelijk denkt. Je meer daar op richten dan op de wat moeizame manier van Pokémon verzamelen en trainen werkt dan ook positief voor het spelplezier. Mocht de game wat stabieler gaan draaien, dan is er zeker een toekomst voor Pokémon Duel. Dat die toekomst in weinig lijkt op wat Pokémon Go teweeg heeft gebracht, mag echter duidelijk zijn.

RollerCoaster Tycoon Classic

Toeval of niet? Relatief kort na de succesvolle introductie van Planet Coaster op Steam is er nu RollerCoaster Tycoon Classic voor iPad en Android. Atari zag mogelijk zelf ook wel in dat zijn nieuwste 'grote' pretparkspel RollerCoaster Tycoon World de strijd met Planet Coaster zou gaan verliezen. Maar dat de oudere games in de serie kwalitatief hun mannetje stonden, daar was iedereen het altijd al over eens. Het is dus eigenlijk best logisch dat Atari RollerCoaster Tycoon 1 en 2 combineert en er een nieuwe game voor mobiele platformen van bakt. En wat blijkt? Ook zoveel jaar later is 'RCT' gewoon nog een afkorting die garant staat voor de nodige uurtjes spelplezier.


Titel	RollerCoaster Tycoon Classic
Platform	Android, iOS
Prijs	€ 6,99

Het begint al met de herkenbare look van het spel. De game lijkt, wat de graphics betreft, één op één overbracht uit vervlogen tijden. Dat is leuk, maar ook een puntje van kritiek. We durven te stellen dat het anno 2017 op moderne smartphones en tablets best mogelijk is de oude games in een wat nieuwer jasje te laten zien. Die poetsbeurt, die je misschien wel zou verwachten, blijft uit. Wellicht is dat geen belemmering. Het staat immers niet in de weg van het feest der herkenning dat onherroepelijk optreedt. Ook is de interface her en der wel wat aangepast, om de game gebruiksvriendelijk te maken voor touchscreenbediening.

Vier hoeken

Die aanpassingen zorgen er mede voor dat de game goed speelbaar is op een tablet. In grote lijnen werkt het plaatsen van attracties en het aanleggen van paden en voorzieningen goed en makkelijk. Het is alleen wel wat beperkend dat je je park, net zoals vroeger, maar vanuit vier hoeken kunt bekijken. Bij het aanleggen van paden vlak langs andere attracties of onder achtbanen door verloren we af en toe het overzicht een beetje. Ook kwamen paden en andere te bouwen objecten niet altijd helemaal op de juiste plek terecht. Nee, een pretpark aanleggen is met een muis makkelijker dan met je vingers, maar dat is een open deur. Het werkt goed genoeg om binnen de kortste keren een heel aardig pretpark te bouwen, dat is het belangrijkste. Toch kozen we naar verhouding wel vaker voor de standaardversies van achtbanen, in plaats dat we er zelf een gingen bouwen. Het bouwen van een achtbaan sluit aan bij wat hierboven al staat: het werkt, maar is niet ideaal.

Toch is het nooit vervelend om RollerCoaster Tycoon Classic te spelen. Na verloop van tijd leer je de kleine tekortkomingen aan de kant van de besturing steeds beter beheersen en gaat het bouwen je steeds makkelijker af. En zelfs als je niet al die banen handmatig aanlegt, dan nog is er genoeg te doen. Je bezoekers hebben immers als vanouds hun eigen oordelen en meningen, en jij dient daar op in te spelen. Ook zul je je park natuurlijk winstgevend moeten maken terwijl je het aantal bezoekers gestaag uitbouwt, wat de te verwachten managementaspecten met zich meebrengt. De game schotelt spelers daarbij een flink aantal uitdagen voor, dat eventueel uitgebreid kan worden door extra uitdagingen en scenario's aan te schaffen.

Prima hoeveelheid content

De nadruk ligt echter totaal niet op die bijverkoop. Voor het redelijk bescheiden bedrag van zeven euro heb je een mobiele game die je met alleen de basiscontent al uren en uren bezig zal houden. De optie om meer content te kopen - of zelfs een speciale editor waarmee je zelf attracties en parken kunt ontwerpen - is er wel, maar je hebt hem niet nodig om plezier te beleven aan de game. Dat is een geruststelling, want juist daar ging het eerder mis met RollerCoaster Tycoon op mobiele platformen. RollerCoaster Tycoon 4 Mobile was weliswaar gratis, maar zonder gebruik te maken van de microtransacties in het spel eigenlijk onspeelbaar.

Gelukkig lijkt RollerCoaster Tycoon Classic in niets op dat op geldklopperij gerichte spel. Sterker nog: de redelijk aantrekkelijke prijs van zeven euro maakt dat je niet al te lang hoeft na te denken om deze game te downloaden. Even rustig op de bank liggen terwijl je een nieuw park bouwt, of een paar ongeziene momenten op een dag opvullen met een oude verslaving: het klinkt ons verdomd aantrekkelijk in de oren. Op Steam mag Atari dan ruim verslagen zijn door Planet Coaster, maar op tablets kan koning RollerCoaster Tycoon voorlopig nog gewoon op zijn troon blijven zitten.

Make More!

We hebben in de loop der jaren veel 'nutteloze' spelletjes de revue zien passeren, op elk denkbaar mobiel platform. Maar hoe nutteloos de handelingen die je op je scherm uitvoert soms ook zijn, het spel dat eraan vastzit kan nog steeds enorm verslavend zijn. Denk aan de maanden dat menig verjaardag werd gedomineerd door Flappy Bird, en vooral het verbeteren van elkaars records. Of ga wat verder terug, en bedenk wat nou eigenlijk de zin was van het steeds maar langer maken van je slang in Snake, op je oude Nokia of je grafische rekenmachine. Gelukkig is nergens vastgelegd dat een spelletje spelen zinvol moet zijn, en dus kunnen we ook nu nog rekenen op lekker nutteloze spelletjes die op hun tijd behoorlijk leuk zijn om te spelen. Make More is precies zo'n spel.


Titel	Make More!
Platform	Android, iOS
Prijs	Gratis

In Make More tik je met je vingers zo snel mogelijk op het scherm, en meer dan dat is het eigenlijk niet. Wat wil het geval: je bent manager van een fabriek en je werknemers, die je zelf dient aan te nemen en moet trainen, werken harder als je op het scherm tikt. Per niveau dat je fabriek stijgt begint je team een ander, moeilijker product te maken. Dat kost steeds meer tijd, maar levert tegelijk ook meer geld op. Dat geld kun je herinvesteren in je fabriek door mensen te trainen, waardoor ze sneller worden en ook weer meer verdienen. Ook kun je met dat geld nieuwe werknemers aannemen, en ook dat levert daarna weer meer geld op. De prestaties van je bouwers kunnen verder verbeterd worden door speciale power-ups die af en toe voorbij komen. Hiermee wordt de productie bijvoorbeeld tijdelijk tien maal zo snel uitgevoerd, of leveren je producten kortstondig tien keer zo veel op. Dat geeft je inkomsten een flinke boost, wat fijn is op weg naar het volgende level.

Bodemloze put

De grap is dat zich hier al snel een bodemloze put aftekent. Je clicks, die bijdragen aan het sneller maken van al die producten, leiden nergens toe, en je hebt altijd meer clicks nodig. Producten worden voortdurend waardevoller en lastiger te produceren, en er is altijd iets om naartoe te werken: weer meer producten of zelfs een heel nieuwe fabriek naast je eerste fabriek, om nog sneller inkomsten te genereren. Het gaat continu door. Het spel houdt wel een lijstje met mijlpalen bij, maar ook daarbij geldt: elke mijlpaal leidt weer naar een volgende mijlpaal. En dus is de vraag: hoe lang blijft Make More leuk voordat de speler zich gewonnen geeft en zich neerlegt bij de zinloosheid van het geheel?

Antwoord: opvallend lang. Met enige regelmaat zaten we minuten aan een stuk op onze telefoon te tikken terwijl onze digitale loonslaven het ene na het andere product tevoorschijn toverden. We bouwden een tweede fabriek en overwogen een en ander zelfs te versnellen met de in-game dollars die je kunt kopen met echt geld. Met die dollars kun je permanente multipliers aanschaffen, wat alles ook weer sneller maakt. Het dient geen enkel doel, en tóch wil je het eigenlijk wel hebben.

Na verloop van tijd verandert echter de manier waarop je Make More speelt. Wanneer je vijf fabrieken allemaal naar 'level 20' hebt gebracht, begint het spel van voor af aan. Voor de volgende trofee moet je echter vijf fabrieken naar niveau 40 brengen. De tijd die nodig is om de volgende trofee te halen wordt dus ook steeds langer. Er ontstaat dan een patroon waarbij je de game af en toe opent, de nodige miljoenen binnenhaalt en uitgeeft aan verbeteringen aan fabrieken en personeel, om vervolgens weer wat anders te gaan doen. De tikjes op het schermen zorgen dan nog maar voor een relatief kleine versnelling van het hele proces.

Zou je bovenstaande informatie even opsommen, dan zou daar haast onmogelijk een positieve afrekening uitkomen. Wat is er immers leuk aan een game die schier oneindig doorgaat, zonder dat je als speler echt iets bereikt? Als je doorhebt dat je continu achter een wortel aan rent en daar nooit klaar mee zult zijn, waarom zou je dan rennen? En toch is Make More vermakelijker dan de som van de delen doet vermoeden. Zelfs nadat de game al een paar weken op onze telefoon had gestaan, startten we Make More nog steeds meerdere keren per dag op. Kennelijk kan zoiets stoms als een goed werkend beloningssysteem dat spelers alleen maar het idee geeft dat ze iets bereiken, genoeg zijn om spelers langer vast te houden dan de gameplay eigenlijk zou rechtvaardigen.

War Wings

Al zo lang als er games zijn, bestaan er vliegspellen waarin vechten centraal staat, en door de jaren heen hebben we een hoop klassiekers gezien. Denk bijvoorbeeld aan Red Baron 3D uit 1997, of aan IL-2 Sturmovik uit 2001. In recentere jaren is het vooral de Ace Combat-serie die de eer van het genre hoog moet houden, geholpen door World of Warplanes en een gezonde lading dogfights die je tegen kunt komen in games als Battlefield. Wellicht horen gevechten in de ruimte, met games als EVE: Valkyrie en Elite: Dangerous er ook wel bij? Enfin, voldoende keuze dus, en met War Wings kun je nu ook op Android-apparaten het luchtruim kiezen. De game stond al een tijdje als bèta in de Play Store, maar is inmiddels 'volledig' en kreeg onlangs zelfs een flinke update. Een mooi moment om in de cockpit te klimmen en te kijken wat War Wings heeft te bieden.


Titel	War Wings
Platform	Android
Prijs	Gratis

Dat begint met enige verbazing. De game ziet er namelijk beter uit dan we aanvankelijk hadden verwacht. Dat ligt vooral aan onszelf. Een kleine, Aziatische partij die zijn game gratis in de store zet zonder er veel ruchtbaarheid aan te geven: dat doet niet direct vermoeden dat het om een al te indrukwekkende game zal gaan. Niet dat we direct willen stellen dat War Wings een topper is, maar audiovisueel is de game in orde. Voor je het weet zit je midden in een spectaculair luchtgevecht, waarbij de game probleemloos meerdere toestellen en explosies op je scherm tovert. Later blijkt het grafische niveau overigens wat wisselvalliger dan de eerste minuten van het spel doen vermoeden, maar een lekker begin is het wel.

Jager-knop

De basis van War Wings is simpel. Je kiest een gevechtstoestel uit Groot-Brittannië, de Verenigde Staten, Duitsland of Japan en kunt vervolgens in singleplayer-missies of online multiplayer een gevecht aangaan. De besturing werkt simpel genoeg, met knoppen op het scherm. Rechts zitten knoppen om te schieten en om een snelheidsboost te geven of af te remmen, en links zit een pookje om te sturen, hoewel dat ook is te vervangen door bewegingsbesturing of zelfs een externe controller, wat uiteraard de hele besturing verandert. Ook vind je op het scherm informatie terug over hoe je toestel eraan toe is. Ook belangrijk is een knop uiterst links op het scherm: de 'Jager'-knop. Zit je vlak achter een vijandelijk toestel, dan kun je die modus activeren. Het spel houdt je dan tijdelijk automatisch in het spoor van je doelwit, zodat je met het pookje nauwkeuriger kunt mikken in een poging het toestel neer te halen. Die modus stopt overigens als je buiten bereik raakt of wanneer je vliegtuig in een 'stall' begint te raken. Timing is dus belangrijk.

Gewapend met deze mogelijkheden kunnen spelers zich wagen aan een dertigtal singleplayer-missies en online wedstrijden waarin maximaal vier tegen vier gespeeld wordt. De singleplayer-missies zijn met name handig om de game goed in de vingers te krijgen, maar ze bieden ook leuke missies. Inhoudelijk zijn die missies gebaseerd op bestaande scenario's uit de Tweede Wereldoorlog. Dat spreekt tot de verbeelding. Wel ontbreekt gevoelsmatig een campagne - een verhaal - om die losse missies aan elkaar te verbinden.

Dogfights

De online multiplayer-actie is echter waar het voornamelijk om draait in War Wings. Zoals gezegd draait het om 4v4-wedstrijden, en meer dan in de singleplayer richt de actie zich op dogfights met andere spelers. Wij liepen hierbij tegen twee problemen aan. Allereerst neemt matchmaking soms veel tijd in beslag. Dat zou simpelweg kunnen worden verklaard doordat nog niet veel mensen deze game spelen, maar het zou ook toegeschreven kunnen worden aan een technisch probleem. Daarbij komt dat als we wel in een potje zaten, we vaak niet al te veel hadden in te brengen. Regelmatig hadden andere spelers toestellen die al verder waren geüpgraded. Dat komt het spelplezier uiteraard niet ten goede.

War Wings is momenteel alleen nog speelbaar in Europa. Het wordt dit voorjaar uitgerold naar andere gebieden. Dat is maar goed ook, want het lijkt erop dat de online populatie in het spel nog wel een boost kan gebruiken. Redenen om de game te spelen zijn er genoeg. Het spel is gratis en speelt lekker. Gebrekkige matchmaking en ongelijke niveaus tussen spelers in potjes kunnen spelbrekers zijn, maar zelfs dan nog verdient War Wings best een kans.

Star Wars Force Arena

Moba's, oftewel mutliplayer online battle arenas, zijn niet meer weg te denken uit de gamingwereld. De populariteit van met name League of Legends is de laatste jaren naar ongekende hoogte gestegen, en in het kielzog van grote games als 'LoL' worden allerlei geslaagde en minder geslaagde games uitgebracht door uitgevers die hopen een klein stukje van de 'moba-taart' binnen te halen. Als je daarbij dan ook nog eens gebruik mag maken van de Star Wars-licentie, dan heb je in elk geval een extra ijzer in het vuur en is de kans op succes een stuk groter. Wat dat betreft heeft Star Wars Force Arena al snel een streepje voor op andere moba's.


Titel	Star Wars Force Arena
Platform	Android, iOS
Prijs	Gratis

In Star Wars Force Arena draait het, zoals gebruikelijk in het universum lang geleden hier ver, ver vandaan, om de strijd tussen de Light en Dark Side, of specifieker: tussen de Rebel Alliance en het Galactic Empire. Spelers vechten met een van beide kanten en kiezen om te beginnen een held om te besturen op het slagveld. Aan de kant van de Rebels kunnen dat helden als Luke Skywalker, Leia Organa en Jyn Erso zijn, terwijl je bij de Empire bekende namen als Darth Vader, Boba Fett en Grand Moff Tarkin tegenkomt. Al met al hebben beide kanten tien helden waaruit gekozen kan worden, waaronder een aantal helden die niet uit de films komen, zoals Sabine Wren. Zij is bekend uit de Star Wars Rebels-serie.

Unit-cards

Met een van deze helden stap je het strijdtoneel op, en je bestuurt ook alleen de held. Je staat er desondanks niet alleen voor. Via 'unit-cards' kun je extra units inroepen. Elke unit-card kost echter een aantal actiepunten om in te zetten. Die punten worden automatisch gegenereerd en elke drie seconden komt er één bij. Slim omgaan met je punten en de inzet van je units goed timen is dus een belangrijk onderdeel van de strijd. Het in leven houden van je eigen held is dat ook, al respawn je altijd binnen acht seconden weer bij je eigen basis.

De moeilijkheid van het in leven houden van je held komt met name voort uit een van de basisdoelen van elk potje. Het idee is namelijk dat je de turrets van je tegenstander sloopt, om uiteindelijk zijn shield-generator te kunnen uitschakelen. Lukt dat laatste, dan win je het potje. Slaagt geen van beide spelers erin dit doel te bereiken, dan wint de speler die de meeste turrets van de tegenstander heeft uitgeschakeld. Je hoeft dus niet per se het einddoel te halen om een potje te kunnen winnen, al gebeurt het in de regel meestal wel. Herkenbaar? Inderdaad: deze opbouw is redelijk gangbaar voor moba's op mobiele platformen, en wordt op nagenoeg identieke wijze gebruikt door bijvoorbeeld Clash Royale. Het speelveld in Star Wars Force Arena lijkt zelfs een beetje afgekeken van die game.

Spannende potjes

Dat klinkt allemaal simpel genoeg, en dat is het ook. De lastigheid komt uit twee hoeken: tactieken op het slagveld en in hoeverre je je deck hebt ontwikkeld. Units zijn namelijk te upgraden, en dat maakt ze sterker. Op het slagveld komt het neer op slimmer zijn dan je tegenstander. Het is verleidelijk om direct naar zijn eerste turrets te rennen, maar als je de eerste confrontatie met de andere held en zijn troepen moet uitvechten binnen bereik van die turret, zou dat averechts kunnen werken. Ook is het zaak om goed op te letten: slimme spelers sturen soms één unit via een ander pad. Als je niet oplet, kan dat je zomaar een turret of zelfs je shield-generator kosten. Op die manier ontstonden er bij ons diverse spannende potjes, waarbij het soms zelfs op een paar seconden aankwam waarin de beslissing viel.

Hoewel de game zo zeker zorgt voor vermakelijke gameplay, zijn er ook kanttekeningen te plaatsen bij Star Wars Force Arena. Zo is er in feite maar één map. Ja, die is wel steeds net anders aangekleed, naargelang je op andere planeten speelt, maar de lay-out verandert niet. Ten tweede kan het verzamelen van units en resources een tijdrovende en eventueel kostbare bezigheid worden, mocht je niet willen wachten. Dat geldt voor vrijwel elke free-to-play-game, en dus ook voor dit spel. Een laatste punt lazen we in commentaren van andere gamers terug: er zouden balansprobleempjes zijn, waardoor de Alliance net iets sterker zou zijn dan de Empire. Dat laatste hebben we zelf nog niet ondervonden, dus nemen we het ook niet mee in onze afweging. Maar het is wellicht iets om op te letten, zeker voor de makers van de game.