Assassin's Creed: Syndicate brengt op verschillende manieren vernieuwingen in de serie. Het kunnen wisselen tussen Jacob en Evie Frye werkt verfrissend, vooral ook omdat de twee een net iets andere stijl hebben. Ook lag het tempo in de gameplay nog nooit hoger, en dat wordt mede mogelijk gemaakt dankzij de nieuwe Rope Launcher en de aanwezigheid van koetsen en treinen. Hoewel er aan de basisgameplay weinig is veranderd, is er extra spektakel als je leert omgaan met de kleine veranderingen in de details op dat gebied, bijvoorbeeld door meer toe te werken naar multi-kills. Het verhaal kent meerdere kanten en dat is goed, zeker wat betreft de manier waarop ze elkaar af en toe raken en dan weer een eigen pad kiezen. De aanwezigheid van veel bekende personen uit de historie en een aantal leuke verrassingen versterkt dat alleen maar, evenals het stukje bij beetje veroveren van Londen, waarbij je en passent je eigen bende machtiger en machtiger maakt.
Het is jammer dat Syndicate toch ook wat steekjes laat vallen. De moeilijkheidsgraad ligt bijvoorbeeld behoorlijk laag, wat ertoe leidt dat je vaker dan nodig kiest voor een knokpartij, en dat maakt dat aspect van de gameplay dan onnodig repetitief. In dat knokken valt het spel terug op gameplay die behoorlijk hetzelfde aanvoelt als in eerdere Assassin's Creed-games. Daarnaast zijn er nog steeds de nodige grafische bugs, en het feit dat bij de release al meteen dlc klaarstaat strijkt ons een beetje tegen de haren in. Niet dat het Syndicate direct een slechte game maakt, maar het geeft een anders lekker smakende game toch een beetje een vreemde bijsmaak.