Vervang de tiran
Het fenomeen is allang niet meer nieuw, maar we blijven het vreemd vinden: games die doorgaan nadat je de main quest hebt volbracht, om je de kans te geven om alsnog de kleinere verhaallijnen te volgen en andere quests uit te voeren. We hebben nog nooit een game gespeeld waarbij het na het volbrengen van de hoofdverhaallijn echt leuk bleef om verder te spelen. Als het verhaal eenmaal is weggevallen, is de drijfveer om je personage te verbeteren immers verdwenen. Leuk dat het kan, maar wat heeft het nog voor zin?
Getest op: Xbox 360
Ook verkrijgbaar voor: PC (geplande release in Q1 2011)
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Precies dat gevoel beheerst onze laatste herinnering aan Fable II. De opvolger van de sfeervolle rpg Fable was weliswaar een prima game, maar in de verhaalloze wereld, waarin je nog wat mensen kon helpen of je imperium met onroerend goed uit kon bouwen, was in feite geen hol meer te beleven. We verklappen je alvast dat je in Fable III tegen datzelfde gevoel aan gaat lopen. Nadat de credits over je scherm zijn gerold, ben je weer terug in Albion en kun je doen en laten wat je wilt, mocht je daar zin in hebben. Met alle respect voor de rest van het spel: na de climax van het verhaal voelt een voortzetting van de game op die manier aan als een enorm zwart gat.
Zoon van oude held
Voor ons eindigde Fable III dan ook bij de eindcredits, maar op het moment dat je kiest of je het spel met een prins of een prinsesje gaat spelen, is dat moment gelukkig nog ver weg. De prins of prinses - we gaan voor deze review even uit van een prins - is de tweede van twee kinderen die de oude Hero uit Fable II had. De eerstgeborene, Logan, is na het overlijden van de oude held op de troon van Albion komen te zitten, en nadat dat aanvankelijk goed ging, is Logan geen al te best staatshoofd gebleken. Het volk lijdt, terwijl de koning alleen maar rijker wordt: werk aan de winkel dus.
Voor de speler begint het spel al direct vrij heftig: koning Logan dwingt je tot een zware morele keuze en dat zint onze jonge prins net zo min als zijn mentor, Walter Beck, waarmee hij samen in het kasteel zit. Samen met Walter en butler Jasper ontsnapt de prins uit het kasteel en hij begint aan een quest om Albion te bevrijden van de tiran.
Road to Rule
Het avontuur begint met de ontdekking van de Hero-krachten. Dat zijn dezelfde krachten die je vader, het hoofdpersonage van Fable II, ook al had. De prins kan dus meppen met een melee-wapen, schieten met een pistool of geweer en magische aanvallen gebruiken. De magische aanvallen spreken aardig voor zich en ze zijn ook vrijwel hetzelfde als in Fable II. Nieuw is wel dat de magie alleen nog maar aanvallen kent; de andere spells zijn nu verwerkt in potions die je kunt inzetten tijdens de strijd. Denk hierbij aan het oproepen van creatures om je mee te helpen in het gevecht, en aan het vertragen van de tijd. De kracht van de potions hangt af van hoe sterk je personage al is; in het begin levert een potion je de hulp van skeletten op, terwijl je later in het spel de versterking van vijf Balverines kunt krijgen.
/i/1282047967.jpeg?f=imagenormal)
Ook in de werking van de 'standaard'-wapens is het een en ander veranderd. De wapens die je vroeg in het spel kunt kiezen in je Sanctuary hebben een eigen karakter. Net als het uiterlijk van de prins zullen de wapens de gemaakte keuzes in het spel reflecteren. Ben je een boosaardige prins, dan zal je zwaard een rode gloed uitstralen, terwijl het omgekeerde een witte gloed oplevert. Voor andere wapens die je kunt vinden in de spelwereld, geldt dat er steeds drie manieren zijn om ze te upgraden, door specifieke opdrachten te volbrengen. Dit klinkt aardig, maar in de praktijk bleven wij voornamelijk bij de standaardwapens, omdat die het effectiefst leken.
Weg naar heerschappij
Nadat je bent begonnen aan je quest, kom je al snel voor het eerst terecht op de 'Road to Rule'. Dit is een lange, mistige weg langs verschillende poorten die leidt naar het kasteel. De weg is een metafoor voor de ontwikkeling die je personage moet doormaken voordat je klaar bent om de revolutie te starten en de strijd aan te gaan met je broer. De Road to Rule is dan ook niet meer dan een menu waarin je je personage kunt upgraden.
/i/1276541128.jpeg?f=imagenormal)
Het verbeteren van je personage werkt middels het openen van kistjes. Een kistje kan er bijvoorbeeld voor zorgen dat je harder slaat met je wapens of dat je effectier wordt met magie, maar je kunt er ook sociale expressies van leren, of door leren hoe je winkels koopt en er geld aan verdient. Aan elke kist is een bepaalde waarde verbonden, in de vorm van Guild Seals. Deze 'zegelpunten' zijn het Fable III-equivalent van ervaringspunten; als je vijanden verslaat en quests volbrengt, verdien je deze punten, die je dus kunt uitgeven aan upgrades. Eén Guild Seal staat overigens voor één volgeling in Albion. Zodoende komt het een aantal keer voor dat je, om verder te gaan in het verhaal, eerst honderd nieuwe volgelingen - Guild Seals dus - moet verdienen. Twee vliegen in één klap, want die punten kun je daarna ook meteen gebruiken op de Road to Rule.
Babbelen
Er is in principe geen limiet verbonden aan de Road to Rule. Je kunt, in theorie, genoeg Guild Seals verdienen om alle kistjes te openen en je personage zo sterk te maken als mogelijk is. Iedere keer dat je met een inwoner van Albion praat, heb je er weer een volger bij en krijg je dus ook een Guild Seal. Op die manier is het, als je wat tijd investeert, best eenvoudig om een berg Guild Seals te verdienen. Het uitvoeren van quests levert uiteraard meer op, maar die zijn op een gegeven moment wel op.
Sidequests, baantjes en spelletjes
Het is bovendien niet nodig om je personage op alle fronten tot in de puntjes te ontwikkelen. Fable III is namelijk een van de gemakkelijkste games die we dit jaar hebben gespeeld. Tijdens gevechten zijn we twee keer neergemept door vijanden, maar dood gaan is er in Fable III niet bij: je staat gewoon weer op. Het is, zo vrezen wij toch, een product uit de visie van Peter Molyneux, een visie die voorschrijft dat gamen te moeilijk is voor een groot mainstream-publiek. Hoe simpeler het werkt, hoe leuker Molyneux het vindt, en dat zou de relatief kleine groep hardcore-gamers wel eens in het verkeerde keelgat kunnen schieten.
/i/1282047960.jpeg?f=imagenormal)
In grote lijnen is de Road to Rule zo opgebouwd dat je rechts combat-upgrades vindt, en links de upgrades die met andere spelonderdelen hebben te maken. 'Praten' met burgers doe je nog steeds door expressies te gebruiken. Zo kun je met ze dansen, of, als je niet zo vriendelijk bent, een scheet in hun gezicht laten. Dit soort expressies leer je ook door kisten met expressiepakketten te openen op de Road to Rule. Ook leer je via de kistjes de vaardigheden die je nodig hebt om huizen en winkels te kopen, en kun je beter worden in het uitvoeren van de verschillende baantjes die in Albion zijn te vinden.
Lute Hero
Daarmee komen we bij het deel waar de echte rpg-liefhebber van zal smullen: alles wat je in Albion kunt doen maar dat niet noodzakelijk is op je pad naar het einddoel. We zijn inmiddels van Fable gewend dat er zeer veel mogelijkheden zijn, en dat is in Fable III niet anders. Net als in Fable II kun je een of meerdere families opbouwen, huizen en winkels kopen om huur en winst op te strijken en baantjes uitvoeren. In die laatste categorie is vooral Lute Hero aardig. Deze minigame vormt een kleine variant op Guitar Hero en hij levert, als je eenmaal level vijf hebt gekocht op de Road to Rule, een aardig bedragje op, iedere keer dat je speelt.
/i/1268390714.jpeg?f=imagenormal)
Behalve deze bezigheden kun je natuurlijk ook weer allerlei sidequests uitvoeren voor burgers van Albion die in nood verkeren. Hoewel dat voor de rpg-puristen vast verplichte kost is, werd het verzamelen van Gnomes en het vangen van ontsnapte boefjes voor ons al vrij snel saai. Bovendien kregen we bij het vangen van boeven te maken met een irritante bug; om de een of andere reden konden we, terwijl we hand in hand liepen met de crimineel, niet meer rennen maar alleen heel langzaam lopen. Dit is enorm frustrerend, want een afstand van tien meter overbruggen kost dan ineens een hele minuut. Dit probleem stak overigens ook de kop op bij het hand in hand lopen met andere personages.
Geen vernieuwing
Hoewel er op zichzelf weinig mis is met de sidequests, en er in de invulling van de spelletjes en baantjes best een en ander is veranderd, voegt het allemaal weinig toe aan wat Fable II al had te bieden. Dat maakt de gameplay van Fable III vertrouwd. Het zorgt er ook voor dat Albion direct weer bekend aanvoelt, maar het draagt niet bij aan enige vorm van vernieuwing.
Andere aanpak
Gelukkig hoeft Fable III zijn vernieuwing ook niet te zoeken in de minigames en sidequests. Deze rpg haalt zijn kracht ergens anders vandaan. De hoofdgedachte van het spel is namelijk volstrekt anders dan die van Fable II. Dat spel beleefde je veel meer vanuit de blik van een avonturier. Natuurlijk, je had wel een doel, maar je beleefde vooral quests vanuit de eerste persoon. In Fable III heb je direct al veel meer overzicht. Het doel is vanaf de eerste minuut duidelijk. Bovendien heb je in je Sanctuary een kaart van Albion, waarop je precies kunt zien waar je quests kunt vinden, en via deze map kun je jezelf ook direct verplaatsen naar de plek waar je moet zijn. Geen enkele keer verplicht het spel je om een flinke afstand te lopen. Hoewel dat best prettig is, had het ook wel zijn charme om te voet van Bowerstone naar Oakvale te gaan.
/i/1282047964.jpeg?f=imagenormal)
Toch is de verandering van aanpak niet per definitie een minpunt. Ja, het maakt van Fable III een totaal andere en veel kortere rpg, maar het brengt ook overzichtelijkheid met zich mee. Je ziet beter wat er te doen is, waar je de meeste Guild Seals kunt verdienen, enzovoort. Het nadeel hiervan is dat al die secundaire bezigheden hierdoor op de achtergrond komen te staan. Het wordt bijna een strategiespelletje: je kijkt op je map waar je Guild Seals kunt scoren, teleporteert jezelf daarheen, voert de opdracht uit en begint weer van voor af aan.
Dat leidde er in ons geval toe dat we al vrij snel aan de revolutie begonnen, en een paar uur later de credits al voorbij zagen komen. In totaal waren we toen twaalf uur met Fable III bezig geweest. Natuurlijk: als je alle Demon Doors wilt openen, alle baantjes op niveau vijf wilt hebben en de eigenaar wilt zijn van heel Albion, dan ben je minimaal twee keer zo lang bezig. Door de hierboven omschreven aanpak is het echter heel gemakkelijk om zulke dingen te laten liggen.
Koninklijke verantwoordelijkheid
We hebben nu nog steeds niet dé kracht van Fable III genoemd. Wat ons het meest zal bijblijven, nu we Fable III hebben gespeeld, is de complexiteit van de beloftes. De eerdergenoemde keuze aan het begin van het spel geeft een indicatie van wat je later in het spel mag verwachten, als je eenmaal koning bent en er van je gevraagd wordt je beloftes na te komen. Dan blijkt echter hoe een veranderd perspectief en wat extra informatie over wat er speelt rond het koninkrijk, ineens een heel ander licht op die beloftes kan werpen.
Interessantste deel
De fase waarin je eenmaal koning bent en moet beslissen over zaken waar je beloftes over hebt gedaan, vormt veruit het interessantste deel van Fable III. Het hoe en waarom zullen we niet verklappen, maar het komt er op neer dat je geld nodig hebt. Veel geld. En dat belang botst met de belangen van de partijen waar jij van alles aan hebt beloofd. Een klein voorbeeldje: al vroeg in het spel kom je een bergvolkje tegen, dat jou best wil helpen bij je revolutie, maar dat in ruil graag de belofte van je krijgt dat het de baas mag spelen over zijn berggebied. Maar wat nu als je daadwerkelijk op de troon zit en blijkt dat de macht aan dit volkje overdragen het verschil betekent tussen een winst van 400.000 goudstukken en het verlies van 100.000 goudstukken?
/i/1282047966.jpeg?f=imagenormal)
Door het veranderde perspectief en de nieuwe verantwoordelijkheden die je hebt, speel je nadat je koning bent geworden eigenlijk een andere game. De wereld zit dan heel anders in elkaar. Ineens staan massa's mensen je op te wachten als je een fabriek in Bowerstone bezoekt. De manier waarop het spel een ethische lading krijgt door de keuzes die je worden voorgeschoteld is bewonderenswaardig en iets dat we nog nooit op die manier hebben beleefd in een game. Fable III slaagt er in op je gevoel in te spelen. Bij 'een spelletje' maken de consequenties niet uit, maar dat gevoel heb je in Fable III volstrekt niet. Het afvallen van een bondgenoot omwille van financieel gewin doet pijn. Een groter compliment kunnen we Lionhead op dit gebied niet maken.
Geen spoiler
Voor wie het feit dat je koning wordt in Fable III overigens een spoiler vindt: voor de release hebben Lionhead en Molyneux al meerdere keren laten weten dat je op een gegeven moment koning zult zijn. Wij beschouwen dit gegeven dus niet als een spoiler.
Weergaloze presentatie
Naast de echt lastige keuzes, blinkt Fable III uit in nog een element: de presentatie. We moesten in eerste instantie even wennen aan de graphics. De afgelopen weken stonden voor ons in het teken van games als Medal of Honor en Fallout: New Vegas, en dan vallen de graphics van Fable III in een andere categorie. Let op: 'een andere categorie' is niet per se gelijk aan 'minder goed'! Fable III heeft de kenmerkende, haast cartoon-achtige graphics die we kennen van de serie, maar ze zijn tot in de puntjes uitgewerkt. Het spel streeft niet naar fotorealisme maar naar sfeer, en die sfeer spat van je beeldscherm zodra je begint te spelen.
/i/1276541098.jpeg?f=imagenormal)
Een kritische noot mag zijn dat de stap van Fable II naar Fable III niet al te groot is. De verbetering is er, maar die is niet enorm. Fable III is echter typisch zo'n game die geen oogverblindende graphics nodig heeft. Albion overtuigt als fantasieversie van Groot-Brittannië, het is alsof je regelrecht een Charles Dickens-wereld in bent gelopen. Dat blijkt uit de graphics, maar nog veel meer uit de uitmuntende voice-acting.
Topcast
Niemand minder dan John Cleese verzorgt de stem van je butler, en dat doet hij met humor die is geïnspireerd door Monty Python. Cleese is echter nog maar het begin. Het spel loopt over van de ijzersterke stemacteurs. Stephen Fry is Reaver, de gehaaide zakenman die meestal advocaat van de duivel speelt als jij als koning moet beslissen over verschillende delicate zaken. Ben Kingsley is de markante leider van het bergvolk dat we eerder al aanhaalden. Meer? Bernard Hill, bekend als King Theoden uit The Lord of the Rings-films, spreekt de stem van Sir Walter Beck, je meest trouwe metgezel in het spel. Simon Pegg, bekend van onder meer Hot Fuzz en Star Trek, is de irritante en over-ijdele soldaat Ben Finn. Michael Fassbender uit Inglourious Basterds en 300 speelt koning Logan. Last but not least: ook Jonathan Ross is van de partij, hij heeft zijn stem geleend aan Barry Hatch, een handlanger van Reaver.
/i/1282047968.jpeg?f=imagenormal)
Nu zijn grote namen niet direct doorslaggevend voor het succes van een game, maar in dit geval is het resultaat overweldigend. Bij een game waar de voice-acting gewoon goed is, beleef je het spel zonder dat de stemmen echt opvallen. Na Fable III een paar uur te hebben gespeeld, schoot door ons hoofd hoe sterk de voice-acting was. Op dat moment realiseer je je pas dat Fable III in zijn presentatie daadwerkelijk mijlenver voor ligt op wat een willekeurige andere game te bieden heeft.
Conclusie
Fable III heeft alles in huis alles wat de game moet bevatten. De setting is interessant, zeker voor mensen die Fable II ook hebben gespeeld - temeer omdat de werelden van beide games op elkaar lijken. Helaas zit het stadje Oakvale er niet meer in, hetgeen ons - liefhebbers van de soundtrack van de eerste Fable en met name van het nummer 'Oakvale' - een beetje pijn doet. Dat doet echter niets af aan het feit dat Albion ook in het derde deel weer overloopt van de sfeer. Bovendien levert de verandering van positie, van prins naar koning dus, een aardige wending op: vanaf de troon ziet niet alles er hetzelfde uit.
Door de gekozen aanpak zijn de overige bezigheden een beetje naar de achtergrond gedrukt, en juist al die randzaken, al die mogelijkheden, maken de Fable-franchise tot wat hij is. Bovendien zijn de baantjes, spelletjes en side-quests niet erg vernieuwend ten opzichte van Fable II, en daardoor al snel minder interessant. Daardoor wordt het geheel een beetje kort; na twaalf uur zagen wij de credits verschijnen. Dat mag de pret echter niet drukken. Fable III is een van de meest vermakelijke rpg's van 2010, en op het gebied van presentatie misschien wel de beste game van het jaar.
Pluspunten
+ Ethische keuzes
+ Voelt vertrouwd
+ Briljante sfeer en presentatie...
+ ...voornamelijk dankzij de uitstekende stemacteurs
+ Nog steeds veel te doen
Minpunten
- Extra mogelijkheden verdwijnen naar achtergrond...
- ...en daardoor wordt het spel vrij kort
- Weinig vernieuwing in side-missions, baantjes en spelletjes
Cijfer: 8,5
Titel |
Fable III |
 |
Platform |
Xbox 360 PC (Q1 2011)
|
Ontwikkelaar |
Lionhead Studios
|
Uitgever |
Microsoft Game Studios
|
Releasedatum |
29 oktober 2010
|
Notities
We konden het in de tekst zo snel niet kwijt, maar willen het toch even melden: kom je in Fable III de side-quest 'The Game' tegen, voer deze dan absoluut uit. We hebben zelden een originelere missie gespeeld.
Grote afwezige in deze review? Kinect. We hadden ten tijde van de review nog geen Kinect-set tot onze beschikking en in de gameplay werd nooit duidelijk welke elementen in het spel met Kinect bestuurd kunnen gaan worden. Hier kunnen we je dus niets zinnigs over melden.