Verhaal van de soldaat
Eigenlijk willen alle uitgevers maar één ding: taart. Het liefst zo groot mogelijke stukken, lekker vet, met slagroom, spikkeltjes en kersen en natuurlijk in zoveel mogelijk verschillende smaken. Activision haalde afgelopen jaar een enorm stuk taart binnen, dat de naam Call of Duty: Modern Warfare 2 droeg. Deze game behaalde recordbrekende verkoopcijfers, met de bijbehorende omzet tot gevolg. Je hoeft geen geleerde te zijn om te begrijpen dat andere partijen ook heel graag een zo groot mogelijk stuk van die taart willen, en EA hoopt dat nu binnen te hebben gehaald met Medal of Honor.
Getest op: Xbox 360
Ook verkrijgbaar voor: PC, PlayStation 3
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
De terugkeer van Medal of Honor betekent dat Call of Duty, dat de laatste jaren de koning van het fps-genre was, een nieuwe uitdager heeft. Je kunt er over twisten: moet je elke game vergelijken met concurrerende games, of moet je een game bespreken op basis van wat het spel te bieden heeft? Bij de laatste optie loop je het risico dat je in een maand tijd twee vrijwel gelijke reviews schrijft, omdat de games in kwestie erg op elkaar lijken. Wij kiezen ervoor om de voor de hand liggende vergelijking tussen de Call of Duty-franchise en Medal of Honor wel te maken. Geen rechtstreekse showdown met Call of Duty: Black Ops, aangezien we dat spel nog niet hebben, maar het kan geen kwaad een aantal elementen uit Medal of Honor te linken aan wat we al kennen uit Modern Warfare 2.
Gelijkenissen
De gelijkenissen tussen 'MW2' en 'MoH' zijn dan ook niet te missen. Voor het eerst in de Medal of Honor-serie speelt het avontuur zich af in het heden. De soldaten, de wapens en de vijanden in beide games lijken dan ook erg op elkaar. Het grote verschil is dat je in Call of Duty altijd een fictief verhaal krijgt voorgeschoteld, waarbij bepaalde elementen zijn gebaseerd op de werkelijkheid. In Medal of Honor speel je een werkelijke gebeurd verhaal min of meer na. Het nieuwe deel speelt zich af in Afghanistan, de vijand heet - in de singleplayer althans - Taliban en de eenheden waarmee je vecht lopen ook op het echte slagveld rond.
Dat is meteen ook het uitgangspunt van Medal of Honor. Van het begin af aan liet het ontwikkelteam er geen misverstand over bestaan dat het spel draait om het verhaal van de soldaat. De serie heeft van oudsher weinig aandacht voor de ontwikkelingen op politiek gebied, maar richt zich altijd op kleinschalige avonturen van een groepje militairen. Ontwikkelstudio Danger Close blijft trouw aan deze aanpak en wil in Medal of Honor weergeven hoe soldaten de oorlog in Afghanistan beleven, en wat er zoal op ze afkomt in de ruige, Afghaanse wildernis.
Jagen op Taliban
Het singleplayer-avontuur van Medal of Honor bestaat grofweg uit twee delen. Je speelt stukken van de campagne met speciale 'Tier 1'-strijders en je speelt andere stukken met 'normale soldaten', oftewel US Army Rangers. De missies van de Tier 1-strijders staan in grote lijnen in het teken van sneaken en precisie. Beide kanten van het leger hebben in Medal of Honor dezelfde taak; er wordt jacht gemaakt op de Taliban-strijders, die volgens inlichtingen verscholen zitten in de Shahikot-vallei. Schattingen over de hoeveelheid strijders die er zitten lopen uiteen van vijfhonderd tot meer dan duizend: redenen te over voor de Tier 1-soldaten en de Rangers om er eens rond te kijken.
/i/1283513582.jpeg?f=imagenormal)
Terwijl de soldaten op de grond aan de gang zijn, krijg je als speler via tussenfilmpjes af en toe mee wat de plannen van het Amerikaanse leger zijn. Je ziet daarbij beelden van een commandant in Afghanistan die contact heeft met een generaal in de VS, die vanaf daar de lijnen uitzet. De spanningen die dat oplevert - de generaal kiest op zijn zachtst gezegd niet bepaald voor de handigste strategie - zorgt voor het enige echte snippertje verhaal dat Medal of Honor met zich meebrengt. Het 'verhaal' dat je als speler volgt is immers niets meer dan: je bent een Amerikaanse soldaat en je jaagt op de Taliban in Afghanistan. Succes!
Tekenend
Het gebrek aan verhaal, dat tijdens het spelen overigens geen moment stoort, is een tekenend verschil tussen Medal of Honor en Call of Duty. De fictieve gebeurtenissen in Call of Duty zijn juist wel altijd verbonden aan een verhaal, dat verder bol staat van de plotwendingen en verrassingen, hoe sterk of slap deze soms ook zijn. Je komt als soldaat in Afghanistan nu eenmaal niet vaak oog in oog te staan met de leider van een terroristische groepering en je ziet al helemaal nooit een atoombom op een paar kilometer afstand ontploffen, terwijl gamers die de Call of Duty-franchise volgen zich deze gebeurtenissen waarschijnlijk nog helder voor de geest kunnen halen.

Dat betekent overigens niet dat Medal of Honor niet spectaculair is. Het spel mag een hommage aan 'de normale soldaat' zijn, urenlang in een torentje op wacht staan is er gelukkig niet bij. Behalve de missies waarbij je te voet de vijand bevecht, zul je ook een aantal alternatieve missies spelen. Hierbij springen er twee met name in het oog. Dat zijn de missie waarbij je als gunner van een Apache-helicopter een vijandelijk dorp en vijandelijke stellingen onder vuur neemt, en een gedeelte van een missie waarbij je een luchthaven verdedigt door doelen aan te wijzen voor luchtsteun, om op die manier de vijand op afstand te houden.
Variatie
Hoewel dergelijke missies inmiddels verre van nieuw zijn en ze, als je het nog te verschijnen Black Ops meerekent, ook kunnen worden gespeeld in Call of Duty, zorgen ze wel voor wat variatie in de gameplay. Dat is niet per se nodig, maar het zorgt ervoor dat het tempo in de singleplayer zeer hoog blijft. Je ziet constant flarden van de oorlog, dan weer door de ogen van grondtroepen, dan weer vanuit een Apache, dan weer vanuit het perspectief van de speciale Tier 1-eenheden.
Twee soldaten, een speelwijze
Van een eerlijke tweedeling tussen de Rangers en de Tier 1-soldaten is geen sprake. Je ziet het grootste deel van het spel door de ogen van de Tier 1-soldaten, waar je twee verschillende teams van leert kennen. Grappig is dat die teams onderling nogal verschillen. Het ene team blinkt uit in professionaliteit, het bestaat uit vier teamleden die in hun aankleding en gedrag op en top supersoldaat zijn. Het andere team bestaat uit wat lossere types, die je aan zou kunnen zien voor huursoldaten. In dit team vind je ook 'Dusty' de bebaarde vechtmachine die in de de boxart van Medal Honor is te zien.

Inhoudelijk verschillen de taken van beide Tier 1-teams niet zoveel van elkaar, al kregen we de indruk dat het team van Dusty nog meer ongezien te werk gaat dan het andere team. Hoewel we Tier 1 feitelijk nog nooit hebben gezien in een game, verschilt de manier van spelen niet veel van games waarin je een anderssoortige 'speciale eenheid' onder je hoede hebt. Zo schakel je samen met Dusty een paar keer wat vijanden uit, waarbij jij de ene en hij de andere vijand aanpakt: een bekend trucje dat we ook in Modern Warfare 2 en in andere games hebben gezien.
Tier 1 credo
Medal of Honor differentieert in dat opzicht niet zozeer van andere tactische shooters. Electronic Arts focust de aandacht bij Medal of Honor veelal op het feit dat het de ervaringen van de soldaat centraal zet. 'For Honor, For Brother, For Country' luidt de boodschap die Danger Close de speler meegeeft. Dit credo is toegevoegd op verzoek van de Tier 1-soldaten die hebben meegewerkt aan de game om de spelervaring zo authentiek mogelijk te maken. We gaan er dus vanuit dat het met de mate van realisme wel goed zit. Dat is trouwens een vrij beangstigend idee; je komt in Medal of Honor in een paar shoot-outs terecht waarbij de volgende gedachte meerdere keren door je hoofd schiet: 'dit is belachelijk, dit is krankzinnig, dit kán niet!' Het kan blijkbaar wel dus!
/i/1283513583.jpeg?f=imagenormal)
De missies van de Rangers onderscheiden zich vooral doordat deze soldaten 'meer open' te werk gaan. Hun acties gaan dan ook gepaard met meer weerstand; zo vecht je jezelf een weg door een heuvelgebied terwijl je constant onder vuur ligt. Het is een meer open manier van oorlog voeren, maar het verschil tussen Tier 1 en de Rangers komt in Medal of Honor verder niet helemaal tot zijn recht. Het maakt namelijk niet uit wat voor personage je als speler onder je hoede hebt, het mikken en schieten blijft hetzelfde. Bovendien beschik je, behalve in een aantal specifieke sniper-missies, ruwweg over dezelfde wapens. Je bent als Ranger weliswaar niet gebonden aan stealth, maar het principe van mikken en headshots maken blijft gelijk.
Generieke wapens
De sleutel hierbij wordt gevormd door de wapens. We begrijpen dat het waarschijnlijk onrealistisch zou zijn als de Rangers over heel andere wapens zouden beschikken dan de Tier 1-soldaten, maar nu voelt het allemaal hetzelfde aan. Daar komt nog bij dat het verschil tussen de diverse wapentypes soms nauwelijks voelbaar is in het spel. Iedereen die wel eens een moderne shooter heeft gespeeld, weet hoe verschillend wapens in een game kunnen aanvoelen. Eigenlijk voelen in de singleplayer alleen de shotguns daadwerkelijk anders aan dan de andere wapens. Die komen wat generiek over, alsof het niet uitmaakt of je machinegeweer A of B in je handen hebt. Juist dat onderscheid zou kunnen bijdragen aan het verschil tussen Tier 1-missies en Ranger-missies.
Kort en vrij krachtig
Het gevolg hiervan is dat je niet erg het gevoel hebt steeds heel anders te werk te moeten gaan, maar het belang daarvan moet niet worden overdreven. Nog steeds is en blijft de singleplayer-modus van Medal of Honor een groot spektakel dat je van begin tot eind op het puntje van je stoel houdt. Zoals echter wel vaker het geval is met hedendaagse shooters, is dat einde niet al te ver weg. Wij begonnen om negen uur 's morgens aan de campagne op Normal-niveau, namen ongeveer twintig minuten pauze om te ontbijten en zagen vervolgens om vijf voor twee 's middags de credits over het beeldscherm rollen. Nog geen vijf uur dus, waarbij we ook alle tussenfilmpjes keurig netjes hebben bekeken en meer dan een paar keer dood zijn gegaan.
Missies tegen de klok
Natuurlijk heeft Medal of Honor meer te bieden dan dat. Er is nog een uitgebreide multiplayer-modus, die we later zullen bespreken omdat we hem nog niet hebben kunnen testen. Ook is er de mogelijkheid om de missies op competitieve wijze in de Tier 1-modus af te werken. Dit zou je kunnen zien als een extreme hardcore-variant op de campagne. Je speelt daar missies bij terwijl er een klok aftelt. Voor ieder headshot en iedere serie kills krijg je bonus-seconden, waarna er aan het einde van de missie dus een bepaalde hoeveelheid tijd overblijft. Onderweg dood gaan betekent direct 'game over' en mikken doe je met ironsight, er is geen crosshair. Deze modus biedt dan ook flink wat uitdaging, maar het gevoel van herhaling blijft, omdat het om missies gaat die je al eens gespeeld hebt.
/i/1283513584.jpeg?f=imagenormal)
Een ander punt waarop je Call of Duty en Medal of Honor rechtstreeks kunt vergelijken is het audiovisuele aspect. Medal of Honor houdt zich prima staande, het spel ziet er prima uit, maar toch knaagt er iets. We hebben, enkele omgevingen uitgezonderd, nooit echt een 'wauw!-gevoel' gehad. De vormgeving van de omgevingen springt er af en toe uit en de animaties van de soldaten ogen bijzonder verzorgd. Maar daar staat tegenover dat de explosies in visueel opzicht teleurstellen en dat de mate waarin de omgeving kan worden vernield te wensen over laat. Alleen objecten die min of meer bedoeld zijn om kapotgeschoten te worden, kunnen daadwerkelijk kapot. Regelmatig tref je echter een wankel muurtje dat met geen raket omver te krijgen is, en dat doet op die momenten afbreuk aan de beleving.
Klinkt goed
Over het geluid kunnen we in grote lijnen iets positiever zijn. De wapens mogen dan generiek aanvoelen, ze klinken over het algemeen goed. Vooral het schieten met een grote sniper rifle die is gemaakt voor gevechten op lange afstand klinkt fantastisch. Ook positief zijn we over de gesprekken tussen de soldaten en de aanwijzingen die in het veld worden gegeven. Het klinkt allemaal zeer authentiek en wij gaan er vanuit dat de specialisten die EA heeft ingehuurd hier een aardig aandeel in hebben gehad.
Conclusie
Electronic Arts mag, afgaande op singleplayer-modus, terugkijken op een geslaagde terugkeer van de Medal of Honor-franchise. De campagnemodus is kort, maar erg spectaculair en zeker het spelen waard. De afwisseling tussen Rangers, Tier 1 en anderssoortige missies is leuk, al speel je het spel als Tier 1-soldaat niet heel anders dan als normale soldaat. Het spel is zorgvuldig uitgewerkt, de manier waarop soldaten te werk gaan in Afghanistan is met gevoel voor detail neergezet. Je beleeft in de schoenen van Amerikaanse soldaten enkele missies die werkelijk angstaanjagend zijn, zeker als je nagaat dat Medal of Honor volgens de militairen zelf een realistische weergave is van sommige missies in Afganistan. Helaas zorgt het feit dat vooral de automatische wapens allemaal ongeveer hetzelfde aanvoelen en het gebrek aan een audiovisuele topprestatie ervoor dat Medal of Honor zich niet bij de topgames van 2010 zal scharen, al kan de multiplayer daar mogelijk nog verandering in brengen.
Natuurlijk is een review van een shooter waarbij de multiplayer onbesproken blijft, per definitie onvolledig. Doordat de servers echter nog niet bevolkt zijn en we je toch vóór de release al een en ander willen vertellen over Medal of Honor, bespreken we de singleplayer-kant van het spel dus apart van de multiplayer. Een artikel over de multiplayer zal op een later moment volgen.
Pluspunten
+ Authentiek
+ Zeer spectaculair
+ Veel afwisseling
+ Mooie omgevingen
+ Zorgvuldig uitgewerkt
Minpunten
- Matige explosies en dito 'destructability' van omgeving
- Weinig verschil in speelwijze tussen Tier 1-soldaten en normale militairen
- Erg korte campagne
Cijfer: 8,0
Titel |
Medal of Honor |
 |
Platform |
PC, Xbox 360, PlayStation 3 |
Ontwikkelaar |
Danger Close (singleplayer)
|
Uitgever |
Electronic Arts |
Releasedatum |
14 oktober 2010
|