Onderzoek: verminderen speeltijd helpt niet tegen gameverslaving

Simpelweg minder gamen is geen oplossing om problematisch gamegedrag tegen te gaan. Dat blijkt uit onderzoek van de Universiteit Twente. Het reguleren van stemmingen en zelfcontrole zouden een belangrijke rol spelen bij gameverslaving.

Promovenda Maria Haagsma voerde bij het Institute for Innovation and Governance Studies van de Universiteit Twente onderzoek uit naar gameverslaving. Ze onderzocht vooral excessief gamegedrag en de negatieve uitkomsten hiervan op het leven van een persoon, en paste daarbij meerdere bestaande gedragstheorieën toe. Op deze manier zou gameverslaving nog maar weinig onderzocht zijn.

"Het wordt door de meeste onderzoekers algemeen geaccepteerd dat sommige gamers het risico lopen om problematische speelpatronen te gaan ontwikkelen", zegt Haagsma, "Hierbij wordt aangenomen dat het vertonen van problematische gamepatronen vergelijkbaar is met een gedragsverslaving zoals pathologisch gokken."

Haagsma onderzocht onder andere de rol van verwachtingen die gamers hebben over de uitkomst van gamen, de mate waarin het een gewoonte is geworden en de hoeveelheid zelfcontrole. "De bevindingen in mijn proefschrift suggereren dat de hoeveelheid tijd die besteed wordt aan gamen wellicht niet een onafhankelijke voorspeller is van problematisch gamegedrag, in tegenstelling tot andere factoren zoals zelfcontrole en stemmingsregulatie", aldus de promovenda, "Dit geeft aan dat het simpel verminderen van de hoeveelheid speeltijd waarschijnlijk geen effectieve oplossing is om problematisch gamegedrag te voorkomen of te behandelen."

In Nederland zouden steeds meer gamers zich met gamegerelateerde problemen bij de verslavingszorg melden, maar harde cijfers ontbreken aangezien er geen richtlijnen voor registratie zijn. Het instituut voor verslavingszorg sprak vorig jaar over ongeveer 12.000 gameverslaafden in Nederland.

Reacties (89)

Tegenwoordig is het zo dat op zo'n beetje elk verschijnsel wat volgens de 'normale burgerij' abnormaal is, een stempel wordt geplakt. Kijk maar naar het aantal aandoeningen bij kinderen. Het lijkt langzamerhand wel een wedstrijd onder ouders om te kijken hoeveel aandoeningen een kind heeft. 'Oh? Heeft jouw kind Asperger? Mijn kind heeft ADHD en loopt rond bij de logopedie. Och de hete aardappel!' Alles om maar interessant en apart te doen op het schoolplein.

Misschien een beetje off-topic maar het is wel een link naar de huidige maatschappij: Op elk soort afwijking of abnormaliteit wordt maar een stempel gedrukt, des te meer aandacht en des te meer sensatie het krijgt. Vroeger had je dit veel minder. Toen waren er ook al mensen die bijvoorbeeld dagen en dagen besteedde aan het werkend krijgen van een stukje hardware of naar het kijken van TV. Toen werden dit soort dingen gezien als een 'hobby'.

Daarnaast moet men wat betreft Gameverslaving heel erg uitkijken met betrekking tot de berichtgeving en het doel wat achter een mogelijke behandeling zit. Zeker nadat er een bepaalde 'Bakker' aan het werk is geweest en hij de gehele Nederlandse media zo gek kreeg om hem te volgen in de waanzin.

Meestal helpt goed kijken naar symptomen beter om te zien of iemand daadwerkelijk verslaafd is of niet. Als je een student tijdens een hoorcollege constant ziet gamen in plaats van het fatsoen op te brengen om te luisteren, dan heb je in de meeste gevallen te maken een verslaafde.

Of het is een 'kind' wat nooit heeft geleerd om fatsoen op te brengen omdat het kind tijdens zijn/haar gehele jeugd bij de Buitenschoolse Opvang is gedumpt en waar de begeleider geen tijd had om manieren bij de kinderen aan te leren. Uiteraard is het kind gedumpt door ouders die veel te druk waren met carrière maken, totaal onvoorbereid een kind hebben genomen (ze hadden immers alleen gedacht voor het feit dat je met een baby veel aandacht krijgt, aandacht is tegenwoordig immers een slagingsfactor in het leven, zie Twitter en Facebook) en, last but not least, men allebei moet overwerken omdat de Hypotheek van het huis bij nader inzien hoger was dan men had verwacht!

Heerlijk hé, de huidige maatschappij. De echte problemen afwentelen naar kaderproblemen die geen hout snijden. Beetje een rant maar toch een blik dat naar mijn idee de laatste tijd een beetje onderbelicht blijft.

[Reactie gewijzigd door Random IT Man op 24 november 2012 13:41]

Tegenwoordig is het zo dat op zo'n beetje elk verschijnsel wat volgens de 'normale burgerij' abnormaal is, een stempel wordt geplakt. Kijk maar naar het aantal aandoeningen bij kinderen. Het lijkt langzamerhand wel een wedstrijd onder ouders om te kijken hoeveel aandoeningen een kind heeft. 'Oh? Heeft jouw kind Asperger? Mijn kind heeft ADHD en loopt rond bij de logopedie.

De belangrijkste publicaties van (Hans) Asperger stammen uit de jaren veertig van de twintigste eeuw. ADHD stond vroeger bekend onder de naam MBD, een term die in ieder geval in de jaren zestig van de vorige eeuw al volop in gebruik was. Eerdere onderzoeken op dat gebied gaan zelfs terug tot eind negentiende eeuw.

Wat je tegenwoordig wel ziet is dat er onwaarschijnlijk hoge percentages kinderen met een diagnose als ADHD zijn. Waar een percentage van 5 procent eigenlijk al aan de hoge kant is kom je in de praktijk soms doodleuk percentages van 20 procent tegen.

Dat die percentages vroeger veel lager waren betekent niet dat alles beter was. Er zijn kinderen die jarenlang hebben moeten horen dat ze dom, lui of onhandelbaar waren en daar zelfs vaak voor gestrafd werden. Dat lost natuurlijk niets op en met de kennis van tegenwoordig is het mogelijk om iets als dyslexie tijdig te herkennen en er passende begeleiding voor te geven. Je hoort ook vandaag de dag nog wel eens verhalen van mensen die vele jaren lang te horen hebben gekregen dat ze te dom waren om te lezen en pas op latere leeftijd te horen hebben gekregen dat ze aan dyslexie lijden.

Op elk soort afwijking of abnormaliteit wordt maar een stempel gedrukt, des te meer aandacht en des te meer sensatie het krijgt. Vroeger had je dit veel minder.

Vanuit de kant van de psychiatrie is dat in ieder geval niet zo. Vroeger werden veel dingen die maatschappelijk niet geaccepteerd waren in de hoek van de psychiatrie gedrukt. Tegenwoordig heerst meer de opvatting dat het geen aandacht nodig heeft als je er niet zelf last van hebt of problemen van ondervindt.

Desondanks zijn er altijd wel hulpverlenende instanties die op zoek zijn naar nieuwe markten om hun omzetten wat op te krikken en onderzoekers en journalisten die graag hun naam in het nieuws zien. Daar staat tegenover dat de politiek en zorgverzekeringen het zo langzaam aan wel gehad hebben met de groei van de geestelijke gezondheidszorg. De tendens is dat er niet behandeld wordt tenzij er sprake is van ernstig lijden.

Maar het is toch al zo lang bekend een verslaving niet vast ligt met het aantal uren dat je je bezig houd met je verslaving? Dus ik vind dit geen sterk onderzoek.

Verslavingen kenmerken toch meer niet vrijwillig kunnen stoppen, je vervelend voelen als je niet aan met je verslaving bezig te kunnen zijn en je beter/goed voelen als je wel weer met je verslaving bezig bent.

Wat dus betekent dat je 2 uur per dag kan gamen en toch verslaafd kan zijn om dat je de rest van de dag je naar voelt als je bijvoorbeeld op school/werk zit. Of andersom, 18 uur per dag kunnen gamen (LAN-party) en toch vrijwillig een dag eerder kunnen stoppen omdat jij wel eerder moet werken?

Ook deze zin geeft mij niet het gevoel dat het een sterk onderzoek was:
"Het wordt door de meeste onderzoekers algemeen geaccepteerd dat sommige gamers het risico lopen om problematische speelpatronen te gaan ontwikkelen", zegt Haagsma.

Geldt dit niet voor iedereen, voor elke verslaving? Iedereen die games speelt loopt toch dat risico net zoals iedereen die een sigaret probeerd het risico loopt problematisch rook patroon te ontwikkelen?

Maar het is toch al zo lang bekend een verslaving niet vast ligt met het aantal uren dat je je bezig houd met je verslaving? Dus ik vind dit geen sterk onderzoek.

Dat is ook helemaal niet wat het onderzoekt zegt.

"Dit geeft aan dat het simpel verminderen van de hoeveelheid speeltijd waarschijnlijk geen effectieve oplossing is om problematisch gamegedrag te voorkomen of te behandelen."

"Dit geeft aan dat het simpel verminderen van de hoeveelheid speeltijd waarschijnlijk geen effectieve oplossing is om problematisch gamegedrag te voorkomen of te behandelen."

Key woorden "problematisch gamegedrag" Wat is hun definitie van problematisch en in hoevere is het toevoeging "game" van toepassing?
Waarom niet gewoon "problematisch gedrag"?
Er worden veel zaken opgenoemd in het originele artikel maar er wordt geen enkel link gelegd tussen gamen en het gedrags-patroon wat uniek zou moeten zijn aan gamen.

Veel onderzoek naar negatieve effecten van videogames richt zich op uitkomsten zoals: agressief gedrag, minder gevoelig voor geweld en afname in pro-sociaal gedrag. Tevens worden games in verband gebracht met ongewenste fysieke gezondheidsuitkomsten zoals verminderde activiteit en obesitas.

Dus als je agressief, mindergevoelig voor geweld, antisociaal, lui en/of obesitas bent heb je het gamers syndroom?
Je kan blijkbaar op geen enkel ander wijze dit soort gedrag vertonen daarom heet het maar "problematisch gamegedrag"

Ok hier komt het:P. Ik ben naar mijn zeggen gameverslaaft geweest, toen ik 9 was had ik veel problemen thuis werd geslagen door mijn vader mijn moeder hadt veel stress aan haar hoofd. Daarom was gamen een escape voor mij, maar met de jaren werd ik steeds verslaafder wat zie ik als verslaafder nou daar bedoel ik mee dat ik elke keer aan gamen dacht wanneer ik op school zat wanneer ik met vrienden zat te spelen rende ik altijd terug om naar mij computer te gaan, toen ik 17 was probeerde ik van mijn verslaving af te komen op eigen beentjuh zonder iemands hulp, ik ben toen gaan fitnessen, wat nu bodybuilding is geworden dit doe ik nu bijna 4 jaar en ben nu hier heel erg aan verslaaft geworden, ik train 5 dagen 2 keer op een dag in totaal 10 keer , ik heb van mijn trainer een eetschema gekregen en die volg ik tot in perfectie. omdat ik 2013 in november mijn eerste wedstrijd hebt. Een lang verhaal kort te maken , ten eerste ben ik trots op mijn zelf dat ik niet meer lui ben maar juist heel hard werkt, en ten tweede voor de mensen die zeggen gamen kan geen kwaad die zitten zich zelf voor te liegen.

Hoe kan je zien of je ergens verslaaft aan bent.
- Lijdt je normale leven er onder ( bijvoorbeeld ) Vrienden, Familie.
- Ben je er 24/7 mee bezig. Naast je normale baan.
- En kost het je een berg geld. In meeste gevallen tenminste

Nu zit er een verschil in tussen een goede en slechte verslaving, Nu denk je zeker ja maar hoe kan je nu weten wat een goede verslaving is en wat een slechte verslaving is, dat is een goede vraag die moeilijk te beantwoorden is omdat iedereen ze eigen goed en slecht ziet in bepaalde omstandigheden.Dit is hoe ik het tenminste van mijn standspunt bekijk.

Goede verslaving.
- Als je niemand er mee pijn doet in je omgevingskring.
- je later in de toekomst er van kan profiteren, geldverdienen etc. Natuurlijk er zijn risico's aan verbonden mischien word je verslaving wel niet je baan, maar ik zeg maar zo je leeft 1 keer in het leven. Leef het dan ook goed en doe waar je plezier in hebt.

Slechte verslaving.
- Je iemand ermee pijn doet in je omgevingskring, bijvoorbeeld je familie of vrienden, stel je hebt een vriendin en je game de hele dag, dan lijdt je familie er onder dat is een slechte verslaving.
- Bang voor het buitenwereld,oftwel realiteit. Daardoor heb je een uitlaatsklep nodig waardoor je een verslaving gaat vinden zodat je heel even niet meer aan de realiteit hoeft te denken, Waarom denk je dat zoveel mensen verslaaft zijn, bijvoorbeeld gamers en dan zeg ik niet alle gamers maar de meeste doen het omdat ze dan in die paar uur heel even niet meer hoeven te denken aan gezeur van hun ouders of oudere gamers bijvoorbeeld niet meer hoeven te denken aan financiele problemen.

Me hart is weer opgelucht:P heb mijn zegje kunnen doen.

En succes voor iedereen die verslaaft is en wilt afkicken je kan het als je maar in je zelf gelooft.!

dus kort gezegd je bent van de ene verslaving in de andere gerold. Lekker gezond

zelf heb ik hier een persoonlijke ervaring mee.

rond mij dacht iedereen dat ik game-verslaafd was/ben. omdat ik veel tijd achter mijn computer spendeerde, tot wel 80% van de tijd dat ik vrij was.. wat resulteerde in 8 uur per dag.
dit was een combinatie van gamen, Nieuws lezen, dumpert, fora, films, series, programmeren,....

over een halfjaar heb ik mij laten opnemen voor een depressie, toen heb ik 3 maanden lang niet gegamed, en niet in contact geweest met mijn clan. (clan is meer vriendenclub dan gameclan) ondertussen ben ik wel weer in contact... hieruit heb ik geleerd dat mijn gedrag een gevolg was van mijn depressie, en niet de oorzaak.

hiermee wil ik niet zeggen, dat gameverslaving niet bestaat of het minimaliseren, maar ik wil aanhalen dat voor veel mensen gamen een vlucht is van de realiteit, of een goede opvulling van vrije tijd.

wel moet ik toegeven dat ik internetverslaafd ben, maar ik vind dit helemaal niet erg. het is nu eenmaal een medium waar je alles kunt doen: Sociaal contact, educatie, ontspanning, ..
wel is het belangrijk dat je de buitenwereld niet verwaarloosd vanwege je verslaving, probeer zoveel mogelijk met vrienden weg te gaan, en ga sociaal contact niet uit de weg!
ik vind persoonlijk dat alle zombies die savonds enkel in de zetel ploffen achter de televisie veel erger zijn dan iemand die achter de computer zit...,

Mmh.. tijdens de schoolweek is dit bij mij zeer beperkt dan game ik soms totaal niet of max 1 uurtje als mijn studies het toelaten.. maar in de vakantie's kan ik er soms op los vliegen en tot 16/18u per dag gamen...
Naar mijn mening ben ik niet verslaafd.. het is gewoon een hobby die ik (soms) zeer intensief kan beoefenen maar ik verwaarloos mezelf er niet door of andere..
Snap ook niet dat je hieraan verslaafd kan geraken.. je hebt er toch totaal geen voldoening aan?

Er is wel voldoening aan te halen. Namelijk het gevoel dat je geen 'loser' bent, maar iets bereikt hebt als je een spel hebt uitgespeeld. Of een achievement hebt gehaald, of een potje hebt gewonnen bij een shooter.

Er is voor die verslaafden geen ontspanning bij het spelen van games zoals wij dat voelen. Zij voelen alleen maar voldoening, dat ze iets bereikt hebben, wat in het leven niet lukt.

Vandaar ook dat iets als WoW zo verslavend kan zijn (of MMORPG's in het algemeen), je bouwt als het ware een alternatief leven op in het spel waarin je wel succes hebt waardoor het makkelijker is om je problemen in het echte leven te negeren. Niet dat gameverslaving bij andere genres niet voor kan komen, maar die lenen zich er net wat minder voor.

je hebt er toch totaal geen voldoening aan?

Kennelijk wel, anders zou je er niet soms 16 uur per dag aan besteden.

Het beste is, net zoals bij roken gewoon in 1 keer stoppen.
En maar 12.000 gameverslaafden in Nederland, had er toch stiekem wel wat meer verwacht.
Zelf game ik ongeveer 4 uur in de week, te druk met studie en werk om nog fatsoenlijk te kunnen gamen.

4 Uur is niet fatsoenlijk? Kwaliteit over kwantiteit als je het aan mij vraagt

Maar nee, in 1 keer stoppen is ook niet de oplossing. Gameverslaving is namelijk geen verslaving ala nicotine. Gameverslaafden zien gamen vaak als enige uitweg uit bepaalde dagelijkse problemen.

Wil je de gameverslaving dus aanpakken dan zul je de onderliggende problemen moeten oplossen. Anders neemt iets anders de plek van het gamen wel in.

Als ex-WoW verslaafde (niet officieel, maar geloof mij het was erg genoeg).

Het was bij mij andersom. Ik begon met het spel en voor lange tijd gaat alles heel goed. Real life alles in orde, ingame gaat alles goed vooruit. Iedereen blij. Maar op een bepaald punt begint het spel belangrijker te worden. Bij WoW is dat als je begint serieus te raiden, maar kan evengoed in CoD gewoon de 10de prestige willen halen met alles unlocked... Er is altijd wel een reden om te blijven spelen. Op dat moment is er dus een duidelijk doel achter het gamen, en elke keer geraak je merkbaar dichter bij je doel wat je nog meer motiveert. Het echte leven werkt zo niet. Daar werkt je naar een doel en pas na een langere tijd begin je de vruchten te plukken ipv dezelfde avond nog. Daarom kan het verleidelijk zijn om je ingame doelen meer prioriteit te geven aangezien het gewoon beter gaat en dus makkelijker is om gemotiveerd te blijven.

Pas na een tijd worden de echte problemen zo groot dat je begint weg te lopen naar je game. Eenmaal je daar bent is het echt enorm moeilijk om er terug uit te geraken. Het is ook raar hoe leuk een spel wordt op die momenten. Mijn beste game herinneringen zijn nog altijd momenten van in WoW, terwijl ik in 2008 gestopt ben met WoW maar zeker niet met gamen. Ik besef hoe erg ik verslaafd was maar nog altijd koester ik bijna elke herinnering aan dat spel. Ben ook een paar keer opnieuw begonnen voor een paar maand maar kon het oude gevoel niet meer terug krijgen dus het hoefde voor mij niet meer.

Hoe ben ik de eerste keer gestopt? Het was nog tijdens The Burning Crusade toen mijn guild steeds dieper in Black Temple geraakte (1 van de moeilijkste raids in het spel op dat moment, en zeker de meest prestigieuze). Het probleem was dat we in de zomervakantie enorm veel vooruitgang hadden geboekt. Was via een vriend in de guild geraakt terwijl mijn gear eigenlijk niet goed genoeg was, maar na weken van raids farmen was mijn gear quasi volledig op punt en paste ik volledig in de guild. Tegen het einde van de zomervakantie speelde ik op zo een hoog niveau mee dat enkel nog de beste guilds van de server mij een voordeel zouden kunnen geven met mijn huidige gear. Hoe dan ook: Ik moest weer vroeg opstaan vanaf september dus raiden tot in het putje van de nacht ging niet meer. Ik heb dit gezegd maar blijkbaar geloofden ze niet in mensen die wat minder konden raiden... Heb uiteindelijk moeten leaven nadat ik eens vroeger weg moest uit een raid. Op de moment zelf was ik echt kapot. Het voelde alsof ik gewoon alles had verloren waarvoor ik gewerkt had. Mijn gear had ik nog, maar mijn gear was veel te goed. Met de tijd dat ik kon spelen zou ik quasi nooit meer een upgrade kunnen vinden... Ik had geen doel meer en een week later ben ik gestopt. Bij de nieuwe expansion nog eens 2 maand gekocht maar dat verhaal duurde ook niet lang.


Het komt er dus op neer: Er moet een belangrijker en haalbaar doel zijn buiten het spel, want je kan niet verwachten dat iedereen zoveel pech (geluk eigenlijk, als ik er op terug kijk) heeft als mij. Geef een gameverslaafde iets anders waar hij zijn tijd in kan steken. Ik heb een hobby gevonden in programmeren wat nu zijn vruchten begint af te werpen met een project waar een hele hoop mensen bij betrokken zijn. Maar het kan eender wat zijn... Het belangrijkste is dat je ze geen kans geeft om zich zo veel te vervelen dat ze opnieuw beginnen.

Dit kan trouwens allemaal fout zijn. Puur persoonlijke ervaring en mening. Moest er iemand zijn die het beter weet voel je vrij om mij te verbeteren.

Mooi stuk van je ervaring. Ik zie hier wel in dat controle bij jou dus heel belangrijk was. Je bent continue aan het harvesten om het spel te controleren. Je moet dat wapen hebben om het spel meer onder controle te hebben.
Ik merk ook dat spellen als WoW of andere spellen waarbij je moet levellen veel verslavender zijn. Bij dark souls moet je altijd weer je souls terughalen nadat je dood bent. Het kan nooit wachten tot morgen.
Bij gokken, wat ik vroeger op automaten deed was dat ook altijd het geval. Je moet proberen je geld teug te krijgen voordat je naar huis gaat.

Ik vraag me af wat nu precies de defenitie van een gameverslaving is.

Ben je verslaafd als je alleen nog maar kan gamen en niks anders meer?(niet werken, studeren, slecht eten, etc etc).

Of ben je gameverslaafd als je meer dan een x aantal uur gamed?

Hoe komen ze bij het aantal van 12k verslaafde in nederland, hebben zoveel mensen zich gemeld bij een afkick kliniek?

Ik vergelijk gamen het liefst met tv kijken en niet met drugs en alcohol.
Om het te vergelijken met gokken vind ik wat minder, want bij gokken is het zo dat als je het vaak doet en je wint veel dan ben je prof, en als je veel verliest ben je een verslaafde.

Het lijkt me wel eens mooi om uit te zoeken hoeveel mensen in Nederland in een patroon zitten wat ze vaak herhalen en eigenlijk dagelijks nodig hebben.
Denk aan gamen, tv kijken, sporten, porno/sex, marktplaatsen, internetten etc etc,
Ik gok dat het grootste deel van nederland wel ergens aan verslaafd is.

De definitie van gameverslaving is dezelfde als die van andere verslavingen:
Verslaving is een toestand waarin een persoon fysiek en/of mentaal van een gewoonte of stof afhankelijk is, zodanig dat hij/zij deze gewoonte of stof niet, of heel moeilijk los kan laten. Het gedrag van de persoon is voornamelijk gericht op het verkrijgen en innemen van het middel, of het handelen naar de gewoonte, ten koste van de meeste andere activiteiten.
Hoe lang je gamed is niet zo relevant

Het gaat meer om wat een geaccepteerde vorm van "verslaving" is. Je kan wel zeggen dat het

Verslaving is een toestand waarin een persoon fysiek en/of mentaal van een gewoonte of stof afhankelijk is, zodanig dat hij/zij deze gewoonte of stof niet, of heel moeilijk los kan laten.

is maar in hoeverre wordt mee genomen of iets gewoon een interesse is van een persoon zoals een hobby.
Bij drugs is het een duidelijke patroon van je lichaam mollen ongeacht wat de drugs voor je doet dus op een vrij destructief wijze is het gevolg ernstig.
Tevens met gokken is het eind resultaat dat je helemaal geen geld overhoudt en niet kan stoppen en dus in de schulden komt wat weer tegenstrijdig is met gezond leven.

Maar bij gamen is de vraag wat zijn de nare gevolgen ten opzichte van andere "hobbys/verslavingen"
Als men elke avond zich voor de TV plant, Booken leest, aan je auto sleutelt, muziek luistert, gaat darten of wat je ook kan verzinnen. Hoe is dit anders dan gamen?
Is gamen een verslaving en geen hobby omdat men gamen in het algemeen een slechte vorm van bezigheid vindt?
Tot iemand komt met wat de slechte eigenschappen van gamen zijn en hoe dat iemand sloopt lijkt het meer op een reactie van
"Oudere mensen die niet begrijpen waarom mensen gamen en het dus automatisch als iets slecht bestempelt want ja elke avond 4-5 uur lang een boek lezen is normaal en gewoon goed voor je"

Elke mens gaat iets zoeken wat hem/haar stimuleert buiten het gewoon overleven en dat heet een hobby. Het wordt gauw een verslaving genoemd als andere mensen jouw hobby afkeurt.
Dit soort gedrag zien we ook op andere manieren verschijnen in de maatschappij met name met religie. Hier in nederland zouden we toch echt wel beter moeten weten omdat iedereen vrij moet zijn om te doen wat zij willen binnen de grenzen van de wet.
Totdat men aankomt met een algemene onderzoek wat dus niet 1 onderwerp heeft zoals gamen maar het "verslaafd zijn" aan een hobby heeft als doel is dit soort onzin niks anders als je religie opdringen aan een ander omdat je zijn vorm van bezigheid niet goedkeurt.

Dan "ten koste van" is belangrijk, maar tegelijkertijd ook een beetje vaag. Als je door de ene tijdsbesteding minder tijd overhoudt voor een andere, telt dat dan al? Lijkt me niet. Maar als je zoveel speelt dat je regelmatig niet op je werk verschijnt, dan wel. Maar er zullen vooral veel vage grensgevallen zijn.

Dus als ik pas ga gamen nadat al mn andere taken af zijn, (huiswerk, klusjes) dan is het geen verslaving.

Voor de meeste gamers is het geen verslaving hoor, maar vaak wel compulsief gedrag en een relaxmoment even weg van de werkelijkheid.

Ik haat dat typische hokjesgedrag, waarbij alles in cattegorien wordt ingedeeld.

eens met cerberus maar ik ga nog een stap verder... ik zie niet in waarom je een +2 krijgt voor iets wat totaal geen eigen inzicht of duidelijke verklaring geeft... copy pasten van wiki kan iedereen...

en dus zoals ik in mijn voorbeeld aangaf... wat als jongeren in plaats van op vrijdag avond met vrienden naar de stad gaan ... relaties ontwikkelen, zich ontplooien, vriendinnetjes krijgen, alleen maar zitten te WOW-en... is er dan sprake van 'verstoring van je leven'

als er 12000 game-verslaafden zijn, dan toch zeker nog 60.000 grensgevalletjes. waarvan een groot deel van de maatschappij ze ook onder de definitie van verslaafd, zou scharen.

Ik snap ergens je standpunt als bezorgde ouder wel.

Maar de problematiek rond coma-zuipen, roken en kind-moeders zijn allemaal stukken groter.

Zorg dat je kind ook een sport doet of iets sociaals IRL.

Waarom sociaal zijn IRL?

Er zijn genoeg online games waar je sociaal kan zijn met andere gamers over de hele planeet

Tuurlijk, ze zijn niet fysiek aan te raken, maar ik denk dat dat enkel voordelen heeft (zoals gevechten)

Het enige slechte dat ik zou kunnen bedenken is dat ze anoniem zijn.
Maar zelfs dat heeft voordelen, ze kunnen open zijn zonder dat iemand hen beoordeelt

Je moet natuurlijk sowieso je kind leren sociaal te zijn.

Het gevaar met alleen online te zijn en te weinig mensen in-da-flesh te ontmoeten, is dat ze niet leren lichaamstaal te lezen en dergelijken.

Maar je inderdaad helemaal gelijk dat kids ook moeten leren online sociaal te zijn. Meestal zijn ze de grootste asocialen!

om het in perspectief te plaatsen:

Elk weekend je lam zuipen omdat het sociaal is...


Er is een heel grote groep waarvoor gamen gewoon een hobby is. Ook al zien het merendeel van de mensen dit als een verslaving/tijdsverspilling.

Als ik liever zaterdagavond game dan naar de kroeg te gaan en me lam te zuipen met de rest, dan is dat toch mijn eigen keuze? Waarom moet je dan direct het etiket van verslaafde opgeplakt krijgen?

Misschien dat we over 10 jaar gamen als sociaal aanvaard kunnen beschouwen en dan kan facebook e.d. de nieuwe verslaving zijn...

Wat een BS allemaal!

Het lijkt me wel eens mooi om uit te zoeken hoeveel mensen in Nederland in een patroon zitten wat ze vaak herhalen en eigenlijk dagelijks nodig hebben.
Denk aan gamen, tv kijken, sporten, porno/sex, marktplaatsen, internetten etc etc,
Ik gok dat het grootste deel van nederland wel ergens aan verslaafd is.

Maar noem je dat verslaafd, of juist een hobby? Een aantal van de activiteiten die je noemt zou ik "ontspanning" noemen, en ontspanning is toch echt iets wat de gemiddelde mens nodig heeft.

Alcohol, drugs, gokken, gamen zijn ook allemaal ontspanning.

Je wilt niet zonder die dingen, maar iedereen kan er zonder leven.
Ik denk dat het pas een verslaving is, als het je gedrag in negatieve zin beinvloed en dat je daardoor zelf destructief wordt.

Maar daarom vind ik de term verslaving in het geval gaming erg vaag.
Als iemand veel gamed hoor je iemand al gauw zeggen dat hij verslaafd is,
maar als een zelfde persoon dezelfde tijd voor de tv zou zitten, dan zal er hooguit gezegd worden dat hij/zij geen leven heeft, maar niet dat die verslaafd is.

Bijna alles kan ontspanning bieden, maar als je het teveel doet en gemiddeld Nederland doet het niet, dan is het al snel een verslaving volgensmij.

Het wordt een verslaving als je er andere verplichtingen of problemen in het leven mee gaat ontlopen. Wat de onderzoeker beweert vind ik wel erg interessant. Stemmingwisselingen en controle. In mijn beleving en ervaring zit daar wel wat in.

Gameverslaafden zien gamen vaak als enige uitweg uit bepaalde dagelijkse problemen.

Dat is wel erg bot gezegd. Ik dat dat de meeste gamers niet achter hun pc/console zitten omdat ze een probleem hebben. Die zitten daar omdat gamen ook gewoon leuk is en kan zijn.
Zodra er verveldende neveneffecten op gaan treden dan heb je een probleem, maar wel een probleem dat is ontstaan DOOR het gamen zelf.

>> Gameverslaafden zien gamen vaak als enige uitweg uit bepaalde dagelijkse problemen.

Dat is wel erg bot gezegd. Ik dat dat de meeste gamers...

De meeste gamers zijn niet gameverslaafde.

dat hangt af van je defenitie van game-verslaafd.

als de rest van je leven sterk beinvloed word en je als jongen van 16 ik noem maar wat, nooit mee gaat met je school genootjes uit stappen, omdat je WOW wilt spelen, zie ik dat als verslaving anderen vinden dat heel normaal en "ik mag zelf weten waar ik mijn zaterdag avond mee vul"

Helemaal mee eens. Ik speelde vroeger 16 uur per dag shooters. Tegenwoordig speel ik gemiddeld 1 uur per dag. Ik kan behoorlijk opgaan in gamen. en zou het voor geen goud willen laten. Ben ik verslaafd? Misschien wel... maar als ik 2 weken op vakantie ga kan ik makkelijk zonder. Daarnaast ondanks dat ik behoorlijk agressief kan worden van gamen. Ga ik geen pistool kopen en op de markt om me heen schieten... als je dat gaat doen dan is er toch serieus iets anders met je aan de hand....

Ik zie gewoon niet het nut in van ieder weekend in de kroeg hangen praten over de meest uiteenlopende onzin met elkaar en dan ieder weekend 50 euro op te zuipen omdat het zogenaamd gezellig is... ik nodig een paar vrienden uit bij mij thuis. Ik koop voor een tientje een krat bier die we delen en gamen de hele avond gezellig. Sommige mensen snappen niet wat ik in gamen zie. Maar het is voor mij een uitlaat klep. Ik weet niet wat een ergere verslaving is... gamen of drank/drugs...

Kinderen die veel gamen schorten in mijn idee behoorlijk aan opvoeding. Ouders dumpen tegenwoordig voor iedere scheet hun kinderen bij de opvang. En dan klagen dat steeds meer kinderen problemen krijgen thuis... gek he! Kinderen kunnen tegenwoordig niet meer met hun ouders praten en zoeken een uitweg voor hun uitlaat klep.

Dan vind ik dat je naar mijn mening toch al snel iemand verslaafd noemt...
Of is verslaafd alles datgene wat je niet doet wat anderen wel doen, laten we zeggen, gaan stappen..

Zelf zou ik iemand verslaafd noemen die eigenlijk wel graag mee zou willen stappen, maar een te sterke drang heeft om toch die avond te gamen. Iemand die de dag erna misschien spijt krijgt dat hij niet is meegegaan, en niet helemaal snapt waarom hij heeft gekozen om te gamen.

dat hangt af van je defenitie van game-verslaafd.

Ik hou dezelfde definitie aan die in het artikel wordt genoemd:

"...negatieve uitkomsten hiervan op het leven van een persoon.."

het is en blijft een verslaving.. Ook bij roken ligt de oorzaak ook lang niet altijd bij de nicotine..

Ik had weken waarin ik 50 uur game toen ik even niet werkte, maar ik kan nu ook zo weer stoppen. Dus dat is dan wel excessief gamegedrag maar dan toch geen verslaving?

Ik had weken waarin ik 50 uur game toen ik even niet werkte, maar ik kan nu ook zo weer stoppen. Dus dat is dan wel excessief gamegedrag maar dan toch geen verslaving?

Javier Guzman heeft dit in zijn show 'Delirium' ter sprake gebracht toen hij zelf in een afkickkliniek was opgenomen. Daar heeft hij te maken gehad met twee game-verslaafde jongens die 120 uur in de week (3 Fulltime-banen!!!) gameden.

50 Uur valt nog mee, in een beetje rustige week haal ik dat ook nog wel. door de week van 4 tot 6, en dan van 8 tot 12, en in het weekend overdag nog wat uurtjes... Haal ik wel. Maar ik ben niet verslaafd. Verslaafd is als je het dwangmatig doet, en je er dus ook niet zonder meer mee kunt stoppen. Ook symptomen als depressie als je niet kunt gamen (afkickverschijnselen) horen bij verslaving.

Dus wanneer spreek je van een verslaving? Verslaving is het obsessief gamen, en dat gebeurd wanneer je of:
- Ooit bent gaan gamen omdat je het leuk vind, en dat dat steeds groter is geworden, tot een probleem aan toe
- Je hebt in het echte leven problemen en dat probeer je met gamen te ondermijnen.

De eerste groep is verslaafd, maar zonder reden en kickt makkelijk af als je materiaal voor een periode afpakt, of een tijdsgrens stelt.

De andere groep is andere koek, want die gamen om andere ervaringen uit te zetten, zoals de dood van een goede vriend. Die moet je zowel helpen door gamen minder goed mogelijk te maken (niet helemaal weg), maar vooral helpen met hun probleem op te lossen / te verwerken, want dan pak je het probleem bij je wortel aan.

[Reactie gewijzigd door naarden 4ever op 24 november 2012 11:36]

Jij kunt dus vanaf nu twee weken stoppen met gamen? Mensen die verslaafd zijn zullen dat zelf nooit (h)erkennen.
Ik ken er wel meer die niet zoveel gamen maar als de mogelijkheid hen ontnomen wordt beginnen de afkickverschijnselen al.
Om maar niet te beginnen wat men dat in die tijd zou moeten doen.

Jij kunt dus vanaf nu twee weken stoppen met gamen? Mensen die verslaafd zijn zullen dat zelf nooit (h)erkennen.
Ik ken er wel meer die niet zoveel gamen maar als de mogelijkheid hen ontnomen wordt beginnen de afkickverschijnselen al.
Om maar niet te beginnen wat men dat in die tijd zou moeten doen.

Ik snap op zich wel wat je wilt zeggen (verslaafden erkennen hun verslaving niet), maar het is natuurlijk ook niet zo dat iemand die zegt dat hij niet verslaafd is daarom juist verslaafd is.

Sowieso vraag ik me af welke afkickverschijnselen er volgens jou zijn dan. Ik zou het ook niet leuk vinden als ik nu ineens twee weken niet zou mogen gamen, waarschijnlijk juist omdat ik geen gameprobleem heb.

Moest mijn vriendin zeggen, morgen gaan we twee weken op vakantie/ moeten we twee weken werken aan iets, geen probleem. ik zal het gamen die 2 weken zeker niet missen, en daarna ga ik met veel plezier verder gamen.

Maar waarom zou je in godsnaam ineens 2 weken moeten stoppen als je de tijd en de zin ervoor hebt? Als je er neits anders voor moet laten?

Wat moet je dan doen? 2 weken een boek lezen,...?

Voor velen is het een hobby, door anderen wordt die hobby dan gezien als verslaving. Is voetbal, tennis, sportschieten dan ook een verslaving? en wat van Topsport?

[Reactie gewijzigd door Tarkin op 26 november 2012 09:08]

[...]
De andere groep is andere koek, want die gamen om andere ervaringen uit te zetten, zoals de dood van een goede vriend. Die moet je zowel helpen door gamen minder goed mogelijk te maken (niet helemaal weg), maar vooral helpen met hun probleem op te lossen / te verwerken, want dan pak je het probleem bij je wortel aan.

Het probleem is alleen wel dat je met minder goed mogelijk maken het risico loopt dat de problemen alleen maar erger worden. Zulke mensen gamen (of kijken TV, gokken, of hebben een andere overdreven hobby) omdat ze hun kop liever niet op de problemen van elke dag hebben staan.

Trek je dan de spreekwoordelijke stekker er ineens uit, dan kan het goed zijn dat die onderliggende problemen psychische klachten gaan veroorzaken, zoals een zenuwinzinking, psychoses, depressie of zelfs suïcidaal gedrag.

"Zomaar even stoppen" is het laatste wat die mensen kunnen, omdat ze dan weer plotseling geconfronteerd worden met hun (soms ernstige) issues. Of er zal een andere verslaving voor in de plaats komen, maar zoiets zal echt altijd moeten gebeuren onder strikt toezicht van een professioneel hulpverlener.

Vind die tijden die je noemt best veel... Dat is zeg maar al je tijd buiten je werk/school... Mocht je meer tijd hebben dan zou dat in gamen gestopt worden.

Ben ik met je eens hoor. Ik woon nu drie jaar in mijn eigen huis samen met mijn vriendin. We werken beide vier dagen per week en dat is in beide gevallen 'sociaal' werk met veel andere mensen om ons heen. Ik game elke week 40 uur gemiddeld en doe in die tijd van allerlei creatieve en interessante dingen. Ik heb daarbij ook actief contact met meerdere buitenlandse mensen die op dezelfde golflengte zitten qua gamen.

Als ik zie hoe andere mensen zich soms vervelen en wat voor hobby's sommige mensen hebben om hun tijd te doden of hoe eenzaam en saai het leven van veel ouderen is, dan ben ik blij dat ik in de rijke game-wereld kan zijn.
Ik denk eerder dat de mensen die 'ergens' verslaafd aan zijn, aan het vluchten zijn voor andere dingen in hun leven.

Er is geen exacte definitie van "verslaafd" in de context van "gamen", zoals een game verslavings barometer. Men weet niet hoe je dat exact moet meten.

Een iewat gangbare omschrijving is dat het iets is waar je niet mee zonder kunt. Maar dat geldt ook voor eten en ademhalen. Toch is men niet verslaafd aan lucht.

Alles heeft zijn voor en zijn tegen. Gamen ook. Maar daar wil ik het even niet over hebben, want anders wordt het een boekwerk. We hebben het over verslaving.

Welnu, als iemand niet zonder gamen kan, zelfs al is het 1 uur per maand, dan is dat niet noodzakelijkerwijs een ziekte of een probleem of een gevaar voor hey sociale millieu. Je hebt gewoon af en toe ontzettende zin in wat leuks of wat lekkers. Nou en?

Natuurlijk zolang er niets destructiefs uit voort komt. En ja, ik denk dat dit juist een van de belangrijker problemen zijn. Men vergeet namelijk dat gaming systemen educatieve machines zijn, dus leerkrachten die les geven in hoe je anderen om zeep kunt helpen. Hen die erbij blijven dat die kill games maar "games" zijn moeten maar eens goed de "human mind" gaan bestuderen.

Ik denk dat "verslaaft aan lucht" wel een erg rigoreus voorbeeld is, ik denk dat we van verslaving spreken als er negatieve externe effecten optreden.

Welnu, als iemand niet zonder gamen kan, zelfs al is het 1 uur per maand, dan is dat niet noodzakelijkerwijs een ziekte of een probleem of een gevaar voor hey sociale millieu. Je hebt gewoon af en toe ontzettende zin in wat leuks of wat lekkers. Nou en?

Ik denk dat je dat ook in de gaten moet houden: Als het geen problemen in je functioneren oplevert is het in principe onschuldig vermaak en heb je het onder controle. De vraag is dan ook of je zo'n regelmatig patroon wel onder een verslaving moet rekenen.

Genoeg mensen die hun werkdag starten met 2 bakken koffie, maar is heel Nederland nu echt zo koffie-verslaafd?

Zo gauw het problemen op gaat leveren op vlakken zoals je werk, je relatie ("Sorry schat, ik kom wel naar bed als ik deze achievement heb..." ) of andere persoonlijke problemen op gaat leveren, dan wordt het tijd om aan de bel te gaan trekken.

Welnu, als iemand niet zonder gamen kan, zelfs al is het 1 uur per maand, dan is dat niet noodzakelijkerwijs een ziekte of een probleem of een gevaar voor hey sociale millieu. Je hebt gewoon af en toe ontzettende zin in wat leuks of wat lekkers. Nou en?

De vraag is of je absoluut niet zonder kan, er. gegeven de juiste omstandigheiden het niet automatisch steeds meer en meer wordt. Als je het bij dat uurtje kan houden, dan is dat op zich geen probleem omdat de meeste mensen tijd te over hebben...maar als je de hele maand afwezig bent door craving naar je game uurtje dan ben je nog steeds verslaafd én is het problematisch..Dan kun je er donder op zeggen dat als je bijv. onstlagen wordt of je relatie gaat stuk or iets anders zorgt ervoor dat je opeens zeer veel meer tijd kán besteden, je dat ook gaat doen.

Ik persoonlijk ben van mening dat wanneer je meer dan 10 uur per week gamed, er een meer of mindere mate van verslaving is opgetreden. Probeer maar eens voor de lol om een week niet te gamen. Kijk dan wat voor verschijnselen er optreden. Weet je van gekkigheid niet wat je moet doen tijdens die non gaming uren, weet je genoeg. Elke verslaving trekt en maakt dat je ernaar verlangd.
En TV-kijken kan ook een verslaving zijn

Maar dan heb je dus ook niets te doen in die tijd. Het wordt juist eerder een verslaving, naar mijn idee, wanneer je je entertainmnt gaat inplannen terwijl er belangrijkere dingen te doen zijn.
Een gepensioneerde die wel 12 uur per week een beetje zit te schaken en pruimensap te drinken hoeft er niet verslaafd aan te zijn. Wanneer iemand van 40 met 2 kinderen wegglipt uit zijn werk om te gaan schaken, of stiekem pruimensap drinkt tijdens zijn werk, dan begint het meer op een verslaving te lijken.
Dan is het niet gezegd dat het ook echt een verslaving is, misschien heeft hij wel een vitamine pruim tekort, maar het is een betere kijk op verslavingsverschijnselen dan kijken hoeveel uur iemand met zijn hobby bezig is.

Ik game regelmatig 10 uur of meer per week. Dan weer maanden niet. Beetje een bullshit statement, slaat nergens op.

Ik heb een slaapverslaving, want ik slaap meer dan 10 uur per week.
Ik heb een eet verslaving, want ik eet meer dan 10 uur per week.
Ik heb een autorij verslaving, want ik rij meer dan 10 uur per week.
Zo kan ik nog wel even doorgaan, slaat net zo veel op een tang als een varken als jouw vermeende game'verslaving'.

Ik persoonlijk ben van mening dat wanneer je meer dan 10 uur per week gamed, er een meer of mindere mate van verslaving is opgetreden. Probeer maar eens voor de lol om een week niet te gamen. Kijk dan wat voor verschijnselen er optreden. Weet je van gekkigheid niet wat je moet doen tijdens die non gaming uren, weet je genoeg. Elke verslaving trekt en maakt dat je ernaar verlangd.
En TV-kijken kan ook een verslaving zijn

Dat klinkt meer als gewoon vervelen dan verslaafd zijn.

Het wordt pas verslaving als je met je (half gefrustreerde) vriendin thuis zit, achter de PC geplakt zit en ineens in paniek raakt als de stroom uitvalt midden in een potje.

Ik heb echt wel momenten dat ik zeker aan die 10 uur per week kom, onder andere afgelopen zomervakantie, waarbij ik dagelijks bij een vriend kwam omdat hij een koel huis heeft en het in de 35 graden niet te harden was, waar we voornamelijk zaten te gamen, verscheidene uren per dag. Misschien zaten we wel aan tien uur per twee dagen. Hij volgt nu 6 vakken (van de gebruikelijke drie die al voor 40 uur horen te zorgen en zit nu ver onder die tien), en ook ik gamede vorige periode veel minder. Toch hebben wij volgens je bewering een verslaving, aangezien we wel 10 uur per dag hebben gegamed.

Wanneer ben je verslaafd? Is er een tijd aan te hangen ofzo?

Ik speel al 18 jaar lang 1-2 uur per dag games minimaal, eerst na studie en nu na het werk, en langer in het weekend. Ben je dan verslaafd?

Ik bedoeld mensen zitten ook de hele avond voor de TV, dan zijn ze toch ook niet verslaafd of wel?

Zolang jij of je omgeving er geen last van heeft, is er toch geen probleem?

Wanneer ben je verslaafd? Is er een tijd aan te hangen ofzo?

uit het Tnet artikel:

"...negatieve uitkomsten hiervan op het leven van een persoon"

[Reactie gewijzigd door BadRespawn op 24 november 2012 14:19]