Off topic:
Ik denk niet dat de École Polytechnique Fédérale de Lausanne (EPFL) het op prijs stelt dat de eer aan hun concurrent, de ETH in Zürich, wordt gegeven. De 'Neuroprosthetic Control Group' heeft welliswaar in het verleden in Zürich gezeten, maar heeft zich een jaar geleden aangesloten bij het EPFL Center for Neuroprosthetics.
Dus ere wie ere toekomt!
On topic:
Dat terzijde loop ik altijd wel echt warm van dit soort berichten. Vind het zo gaaf wat tegenwoordig al mogelijk is. Nu bestaat deze techniek al langer (zelfs
game makers zijn erin geïnteresseerd), maar de techniek staat na al die jaren nog echt in de kinderschoenen en wil ook niet goed door ontwikkelen door een aantal beperkingen:
- Slechte SNR:
Je wil deze techniek liefst zo non-invasief maken als mogelijk. Echter gebruikmaken van Electroencephalography (EEG), zoals je hier in deze 'badmuts', geeft een uitermate slecht signaal. Je kampt met bewegingsartefacten en simpelweg doro het feit dat er een schedel tussenzit die enige vorm accuraat meten blocked. Wat je met dit soort signalen op kunt vangen zijn clusters van wel duizenden neuronen. M.a.w. een heel basic signaal in vergelijking met individuele spikes waarmee de neuronen met elkaar communiceren. Dit houdt in dat je maar een enkel eenvoudig signaal kunt ontcijferen uit iemands hersenactiviteit. Een arm/been prothese (laat staan een volledige robot) besturen gaat op deze manier dus niet lukken, enkel eenvoudige systemen met weinig degrees of freedom (DOF) zijn van toepassing.
In het geval van deze rolstoel (toevallig laatst een college over gehad! =O) is de computer instaat om eenvoudige commando's te decoden als: vooruit, links, rechts en stoppen. Waar de vooruitgang in deze EEG technologie zit is met name in het ontwikkelen van betere 'control systems'. Dus in plaats van de hele tijd te denken van: ik wil naar voren, ik wil naar voren, ik wil naar voren. Is het voldoende voor de software om een keer dat 'naar voren' commando te krijgen en dan blijft de rolstoel rijden. Dit scheelt de bestuurder veel cocnentratie vermogen, want hij hoeft nu alleen nog maar aan het "sturen" te denken. Dus samengevat: de ontwikkelingen met EEG zitten met name in het ontwikkelen van betere control systems en niet zozeer in direct meten van het signaal, sinds dit niet sterk verbeterd kan worden.
-Biocompatibility
Een oplossing om meer DOF te kunnen ontcijferen uit de hersenactiviteit, is mogelijk als je meer invasief gaat meten. Electrocorticography (ECoG) maakt net als bij EEG gebruik van een
badmuts electrode array, maar die wordt nu direct over de hersens gelegd (heb maar geen plaatjes gelinkt voor mensen met een zwakke maag). Dit verhoogd drastisch de kwaliteit van het signaal! Wil je nog nauwkeuriger meten, dan stap je naar Single-unit recording toe. Hierbij gebruik je een chip zo nog kleiners dan een 1 cent munt waar honderden tot wel duizend naald electrodes opzitten. Hiermee ben je instaat om individuele neuron spikes te meten.
Echter, zul je wel denken, wat is de catch achter zo accuraat kunnen meten? Nou je kunt wel begrijpen dat je voor beide technieken iemands schedel open moet zagen, wat wel degelijk als invasief beschouwd wordt. Maar goed, we hebben goede neurochirurgen tegenwoorden en bijv. patienten met een volledige verlamming hebben dit er vaak wel degelijk voor over. Het punt wat ik echter wil overbrengen is dat de techniek wel heel erg ver is, maar het lichaam dit gefrutsel in onze hersenpan niet accepteert. Biocompatibiliteitt speelt hier een enorme rol. Je lichaam stoot dit soort electrodes namelijk na een bepaalde tijd af. Er begint zich na inplanting litteken weefsel rondom de electrodes te vormen die het signaal uiteindelijk volledig zullen dempen. Dit soort studies leveren vaak uitmuntende resultaten, met mensen die in gedachten een robot arm met wel 6 DOF of meer kunnen aansturen. Echter..... dit werkt maar maximaal een jaar en meestal nog korter en dan meten je electrodes niks meer.
Deze techonologie wordt op het moment enorm geremd door de biocompatibiliteits beperkingen. En eerlijk gezegd zie ik hier ook geen vooruitgang in komen de komende jaren zolang dit probleem niet aan wordt gepakt. Onderzoek in biocompatibility coatings is de way to go in dit vakgebied, want anders staat de ontwikkeling gewoon stil.
All in all wil ik met dit betoog zeggen: echt super interessant dit soort berichten, maar neem ze met een flinke korrel zout. Ja het lijkt allemaal ontzettend futuristisch wat hier gebeurt, maar in werkelijkheid staat de technologische vooruitgang in Brain Machine Interfacing (BMI) al jaren praktisch stil. Aan de andere kant, dit soort publiciteit is wel heel belangrijk, omdat het een hoop geld binnen kan brengen. Wat ontzettend nodig zal zijn, wil je de biocompatibiliteits problemen aan pakken. Doe je dat niet, dan zul je als het ware niet veel verder komen dan met een rolstoel rondjes rijden in het park.
[Reactie gewijzigd door Ger0ne op 23 juli 2024 19:51]