Er zitten veel haken en ogen aan dit soort 'telechirurgie', en de vraag is dan ook of het ooit ook maar echt van de grond zal komen. Feitelijk gezien, is chirurgie op afstand dagelijkse praktijk ook al op dit moment. De da Vinci robot chirurgie, hét voorbeeld van een telemanipulator, is namelijk een device welk voor diverse doeleinden reeds is toegepast. Niet enkel binnen onderzoeks verband.
Binnen huidige centra zit de chirurg nog wel vaak binnen de zelfde OK-ruimte, echter is dit zeer zeker geen noodzaak. Er is dan ook sprake van ideeën om toekomstige OK-ruimtes binnen dedicated centra zo af te stellen dat de consoles (het onderdeel van het device waarmee de chirurg de slave bedient) binnen een afzonderlijke ruimte komt te staan. Is het efficiënt? Mogelijk. Je kunt je indenken dat het het concept van lopende bandwerk vergroot, en daarmee een hogere productie gedraait kan worden. Of het uiteindelijk beter is voor de patiënt, dat is nog maar de vraag.
Sowiezo blijft wel een feit, dat je de rest van de benodigde staf nog wel aanwezig op de OK moet hebben, en je nog altijd een assisterende chirurg ter beschikking moet hebben welk de patiënt met spoed kan openen indien de noodzaak hiertoe reist.
Juridisch gezien zal het laten uitvoeren van een operatie door een arts buiten het huidige centra, laat staan het huidige land, een nachtmerrie worden. Behalve dat het een interessant onderwerp is voor enkele publicaties, heb ik er persoonlijk zeer grote twijfels bij of dit iets is wat we daadwerkelijk in de praktijk zullen gaan zien.
Met als enige uitzondering de volgende scenarios:
- Oorlogs gebieden : iets wat nu tot op zekere mate al gedaan wordt, juridisch zal hierbij een minder relevante rol spelen.
- Bieden van zorg in ontwikkelingslanden : wederom zullen juridische problemen hierbij al snel op de achtergrond raken, echter zal het kunnen bekostigen van een peperdure slave hierbij toch nog lastig kunnen blijven.
- Space, the final frontier : kan me voorstellen dat astronauten ook zorg zullen behoeven indien de aantallen toenemen, en de verblijven langer worden. Chirurgische zorg zal middels telemanipulatie geboden kunnen worden. Echter zal latency hier natuurlijk een groot probleem zijn, en conversie ook geen mogelijk. Maar als je andere optie doodgaan in je 'ambulance' ritje van 30 dagen terug naar de aarde is, zijn de risico's voor lief te nemen denk ik.
Daarnaast wat betreft de aard van het aanvankelijke bericht is het concept van dit soort chips inderdaad niet nieuw, maar wel prachtig om te zien wat voor een stappen er gemaakt worden binnen dit vlak van de wetenschap.
Wat mij persoonlijk heel erg zal benieuwen is hoe adaptief ons brein nu uiteindelijk zal blijken te zijn. Bij in het verlden beschreven casus wat betreft transplantatie van ledematen is namelijk gebleken dat zelfs indien verlies van het originele ledemaat een meervoud in jaren geleden was, het brein de aansturing tot het nieuwe ledemaat weer weet op te pikken.
Hoe zal dit gelden indien er een patiënt geopereerd zal worden welk nog nooit het ledemaat heeft kunnen gebruiken, doordat het gezien een stoornis in de aanleg simpelweg nooit ontwikkeld is? Of op zeer jonge leeftijd traumatisch de functionaliteit heeft verloren?
Buiten de reguliere grenzen om, waar zal het einde liggen? Stel, doe eens gek, je wilt 6 armen kunnen aansturen ipv 2. Zal het brein adaptief genoeg kunnen zijn om deze taak, waar het natuurlijk gezien niet gemaakt voor lijkt te zijn, op te kunnen pikken? Zodra de techniek toelaatbaar heeft gemaakt dat de sensoren zo gevoelig zijn geworden om de benodigde signalen op te pakken dat een chip zelfs niet langer op het brein, maar bijv ook op de hoofdhuid geplat kan worden, zullen dit soort 'extreme' situaties buiten gewoon interessant kunnen worden.
Het zal buitengewoon interessant zijn om te zien wat de toekomst in deze te bieden heeft, en waar uiteindelijk de grenzen zullen liggen... als deze er al zullen zijn.