Ah, de oude “als de WTO niets doet, mag niemand iets zeggen”-redenering. Alsof internationale rechtsorganen per definitie effectief en snel opereren — en landen dus maar passieve toeschouwers moeten blijven, zelfs als hun economieën structureel worden uitgehold.
Maar zo werkt het niet. De WTO is een belangrijk instituut, maar géén excuus voor inertie. Ook in zaken als EU vs. Boeing of VS vs. Airbus duurde het jaren voordat er uitspraken kwamen. Moesten landen in de tussentijd dan maar lijdzaam toekijken hoe regels werden geschonden? Natuurlijk niet. Handhaving begint bij soevereine staten zelf, binnen juridische kaders. Handelsmaatregelen zijn in dat licht geen eigenrichting, maar zelfbescherming.
En dan de poging om ChatGPT erbij te slepen — werkelijk? Dat is geen argument, dat is afleiding.
OpenAI valt gewoon onder de GDPR, wordt daarop gecontroleerd, en is onderwerp van lopend toezicht. Is het perfect? Nee. Maar het verschil is duidelijk: transparantie, juridische procedures en publieke verantwoording. In China bestaat geen rechtszekerheid over data — zodra je informatie daar binnenkomt, is die van de staat.
Je noemt de arrestatie van de Huawei-CFO een “miskleun”? Ze werd aangehouden op basis van een Canadees uitleveringsverdrag wegens het schenden van sanctiewetgeving — geen willekeur. Wat wél willekeur was: de gijzeling van twee onschuldige Canadese burgers als vergeldingsactie, maandenlang vastgehouden zonder proces. Dat is geen ‘actie-reactie’, dat is diplomatiek banditisme.
En ja, de VS heeft fouten gemaakt. Irak was een historische misrekening. Klokkenluiders als Chelsea Manning legden ernstige misstanden bloot binnen het leger en het overheidsapparaat. Maar hier is het verschil: ze werd gearresteerd, berecht, kreeg gratie — en leeft nog. Haar zaak werd wereldwijd besproken, aangevochten in rechtbanken, bediscussieerd in media en parlementen.
In China? Eén onthulling over corruptie, mensenrechtenschendingen of staatscontrole — en je verdwijnt. Geen rechtszaak. Geen debat. Geen pers. Letterlijk uitgewist.
Wat jij verdedigt is een simplistisch vals moreel evenwicht:
“De VS heeft fouten gemaakt, dus China mag je niet bekritiseren.”
Dat is geen analyse — dat is morele chantage. Alsof kritiek op autoritair machtsmisbruik ineens verdacht is, tenzij je eerst een volledige schuldbelijdenis over het Westen aflevert.
Waarom veroordelen we China’s handelsmisbruik? Simpel:
Omdat het structureel regels negeert die het zelf heeft ondertekend. Omdat het beweert een gelijk speelveld te willen, maar dat ondermijnt met staatskapitaal, gedwongen technologieoverdracht en marktmanipulatie.
Omdat het geen incidenten zijn — maar systeem.
Je vraagt: waarom kijken we anders naar China dan naar het Westen?
Omdat China géén democratie is, géén onafhankelijke rechtspraak kent, géén vrije pers toelaat, en economische macht inzet als geopolitiek wapen.
En ik weet niet of jij onder een steen hebt geleefd, maar toen de VS-fouten zoals die van Snowden of Manning naar buiten kwamen, werd erover geschreven, gedebatteerd, veroordeeld — en dat mag nog steeds. Je kunt er boeken over publiceren en zelfs naar de VS reizen zonder bang te zijn voor arrestatie, hoogstens zullen ze je visa weigeren

.
Kijk alleen al hoe vaak een clown als Trump publiekelijk wordt bespot — door Amerikaanse komieken, burgers op Facebook, en demonstranten op straat. Die mensen verdwijnen niet. Ze krijgen geen huisbezoek van de politie. Ze worden niet gecensureerd. Ze mogen vrij demonstreren, spandoeken ophangen en zeggen wat ze willen — zonder angst om ‘verdwenen’ te worden.
Dat verschil erkennen is geen hypocrisie.
Het is realisme.
Je speelt advocaat van de duivel, maar vergeet één ding:
die heeft zijn eigen propaganda-apparaat al — en jij lijkt er opvallend graag als verlengstuk in mee te draaien. Misschien wat minder obsessieve VS-haat, en wat meer geopolitisch realisme.