Hot topic, maar ik wil wat kwijt hierover. Het blijft toch bizar hoe de overheid keer op keer faalt om haar eigen regels na te leven, terwijl burgers en bedrijven genadeloos worden afgestraft bij het minste of geringste. Het lijkt erop dat de Belastingdienst vooral goed is in het organiseren van onderzoeken, commissies en rapporten, maar niet in het daadwerkelijk oplossen van structurele problemen.
Hoe zeg je dat je de ballen verstand hebt van de AVG en grote organisaties zonder te zeggen dat je de ballen verstand hebt van de AVG en grote organisaties.
Hoewel de privacyregels op zich 'basaal' mogen lijken is de AVG verre van dat.
Volgens de AVG moet voor elke verwerking van een persoonsgegeven gedocumenteerd worden waarom het gebeurt, hoe het gebeurt, volgens welke grondslag het gebeurt en hoe de betrouwbaarheid, vertrouwelijkheid etc. allemaal gewaarborgd is en blijft. En verwerken is elke handeling die je met een gegeven uitvoert: invoeren, opslaan, delen, gebruiken in een berekening/ algoritme, uitvoeren en zelfs wissen.
Voor een basale ledenadministratie van een voetbalclub kan dit al een hele massa papierwerk opleveren wanneer je het echt 100% volgens de regels wilt doen. En vertaal dat nu naar een organisatie die met honderden systemen werkt die onderling gegevens met elkaar uitwisselen voor verschillende doeleinden, gegevens aangeleverd krijgt van honderdduizenden bedrijven en instanties voor verschillende doeleinden, gegevens moet delen met honderden instanties en belastingaanslagen moet maken voor miljoenen burgers en bedrijven. Dat gaat om een onnoemelijke berg bewerkingen van een onnoemelijke berg gegevens. En voor elke bewerking moet een DPIA gemaakt worden!
Sommige zaken kan je samenvatten, zo kunnen voor alle banken samen één DPIA gemaakt worden voor het doorgeven van hun gegevens aan de Belastingdienst, net zoals je dat voor alle bedrijven kan doen die hun loongegevens doorgeven. Maar voor het uitsplitsen van die gegevens en het verwerken in verschillende systemen voor verschillende doeleinden ontkom je er niet aan om daar allemaal afzonderlijke DPIA's voor te maken.
En wanner je alle afzonderlijke bewerkingen gehad hebt ben je nog lang niet klaar. Want wanneer bij het maken van een DPIA blijkt dat een bewerking niet helemaal aan de AVG voldoet en de bewerking daarop aangepast moet worden, kan het zomaar zijn dat daarvoor bewerkingen in het traject vóór of ná die bewerking ook aangepast moeten worden. Dat betekent dat je voor die bewerkingen ook weer nieuwe DPIA's moet maken (en die aanpassingen kunnen weer leiden tot aanpassingen van andere bewerkingen in het proces, etc. etc. etc.). En wanneer je na -tig iteraties denk alles gedekt te hebben bedenkt de politiek iets nieuws, waardoor er bepaalde verwerkingen veranderen of toegevoegd worden.
Zelfs wanneer de politiek iets doet waardoor er enkel iets verandert aan het einde van een proces, zoals het apart belasten van het rendement van aandelen in Box 3, i.p.v. over de totale waarde van alle bezittingen een fictief rendement nemen om te belasten betekent dit dat het doel waarvoor deze gegevens door de bank worden aangeleverd is verandert. Dit betekent dat in de hele keten van systemen en bewerkingen van de waarde van een aandelenportefeuille tissen aanleveren door de bank en verwerken in de aangifte inkomstenbelasting voor elke bewerking de DPIA's moeten worden aangepast (met alle mogelijke gevolgen voor DPIA's van ander verwerkingen eerder en later in het proces).
Voldoen aan de AVG is voor de Belastingdienst dus niet één slag die een keer geslagen moet worden, maar een continu proces van wijzigingen bijhouden (van fiscale wet- en regelgeving, maar ook van wijzigingen die ontstaan door het ingebruiknemen van andere software, samenvoegen van processen en reorganisaties). Dat betekent per definitie dat ook al is de basis op orde (wat ze verwachten dat rond het einde van het jaar het geval zal zijn) er altijd achter de feiten aangelopen zal blijven worden.
Het helpt niet dat fiscale wetgeving in veel gevallen pas twee maanden vóór invoering definitief wordt, net als dat het niet helpt dat er een schreeuwend tekort is aan deskundigen die een DPIA kunnen schrijven en goedkeuren.
Voor organisaties als de Belastingdienst (en andere grote overheidsinstellingen, maar ook grote commerciële bedrijven als banken en verzekerraars) is het volstrekt onmogelijk om op enig moment 100% aan de AVG te voldoen. Ze kunnen hooguit hun best doen om in een continu wijzigende situatie daar zo dicht mogelijk bij in de buurt te komen. En ondanks de perceptie bij de buitenwereld doet de Belastingdienst bijna bovenmenselijke inspanningen om zo dicht mogelijk bij die 100% te komen. Ook al weten ze dat die 100% voor altijd buiten hun bereik zal blijven.
De AP weet dat, maar weet ook dat het goedkoop scoren is om een onpopulaire instelling als de Belastingdienst aan te vallen. Dus zetten ze veel capaciteit op het maken van rapporten waarin het niet voldoen aan de AVG door de Belastingdienst breed wordt uitgemeten (waarin het niet 100% op orde hebben van de documentatie gelijk wordt gesteld aan privacyschending waarmee misbruik van privacygevoelige gegevens wordt gesuggereerd). Hiermee willen ze hun onafhankelijkheid van de overheid aantonen (want die vallen ze aan), terwijl ze meteen zeggen dat ze te weinig budget hebben om de zaken goed aan te kunnen pakken (hiermee suggererend dat ze door de overheid worden bestraft voor het aanvallen van diezelfde overheid), terwijl bedrijven die persoonsgegevens verkopen en op andere manieren misbruiken geen strobreed in de weg wordt gelegd.
De Belastingdienst is bij het handhaven van de belastingregels verre van genadeloos. Enkel wanneer dat in de wet of door de politiek is voorgeschreven of wanneer regels bewust worden overtreden.
In de toeslagenaffaire (Toeslagen worden overigens niet door de Belastingdienst uitgevoerd, maar door de Dienst Toeslagen, dat net als de Douane een zusterorganisatie van de Belastingdienst is) stonden er in de wet keiharde consequenties voor kleine fouten en toen bleek dat die fouten tot zeer zware consequenties leidde bij een veel grotere groep dan de 500 gezinnen die ze bij de behandeling van de Toeslagenwetten in de 2e kamer acceptabel vonden werd het een politiek probleem, waar de Belastingdienst een dankbare kop van Jut voor was. (Ja, je leest het goed! Bij de behandeling van de Toeslagenwetten in de 2e kamer werd erkend dat de zware anti-fraude bepalingen onschuldige toeslagenontvangers ten onrechte in de problemen zou kunnen brengen. Maar een meerderheid van de 2e kamer, waaronder Omzigt, vond het volledig ruïneren van naar schatting 500 gezinnen niet opwegen tegen de mogelijke extra fraude die plaats zou vinden wanneer de anti-fraudebepalingen afgezwakt zouden worden.)
De laatste schatting is dat i.p.v. 500 ongeveer 5.000 gezinnen getroffen zijn door de harde regels (het volledig terug hebben moeten betalen van de toeslagen buiten hun schuld om) en dat voor ongeveer 60.000 tot 70.000 gezinnen het gedeeltelijk weigeren of terugvorderen van toeslagen vanwege onjuiste of onvolledige aanvragen wordt teruggedraaid (waarbij de behandelaars niet al te veel mogen kijken of het al dan niet terecht was).
Wanneer er in normale gevallen tijdens een controle blijkt dat er iets fout gegaan is, dan moet dat uiteraard wel gecorrigeerd worden (het zou niet eerlijk zijn t.o.v. burgers en bedrijven die het wel goed doen wanneer fouten bij anderen niet gecorrigeerd zouden worden). Maar zolang het er niet duidelijk bovenop ligt dat het bewust fout gegaan is (of het erg onwaarschijnlijk is dat het onbewust fout gegaan is) blijft een boete vaak achterwege (tenzij die door de wet is verplicht) en zijn er zeer ruime betalingsafspraken te maken.