ESA-ruimtevaartuig deelt eerste foto van Mercurius tijdens fly-by

De BepiColombo-missie van de Europese en Japanse ruimtevaartorganisaties heeft tijdens een fly-by een foto gemaakt van de oppervlakte van de planeet Mercurius. Dat deed het ruimtevaartuig vanaf een afstand van ongeveer 2418 kilometer tijdens zijn eerste fly-by rond de planeet.

Op de beelden is volgens de ESA het noordelijke halfrond van de planeet te zien, inclusief de Calvino-krater en de omringende Rudaki-vlaktes. De ESA vermeldt ook de Lermontov-krater die op een bepaald punt een diameter van 166 kilometer heeft. Die krater bevat een opening waarin volgens de ESA in het verleden al meermaals vulkanische activiteit heeft plaatsgevonden. Het BepiColombo-ruimtevaartuig zal dergelijke kraters en vlakten onderzoeken zodra het in een baan rond de planeet is gekomen.

Foto Mercurius afkomstig van het BepiColombo-ruimtevaartuig

Het BepiColombo-ruimtevaartuig werd in 2018 gelanceerd door de Europese en Japanse ruimtevaartorganisaties. Het ruimtevaartuig zal in totaal negen fly-by’s doen waarvan zeven langs de planeet Mercurius. In december 2025 wordt het ruimtevaartuig in een stabiele baan om de planeet gebracht. Eenmaal aangekomen gaan ESA's Mercury Planetary Orbiter en JAXA's Mercury Magnetospheric Orbiter onder andere onderzoeken hoe Mercurius is gevormd. Deze foto werd gemaakt tijdens de eerste fly-by rond Mercurius, de volgende fly-by zal plaatsvinden op 23 juni 2022. De missie loopt tot 1 mei 2028

Tijdlijn BepiColombo-missie

Reacties (51)

[wildhagen]

En die flyby is nodig omdat de snelheid nu veel te hoog is om in een baan om Mercurius te kunnen komen. BepiColombo vliegt nu namelijk met een snelheid van zo'n 50 km/seconde rond. Dit moet afnemen tot minder dan 4.25 km/seconde, pas dan is het mogelijk in een baan rond Mercurius te komen.

Deze BepiColombo-missie is een follow-up van de eerdere MESSENGER-missie van de NASA die tussen 2008 en 2015 onderzoek deed rond Mercurius. Naar aanleiding van die missie zijn er toen vragen gerezen, en BepiColombo gaat proberen die vragen te beantwoorden.

Overigens, de naam BepiColombo komt van de Italiaan Giuseppe "Bepi" Colombo. Deze man heeft de gravity-assist manouvre (ook wel fly-by genoemd) grotendeels uitgewerkt, en dan specifiek voor een baan rondom Mercurius..

Zijn uitgewerkte techniek werd voor het eerst toegepast in de Mariner 10-missie van de NASA, met een fly-by van Venus, in februari 1974.

[Reactie gewijzigd door wildhagen op 22 juli 2024 13:43]

[Willem_D]

Mercurius heeft een gemiddelde snelheid van 47.36 km/seconde: Mercury Dan moet hij toch 3km/seconde afremmen?

Dat is nog steeds behoorlijk veel voor een sonde.

[PilatuS]

Dat is de snelheid waarmee de planeet rond de zon draait. Iets heel anders dan een ruimtevaartuig in baan om de planeet brengen. Het ISS gaat ook niet met de snelheid van de aarde rond de zon om de aarde heen.

Edit: De snelheid moet je ook zien vanuit de planneet gezien. Het ruimtevaartuig heeft een snelheid relatief tot de planeet. Daar komt de snelheid van de planeet rond om de zon nog wel bij, maar het heeft geen zin om daar naar te kijken. De zon zelf vliegt ook met 240km/s in het sterrenstelsel omdat die draait.

[Reactie gewijzigd door PilatuS op 22 juli 2024 13:43]

[RJG-223]

Dat is de snelheid waarmee de planeet rond de zon draait. Iets heel anders dan een ruimtevaartuig in baan om de planeet brengen. Het ISS gaat ook niet met de snelheid van de aarde rond de zon om de aarde heen.

Nee, maar het ISS gaat wel óók om de zon heen, met grofweg dezelfde snelheid als de aarde om de zon heen gaat. Dat is: plus of minus maximaal de snelheid waarmee het om de aarde draait, afhankelijk van waar het in z'n baan is, en welke baan dat precies is.

Edit: De snelheid moet je ook zien vanuit de planneet gezien. Het ruimtevaartuig heeft een snelheid relatief tot de planeet. Daar komt de snelheid van de planeet rond om de zon nog wel bij, maar het heeft geen zin om daar naar te kijken. De zon zelf vliegt ook met 240km/s in het sterrenstelsel omdat die draait.

Het heeft wel degelijk zin om daarnaar te kijken. Sterker nog: dat is absoluut noodzakelijk. Voordat het in een baan om mercurius kan komen, moet het vaartuig éérst in een baan om de zon komen die overeenkomt met de baan van mercurius. Dat betekent afremmen tot een gemiddelde snelheid om de zon van 47 km/s.

Als ik het goed berekend heb heeft de aarde heeft een snelheid van ca. 30 km/s om de zon. Dat was dus ook ongeveer de beginsnelheid van het vaartuig. Tel daarbij 45.6 km/s snelheidstoename vanwege het vallen richting de zon, dan moet het dus ca. 38km/s afgeremd worden. Afhankelijk van op welke plaats in de gewenste baan om mercurius zelf ze dan zijn moet er blijkbaar nog maximaal ca. 4 km/s bij of af om ook daadwerkelijk in een baan om mercurius te komen.

[Reactie gewijzigd door RJG-223 op 22 juli 2024 13:43]

[PilatuS]

Bij de planeet komen is natuurlijk een heel ander verhaal, maar zodra je daar bent telt alleen nog de snelheid die je nodig hebt om in een baan om de planeet blijven. Hoe snel de planeet om de zon draait maakt dan opzich niet meer uit, hoewel je die snelheid natuurlijk ook hebt bovenop de snelheid die je nodig hebt om in een baan te blijven. De snelheid waarmee de zon door de melkweg beweegt nemen we ook niet mee, maar die snelheid hebben we wel.

[RJG-223]

Bij de planeet komen is natuurlijk een heel ander verhaal, maar zodra je daar bent telt alleen nog de snelheid die je nodig hebt om in een baan om de planeet blijven

Sorry hoor, in de context van deze discussie slaat dat nergens op. We hebben het er juist over dat het ruimtevaartuig (heel veel) moet afremmen om van (oorspronkelijk) de baan van de aarde naar de baan van mercurius te komen. Beide banen zijn banen om de zon. Dan is het dus zéér relevant hoe snel beide planeten om de zon draaien.

En als je naar de getallen kijkt zie je dat ook: de snelheid om mercurius zou (niet zelf gecontroleerd) 4.25 km/s worden. Vergelijk dat met de andere getallen: 30km/s, 45,6 km/2, 47 km/s en 38 km/s. Die 4.25 km/s is dan bijna insignificant.

De snelheid waarmee de zon door de melkweg beweegt nemen we ook niet mee, maar die snelheid hebben we wel

De vergelijking met de baan van de zon in het melkwegstelsel gaat volkomen mank. In de hele discussie verandert de baan van het ruimtevaartuig om het centrum van de melkweg niet. Het ruimtevaartuig is en blijft namelijk nog steeds onderdeel van het zonnestelsel, dat zich in z'n geheel nog steeds met evenveel energie in exact dezelfde baan om het centrum van de melkweg bevindt. (OK, misschien is er vanwege de raketmotoren wat extra stralingsenergie uit het zonnestelsel ontsnapt). Dus de hele baan door de melkweg is volkomen irrelevant, in tegenstelling tot de baan om de zon.

[PilatuS]

Dus de hele baan door de melkweg is volkomen irrelevant, in tegenstelling tot de baan om de zon.

Precies, net zoals de baan van de planeet niet meer interessant is als het gaat om het blijven in de baan om de planeet. Voor het ISS boeit het ook niets wat de aarde om de zon heen doet.

[YopY]

Dat is de relatieve snelheid van Mercurius om de zon heen; ze moeten de relatieve snelheid van het ruimtevaartuig ten opzichte van Mercurius terugbrengen.

[Cyw00d]

Hier een youtube animatie over de flyby, op 0:51 is de flyby van 1 Oct te zien:
https://www.youtube.com/watch?v=AHjqHwOOCDA

[Fermion]

Hoeveel Delta-V is er wel niet nodig.. behoorlijk wat zo te zien.

[SH4D3H]

Het is juist andersom: door gebruik te maken van gravity assists duurt het allemaal wat langer, maar kost het minder delta-v brandstof / komt een deel van de delta-v van de assists

[Reactie gewijzigd door SH4D3H op 22 juli 2024 13:43]

[BadRespawn]

Delta-v verandert niet, maar dmv gravity assists kost het minder brandstof om de benodigde d-v te bereiken.

[RJG-223]

Als ik het goed berekend heb: ca. 30km/s (snelheid van de aarde om de zon) plus ca. 46 km/s (snelheidstoename vanwege vallen richting de zon) minus 47km/s (snelheid van mercurius om de zon) = ca. 39 km/s. Tel daarbij misschien nog een beetje extra om daadwerkelijk in een baan om mercurius te komen, maar ik denk dat als ze het goed uitkienen, dat niet zo heel veel hoeft te zijn.

[OxWax]

Ik vroeg me af wat de benamingen waren op de foto en kwam op deze interessante pagina uit met close-ups etc.

https://stringfixer.com/nl/Inter-crater_plains_on_Mercury

[Plainside]

Krijg altijd rillingen bij dit soort berichten, vooral de goeie van... wtf hoe hebben we dit geflikt.

Maar, hoe... hoe kan er een North (Noord) aangegeven worden? Is dit uit perspectief van het ruimtevoertuig of is North richting aarde?

Kunnen dit soort ruimtevoertuigen/vaartuigen trouwens net zolang door banjeren zoals Curiosity het ooit heeft gedaan? Of gaat deze sneller 'stuk'?

[Brousant]

Maar, hoe... hoe kan er een North (Noord) aangegeven worden? Is dit uit perspectief van het ruimtevoertuig of is North richting aarde?

In 1982 heeft de Internationale Astronomische Unie bepaald dat de noordpool van een planeet de pool is die ten noorden van het ecliptisch vlak ligt, d.w.z. het vlak waarin de baan van de aarde om de zon ligt.

[pagani]

Mercurius heeft zowel een rotatieas met noord/zuid als een magnetisch veld met noord/zuid, beiden zijn (optische sensor/magnetometer) te meten en bepalen.

Beide sondes zullen in een baan rond Mercurius komen. In principe kunnen ze dan jaren door, maar alles in een baan om een planeet zal (tenzij je bijstuurt) uiteindelijk richting de planeet gaan. Dit kan echter wel lang duren.

[Reactie gewijzigd door pagani op 22 juli 2024 13:43]

[rbr320]

alles in een baan om een planeet zal (tenzij je bijstuurt) uiteindelijk richting de planeet gaan.

Dat is niet waar. Zodra een object een stabiele baan om een ander lichaam met voldoende zwaartekracht heen heeft kan dat object in principe eindeloos in die baan blijven. Verval van zo'n baan zal alleen plaats vinden als er krachten van buitenaf op het object werken. In het geval van een baan om de Aarde is dat voornamelijk wrijving met de atmosfeer, wat met name in Low Earth Orbit (LEO) een issue is. Mercurius heeft geen atmosfeer om objecten mee af te remmen en dus uit hun baan te laten vallen. Het enige dat ik kan bedenken dat de baan van deze vaartuigen zou kunnen beïnvloeden is zonnewind, waarvan de kracht op die relatief korte afstand tot de zon nog wel eens flink hoger zou kunnen zijn dan de hoeveelheid zonnewind die we in banen rondom de Aarde ervaren.

[Tasma]

Alleen al door wisselingen in de zwaartekracht (ook door objecten die enorm ver weg van de 'baan' van het te vervallen object zijn) kan de baan vervallen.

Daar komt bovenop dat de ruimte geen perfect vacuum is waardoor ook in de ruimte objecten enige vorm van weerstand ondervinden (al zij het extreem klein).

"Zonnewind" is geen wind, maar een stroom deeltjes en die heeft inderdaad ook invloed. Al het licht dat op de satelliet valt heeft een invloed op zijn baan, ook het licht dat vanaf bijvoorbeeld de aarde gereflecteerd wordt en uiteindelijk de satelliet raakt (wederom, extreem weinig). Maar, ook het IR licht dat de satelliet uitstoot omdat het warmer is dan de omgeving heeft invloed op de baan die de satelliet heeft.

Het is bijna (al dan niet, maar uitsluiten is suf) onmogelijk om een werkelijk stabiele baan te bereiken. Praktisch gezien (op menselijke schaal) is de baan allicht stabiel. Maar op lange termijn niet.

[Reactie gewijzigd door Tasma op 22 juli 2024 13:43]

[rbr320]

Allemaal eens met wat je zegt, maar ik neem aan dat we het er dan ook over eens zijn dat al die minuscule invloeden op de baan van deze satellieten geen merkbaar effect gaan hebben tijdens de looptijd van deze missie.

[Blokmeister]

Volgens mij heb je gelijk. Ik heb het idee dat de verandering van baan over tijd te maken heeft met de verhouding van de baanhoogte en de beïnvloedingsradius (sphere of influence). Een snelle googlezoektocht leerde mij dat de uiteindelijke baan van BepiColombo een maximale afstand heeft van 1000 kilometer en Mercurius een beïnvloedingsradius heeft van rond de 100.000 kilometer. De baanhoogte is zoveel kleiner dan de beïnvloedingsradius dat je voor deze tijdspannes kan aannemen dat de baan niet verandert.

[jpfx]

Is al eens uitgerekend wanneer dan uiteindelijk de maan op aarde terecht gaat komen. Want wat je hier zegt zou betekenen dat dit een keer gaat gebeuren en zou het meetbaar moeten zijn.

Is het niet zo dat er een punt is dat er nog iets van dat er een buitenwaardse richting (dus van de planeet af) is, die door de "vallende kracht" van de krachten die je noemt wordt opgeheven waardoor er uiteindelijk wel een oneindige (theoretische) stabiele baan is?

[Douwetje]

De maan komt steeds verder van de aarde te staan met ongeveer de snelheid waarmee je nagels groeien. (bron).

[multikoe]

Alleen al door wisselingen in de zwaartekracht (ook door objecten die enorm ver weg van de 'baan' van het te vervallen object zijn) kan de baan vervallen.

Hmmm. Die wisselingen in zwaartekracht zullen de baan verstoren. Maar dat kan dus ook in de andere richting zijn.

[Zeerob]

"Zonnewind" is geen wind, maar een stroom deeltjes en die heeft inderdaad ook invloed.

Ja, zo ken ik er nog wel een paar.
Wind is geen wind, maar een stroom luchtdeeltjes.
En ons zonnestelsel met een flink aantal planeten en manen in stabiele banen bestaat al meer dan 4 miljard jaar. Dus stabiele banen zijn heel goed mogelijk.

[Duesenberg J]

Onregelmatigheden in het zwaartekrachtveld van Mercurius zullen op den duur ook de baan destabiliseren lijkt me.

[jjeggink]

Dit zal t.o.v. Mercurius zijn, deze heeft net zo goed als de aarde een as waar deze omheen draait. Noord zal dan gekozen zijn gelijk aan die van de aarde (relatief aan hun draaivlak rond de zon).

[hcQd]

Hij draait overigens wel tergend langzaam om zijn as, een dag op Mercurius duurt twee maal zo lang als een jaar.

[JDx]

Lijkt me geweldig als je aan dit project werkt en dat die foto dan binnenkomt. Feest!

[x280]

Zodra je de aarde verlaat is er geen noorde meer. Ze gebruiken een ander locatie systeem.

[multikoe]

"Noorden" is op aarde verbonden aan de draaiingsas van de aarde en/of de as van het magnetisch veld. "Noorden" is gewoon een labeltje, een afspraak.
Je kunt dezelfde afspraken maken op andere planeten, die allemaal een draaiingsas hebben en vaak ook een magnetisch veld. Mars heeft ook een Noord- en Zuid-pool bijvoorbeeld. Ook dat zijn labeltjes, maar ze worden toegepast met dezelfde argumenten als op aarde.

Een beetje vergezocht, maar je zou dezelfde terminologie kunnen gebruiken in ons zonnestelsel of in ons melkwegstelsel. Die hebben allemaal een draaiingsas.

[Tristan]

Is dit een zwart wit foto en zo ja, waarom kunnen we nog niet in kleur schieten? Of is outer-space echt zo grauw en kleurloos?

[PostT]

Hier is een video van Scott Manley die op die vraag ingaat: https://www.youtube.com/watch?v=Wah1DbFVFiY

[mphilipp]

Kleur werkt heel anders bij verschillende soorten licht. Kleurenfoto's die je ziet zijn vrijwel altijd ingekleurd op basis van wat er gemeten is. Zomaar met je telefoon een foto maken van Saturnus ofzo zou een heel vreemde foto opleveren. Daarom zwart/wit, en ze doen heel veel metingen en kunnen op basis daarvan aangeven welke kleuren je daar zou zien.
Fotosensoren gaan uit van 18% grijs als referentie. Daarom gaan foto's in de schemering of in de sneeuw vaak mis qua kleur omdat de witbalans dan niet meer goed automatisch te bepalen is. Hoewel steeds beter, automatische witbalans werkt niet altijd perfect. Daarom moet je 'm soms zelf maar omzetten of een grijskaart (die dus 18% grijs is) fotograferen en tegen de camera zeggen dat dát 18% grijs is. Dan kan ie de rest zelf wel weer bepalen. In space is dat nóg lastiger omdat je daar allerlei vreemde lichtbronnen.

[multikoe]

De video van Scott Manley waarnaar iemand al verwijst geeft een betere verklaring: even simpel: de sensoren zijn nauwkeuriger als ze geen kleur hoeven registreren. In ruimtevaartuigen worden daarom monochrome sensoren gebruikt, waarbij een fysieke carrousel van filters het mogelijk maakt om foto's te nemen in specifieke golflengtes. Die verschillende foto's worden (eventueel) later samengevoegd tot een kleurenfoto.
Jouw verhaal over witbalans is niet echt van toepassing omdat de files uit de sensoren in ruimtevaartuigen ruwe data opleveren, precies zoals RAW-bestanden dat zijn voor gewone consumenten-camera's. Die RAW bestanden worden pas in een RAW-converter verwerkt tot zichtbare beelden, waarbij de witbalans achteraf wordt gebruikt.

[mphilipp]

Witbalans is altijd van toepassing. Of je camera het nu doet, of achteraf in je raw converter. Ergens moet er een witbalans referentie gegeven worden, anders weet ie niet welke kleuren/kleurtoon er moeten worden weergegeven.
Ik had het over witbalans in relatie tot langs Saturnus vliegen en met je smartphone een foto maken.

Uiteraard legt Scott het beter uit dan ik

[multikoe]

Witbalans is alleen van belang als een foto door mensen-ogen moet wordt bekeken. Voor wetenschappers is die kleur-correctie absoluut niet van belang. Witbalans is voor consumentencamera's onmisbaar. Ons brein compenseert bijvoorbeeld het koele licht van TL-balken binnen of het warme licht van de zon buiten. Wij zien na een paar minuten niet meer dat de tl-balken groen licht geven en de zon geel. De sensor registreert die kleurverschillen feilloos, maar ons brein accepteert niet dat het binnen groen is en buiten geel. Ons brein wil graag binnen en buiten dezelfde huidskleur zien en dus corrigeren we de waardes uit de sensor (die kloppen) naar waardes die ons brein graag ziet. Met andere woorden: na een correctie op witbalans kijken we naar false-color foto's. Ze geven de werkelijkheid niet meer weer.

Voor beelden die door ruimtevaartuigen genomen worden is het exact zo. De ruwe data geeft de exacte kleurwaarden weer, als je daar een foto van bouwt, dan klopt die volgens de werkelijkheid. Die kleur wordt gewoon gedefinieerd volgens de toepasselijke kleur-indeling (bijvoorbeeld in RGB: 10 eenheden rood, 60 eenheden groen en 100 eenheden blauw). Een voorbeeld zijn bijvoorbeeld de foto's die wij van Mars zien, die zijn allemaal erg oranje omdat de atmosfeer van Mars alles oranje/bruin maakt. De witte vlakken op de marslanders zien er daarom ook oranje uit. Als wij langer op Mars zouden zijn, zou ons brein die oranje gloed wegpoetsen en zien we weer normaal wit. Als wij een witbalanscorrectie zouden toepassen op de foto's van de Marslander, dan zou dat overeen komen met wat een astronaut (na een paar dagen) zou zien. Hij ziet een wit vlak, maar in werkelijkheid is het vlak oranje. Een foto, door hem genomen, met een consumentencamera die automatisch een witbalans-correctie doet, zal ook een wit vlak laten zien. Als hij die foto in zijn habitat afdrukt, ziet hij ook een wit vlak. Kijkt hij naar buiten, naar de lander, dan ziet hij een oranje vlak.

En Scott zou dit ongetwijfeld nog beter kunnen uitleggen

[MSalters]

Correct, witbalans is voor mensen.

En zelfs "kleur" (RGB) is specifiek voor mensen. Wetenschappers willen niet alleen die 3 banden, maar ook andere electro-magnetische banden. Met name IR kan veel zeggen. En binnen het zichtbare licht kan een fijnere verdeling dan 3 banen ook nuttig zijn.

Verhalen over "18% grijs" zijn leuk voor artistieke fotografie, maar wetenschappelijk volkomen overbodig.

[Burkle]

Niet perse, maar het is gewoon minder data versturen over langere afstanden. Ieder bitje telt.

[darkevilapie]

fotos zonder kleur zijn makkelijker om te maken bij slecht licht.

[vanaalten]

Zwart/wit geeft een hogere resolutie dan kleur (factor 3 a 4 hoger), dus ik gok dat dat de reden is voor deze zwart/wit shoot.

[jan_111]

de camera's die later gebruikt gaan worden zitten nu nog ingepakt. Deze camera is eigenlijk bedoeld voor navigatie.
blijkt dat deze toch voor snapshots zijn van de flybys en uitvouwen van zonnepanel te bekijken:
https://theconversation.c...he-planets-secrets-168159

[Reactie gewijzigd door jan_111 op 22 juli 2024 13:43]

[Vos021]

Stukje duiding op Scientias: https://www.scientias.nl/...e-planeet-voor-het-eerst/

[Japs]

Deze foto's zijn met de monitoring camera's gemaakt, dat zijn geen wetenschappelijke instrumenten maar met name bedoeld om de status van het ruimteschip in de gaten te houden (bijvoorbeeld bij uitvouwen van de zonnpanelen, en het losmaken van de verschillende onderdelen van de missie (esa sonde + jaxa sonde + module die het geheel naar mercurius brengt). Daarvoor is zwart-wit voldoende. Maar kan natuurlijk ook gebruikt worden voor beelden onderweg, alleen is dat niet het hoofddoel.

Verder zijn de meeste camera's in dit soort sondes in basis zwart-wit (zoals hierboven door collega tweakers wordt uitgelegd). Kleur (en andere golflengtes) wordt vaak gedaan door filters voor de camera te zetten (bijv. rood filter-> maak foto, groen filter->maak foto, blauw filter-> maak foto -> voeg de 3 foto's samen tot 1 (met compensatie voor beweging) en je hebt een RGB foto.
Bedenk je dat de camera bij dit soort sondes vooral een wetenschappelijk instrument is, leuke plaatjes zijn bijzaak.

En tenslotte: ja best veel in de ruimte is vaak redelijk zwart/wit/grijs. Mooi voorbeeld was de komeet van de Rosetta missie daar zijn wel kleurenfoto's van gemaakt, maar die zijn ook vrijwel zwart/wit.
Maar denk ook aan de maan, en volgens mij ook Mercurius.

[Quadrupeltje]

Als erbij zou staan dat de foto ergens in de sixties was gemaakt had menigeen dat ook wel geloofd idd...

[Vampyre]

Wellicht interessant en komt in het artikel niet heel duidelijk naar voren, maar BepiColombo is een dubbele probe.
Na orbit splits het ESA deel en het JAXA deel en gaan in een eigen baan hun onderzoek doen waarbij de Magnetosperic orbiter van Japan een stuk hoger komt te hangen.
Of eigenlijk het ESA deel een stuk lager, ze komen immers hoog binnen.

[Reactie gewijzigd door Vampyre op 22 juli 2024 13:43]

[wildhagen]

Klopt, de MPO (Mercury Planetary Orbiter) van de ESA komt in een baan tussen de 480 en 1500 km boven Mercurius te hangen, terwijl de Japanse MMO (Mercury Magnetospheric Orbiter) in een hogere baan van tussen de 590 en 11.640 km komt te hangen), zodat ze elkaar niet storen.

Eigenlijk is het een driedubbele probe, want je hebt ook de MTM nog (Mercury Transfer Module), die ervoor verantwoordelijk is om de MPO en de MMO in hun baan af te leveren.

Op dit moment is dus alleen de MTM nog actief. De beide andere modules zijn nog powered down.

Oorspronkelijk maakte de Mercury Surface Element (MSE) ook deel uit van de missie, dit was bedoeld als een kleine lander die dus echt op de planeet zou gaan landen. Dit plan is echter in 2003 al geschrapt om financiele redenen, de missie zou er te kostbaar door worden.

De MTM en MPO worden geleverd door de ESA, de MMO wordt door Japan geleverd. Ook de lancering (op 20 oktober 2018) is door de ESA gedaan, met een Ariane 5-raket.

[Dark Angel 58]

Tweakers, hebben jullie de tijdlijn plaatje soms uit duitse website gekopieerd? Want ik heb daar de grote versie tijdlijn plaatje gevonden, bron https://www.derstandard.a...-sich-erstmals-dem-merkur

[Reactie gewijzigd door Dark Angel 58 op 22 juli 2024 13:43]

[ArnoutV]

De image op Tweaker is toch met Engelse teksten?
Als je op het plaatje klikt krijg je ook een grote versie

[Dark Angel 58]

De image op Tweaker is toch met Engelse teksten?
Als je op het plaatje klikt krijg je ook een grote versie

Eerst had de plaatje geen grote versie op tweakers.
Ik probeerde eerst het via google te vinden, maar vond alleen vergrote versie met duitse tekst. Ik kon het engelse versie on esa website niet vinden.
Ik had kleine versie op google images geupload en vond grote duitese versie, was wel handig.

[Reactie gewijzigd door Dark Angel 58 op 22 juli 2024 13:43]

[hrigteri]

Ik zag Mercurius altijd in mn hoofd als een permanent rood gloeiende homp ruimte puin die steeds bijna aangeraakt zou worden door zonnevlammen....... Weer een illusie minder

(Disclaimer: bovenstaande beschrijving had ik vooral in gedachten rond de tijd dat ik een jaar of 12 was )