Een bekende (en blijkbaar goed) onderzoekscentrum voor autisme is het
autismekenniscentrum van dr. Bosman.
Maar wanneer je genoeg hebt aan je huidige diagnose zou ik persoonlijk niet te veel omhalen. Uit je bewoordingen haal ik dat je voor jezelf een zeker profijt voelt / ziet door de huidige diagnose en dat is een heel belangrijk iets.
Zoals je zelf ook aangeeft, de bijzondere kenmerken / beperkingen zijn er en een andere diagnose zal daar niets aan veranderen.
Je hebt ook helemaal gelijk met je opmerking dat de ene er meer hinder van kan ondervinden als de ander. Zowel de persoon die het heeft als de persoon waarmee je omgaat. Sterker nog, je zult zelfs je betere en mindere dagen ook nog kennen zoals iedereen dat kent.
Wat je aangeeft dat de acceptatie makkelijker is (of in ieder geval kan zijn) is zeker waar. Maar daarmee geef je ook meteen een mooi voorbeeld van hoe een (voor)oordeel kan werken. Jij hebt te maken met je autisme, maar wat als dit beeld puur komt doordat je werkzaamheden doet die niet bij je passen? Je wilt ondanks dat toch iemand graag helpen, maar je kunt een soort natuurlijke barriere hebben waardoor je "niet vooruit te branden" bent. Ik heb dit ook wel bemerkt in banen. Zodra ik dan wat ging (en kon) schuiven in werkzaamheden, ging het prettiger.
Met betrekking tot werk heb je ook helemaal gelijk dat sommige dingen niet handig zijn om te doen. Zeker niet wanneer het jou ook een vervelend gevoel geeft. Taxichauffeur en verkoper zijn wel twee goede voorbeelden. Maar taxichauffeurs zou je (vaak althans) ook "praatziek" kunnen noemen en verkopers "uitbuiters". Veel verkopers die ik tegenkom denken vooral aan de verkoop en minder aan de klantwens.
Ik ben zelf geen verkoper, maar heb het wel (deels) een tijdje gedaan. Daarbij zag ik mijzelf niet als verkoper, maar als "aankoopbegeleider". Luisteren naar de klantwens en deze vertalen naar een product (of dienst natuurlijk) was iets wat ik wel vrij redelijk deed. Op het vlak van tussen klant en techneut zitten kwam mijn kunde overigens beter tot zijn recht.
Iemand die er, zonder dat bewust te doen, twee keer langer over doet kan toch heel waardevol zijn. Maar dan ligt het aan de soort werkzaamheden. Je denkt dan al snel aan werkzaamheden waarbij geen, of in ieder geval zo min mogelijk, fout gemaakt mogen worden. Dan kan het zomaar zijn dat je dat tijdsverlies direct weer hebt terugverdient. Dit heb ik zelf wel eens bij de hand gehad. Werkzaamheden net iets anders doen waardoor in het hele vervolgtraject eigenlijk minder fouten konden ontstaan. Dit had ik mijzelf aangeleerd met behulp van de feedback van collega's in dat vervolgtraject maar ook doordat ik dat al snel kon doorzien (in mijn hoofd alle vervolgstappen en mogelijk apen en beren op een rij zetten).
Ja, ondertussen heb ik geleerd om wat meer voor mijzelf op te komen. Daarnaast echter ook geleerd om te zien wanneer mensen niet weten wat ze met me aan moeten zeg maar. Ik leg dan gewoon uit waarom ik (meestal op dat moment) iets doe zoals ik het doe. Eventueel enige toelichting wat mij drijft. Dat wil niet zeggen dat het altijd geaccepteerd wordt, maar dat is dan met name een stukje respect voor een ander. Maar ook duidelijkheid over en weer.
Wat betreft mijn opmerking over hoe je ouders met zaken om gingen, dat bedoel ik denk ik anders dan jij het begrepen heb (maar misschien heb ik dat wel verkeerd).
Wat ik wilde zeggen daarmee is dat je ouders je naar beste kunnen en weten opvoeden. Echter, iedereen heeft zijn / haar eigenaardigheden en als kind krijg je daar mee te maken. Of je ziet ze als kind en leert ook veel van waarneming. Het kan bijvoorbeeld zo zijn dat één of beide ouders ook niet zo'n behoefte hebben aan veel mensen tegelijk om zich heen. Dat is al een invloedsfactor. Zo zijn er vele invloedsfactoren die, met name in je eerste levenjaren, onbewust invloed op je hebben.
Ik weet dat bij ons thuis mijn ouders ook niet zo nodig mensen om hun heen hoefden te hebben. Iedereen was eigenlijk altijd welkom, maar als iedereen weer weg was, was het ook wel weer lekker. Dat ik wat teruggetrokken was, werd dus ook niet "vreemd" gevonden. Daarnaast speelden nog de nodige overige factoren waardoor ik niet altijd alles maar kon.
Die collega was meer op zichzelf en kwam eigenlijk nors over. Hij kon ook heel druk doen met zijn handen als hij wat duidelijk wilde maken en vergat nog wel eens dat hij een afbreekmes in zijn handen had. Eén van de dingen die ik bemerkt heb is dat hij zoveel mensen had zien komen en gaan dat hij ondertussen iets had van "eerst zien hoelang deze stoethaspel het hier vol gaat houden en of hij/zij wel een beetje doorwerkt". Dat was voor mij ook heel erg leerzaam aangezien ik later best goed met hem overweg kon en ik één van de weinigen was die hij om hulp vroeg.