Nou, in den beginne hadden Sony en heel kort daarna JVC hun eigen proprietaire standaarden ontwikkeld en Philips was al jaren op de markt met een standaard die langzamerhand verouderd was dus telde op dat moment niet eens mee.
De Amerikaanse en Japanse markt (NTSC) waren het eerste strijdtoneel van die proprietaire standaarden: Beta versus VHS. Bij Beta was een belangrijk probleem dat de banden te kort waren (Sony zette al sinds de jaren '60 hevig in op miniaturisatie, soms dus te hevig) al waren ze iets langer dan het halve uur dat ik hierboven lees, namelijk een uur (dat was juist door NTSC een groot probleem: zowel VHS als Beta liepen sneller vanwege de 60Hz framerate zodat de opnametijd veel kritischer was). Wat te kort was voor een speelfilm, waardoor zowel consumenten (cassette wisselen tijdens opname) als contentproviders (speelfilm op 2 cassettes) niet heel enthousiast waren. Sony had dat al snel verholpen met een longplaystand op de NTSC-modellen en op PAL/SECAM voor de Europese markt was het sowieso al geen probleem. Toch hadden ze daardoor al hun eerste achterstand te pakken. Verder was het vooral een kwestie van zoveel mogelijk andere fabrikanten achter zich krijgen. JVC deed dat een stuk beter dan Sony, ik weet even niet of dat met licentiegelden of met goedkope OEM-aanbiedingen te maken had of dat er nog meer meespeelde.
Nadat al het bovenstaande zich al had afgespeeld kwam Philips tegen 1980 nog eens als mosterd na de maaltijd aanzetten met Video 2000 dat ze door de wet van de remmende voorsprong (doormodderen met hun oorspronkelijke VCR-systeem uit 1971) en de technische geavanceerdheid niet eerder marktklaar hadden. Philips Noord-Amerika heeft toen ronduit geweigerd om het systeem daar in te voeren: ze hadden al een OEM-overeenkomst met Panasonic die licentienemer en aandeelhouder van JVC (VHS) was. Panasonic was overigens de vaste handelspartner van Philips in Japan en was ook al benaderd voor het ondersteunen van V2000, maar als aandeelhouder van JVC hadden ze strijdige belangen, dus dat ging ook al niet door.
In Europa had je in de periode 1980-1982 zowel Panasonic als JVC al die eigen joint ventures afsloten voor fabricage van VHS-machines, waarbij JVC via Thorn ook een stukje contentverhuur en contentproductie in handen kreeg - best belangrijk voor het marktaandeel want die leveren natuurlijk geen V2000 en Betamaxcontent via hun kanalen. Veel andere merken werden geïmporteerd of bouwden al snel ook een eigen fabriek in Europa (Akai bijvoorbeeld). Als je in die jaren voor Betamax koos, had je keus tussen een dure geïmporteerde Sony, een zeldzame geïmporteerde Mitsubishi en in het budgetsegment opzich prima machines van Sanyo maar dat had te weinig naamsbekendheid en de machines zagen er misschien wat primitiever uit. Minder keus dus. Hetzelfde maar dan nog wat extremer gebeurde met V2000. Je kon kiezen tussen een Philips en een Grundig en budgetmodellen waren er in de eerste jaren ueberhaupt niet. Als Philips Thomson aan boord had kunnen krijgen (daar lag een vrij revolutionair fabricageconcept voor klaar, dat voor zover in eigen fabrieken toegepast, mogelijk in 1984 nog heeft geholpen om de eerste VHS-modellen sneller op de markt te zetten), was de Europese markt misschien langer houdbaar geweest, maar Thomson ging met JVC mee, eerst met ingekochte OEM, toen in de Duitse joint-venture en tenslotte met eigen VHS-fabricage).
[Reactie gewijzigd door mae-t.net op 16 juli 2017 21:31]