Call of Duty Black Ops: Cold War

Met Woods en Mason in de eighties

KGB-hoofdkwartier, Vietnam en Amsterdam

De setting en de wil om Black Ops: Cold War meer op de eerste Black Ops te laten lijken zorgen er automatisch voor dat een ander sleutelelement terugkeert: ‘deniable ops’, oftewel: je team bestaat officieel niet en alles wat je doet is geheim. Natuurlijk zal de game genoeg spectaculaire momenten met veel vuurgevechten bevatten, maar zeker de helft van de missies zal ‘covert’ zijn. Een voorbeeld daarvan zien we als het team een geheime missie uitvoert op Oekraïens grondgebied. Er is informatie dat Red - koosnaampje voor de Russen - een geheime basis heeft en Woods en de zijnen moeten ernaartoe om foto’s van de basis te maken. Eenmaal aangekomen besluipt Woods de eerste bewaker die ze tegenkomen. Met speels gemak werkt de ervaren soldaat zijn slachtoffer tegen de grond. Beetje jammer is dat het geen soldaat, maar een paspop blijkt te zijn. We zijn in een soort verlaten arcadehal beland, waar slechts als soldaten geklede poppen staan. Waarom dat is, blijkt snel genoeg. Er klinkt een alarmbel en ineens bestormen bewapende Russische soldaten het pand. We hebben blijkbaar een trainingscentrum ontdekt. Tijd dus om die training iets realistischer te maken. Het vuurgevecht wordt daarbij begeleid door de klanken van ‘Hit Me with Your Best Shot’ van Pat Benatar, dat in 1980 een bescheiden hitje was. Dat laatste is niet belangrijk, maar wel van belang is dat het een fijne sfeer toevoegt en de ‘eighties-sfeer’ onderstreept die de makers in de game wilden verwerken.

Lichteffecten in Amsterdam

Dat is niet alleen te horen, maar ook te zien. Het ontwerpteam heeft zijn best gedaan de look van de jaren tachtig goed in de game te verwerken. Dat betekent onder andere ook dat het straatbeeld en de mode overeen moeten komen met het tijdsbeeld van toen. Adler draagt bijvoorbeeld een leren jack met een aviator-bril daarboven. En het straatbeeld? Dat wordt getoond aan de hand van beelden van een stad waarvan de naam niet in de presentatie werd genoemd, maar die voor Nederlanders makkelijk is te herkennen. Drie kruizen, grachtenpanden en neonverlichting? Welkom in het Amsterdam van de jaren tachtig! We zien beelden van een bar en hoe Adler iemand ondervraagt op het dak van een grachtenpand. Daarbij gaat het er niet zachtzinnig aan toe. Precies zoals je dat zou verwachten van een bikkelharde antiheld als Adler dus. Aan de hand van de Amsterdamse bar worden verschillende lichtsystemen gedemonstreerd. Black Ops: Cold War maakt gebruik van volumetric lighting en voxels, wat de makers in staat stelt sfeervolle omgevingen te creëren. In de wat donkere, ongure kroeg komt dit goed naar voren. Bovendien is het eenvoudig per omgeving en tijdsbeeld een ander lichtplan te maken, dat in realtime kan worden toegepast.

Dat blijkt als we naar een veel lichtere, meer helderde en killere setting gaan. Dit keer zien we hoe het team infiltreert in het Lubyanka-gebouw in Rusland. Dat was tot 1991 het hoofdkwartier van de KGB, oftewel de Russische geheime dienst. In het gebouw werden veel ‘vijanden van de staat’ gevangen gehouden, al zijn er ook bronnen die aangeven dat dit na 1953 niet meer gebeurde. Hoe dan ook, in Black Ops: Cold War krijgen gamers de kans het gebouw van binnen te zien - en daarna helemaal aan gort te knallen. De makers gebruiken deze missie namelijk als voorbeeld om te laten zien hoe de actie in Black Ops: Cold War soms ook wel momenten van oorlog met zich meebrengt. Wij vroegen ons alleen af of een Koude Oorlog niet pijlsnel verandert in een hete oorlog als blijkt dat een paar Amerikanen openlijk een stuk of vijftig Russische soldaten in hartje Moskou neerschieten. Hierop antwoordden de ontwikkelaars dat de gebeurtenissen in Black Ops: Cold War weliswaar voor een groot deel gebaseerd zijn op waargebeurde momenten uit de geschiedenis, maar dat het uiteindelijk wel een fictioneel verhaal is.

Interessant en weird: Vietnam

Bovenstaande scènes spelen zich allemaal af in 1981, maar zoals gezegd duikt Black Ops: Cold War af en toe ook verder het verleden in. Deze flashbacks naar Vietnam beloven een van de interessantste onderdelen van de game te worden. De stukjes in Vietnam zijn non-lineair. De speler onderzoekt daar als het ware de spelwereld, op zoek naar informatie over de geheimen. Het lijkt erop dat het hoofdpersonage in een soort trance verkeert, want in het fragment dat wij zagen werden commando’s gegeven door een andere stem, alsof die stem in ons hoofd zat. Dat is uiteraard vergelijkbaar met Black Ops, waarin Woods en Hudson proberen Mason te laten herinneren waar het ‘numbers station’ is. In Black Ops: Cold War zal de speler dus iets vergelijkbaar meemaken tijdens de flashbacks naar Vietnam. Tijdens zo’n sessie is de speler vrij om de omgeving te verkennen. Na elke sessie reset het Vietnamlevel zich weer, en in een volgende sessie kan een ander deel worden verkend. Dit is een vorm van non-lineaire gameplay die we niet eerder hebben gezien in Call of Duty. Hij belooft een leuke en soms wat freaky extra laag toe te voegen aan Black Ops: Cold War.

• Volgende pagina 3. Voorlopige conclusie