Call of Duty Black Ops: Cold War

Met Woods en Mason in de eighties

Vervolg op eerste Black Ops

Titel	Call of Duty Black Ops: Cold War
Platform	Windows, PlayStation 4, Xbox One, PlayStation 5, Xbox Series X
Ontwikkelaar	Treyarch & Raven
Uitgever	Activision
Releasedatum	13 november 2020

In de Call of Duty-reeks zijn Modern Warfare en Black Ops de bekendste titels. Vorig jaar boekten Infinity Ward, Sledgehammer en Activision succes met een reboot van Modern Warfare. Het duurt vervolgens altijd weer even voordat die studio’s met een nieuwe game komen, dus is het dit jaar weer de beurt aan Treyarch. Die studio is de ontwikkelaar van de Black Ops-serie en onlangs toonden de makers wat de plannen zijn voor de Call of Duty-game van dit jaar. Zoals al even werd voorspeld in het geruchtencircuit, duikt Black Ops inderdaad weer in het verleden. Call of Duty Black Ops: Cold War is een rechtstreeks vervolg op de eerste Black Ops-game. Dat spel speelde zich met name eind jaren zestig af, tijdens de Vietnamoorlog en in de aanloop naar de aanslag op President Kennedy, waar de hoofdrolspelers en hun vijanden op diverse manieren bij betrokken of in de buurt waren.

Black Ops: Cold War brengt in de eerste plaats een groot aantal van de hoofdrolspelers uit dat spel terug. Dat betekent dat Alex Woods, Jason Hudson en Frank Woods terugkeren. Daarnaast zullen we ook allerlei nieuwe personages zien, waar we zo op terugkomen. Het is namelijk goed om te weten dat je niet als een van deze personages speelt. Aan het begin van de campagne maak je je eigen soldaat aan, die je kunt vormgeven en waarvan je de naam en het geslacht (man, vrouw of classified) zelf kunt bepalen. Je beleeft het verhaal door de ogen van dit personage, al is bij Black Ops natuurlijk nooit uitgesloten dat je ook stukjes met andere soldaten zult spelen. Treyarch heeft duidelijk aangegeven de ‘magie’ van het eerste deel te willen laten herleven in Black Ops: Cold War. Wisselende perspectieven zou daar zeker bij passen, al duidt het feit dat je een eigen personage aanmaakt op het tegenovergestelde.

Op jacht naar Perseus

Toch zijn er zeker elementen uit de eerste game die terugkomen in de singeplayercampagne van dit nieuwe spel. De setting is daar uiteraard het meest prominente voorbeeld van. Black Ops speelde zich vroeg in de Koude Oorlog af, Black Ops: Cold War net wat later. Jaar van handeling is 1981 en de Amerikaanse inlichtingendiensten maken melding van het actief worden van een Russisch geheim agent met de codenaam Perseus. Er is niet veel bekend over deze agent en sommigen claimen zelfs dat hij een verzinsel zou zijn. Russell Adler, een van de nieuwe personages in het spel en tevens leider van de groep die wordt belast met het opsporen en uitschakelen van Perseus, is er zeker van dat de Russische agent wel bestaat. Sterker nog, in een kort filmpje zien we hoe Adler een groep adviseurs van president Ronald Reagan - en de commander in chief zelf - de optie geeft om niets te doen tegen dit nieuwe gevaar. Perseus kwam volgens Adler twee keer eerder in actie en in beide gevallen volgde een grote oorlog. Adler zegt het niet met zoveel woorden, maar Perseus zou ervoor kunnen zorgen dat de Verenigde Staten de Koude Oorlog verliest, zo proef je aan alles. Reagan: “Geef deze man alles waar hij om vraagt.”

Met Adler is een interessant personage genoemd, want de bikkelharde CIA-agent is allesbehalve een stereotype held. Hij wordt omgeschreven als ‘America’s Monster’ en heeft een donker charisma. Een slechterik die per ongeluk voor de goede kant vecht, als je ervoor kiest om Amerika zo te zien natuurlijk. Hoe de vork precies in de steel zit en hoe Woods, Mason en Hudson in het team zijn gekomen, weten we nog niet. Wat we wel weten is dat het team in 1981 op allerlei verschillende locaties in de wereld komt, maar ook af en toe in 1968 opduikt. Een deel van het verhaal wordt verteld via flashbacks uit de Vietnamoorlog, waar een geheim verscholen ligt dat een aanwijzing zou kunnen zijn voor de identiteit van Perseus.

Mindfuckery en paranoia

Daarmee wordt een belangrijk onderdeel van de eerste Black Ops-game genoemd: ‘mindfuckery and paranoia’, zoals de makers het zelf omschrijven. Dat grijpt terug naar sommige legendarische momenten en ingrediënten, zoals de nummers van Mason, personages die voor je ogen dood lijken te gaan maar dat niet zijn, momenten waarop personages gehersenspoeld lijken, en ga zo maar door. Het is onderdeel van Black Ops en het past goed bij de setting. Overigens zou het ook bij de game passen om een vertakkende verhaallijn te gebruiken, zoals bij Black Ops 2 het geval was. Dat spel had meerdere eindes, op basis van keuzes die de speler onderweg maakte. Daar is in Black Ops: Cold War geen sprake van, maar spelers zullen op bepaalde momenten wel keuzes moeten maken die consequenties hebben in het verhaal. Daar horen ook verschillende eindes bij. Black Ops 2 werkte echter met diverse vertakkingen, en dat is hier dus niet het geval.

• Volgende pagina 2. KGB-hoofdkwartier, Vietnam en Amsterdam