Sfeervol
Liefhebbers van goede games vallen deze maand met hun neus in de boter. Dragon Age: Origins en Call of Duty: Modern Warfare 2 zijn nog niet uit of Assassin's Creed II is alweer in aantocht. Twee jaar nadat het eerste deel op de markt verscheen, presenteert Ubisoft de opvolger van de game, waarin de strijd tussen de Templars en de Assassins centraal staat. De Oosterse moordenaar Altaïr wordt ingeruild en vervangen door Ezio Auditore da Firenze.
Getest op: PlayStation 3
Ook verkrijgbaar voor: Xbox 360, pc (2010)
/i/1250849066.jpeg?f=imagenormal)
Toch is Ezio niet eens de echte hoofdpersoon in de game. De eigenlijke hoofdrol is voor Desmond Miles, een test subject van wie onderzoekers via dna-sporen diverse voorvaderen weten op te sporen. Desmond kan zich op die manier verplaatsen in zijn voorvaderen en zelf hun leven meemaken. Dat deed hij eerder dus als Altaïr, en nu als Ezio. Dat zorgt voor een verplaatsing van het oude Midden-Oosten naar het Italië van de Renaissance. Was Altaïr kind aan huis in Akko, Damascus en Jeruzalem, Ezio pleegt zijn moorden in Florence, Venetië, Forlí en op het Toscaanse platteland.
Prachtig
Die verschuiving heeft natuurlijk impact, en niet in negatieve zin. Werd de sfeer van de Oosterse steden uit het eerste deel geroemd, in deel twee is de sfeer in de steden zo mogelijk nog mooier uitgewerkt. Je hoort om je heen overal Italiaans, inclusief de nodige scheldwoorden in die taal. Uiteraard wordt dat ondersteund door de beelden. Of dat alles altijd honderd procent authentiek is, durven we niet te beweren, maar overtuigend is het wel: Assassin's Creed II geeft je het idee dat alles er destijds echt zo heeft uitgezien, of je nu naar de prachtige bouwwerken kijkt of naar de plaatselijke klederdracht, die in Venetië heel wat kleurrijker is dan op het platteland.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Nu we het toch over audiovisuele presentatie hebben: Assassin's Creed II ziet er prachtig uit. Het meest indrukwekkend zijn de momenten waarop je de echt hoge torens in het spel beklimt en vanaf daar over heel Venetië of Florence kunt turen. Het uitzicht is op die momenten adembenemend. Net zo sterk zijn de animaties. Altaïr bewoog zich al soepeltjes, maar Ezio doet er nog eens een schepje bovenop, of je nu aan het klimmen of aan het vechten bent. Ubisoft heeft diverse nieuwe animaties toegevoegd. Daarbij komt dat Ezio kan zwemmen - wel zo handig in Venetië.
Geen CGI nodig
De kracht van de graphics en het geluid blijkt ook in de tussenscènes die Assassin's Creed II je voorschotelt. Deze zien er weliswaar net wat strakker uit dan de rest van het spel, maar zijn wel met de in-game engine gemaakt, zo valt duidelijk waar te nemen. Het kan best zijn dat CGI-filmpjes mooier zijn, maar de aanpak van Assassin's Creed II komt een stuk overtuigender over; als je een sterke in-game engine hebt, heb je geen CGI-filmpjes nodig.
Verhaallijnen
Hoe overtuigend de audiovisuele presentatie van het spel ook is, dat zal niet zijn wat je het meest bij zal blijven na het spelen van Assassin's Creed II. Die eer komt toe aan het verhaal van Assassin's Creed II, of beter gezegd: de verhalen van Assassin's Creed II. Hoewel het uiteindelijk allemaal draait om Desmond in het heden, lopen er in Assassin's Creed II diverse verhaallijnen door elkaar heen. Uiteindelijk komen ze allemaal tezamen, maar bij vlagen kun je het spoor een beetje bijster raken, zo veel lijkt er te gebeuren.
Het overkoepelende element is en blijft Desmond Miles. Desmond ontsnapt met behulp van onderzoekster Lucy Stillman - opnieuw vertolkt door Kristen Bell - uit het bedrijf Abstergo, dat hem na zijn avonturen als Altaïr eigenlijk had willen vermoorden. In een onafhankelijk team, met een andere Animus om hem naar het verleden te verplaatsen, gaat Desmond de strijd aan met Abstergo, die in het heden feitelijk de kant van de Templar Knights vertegenwoordigt. Desmond komt uit een familie die altijd aan de kant van de Assassins heeft gestaan, en om hem snel te kunnen trainen, moet hij in recordtempo alles leren wat Ezio in zijn leven tot nu toe leerde.
Wraak
Daarmee is het bruggetje naar het oude Italië gebouwd. Desmond verplaatst zich dus in Ezio Auditore da Firenze, maar die heeft op zijn beurt ook weer een heel verhaal. Dat begint met de geleidelijke introductie in de wereld van de moordenaars, en die vangt aan met de terechtstelling van zijn vader en broers, die Ezio uiteraard op wraak doet zinnen. Zodoende rolt hij langzaam het netwerk van de Assassins binnen, terwijl hij de ene na de andere Templar uit de weg ruimt.
De twee tastbare verhalen zijn daarmee genoemd. Er is echter nog een derde 'verhaal', dat tegelijk deel uitmaakt van het heden en het verleden. In de wereld van Assassin's Creed zitten namelijk diverse markeringen verstopt, die Ezio kan ontcijferen om zo achter 'The Truth' te komen. Hierbij staan raadsels genaamd 'Pieces of Eden' centraal. De raadsels variëren in moeilijkheid - wij hebben er tot op heden één niet opgelost - en zeggen je niet direct heel veel, maar tijdens de climax van het Italië-verhaal wordt alles duidelijk en snap je de clou achter de raadsels ook meteen. Wij vonden de climax overigens enigszins de grenzen overschrijden van wat we binnen de wetenschap-georiënteerde wereld van Assassin's Creed als normaal beschouwen, maar dat moet ieder voor zichzelf beoordelen.
Open einde
Het twijfelachtige einde, waarin overigens ook Asssassin's Creed III alvast wordt aangekondigd, doet echter niets af aan de kracht van het plot. Het originele Assassin's Creed kreeg kritiek omdat het verhaal weinig geloofwaardig was, en het al helemaal niet duidelijk was wat er in het heden speelde. Het zal de critici dan ook goed doen dat dát in Assassin's Creed II een stuk beter aangepakt is. Desondanks blijft het een open einde; voor de uiteindelijke afronding van het hoofdverhaal zul je op deel drie moeten wachten.
Veel variatie
Met de diverse verhalen en het opsporen van symbolen om 'The Truth' vol te spelen, ben je al lang genoeg bezig. Ubisoft bedenkt zich echter wel twee keer om nog eens een spel uit te brengen waarin niet genoeg te doen is. Assassin's Creed was fantastisch, maar ging gebukt onder een chronisch gebrek aan variatie. Voor elke missie deed je dezelfde taakjes, telkens opnieuw: dé reden dat Assassin's Creed niet de klassieker werd die het had kunnen zijn. Dit was dan ook een van de voornaamste punten die Ubisoft wilde aanpakken voor Assassin's Creed II.
Veel te doen
We wisten het eigenlijk al sinds de E3-gamebeurs, maar we kunnen nu definitief concluderen dat Ubisoft erin is geslaagd het gebrek aan variatie compleet weg te nemen. De saaie, vaste side-missions zijn verdwenen. Het spel laat je vrij soepeltjes en zonder onderbrekingen door het verhaal heen wandelen, maar als je er zin in hebt is er buiten het verhaal om genoeg te doen. Denk daarbij bijvoorbeeld aan wat freelance moord-missies, races over de daken, het opsporen van Codex-pagina's en het links en rechts wat verlenen van hand- en spandiensten, bijvoorbeeld het in elkaar meppen van iemand.
Het leukste niet-verplichte onderdeel, waar tevens de lekkerste beloning aan vast zit, is het doorspelen van de zogenaamde Assassin's Tombs. Dit zijn afgesloten gedeeltes van de spelwereld, waarin het ontwikkelteam de nadruk kon leggen op het platform-element. Ezio moet in deze gedeeltes dus flink klimmen en klauteren. Vaak gaat dat ook nog tegen tijdsdruk, waardoor je flink tempo moet maken, hetgeen het hele proces wat bemoeilijkt. Lukt het je echter alle Assassin's Tombs te vinden en af te sluiten, dan wacht je een zeer fijne beloning: de armor van Altaïr, dat tevens de sterkste armor in het spel is.
Economisch systeem
Die armor ligt op je te wachten in je persoonlijke villa. Villa? Ja. De Auditore-familie bezit een grote villa in het dorpje Monteriggioni, waar je daardoor automatisch ook min of meer de burgemeester van bent. Hierin ligt een economisch systeem verscholen. Je kunt het geld dat je verzamelt namelijk investeren in Monteriggioni. Hoe meer je het dorpje renoveert en opbouwt, des te meer centjes je er zelf aan overhoudt. Elke twintig minuten draagt Montereggioni een bedrag aan Ezio af, afhankelijk van hoe welvarend het dorpje is. Een beetje jammer is wel dat het spel last heeft van het Fable 2-probleempje; na een tijd stroomt het geld zo hard binnen dat je meer verzamelt dan wat je nog kunt uitgeven. Dat haalt het economisch systeem een beetje onderuit, maar erg storend is het niet.
Nog meer variatie
De variatie komt niet alleen terug in wat er in de spelwereld allemaal te doen is. Ook het vechten is een stuk uitgebreider geworden: opnieuw een knieval richting de critici, of aardiger gezegd, een logische verbetering van een onderdeel dat in het eerste deel niet al te sterk was uitgewerkt. Kortgezegd komt het erop neer dat Ezio niet constant hetzelfde trucje kan doen, waar Altaïr dat nog wel kon. In de eerste Assassin's Creed kon je vrijwel het hele spel doorkomen door alleen maar te counteren. Effectief, en je kon er hele legers tegelijk mee bevechten.
Dat is nu dus verleden tijd. Ezio beschikt over dezelfde ijzersterke counteraanval, maar kan die niet tegen alle vijanden gebruiken. Zo zijn er bepaalde vijanden die te snel zijn om direct door de counter gegrepen te worden. Daarbij zijn vijanden met pieken totaal niet vatbaar voor de counter, en ook de grotere, sterke soldaten rammen gewoon door je counter heen. Bij deze soldaten wordt je geacht te dodgen, of gewoon lomp hard op ze in te hakken - iets minder effectief, maar het werkt wel.
Moordenaar zijn
Het vechten is trouwens niet wat het 'moordenaar zijn' het meest interessant maakt. Uiteindelijk blijft het sneaky uitschakelen van je doelen, en soldaten in het algemeen, het leukst. De verborgen dolk blijft daarin een favoriet, vooral omdat Ezio er twee heeft, en zo twee soldaten tegelijk kan uitschakelen. Rustig op soldaten aflopen, tot ze je argwanend aanspreken, om ze vervolgens met één beweging heel rustig af te maken: het voelt gewoon lekker. Natuurlijk kun je ook gebruik maken van diverse alternatieven, zoals werpmessen, gif of zelfs een pistool, maar het verborgen mes blijft toch het leukst.
Door de veranderingen in het vechten is het niet meer aan te raden om je te laten omsingelen door hele groepen vijanden. Wegrennen is daarom vaak een prima alternatief. Dit zorgt meestal voor een wilde achtervolging, waarbij de soldaten ook in de verstopplekjes kijken. Heel af en toe gebeurde het echter dat soldaten ons leken te 'vergeten' als we op een dak waren geklommen, waarna ze de achtervolging staakten. Op die manier kun je dan vanaf het dak een nieuwe aanval starten. Zo sprongen we dus naar beneden, maakten twee soldaten af, klommen omhoog, en herhaalden het hele ritueel net zo vaak tot alle soldaten verslagen waren. Deze 'glitch' maakt een gevecht tegen het einde van het spel, waarbij je een grote groep soldaten moet verslaan, ineens wel heel makkelijk.
Klimmen, klauteren en vallen
Met de komst van veel meer variatie in de opbouw van het spel en in de gevechten zijn de grootste kritiekpunten van Assassin's Creed weggewerkt. Tel daarbij op dat het spel groter is dan het origineel en dat de verhaallijnen veel beter zijn uitgewerkt, en je hebt een regelrechte topgame, toch? Feitelijk wel, maar toch plaatsen we er een kanttekening bij. Hoewel alle feiten voor Assassin's Creed II spreken, betrapten we onszelf toch op een gevoel dat ons in de eerste Assassin's Creed ook een klein beetje bekroop...
Er zit veel variatie in de game, er is veel te doen, de sfeer is top en de verhalen zijn sterk, maar uiteindelijk ben je toch heel veel bezig met klimmen en klauteren. Meer dan eens slaakten we een diepe zucht als we weer eens aan de andere kant van Venetië moesten zijn voor de volgende opdracht. We werden op die momenten niet erg vrolijk van weer vijf minuten free-runnen alvorens we op plaats van bestemming waren. Daarmee is misschien wel de achilleshiel van Assassin's Creed II blootgelegd; waar het Parkour-element, waarbij je al stuntend de hele spelwereld door kunt rennen, in het eerste deel nog nieuw en spannend was, is het nu bekende materie en een stuk minder interessant.
Niet perfect
Het free-runnen was in Assassin's Creed een feature, terwijl het in deel twee niet meer dan een manier van verplaatsen is, die na een tijdje tijdrovender wordt dan je zou willen. Daar komt nog bij dat het af en toe lastig is om je helemaal vlekkeloos over de daken te bewegen. Het platform-element in Assassin's Creed II is sterk, maar niet perfect. Je zult dan ook regelmatig van het dak af vallen, of de verkeerde kant op springen. Dit heeft te maken met de niet altijd even perfecte camerahoek, maar ook met het feit dat de thumbstick soms wel erg gevoelig is voor een lichte verandering in richting. Hierdoor moesten we regelmatig ogenschijnlijk simpele platform-stukjes opnieuw doen. Het gebeurde niet aan de lopende band, waardoor het niet overdreven storend werd, maar een smetje op het spel is het wel.
Conclusie
Ondanks dat laatste minpunt moeten we concluderen dat er bar weinig mis is met Assassin's Creed II. Het spel weet zijn voorganger op alle fronten achter zich te laten, wat met name op het gebied van variatie in de missies en het vechten ook pure noodzaak was. Daarbij is de spelwereld in Assassin's Creed II ook groter - of zo voelt het in elk geval - en zijn de diverse verhaallijnen een stuk beter geïmplementeerd dan in het eerste deel, wat een dijk van een game oplevert. Assassin's Creed II kent weliswaar zijn gebreken, maar weet toch vooral de game te zijn die het eerste deel eigenlijk al had willen zijn. Misschien vinden we het een beetje jammer dat het verhaal in het heden geen conclusie kent, maar aan de andere kant: laat het vooruitkijken naar Assassin's Creed III beginnen!
Pluspunten
+ Sfeervol
+ Verhaallijnen
+ Veel te doen
+ Variatie in gevechten
+ 'Moordenaar zijn' sterk neergezet
Minpunten
- Glitches in AI
- De stad door rennen wordt vermoeiend...
- ... en naar beneden vallen ook
Cijfer: 9
Titel |
Assassin's Creed II |
|
Platform |
Xbox 360, Playstation 3 (2010: pc) |
Ontwikkelaar |
Ubisoft
|
Uitgever |
Ubisoft |
Releasedatum |
19 november 2009
|