Item: Mario + Rabbids Sparks of Hope
Author: Paul Hulsebosch

Samengevat

Mario + Rabbids: Sparks of Hope is een laagdrempelige, maar tegelijk heerlijk tactische game. De vrijheid die je hebt bij het kiezen van de teamleden en bij de Sparks die je aan hen toewijst, is fijn. De grote bewegingsvrijheid die je hebt met de Jump Pads en Team Jump ook. Het maakt dat je erg veel opties hebt, hoewel je elk teamlid eigenlijk maar twee acties per beurt kunt laten doen. Voeg daarbij het verhaal en de puzzeltocht die zich buiten de arena's ontvouwen, en je hebt een prima game. Ook dat deel buiten de arena's is er in Sparks of Hope op vooruitgegaan. De planeten waar je naartoe vliegt, zijn steeds behoorlijk uitgebreid, maar zitten goed in elkaar en er valt ook nog steeds genoeg te doen en ontdekken als je de weg naar een volgende planeet hebt vrijgespeeld. Wat uiterlijk betreft kan Sparks of Hope zich helemaal meten met de recentste Mario-games van Nintendo.

Pluspunten

Minpunten

Getest

Mario + Rabbids Sparks of Hope

Prijs bij publicatie: € 48,95

Vanaf € 15,95

Vergelijk prijzen

Er verschijnen nog steeds niet echt veel exclusieve games voor de Nintendo Switch. Dat was al zo in 2017, toen de Switch op de markt verscheen, en dat is vijf jaar later niet veel anders. Is dat erg? Misschien niet, het staat het succes van de console in ieder geval niet in de weg. Misschien is de kwaliteit van de exclusieve games belangrijker dan de kwantiteit. Met die kwaliteit zat het wel goed bij een van de verrassendste games uit het debuutjaar van de Switch: Mario + Rabbids: Kingdom Battle. Het is dan ook verbazingwekkend dat het vijf jaar heeft geduurd voordat er een vervolg kwam. Dat is er nu, in de vorm van Mario + Rabbids: Sparks of Hope, dat een direct vervolg is op het eerste deel.

Ben je onbekend met dat eerste deel? Mario + Rabbids is de onwaarschijnlijke mix tussen de voornaamste personages uit de vele Mario-games van Nintendo en de koddige Rabbids die oorspronkelijk uit de Rayman-games afkomstig zijn. De twee ontmoeten elkaar in Mario's Mushroom Kingdom, maar met gameplay die je van geen van beide gewend bent. Voor de gameplay zijn de makers te rade gegaan bij de recente Xcom-games. Het levert een knotsgekke mix op: de vrolijke, maar wat brave personages van Nintendo met de ondeugende Rabbids, gecombineerd met gameplay die je van geen van beide series gewend bent. In het origineel werkte dat verrassend goed. Geldt dat ook voor het vervolg?

Cursa brengt Duistermis

Over het verhaal gaan we uiteraard niet al te veel loslaten. Het komt erop neer dat Mario, Luigi en Prinses Peach genieten van de succesvolle afloop van het origineel in Mushroom Kingdom, maar dat er al snel een nieuwe dreiging opdoemt in de vorm van een zekere Cursa. Die dreigt de hele wereld te bedekken met een donkere materie die Darkmess genoemd wordt, of Duistermis als je de Nederlandstalige versie speelt. Aan jou de taak Cursa te verslaan en de Duistermis op te heffen.

De game zit vol met dergelijke woordgrapjes, die ook in vertaalde vorm aardig overeind blijven. Toch is de oorspronkelijke Engelstalige versie leuker, al was het maar omdat veel van de dialogen nu ingesproken zijn. De geschreven tekst is vertaald, de gesproken tekst niet. Waar je Nederlandstalige dialogen leest, hoor je de personages Engels spreken. Je hoort daarbij meestal de twee gidsen die je vergezellen. Je wordt begeleid door Beep-O en Jeanie, die je onderweg de nodige informatie geven. Beep-O kun je daarnaast opdrachten geven en de mogelijkheden van de zwevende robot worden gedurende de game ook steeds wat groter.

Zo leert Beep-O halverwege de game om onzichtbare voorwerpen zichtbaar te maken, wat enorm helpt bij de puzzels in de game. Ook dat is onderdeel van de gameplay, die bestaat uit grofweg twee delen. De game bestaat uit een handvol planeten, die je stuk voor stuk vrijspeelt. Elke planeet bestaat uit een behoorlijk groot speelveld waarin je vrij kunt rondlopen.

Kies een eigenschap

Dat doe je met een klein team dat in eerste instantie bestaat uit Mario, Luigi en Prinses Peach. En met hun tegenstrevers in Rabbid-vorm, want net als in het eerste deel zijn er ook een Rabbid-Mario, Rabbid-Luigi en Rabbid-Peach. Elk van hen heeft een wapen en een indirecte eigenschap. Denk aan het uit Xcom bekende Overwatch, dat je hier met andere namen, in verschillende vormen tegenkomt. Het wil zeggen dat je personage reageert op beweging van de vijand als die aan de beurt is: een belangrijk tactisch wapen. Het kan ook een heel andere eigenschap zijn, zoals de genezende kracht die Rabbid-Peach heeft, of de extra weerstand die Prinses Peach geeft. Of het minstens zo prettige effect van Rabbid-Rosaline, dat tegenstanders een beurt lang het bewegen onmogelijk maakt. Al deze effecten hebben een bepaalde radius en treffen dus alleen vijanden in de buurt. Juist omdat het erg handige hulpmiddelen zijn, duurt het steeds drie of vier beurten voordat je ze weer kunt inzetten.

Met dat kleine team loop je rond in een mooie wereld, die dus bestaat uit een handvol planeten. Waar de ene bedekt is met een heerlijk groen grasland, is de volgende een ijswereld en de derde juist heel bosrijk. Het zijn de werelden zoals je ze ook uit verschillende Mario-games kent. Sommige delen van de planeten zijn alleen toegankelijk als je weet te ontdekken hoe. Tegelijk loert er gevaar doordat je een loslopende vijand kunt tegenkomen. Mocht je er daar een van treffen, dan leidt dat tot een gevecht in die andere kant van de game: knokken in een aparte arena. Net als in het eerste deel, word je naar een apart stukje spelwereld verplaatst, een arena waarin het Xcom-deel van de game zich ontvouwt.

Dan sta je met twee, die of vier personages tegenover een doorgaans veel grotere groep tegenstanders, waarvan je er altijd de nodige zult moeten uitschakelen. Dan begint dus de typische turn-based gameplay die je van Xcom gewend bent. Dan pas komen dus de wapens en eigenschappen van de verschillende personages aan bod. De basis is daarin gelijk aan het eerste deel. Eerst mag jij je zetten doen en vijanden aanvallen, daarna zijn de rollen omgedraaid en doen alle vijanden stuk voor stuk hun moves, waarna jij weer aan zet bent. Het leuke is dat al je personages in principe twee acties kunnen doen: bewegen en schieten, maar daarmee is het niet gedaan.

Sparks

Naast bewegen en schieten kun je dus een extra handeling uitvoeren, maar ook dan zijn we er nog niet. Je verzamelt gedurende de game een hele serie Sparks. Dat is een nieuw fenomeen binnen het Mario + Rabbids-universum. Hoe die in het verhaal passen, mag je zelf ontdekken. Wat gameplay betreft fungeren ze als de welbekende buff dan wel debuff. Je begint met één Spark per personage, maar later kun je elk personage van een tweede Spark voorzien. De meeste geven je wapen een zogenaamd supereffect, een extra elektroschok bijvoorbeeld, die het effect van je wapen met 50 procent verhoogt. Het is een spel van elementen, want er zijn Sparks met vuur-, water- en ijseffecten. Sommige laten je vijanden uit positie stuiteren, anderen beroven hen juist van hun loopactie.

Het leuke van de Sparks is dat je ze naar eigen inzicht aan je teamgenoten kunt toewijzen. Na verloop van tijd heeft elk Mario-personage of de Rabbid-tegenhanger twee slots waar je Sparks in kunt plaatsen en voorafgaand aan elke arena kun je niet alleen kiezen welk personage je wilt inzetten, maar ook welke Spark je aan die personages toewijst. Het is een heerlijke puzzel, vooral omdat je via Beep-O vooraf kunt bekijken welke vijanden zich in de arena bevinden. Met Beep-O kun je bovendien zien wat de eigenschappen van de verschillende vijanden zijn. Je kunt je kleine team dus helemaal afstellen op de uitdaging die in de arena op je wacht.

Het is een van de leukste kanten van de game dat je voorafgaand aan elk gevecht heerlijk kunt sleutelen aan je kleine team. Welke personages en Sparks passen bij de vijanden en de vormgeving van de arena? Uiteraard word je met gelijke munt terugbetaald. Alle eigenschappen die je zelf verzamelt, krijgen je tegenstanders ook en gedurende de game neemt de uitdaging daarmee flink toe. Het wil vooral zeggen dat je tegenstanders steeds meer eigenschappen krijgen die je uit positie weten te krijgen, die je uit de o zo belangrijke dekking weten te krijgen. Die dekking is er weer in hele en halve vorm, maar kan in de meeste gevallen kapot. Ook daar raken je tegenstanders steeds bedrevener in.

Meer afwisseling

De makers hebben duidelijk geleerd van het eerste deel en dat is vooral te merken aan de opzet van de arena's. Die waren in het eerste deel al goed, maar er is dit keer nog beter over nagedacht. Het zit hem daarbij niet enkel in de vormgeving van het speelveld, maar ook in wat er van je gevraagd wordt. Net als in de Xcom-games is het voor makers een beetje zoeken naar afwisseling. De standaardopdracht is: schakel alle tegenstanders uit. Dat wordt na een paar arena's wel wat saai, dus is het zoeken naar alternatieven.

De afwisseling is bijvoorbeeld dat je door horden tegenstanders heen een bepaald deel van de arena moet zien te bereiken. Of dat je een x-aantal van een net geïntroduceerde, sterkere tegenstander moet uitschakelen. Intussen zwerven er genoeg andere tegenstanders rond om je het leven zuur te maken, naast nog andere varianten. De leukste vonden we de arena waarin je kleine team een uitdaging voor de boeg heeft, maar van achteren wordt opgejaagd door een paar sterke bad guys. Dat zet de druk er lekker op. Ook leuk: de missies waarbij je juist geen vrijheid hebt, maar de makers je met een vast setje personages op pad sturen.

Ook goed: er zit veel variatie in de tegenstanders die je op je pad vindt, hoewel de makers zich daarbij veel vrijheid hebben gepermitteerd. De Goomba's en Bob-ombs zijn afkomstig uit het Mario-universum, maar dat zijn de uitzonderingen. Eigenlijk zijn vrijwel alle andere tegenstanders Rabbids. Tenminste, in naam zijn het Rabbids, want ze zijn vaak moeilijk als zodanig herkenbaar. Niet dat dat erg is. Het komt de gameplay alleen maar ten goede. Het maakt de game echter wat minder Rabbids en helemaal minder Mario.

Mario naar de zijlijn

Dat komt ook door een kleine, maar belangrijke wijziging in de opzet van de game. In het eerste deel was Mario een vast onderdeel van het kleine team dat je meenam het slagveld op. Dat is hij nu niet meer; je kunt het team nu echt geheel zelf samenstellen en dus ook uit alleen Rabbids laten bestaan. Sterker, Mario is in de collectie personages waaruit je kunt kiezen een handige allrounder, maar wij kozen liever wat specialisten. Luigi bijvoorbeeld, de sluipschutter van het gezelschap, of Rabbid-Peach, de enige echte genezer.

Dat de arena's en gameplay zo goed uit de verf komen, komt ook door wat ingrediënten die hier nog niet aan bod gekomen zijn. De makers, net als vorige keer de Franse tak van Ubisoft, zetten sterk in op beweeglijkheid. Net als in de vorige game vind je in de arena's hier en daar de uit Mario bekende buizen. Veel leuker zijn de vele Jump Pads, omdat die je veel meer vrijheid geven. Je kunt dan zelf kiezen welke kant je op springt.

Daarnaast is er de Team Jump. Het wil zeggen dat een van je personages een ander kan gebruiken als springplank en net als bij de Jump Pad zelf kan kiezen welke kant die op springt. Het vereist natuurlijk wel dat beide personages binnen loopafstand van elkaar zijn. Je kunt Team Jump en Jump Pads ook aan elkaar knopen en zo echt grote afstanden afleggen in één beurt. Mooi, maar dan loop je wel het risico dat je buiten het bereik van de buffs van je teamgenoten raakt. Het zijn de tactische keuzen die je in Sparks of Hope moet maken.

Moeilijk of makkelijk?

Iets anders, maar minstens zo leuk: je kunt een tegenstander als de Bob-omb tackelen en daarna oppakken en weggooien. Daar heb je echter maar een paar seconden de tijd voor, wat op een leuke manier een klein stukje real time inbrengt in de turn-based gevechten.

Het maakt de gevechten in de vele arena's onderhoudend en naarmate de game vordert ook uitdagend genoeg, al heb je prettig veel invloed op de uitdaging. Je kunt verrassend veel instellen aan de moeilijkheidsgraad van de game, wat erg prettig is. Je kunt het jezelf een stuk lastiger maken, maar er is net zo goed een optie om je team geheel schadevrij door een gevecht te loodsen. Je kunt de moeilijkheidsgraad per gevecht instellen. Mocht je die ene boss battle dus maar niet weten te overleven, dan hoef je daar niet op te blijven hangen. Los daarvan kun je zowel je teamleden als de vele Sparks op verschillende manieren en naar eigen smaak opwaarderen. Het is niet heel uitgebreid, maar wel mooi dat het ook in een dergelijk laagdrempelige game zit.

Het maakt Sparks of Hope tot een laagdrempelige, maar tegelijk heerlijk tactische game. De vrijheid die je hebt bij het kiezen van de teamleden en bij de Sparks die je aan hen toewijst, is fijn. De grote bewegingsvrijheid die je hebt met de Jump Pads en Team Jump ook. Het maakt dat je erg veel opties hebt, hoewel je elk teamlid eigenlijk maar twee acties per beurt kunt laten doen.

Voeg daarbij het verhaal en de puzzeltocht die zich buiten de arena's ontvouwen, en je hebt een prima game. Ook dat deel buiten de arena's is er in Sparks of Hope op vooruitgegaan. Het verhaal is nog steeds niet al te indrukwekkend, maar dat is bij zowel Mario als de Rabbids zelden het geval. Het is mooi om te zien dat Ubisoft ook hieraan net wat meer aandacht heeft geschonken. Dat geldt zowel voor het verhaal en de dialogen als voor de verschillende planeten waar je naartoe vliegt. Die planeten zijn steeds behoorlijk uitgebreid, maar zitten vooral goed in elkaar. En er valt ook nog steeds genoeg te doen en ontdekken als je de weg naar een volgende planeet hebt vrijgespeeld. Er is dus steeds reden om terug te keren als je al verder in de game bent.

Wat uiterlijk betreft kan Sparks of Hope zich helemaal meten met de recentste Mario-games van Nintendo en dat is knap. Ubisoft permitteert zich ook hier wat meer vrijheid, wat maakt dat de game af en toe wat duisterder is dan we van Mario gewend zijn. Gelukkig ben jij er om die Duistermis op te heffen.