Een groep Amerikaanse onderzoekers heeft memristors, weerstanden met geheugen, ontwikkeld die in water kunnen werken. Dit kan de weg vrijmaken voor integratie in het lichaam. Memristors zijn relatief nieuwe elektronicabouwstenen.
Memristors werden al in 1971 genoemd als mogelijke elektronicacomponent. Na weerstanden, condensators en inductors zouden ze de vierde passieve component vormen. Pas in 2008 slaagden onderzoekers van HP Labs erin om ze daadwerkelijk te produceren. Net als andere elektrische componenten, zoals weerstanden en condensators, werden die memristors, ook memory resistors of geheugenweerstanden genoemd, uit traditionele materialen opgebouwd. Een groep wetenschappers van het Department of Chemical and Biomolecular Engineering aan de North Carolina State University heeft echter op gel gebaseerde, biocompatibele memristors ontwikkeld.
De prototypes werden gemaakt van hydrogels van agarose, die van polyëlektrolyten werden voorzien; twee elektrodes verbinden de gels. In plaats van elektronentransport, zoals bij reguliere elektronische componenten, gebruiken de gels ionentransport. De gels kunnen in een waterige omgeving functioneren, zodat ze bijvoorbeeld in biocompatibele implantaten gebruikt kunnen worden. De onderzoekers denken daarbij aan het gebruik van memristors als kunstmatige neuronen die aan levende neuronen kunnen worden verbonden.
Het onderzoeksteam ontwikkelde eerder al fotovoltaïsche cellen, diodes en andere elektrische componenten op basis van zijn gels. Die maakten nog gebruik van metalen elektroden die rigide waren. De nieuwe memristors worden met behulp van elektroden van een vloeibaar metaal gemaakt, waarbij op de metaallaag een oxide wordt gevormd die essentieel is voor de werking als memristor. De dikte van de oxidelaag dicteert de weerstand van de memristors en de twee gellagen hebben verschillende weerstanden door de keus van de elektrolyten.
De onderzoeksgroep richt zich met zijn 'soft matter'-onderzoek op sensors en actuators. Gecombineerd zou dat op termijn kunnen leiden tot 'soft robotics' of op gel gebaseerde robots die biologisch afbreekbaar zijn en natuurlijk bewegen. Ook zouden de memristors als neuronale synaps kunnen worden ingezet, wat het simuleren van hersenen en het verbinden van kunstmatige met biologische neuronen mogelijk zou maken.
