Wetenschappers stellen op basis van een computersimulatie dat onderaardse oceanen wellicht veel vaker voorkomen in het universum dan tot nu toe werd gedacht. De simulatie geeft aan dat gashydraten waarschijnlijk verantwoordelijk zijn voor het bestaan van een oceaan op Pluto.
Een internationaal team van wetenschappers, met onder andere leden afkomstig van de Japanse Hokkaido-universiteit, stelt dat er overtuigend bewijs is dat een isolerende laag van gashydraten voorkomt dat een onderaardse oceaan onder het oppervlak van Pluto bevriest. Volgens de astronomen betekent de isolerende werking van gashydraten dat er onderaardse oceanen kunnen bestaan in andere relatief grote ijsmanen en andere verre objecten, zonder dat er sprake is van een bron om hitte te genereren. "Dit kan betekenen dat er meer oceanen in het universum zijn dan voorheen werd gedacht, wat het bestaan van buitenaards levens aannemelijker maakt", aldus Shunichi Kamata, de leider van het onderzoeksteam.
Al enkele jaren vermoeden wetenschappers dat er zich een oceaan onder het ijsoppervlak van Pluto bevindt. Die hypothese werd mede geformuleerd nadat het New Horizons-ruimtevaartuig van de NASA in 2015 langs Pluto was gevlogen en de eerste foto's van dichtbij had gemaakt. Daarop was een onverwachte topografie te zien, zoals een wit bassin met de naam Sputnik Planitia, dat zich in de buurt van de evenaar bevindt. Wetenschappers vermoedden dat een ondergrondse oceaan bestaat onder de relatief dunnere ijslaag van Sputnik Planitia, maar die stelling is niet te rijmen met de leeftijd van Pluto; de oceaan had eigenlijk allang moeten bevriezen, wat mede te maken heeft met de grote afstand van Pluto tot de zon en het gebrek aan een groot object of planeet in de buurt die door middel van de zwaartekracht voor een hittebron kan zorgen.
Het onderzoeksteam kwam met de hypothese dat een isolerende laag van gashydraten onder het ijsoppervlak van Sputnik Planitia zit. Gashydraten zijn ijsachtige verbindingen van gas en kristalwater, waarbij het vaak om methaan gaat. Om de hypothese te testen werden computersimulaties gedraaid, waarbij een tijdsverloop van 4,6 miljard jaar werd ingesteld, vanaf het moment dat het zonnestelsel zich begon te vormen. Er zijn twee scenario's gesimuleerd: een waarbij de laag gashydraten aanwezig is en een tweede situatie waarbij een dergelijke laag ontbreekt tussen de bovenste ijslaag en de oceaan. Daaruit blijkt dat bij de afwezigheid van gashydraten een ondergrondse zee na honderden miljoenen jaren volledig zou zijn bevroren. Volgens de wetenschappers ondersteunen de resultaten de mogelijkheid van een lang bestaande vloeibare oceaan onder de ijskorst van Sputnik Planitia. Ze denken dat het gas methaan is, dat afkomstig zou zijn van de rotsachtige kern van Pluto.
Het onderzoek is gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Nature Geoscience onder de titel Pluto’s ocean is capped and insulated by gas hydrates.