Deze 'discussie' ofwel 'mening vormend gesprek' gaat zoals verwacht natuurlijk weer al gauw over Skynet.
Maar is dat echt het argument waarover het moet gaan? Nee. Het is een geest-val waarin je al snel trapt.
AI gaat over o.a.:
1: De door wetenschap gedreven techno-optmistische en amorele regressie van de natuurlijke eigenschappen van het mens-zijn.
M.a.w. de wetenschappelijke paradigma's aan de basis van onze samenleving drijven de mens om zichzelf als onnatuurlijk te ervaren in de wereld, zichzelf te zien als biologische robots via een feedback lus.
En die is zo: De mens is natuurlijk - de mens creëert technologie, die kunstmatig is - de mens gaat zichzelf bekijken door de ogen van de wetenschap - de mens verliest zichzelf in de onnatuurlijke mechanistische, isolerende en reductionistische visie - de mens voelt zich niet langer verbonden met de Aarde, de cosmos - de mens verliest een belangrijk deel van zichzelf: spiritualiteit en de holistische verbinding tussen elkaar en de realiteit - de mens komt terecht in een culturele cul-de-sac cq. VR waar via onderwijs het wetenschappelijk denken versterkt wordt - de mens is diep ontevreden en mist 'iets' maar snapt niet langer wat - de mens voelt zich imperfect, feilbaar en tracht een betere mens te bouwen door atomen en moleculen te stapelen tot kunstmatige verbanden in de vorm van machines, robots en via lineaire code, AI.
Het is een vorm van zelfhaat, of tenminste onbegrip over wat een mens is en zou kunnen zijn. Wetenschap en techniek zijn een VR, een culturele op de externe wereld geprojecteerde valsheid in geschrifte.
En ze veroorzaakt een schizofrene visie, in de niet-psychiatrische betekenis van het woord, dus splitsing tussen zelf en natuur.
Wetenschap is een tool, maar het is een tool die zo aantrekkelijk bleek dat we ze als de wereld over onze ogen hebben getrokken als een visonaire capuchon.
Dat veroorzaakt een volkomen gestoord beeld van de realiteit, waarbij mensen zich niet langer onderdeel voelen van het geheel der dingen, individualistisch, ofwel, reductionistisch en isolerend kijken naar elkaar en het heelal. De existentiële vragen blijven onbeantwoord want wetenschap gaat daar niet over.
En zo consumeren we elektronica vanuit een diep onbegrip over wat we in de kern zijn, een uniek focus punt dat in verbinding staat met de realiteit als geheel, waar geen angst is voor sterven en dood omdat je een bent met alles wat er is. En die angst leidt tot ontkenning van dood en tot een hysterie, een diepe wanhoop in de kern van jezelf.
En dat leidt tot hyper-consumptie, economische theorie, kapitalisme, politieke ideologie, een diepe ontevredenheid, een gat dat gevuld wordt met gadgets en techniek.
En zo kom je uiteindelijk tot R&D labs en corporaties die ons afleiden in onze naam en onze opdracht en die leveren; AI, robots.
AI en robots zijn de ultieme zoektochten naar een betere mens. Maar we zijn vergeten dat we al perfect zijn, met onze biologische evolutie, hoe DNA zich oneindig tot expressie kan brengen in al die soorten, hoe leven holistisch en interactief en verbondenheid creëert door op ontiegelijk efficiënte manier, beter dan welke kunstmatige manier van werken ook, m.a.w. bij kamer temperatuur en de temperaturen die je op Aarde aantreft te komen tot een biologisch organisme. En zelfs het zaad van onze sterfelijkheid, ziekte en ongelukken dragen bij aan de perfectie.
Terwijl in een tech-workshop men enthousiast raakt dat bij kamertemperatuur men een meta-materiaal ontdekt dat beter geleid dan koper, zijn wij bezig onszelf nog meer onderuit te wetenschappen en technieken in de zoektocht naar onszelf, met het bouwen van een beter mens via metaal en plastic.
Dát is de basis van elke discussie over AI. Maar de enige reden om vooral dáárover niet te spreken is onze angst voor de dood en zolang wetenschap en techniek ons afleiding beidt van die fundamentele waarheid, de waarheid dat op een dag je je eigen zenuwstelsel niet langer zult ervaren, blijft er de discussie over AI, zwakke, sterke AI, machines die lijken op robots, over sterke AI in het plastic hoofd van een simulacrum van de mens zelf.
Nogmaals, wetenschap is een tool, een mogelijke visie op de realiteit, temidden van andere. Onze diepste angsten en vervreemding van onszelf voedt het en veroorzaakt het en het versterkt zichzelf tot klimaat-, natuur- en milieu problematiek.
En ondertussen wil de minister van volksgezondheid dat er meer aandacht komt voor depressie omdat het epidemisch is; 1 op de 20 mensen is depressief. En dat vinden we dan raar...