Met de neiging van de tweede kamer [...] stemmingspanel van politieke partijen.
Dat mag je vinden. Maar je zult dan genoegen moeten nemen met het feit dat de beslissingen uiteindelijk altijd door iemand anders waar je geen enkele invloed op hebt kunnen worden teruggedraaid. Daar moet je niet te lichtzinning over denken, omdat die 'andere iemanden' er net zo goed krankzinnige ideeën erop na kunnen houden. Kijk naar de volslagen waanzin van Antonin Scalia in het Hooggerechtshof van de VS, die meende dat de US Constitution moest worden geïnterpreteerd volgens de geldende normen en waarden van de 18e eeuw. (Serieus, geen grapje.) Vrouwen zijn in die optiek dus geen 'persoon' in de zin van de wet omdat ze dat in die tijd ook niet waren, dus elke zaak die over dat soort dingen ging vond Scalia op z'n weg. Leuk om te weten als 21e eeuwse vrouw. Gelukkig ging die zak Reagan-patat onlangs dood, vrijwel de enige manier om hem daar op onvrijwillige wijze weg te krijgen.
Er zijn geen goede oplossingen in deze. Ook het installeren van een AI werkt niet, want niet menselijk (genoeg).
Als je zit aan wat voor mediaspelletje [...] dan zou ik mijn hart vasthouden.
Niemand is ongevoelig voor het mediaspelletje, ook niet de onafhankelijke rechters. En zo niet, dan is er altijd wel iemand die voor een paar ruggen met liefde een beeld in de media creëert dat de rechter partijdig is en gewraakt moet worden. Diverse populaire weblogjes hebben daar een dagtaak aan. Trias politica is een vies woord in die optiek.
Nee, het probleem is de media zelf, en dat de consumenten ervan niet kunnen omgaan met hoofd- en bijzaken. Dat vereist training en zelfverzekerdheid die meestal pas op universitair niveau tot wasdom komt. Media zijn allang niet meer onafhankelijke doorgeefluiken en 'hoeders van de democratie' zoals ze het zelf vinden, maar ten prooi gevallen aan het grote geld waardoor kijkcijfers, pageviews en followers alles worden. Onbelangrijke dingen en emotie worden opgeklopt want kijkcijfers. Inhoud en rede verdwijnt want
geen kijkcijfers. Consumenten nemen die houding over, en beginnen zich letterlijk druk om niks te maken. Het scherm van een computer of smartphone wordt een raam waardoor je naar buiten naar de 'global neighbourhood' kijkt: het 'verre' en 'afstandelijke' gaat er met rasse schreden vanaf.
Ik neem regelmatig time-outs van het nieuws: geen TV, geen video, al helemaal geen social media of weblogs (allemaal opklopperij pur sang), alleen even kort een paar headlines van een aggregeerder. En that's it. Ik kan het aanbevelen: het geeft enorm veel rust, en de wereld draait, vreemd genoeg, gewoon door.
Want als ik politici hoor debatteren [...] veel beter dan die ander'.
Natuurlijk. Maar dat komt ook vanwege de noodzaak om je te blijven profileren. Inhoudelijke discussies trekken geen media en dus geen kijkcijfers, en geen kijkcijfers betekent ook dat niemand weet waarmee je bezig bent en dat je als politicus niet wordt herkozen. Dan zou je zeggen: laat mensen zelf moeite doen om te kijken wat politici voor elkaar krijgen. Maar daarvoor zijn ze te lui, het is niet interessant genoeg, blablabla.
Heel simpel gezegd, [...] van standpunt te veranderen.
Ik ben geen psycholoog, maar wel aardig onderlegd in debatteren en laakbare trucs die je ermee kunt uithalen. Dat het niveau om van te huilen is, is zonneklaar. Nu ligt dat ook een beetje aan de tijdgeest van 'identity politics'. Je profileert je als merk; jij staat ergens voor. Daarvan afwijken doet inbreuk aan je merk. Bovendien krijg je het labeltje 'draaikont' opgeplakt door mensen die gewoon recht door zee patsboemnietlullenmaarvullen willen zijn, en een schurfthekel hebben aan nuance, discussie, en meer.
Heb je ooit een politicus gezien [...] Zou je willen meekijken?"
Helaas niet. En die komt er ook niet. Hij of zij kan zijn mening niet in Twitterberichten inpassen, ook al is de limiet van 140 tekens er afgegaan (of gaat er binnenkort af, ik volg het allemaal niet even nauwkeurig).