DARE-studenten op nieuwe missie

Stratos IV-raket staat klaar op lanceerbasis

Stratos IV

In dit artikel bekijken we de nieuwe lanceerpoging van het Delft Aerospace Rocket Engineering-team dat zelf raketten bouwt. We spraken met de teammanager over wat de nieuwe aspecten van de Stratos IV, waaronder vier minithrusters die de raket moeten stabiliseren.

Uiterlijk lijkt DAREs Stratos IV-raket wel wat op de Stratos III, maar achter de schermen is er jaren gewerkt aan wat feitelijk een compleet nieuwe raket is. Het studententeam van de TU Delft lanceert dit weekend de 8,2 meter hoge raket vanuit Spanje. Net als de eerdere raketten van het team vliegt die op 'zoetjes en kaarsvet', maar van binnen zijn er wel degelijke veranderingen doorgevoerd aan het ontwerp van de Stratos. Die maakt gebruik van andere materialen waardoor het gewicht veel lager is.

Dit weekend onderneemt het studententeam van Delft Aerospace Rocket Engineering een poging om de Stratos IV te lanceren. Het eerste lanceervenster is op vrijdag, maar ook zaterdag en zondag zijn er opties, zegt teammanager Willem van Lynden. "Dat hangt erg af van het weer. Met te harde wind kan de raket uit koers raken."

Hoogterecord

De lancering is onderdeel van een informele wedstrijd tussen internationale studententeams. Die proberen allemaal het hoogterecord te breken voor een eigen lancering. DARE heeft niet het wereldrecord; dat staat op het conto van Californische studenten die vorig jaar een berekende hoogte haalden van 103 kilometer. Wel haalden de Delfste studenten in 2015 het Europese hoogterecord van 21,5 kilometer. Dat is inmiddels ingehaald door een team uit Stuttgart, dat een jaar later 32,3 kilometer bereikte. Het doel van de wedstrijd is - vanzelfsprekend - om hoger en hoger te kunnen gaan. Dit jaar ligt dat iets anders.

De vorige lancering van het DARE-team vond plaats in 2018. Stratos III was gebouwd met een ambitieus doel. Niet alleen was de raket significant veel groter dan de Stratos II+ waarmee in 2015 het Europese record werd gehaald, de raket was ook gebouwd om een hoogte van honderd kilometer te halen. Daarmee zou de raket de Kármánlijn doorbreken en officieel de ruimte bereiken. Dat lukte niet. Twintig seconden na het opstijgen begon de raket te trillen en brak die uit elkaar. Hoewel de lancering was mislukt, was de missie deels succesvol. Er werd veel telemetrie verzameld waardoor het team goed kon onderzoeken wat er mis ging. Nu dat is gebeurd, hebben de studenten wijzigingen aangebracht aan de raket. Ondertussen is het doel om die symbolische grens te bereiken opzij gezet; de raket moet in de eerste plaats een succesvolle vlucht afleggen en liefst hoger komen dan de Stratos II+.

Het team is daarvoor afgereisd naar Spanje. Aanvankelijk was het idee om naar Zuid-Afrika te gaan. Daar zou het mogelijk zijn om theoretisch tot honderd kilometer hoogte te komen. "De gebieden die je in het luchtruim en boven zee ter beschikking hebt zijn zeker voor studententeams klein", zegt van Lynden. "Alles dat omhoog gaat, komt ook weer naar beneden. Hoe hoger je vliegt, des te meer rekening je moet houden met het afzetgebied waar de raket overheen mag vliegen." Helaas gooide het coronavirus roet in het eten. "De reisrestricties en budgetimplicaties vanwege de coronacrisis maakten dat het reizen wel wat moeilijker werd, waardoor we niet nog verder konden reizen. Dat we vanaf Spanje lanceren houdt wel in dat we de vlucht nu ook wat moeten inkorten. We zetten de motor wat eerder uit. We mikken nu op het verbreken van het record van de Stratos II+-vlucht." De Stratos III-lanceerpoging vond ook in Spanje plaats - met het idee dat je op die plek een groter zeegebied kunt afzetten. Ook nu wordt een gebied van in totaal zo'n 7000km² afgezet.

Gelijk, maar ook radicaal anders

Als je de Stratos IV voor het eerst ziet, zou je meteen kunnen denken dat het om dezelfde raket gaat. Ze zijn allebei 8,2 meter hoog, verschillen in diameter slechts twee centimeter en ze zijn allebei opvallend dun voor een raket. Van Lynden zegt dat de raket 'op sommige punten gelijk is, en op sommige punten weer radicaal anders'. "Je moet ook wel erg kijken naar de voorganger. Dan weet je of bepaalde verbeteringen of oplossingen werken. Anders kan dat ook liggen aan dat de raket zoveel anders is."

Dat betekent dat de raket weer gebruikmaakt van dezelfde hybride motor als de vorige raketten. De Nimbus-motor is inmiddels bekend komen te staan als de motor die werkt op 'zoetjes en kaarsvet'. Dat is vrij letterlijk het geval. De motor werkt op sorbitol dat je in koffiezoetjes vindt en op parafine en een beetje aluminiumpoeder. Dat heeft volgens van Lynden meerdere voordelen. "Sowieso brandt het samen heel erg goed, maar het mengsel is ook niet giftig. We hebben het niet alleen zelf ontworpen, maar we maken het ook zelf. Het mengen, smelten en het in blokken gieten, doen we allemaal zelf. Het enige dat je daarvoor nodig hebt is een overall en een goed stofmasker. Sommige brandstoffen kunnen zwaar giftig zijn of er zijn giftige materialen nodig. Daar heb je dan bij wijze van spreken een hazmatpak of robots voor nodig om het te maken, maar dat is bij ons niet het geval."

De interne motor is dus grotendeels hetzelfde gebleven, maar DARE heeft veel weten bij te schaven aan het gewicht. Zo worden er andere materialen gebruikt. Van Lynden: "De nozzle maken we niet meer van een loodzwaar blok grafiet, maar van 3d-geprint titanium met een dynamische coating. Dat is immens hightech, we doen dat samen met drie bedrijven om te kijken hoe dat materiaal zich gedraagt tijdens een vlucht. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor de verbrandingskamer, waar we in plaats van staal nu koolstofvezel gebruiken. Het wordt in die kamer wel 3000 graden, dus dat wordt nog spannend."

Mini-thrusters

De grootste uitdaging is echter niet kilo's van de raket schaven. Dat is het voorkomen van een herhaling van 2018. DARE weet inmiddels wat er tijdens de lancering van de Stratos III mis ging en heeft daar een opvallend ingewikkelde oplossing voor bedacht. De Stratos III begon, toen hij opsteeg en om z'n as ging draaien, op en neer te deinen. Dat proces heet roll pitch-koppeling. Het versterkt zichzelf, tot de raket na een tijdje opbreekt. Voor een deel komt dat door de vorm van de Stratos-raket: lang en erg dun, waardoor het golfeffect erger kan worden. DARE's oplossing voor dat probleem is om vier kleine aandrijvingen op de raket te zetten. Die kunnen tegensturen op het moment dat de computers merken dat er roll-pitch optreedt.

"Het gaat om vier kleine cold gas-thrusters", zegt Van Lynden. "Die hebben wat minder aandrijvingskracht dan de grote motor, maar werken op dezelfde manier. Ze hebben dezelfde oxidator als de Nimbus-motor." Een uitdaging was om die thrusters zo klein mogelijk te maken. Van Lynden noemt ze 'zo groot als een gum'. "Ze zijn zo geoptimaliseerd dat ze in het ontwerp van de raket pasten zonder dat we dat ontwerp aan hoefden te passen."

Leertraject

De pragmatischere oplossing zou zijn om de raket simpelweg wat breder te maken. Dat is echter niet dé oplossing, zegt van Lynden. Daar zijn meerdere redenen voor. "Je kunt de raket breder maken, maar als je dat doet zonder ook de motor groter te maken, doe je dat eigenlijk zonder goede reden. Je moet dan veel meer massa mee naar boven nemen."

Maar belangrijker nog: DARE is een leerproject, voor en door studenten. De raket breder maken, noemt van Lynden 'de veilige keuze': "Je weet dat dat het probleem oplost, je weet wat de uitkomst zou moeten zijn." Tijdens het leertraject hopen de studenten te ontdekken hoe de thrusters hun werk doen en wat de mogelijke obstakels van het gebruik zijn. Daar komen papers uit rollen die de raketwetenschap vooruit helpen, zegt van Lynden. "Dit soort problemen zie je ook binnen miljoenenbedrijven zoals SpaceX of Blue Origin, die ze wel allemaal als bedrijfsgeheim bestempelen. Het is interessant om te zien dat ons systeem daarbij kan helpen, omdat het veel experimenteler is."

Hetzelfde leerproces komt terug bij de printed circuit boards die ontworpen zijn door het team zelf. "We werken samen met de industrie om ze te printen en testen ze vervolgens zelf. Ieder board is door minstens twee iteraties van teams gegaan, waardoor ze allemaal aan als v7- of v9-variant of zo bestaan." De boards in de raket wordt gebruikt om telemetrie te verzamelen, naar de grond terug te zenden en ze op zwarte dozen te plaatsen. Ook regelen ze parachutesystemen en de activering van gps-bakens. Van Lynden: "En het allerbelangrijkste is dat ze de motor aansturen. We houden zo de controle over de raket. Die situatie is nu mijlenver verbeterd."

Zelfgemaakte boards

De Stratos III maakte nog veel gebruik van commerciële systemen die aangekocht zijn, maar dat zijn er bij de Stratos IV veel minder. Waar nodig, zegt Van Lynden, moet je nog steeds commercieel kopen, maar veel van de pcb's zijn nu zelf gemaakt. "Je wil immers leren hoe ze werken, wat ze doen. Ze zijn ook zo gemaakt dat de commerciële systemen die we nog hebben beter integreren met onze eigen systemen. Die werken dus zowel zelfstandig als synoniem met de onze."

De pcb's die DARE zelf liet ontwerpen voor de Stratos IV.

Ook tijdens deze recordpoging neemt de Stratos IV weer een externe payload mee. Die bestaat uit sensoren die onder andere vibraties tijdens de vlucht kunnen meten. De payload is afkomstig van het Nederlands Lucht- en Ruimtevaartcentrum, dat ook op eerdere Stratos-lanceringen al een kleine computer meestuurde. Ook wordt er een hittesensor meegestuurd waarmee het team kijkt hoe die techniek kan worden geoptimaliseerd voor raketlanceringen.

De lancering vindt dit weekend plaats, na duizenden simulaties. Maar simulaties zeggen maar zoveel over de werkelijkheid. Pas tijdens de daadwerkelijke vlucht weet je hoe die gaat. Van Lynden: "Je eerste test is gelijk ook je laatste. Daarom blijf je simulaties draaien. Dat is niet alleen om zoveel mogelijk zekerheid te krijgen als je kunt, maar ook zodat je weet wat er gebeurt als het goed gaat en als het fout gaat."

Reacties (18)

[kevineppo]

Jarenlang onderdeel uitgemaakt van dit team. Gewerkt aan onder andere de roll control thrusters. Ook in mijn scriptie geprobeerd om het coupling fenomeen wat benoemd wordt te bestuderen. Ontzettend veel geleerd daar en ik kijk dan ook als ex lid gespannen toe met de lancering van het weekend!

Mocht je tijd hebben, ik zou zeker de livestream in de gaten houden https://www.youtube.com/watch?v=iK-Cbji4JR8

[Reactie gewijzigd door kevineppo op 24 juli 2024 08:06]

[Blokmeister]

Oh wat gaaf zeg! Ik wil je graag wat vragen stellen!

Het is een hybridemotor, wat ik interpreteer als een vaste brandstof en een vloeibare oxidator. Hoe ziet de verbrandingskamer er in dit geval uit? Ik stel me eigenlijk een soort Space Shuttle Solid Rocket Booster voor, alleen wordt de oxidator dan van boven ingespoten. De verbranding vindt dan plaats in een kanaal in het midden, en de brandstof verbrandt dus van binnen naar buiten. Klopt dit een beetje? Zo ja, injecteer je dan ook meer oxidator naar mate de oppervlakte van dit kanaal groter wordt om zwaartekrachtsverliezen te voorkomen? Of blijf je gewoon constant dezelfde hoeveelheid oxidator inspuiten?

Wordt de hoeveelheid ingespoten oxidator überhaupt gecontroleerd tijdens de vlucht of zet je gewoon een kraan open en laat je hem gewoon gaan?

Hoe zorg je ervoor dat de motor überhaupt ontbrandt? Heb je daar pyrotechnics voor of laat je een vonk overspringen?

Wat is de expansion ratio van je nozzle? Is die geoptimaliseerd voor een bepaalde hoogte?

Hierboven berekende ik een dV van 2 km/s en een TWR bij lancering van 3. Klopt dat een beetje?

Als je aan het eind van je brandstof bent, heb je een TWR van bijna 10, kan de raket die G-krachten wel aan of throttle je omlaag om constante G te houden?

Hoe zorg je ervoor dat de raket overeind blijft? Zit er nog een gimbal in de nozzle? Injecteer je extra oxidator aan verschillende kanten van je nozzle om extra verbranding te krijgen? Of zorgen die vinnen onderaan voor genoeg stabiliteit?

Waarom is er gekozen voor die roll control thrusters en niet voor bijvoorbeeld actueren van de vinnen? Worden de roll control thrusters gevoed vanuit de hoofdoxidatortank?

Doen jullie ook officiëel een pointy-end-up-flamey-end-down-check voordat er wordt overgegaan tot lancering?

Okay, ik stop voor nu hier voordat ik je helemaal bombardeer met vragen . Ik vind raketwetenschap gewoon supertof!

[kevineppo]

Tuurlijk mag je vragen stellen! Ik heb ook een jaartje voltijd PR gedaan dus mensen enthousiasmeren voor wat we doen was en is nog steeds een van mijn passies . Kleine kanttekening, ik was altijd meer de software man. De hardware heb ik veel van geleerd maar ik zal er in de details ongetwijfeld nog wel eens naast zitten:

De verbranding vindt dan plaats in een kanaal in het midden, en de brandstof verbrandt dus van binnen naar buiten.
...
Wordt de hoeveelheid ingespoten oxidator überhaupt gecontroleerd tijdens de vlucht of zet je gewoon een kraan open en laat je hem gewoon gaan?

Dit klopt inderdaad. Zie het een beetje als een holle kaars, die brandt van binnen naar buiten. De oxidator wordt als het ware draaiend en verneveld ingespoten om ervoor te zorgen dat er een optimale verbranding aan het oppervlak kan plaatsvinden. Voor deze raket is daar geen sturing in, dus de oxidator/brandstof ratio veranderd continue en je stuwkracht dus ook. Hoewel het voor mij ontzettend irritant te modelleren was, is het voor de efficiëntie van de motor over deze brandduren niet ernstig.

Hoe zorg je ervoor dat de motor überhaupt ontbrandt?

Een deel van de zuurstof wordt via een kleinere slang om de hoofdklep heen gestuurd, hiermee kan er zuurstof aan de ontsteking worden toegevoegd. Welke ontsteker er precies in deze raket zit weet ik niet meer zeker. Voor de vaste brandstofmotoren die DARE ook ontwikkelt is dat pyrotechnisch, voor Stratos volgens mij staalwol wat verhit wordt maar hier kan ik me zeker in vergissen.

Wat is de expansion ratio van je nozzle? Is die geoptimaliseerd voor een bepaalde hoogte?

Het precieze getal weet ik niet meer, die moet ik er even bijzoeken maar de optimalisatie was voor ongeveer 10 km.

Hierboven berekende ik een dV van 2 km/s en een TWR bij lancering van 3

Beide getallen kloppen inderdaad aardig. De werkelijkheid zal iets weerbarstiger zijn mbt wat het 'echt' gaat zijn. Zo is er bijvoorbeeld een fase tijdens de vlucht waar geen vloeibare, maar gasvormige oxidator verbrand. Daarbij is de Isp significant lager, maar telt maar voor een klein deel van de massa waarmee de deltaV berekend wordt. En aangezien het een grotendeels passief gestabiliseerd voertuig is moet hij met een zo hoog mogelijke snelheid van de lanceertoren vertrekken, dus de motor zo afstellen dat je een zo groot mogelijke TWR hebt, dus volgens mij lag het nog iets hoger dan 3 zelfs. Moet ik ook even de notulen op naslaan . Vandaar dat de toren ook zo ontzettend lang is trouwens.

Als je aan het eind van je brandstof bent, heb je een TWR van bijna 10, kan de raket die G-krachten wel aan of throttle je omlaag om constante G te houden?

Dat eerste

Hoe zorg je ervoor dat de raket overeind blijft? Zit er nog een gimbal in de nozzle? Injecteer je extra oxidator aan verschillende kanten van je nozzle om extra verbranding te krijgen? Of zorgen die vinnen onderaan voor genoeg stabiliteit?

Dat laatste grotendeels. Maar dit is dus precies waar ik samen met nog een aantal anderen naar gekeken heb, en alle opties die je hier opnoemt zijn de revue gepasseerd. Gimbal is te ingewikkeld (lekvrij houden vooral), extra injecteren is te onvoorspelbaar en lastig om door de safety review te krijgen. Vinnen zijn voorspelbaar en makkelijk maar werken dus voor een lange raket minder. Hoewel uit mijn thesis bleek dat goede roll control het hele voertuig stabiel(er) zou moeten maken, dus de roll control thrusters kunnen indirect meehelpen de pitch en yaw goed te houden.

Waarom is er gekozen voor die roll control thrusters en niet voor bijvoorbeeld actueren van de vinnen? Worden de roll control thrusters gevoed vanuit de hoofdoxidatortank?

De vinnen zitten laag, en rond de motor is het aan de ene kant te heet, en aan de andere kant zit je buiten je raket (of je diameter gaat omhoog = meer weerstand). Dus het aansturen daar lijkt te lastig. We hebben het wel geprobeerd trouwens (headphone users beware). De thrusters zitten boven, en worden getapt vanaf de hoofdtank idd. Maar die tappen dus alleen het gas, niet de vloeistof die zich onderin verzamelt.

Doen jullie ook officiëel een pointy-end-up-flamey-end-down-check voordat er wordt overgegaan tot lancering?

Vorig jaar niet, maar misschien moet dat dit jaar maar wel

Okay, ik stop voor nu hier voordat ik je helemaal bombardeer met vragen . Ik vind raketwetenschap gewoon supertof!

Het ís supertof! Als je ooit de kans hebt hands-on ergens mee bezig te gaan vanuit studie, werk, wat dan ook; doe het! Er zijn zoveel mensen met gelijke passies die je nog echt 100x meer kunnen uitleggen dan wat ik je nu verteld heb.

[Reactie gewijzigd door kevineppo op 24 juli 2024 08:06]

[Blokmeister]

Wauw wat gaaf om te horen zeg! Supertof dat je hier de tijd voor neemt. Hulde!

Nog een vraagje: wat is het stuwprofiel van de raket? Aan de ene kant kan ik me voorstellen dat de oppervlakte van je brandstof toeneemt naar mate het verbrandt dus dat je stuwkracht ook toeneemt. Echter verwacht ik dat de druk van je oxidator weer afneemt naar mate de tank leger wordt, tenzij je dat verloren volume weer opvult met een ander gas zoals de meeste grote raketproducenten doen. Heeft dat ook een impact op de stochiometrie van je verbranding en dus direct de Isp van je motor? Of zal vooral de druk in de verbrandingskamer afnemen waardoor je minder efficiënt wordt?

Heb je een linkje naar je scriptie? Ik snap zo niet hoe de ene rotatie-as invloed zou moeten hebben op de andere assen (klassieke rotatiefysica vind ik nog steeds bijna pure magie zoals in dit filmpje) en ik ben wel benieuwd hoe dat werkt.

[kevineppo]

Geen probleem natuurlijk!

De stochiometrie verandert inderdaad, dus je stuwkracht verandert ook de hele tijd. Vloeibaar lachgas houdt zichzelf op een druk van 40 bar, dus zolang er nog vloeistof in de tank zit verandert daar relatief weinig aan. Een van de redenen waarom voor deze oxidator gekozen is. Het effect van het stuwprofiel kan je zien in de thesis, figuur 5.2. Dat is ook het hoofstuk dat ik inga op die stabilisatie, maar waarschijnlijk niet in de wiskundige details waar je op hoopt..

Edits:spellen is moeilijk op de telefoon

Edit2: voor dit voertuig is die interactie vooral omdat het stuw en zwaartepunt niet perse in het midden zitten door geklots en andere zaken. Als je door rolstabilisatie dat kan verminderen, verminder je de uitwijking van het middelpunt van je zwaartepunt en daarmee stabiliseer je weer

[Reactie gewijzigd door kevineppo op 24 juli 2024 08:06]

[Blokmeister]

Banana for scale. Leuk zeg! Ik ga hem zeker gedeeltelijk doorlezen. Wellicht kom ik terug met nog meer vragen.

Over de wiskundige details: ik ben ook slechts een natuurkundige, dus zolang een model consistent is, ben ik ook blij zonder al te diep de wiskunde in te duiken. Het mij gaat uiteindelijk om het beschrijven van de natuur, hoe leuk nadenken over verschillende vormen van oneindig ook is.

Edit:
Ja ik kom terug met meer vragen. In je introductie noem je de Space Shuttle SRBs niet. Die hebben een L/D ratio van rond de 14. Die hadden een eigenfrequentie van rond de 4 Hz, wat uiteindelijk samen met de koude O-rings zorgde voor de Challenger Disaster. Noem je deze expres niet? Dit is namelijk het eerste waar ik aan denk.

Edit2:
Over figuur 5.2: Die dip in stuwkracht rond 25 seconden komt doordat er vanaf dat moment alleen nog maar gas in je verbrandingskamer komt omdat de vloeistof op is? Hoe komt het dat de stuwkracht afneemt vanaf het begin? Je zei net dat de druk nagenoeg hetzelfde bleef. Ik verwacht dat je door de extra oppervlak van je brandstof juist meer verbranding en dus een hogere stuwkracht krijgt. Verder is er ook een regime helemaal aan het begin waar de afname nog stijler is. Dat snap ik ook niet.

[Reactie gewijzigd door Blokmeister op 24 juli 2024 08:06]

[kevineppo]

Hahaha ja de banaan was vooral omdat het ging over flexibiliteit. Een van mijn begeleiders had het vaak over de "banaanfrequentie" van de raket, dit was een knipoog daarnaar

Challenger heb ik niet expres niet genoemd, maar ik denk wel dat daar een overeenkomst in zit, de significant andere L/D daargelaten. Was wel een mooie geweest om erbij te zetten.. Ik had het waarschijnlijk niet erbij kunnen modelleren, aangezien een side booster toch wel wat vervelender is qua aero etc dan een relatief simpel voertuig zoals een falcon 9 bijvoorbeeld.

25s is inderdaad de overgang van gas naar vloeibaar. Die sterke daling in het begin heb ik even nagevraagd, maar zelfs de lead engineer kon mij niet met zekerheid vertellen waardoor dat precies kwam dus dat antwoord blijf ik je schuldig.

Die constante 40 bar die ik noemde zijn (na navragen) niet zo constant als ik meende dat het was. De druk daalt dus wel degelijk omdat de stroom van vloeistof de tank uit veel hoger is dan het drukhoudend vermogen van het vloeibare lachgas. Het effect van de veranderende O/F zie je in de Thrust curve bijna niet terug, maar die was optimaal ongeveer halverwege de burn

[Blokmeister]

De SRBs zijn misschien ook een vreemde eend in de bijt omdat ze niet uit één stuk gemaakt zijn maar meerdere secties die aan elkaar zijn gemaakt. Ik zou dan ook direct verwachten dat je bij lagere L/D ratios al oscillaties krijgt en dus floppy body modeling moet doen.

Over die sterke daling in het begin. Ik zit nog even te denken nadat je vertelde dat de druk van 40 bar afneemt. Dat is natuurlijk ook logisch. In dit geval verwacht ik dat de druk in de tank voor lancering gelijk is aan de dampdruk van de vloeistof. Zodra je lanceert, verandert dat natuurlijk.

Het eerste wat er gebeurt is dat er door de G-krachten een groter drukverschil komt tussen onderin de tank en bovenin de tank. Ik weet niet precies hoe lang de tank is, maar als deze drie meter lang is, heb je al snel één bar te pakken. Dat betekent dat je vlak na de lancering direct oxidator onder een hogere druk de verbrandingskamer in spuit. Hierdoor verwacht ik vlak na de lancering een scherpe toename van stuwkracht die vervolgens stabiliseert.

Vervolgens neemt het volume van de vloeistof af, waardoor de druk zal dalen. De vloeistof zal beginnen te koken om dit te compenseren en zal afkoelen. Hierdoor zal de dampdruk dalen, waardoor de stuwkracht ook weer afneemt. Een snelle google vertelt mij dat de dampdruk niet lineair schaalt met temperatuur, maar eerder exponentieel. Wellicht is het dus niet echt een overgang maar meer een snelle exponentiele daling van dampdruk versterkt door het feit dat de druk ook nog eens afhangt van de stuwkracht.

Maar supergaaf man! Ik vind het supertof om hierover te nerden zo!

[Blokmeister]

Even snel de specificaties erbij gehaald:

Specific impulse: 180s
Dry mass: 108kg
Propellant mass: 226kg

Dat in de raketvergelijking invullen geeft een delta V van 2 km/s. Dat vind ik nog best veel eigenlijk! Dat gecombineerd met een thrust-to-weight ratio van 3, gaat dat ding wel als een speer. Ik ben benieuwd of het gaat lukken!

[Derekboy2000]

Ik heb me nooit echt veel ingelezen over de Stratos, maar wat is het doel eigenlijk naast leren? Gewoon zo hoog mogelijk komen? ze brengen niks in een baan om de aarde, dus moet het ook weer terug naar aarde storten.

[xzaz]

Ondertussen is het doel om die symbolische grens te bereiken opzij gezet; de raket moet in de eerste plaats een succesvolle vlucht afleggen en liefst hoger komen dan de Stratos II+.

[henturio]

Gaaf artikel, ik hoop dat ze hun doel bereiken!

[Khaos]

Gaaf om te lezen en hoop echt dat het ze gaat lukken, ga het nu zeker in de gaten houden

[JDx]

Wel jammer dat neerlands trots achter een Plus artikel zit, zoiets zou je moeten kunnen delen.

[Majesty]

offtopic:
Wel jammer dat de eerste reactie van een azijnpisser komt en niet eens over het onderwerp van het artikel gaat .

On topic: ben zeer benieuwd of het ze gaat lukken, in ieder geval veel respect voor ze nu al!

[Reactie gewijzigd door Majesty op 24 juli 2024 08:06]

[JDx]

Het is eigenlijk juist positief, vind dat Plus niet zo erg, maar ben altijd trots als ik weer iets lees over een zonneauto uit NL die wint enzo.

Meer jammer voor hun, als ik er aan mee had gewerkt wilde ik dit graag wel even de familie insturen.

[Reactie gewijzigd door JDx op 24 juli 2024 08:06]

[Kraay89]

Dit is toch iets meer een achtergrondartikel, ik vind het zelf niet zo erg dat dat achter de pay-wall zit. Ik neem aan dat wanneer de lancering dit weekend volbracht is, al dan niet succesvol, dat er er toch een (openbaar) nieuwsartikel van zal verschijnen. Helemaal nu ze er wel al aandacht aan besteed hebben in een betaald artikel.

[zaadstra]

Geen launch. Er waren problemen met de load cell, woensdag gaan ze weer.